Morgunblaðið - 06.10.1957, Blaðsíða 16

íe
MORGV1SBLAÐ1Ð
Sunnudagur 6. okt. 1957
Matvœlageymslan hf.
við Langholtsveg
hefir mótttöku í sláturtíðinni, sem hér segir:
Alla virka daga frá kl. 5—7, nema á laugardögum
frá kl. 11—2. — Tekið á móti greiðslu á staðnum.
Nokkrum hólfum er óráðstafað.
Matvælageymslan við Langholtsveg.
Hvítt sement
Sá, sem getur útvegað 15—20 poka af hvítu sementi,
fær 500 krónur. — Tilboð merkt: „Hvjtt sement — 6876“
sendist Mbl. fyrir miðvikudagskvöld.
Viðsklptafræðingur
með talsverða þekkingu og reynslu í inn- og útflutnings-
verzlun og öllum algengum skrifstofustörfum, óskar eftir
atvinnu. Góð meðmæli fyrir hendi. Tilboð sendist Mbl.
fyrir fimmtudagskvöld, merkt: „Laus— 6871“.
Þeir sögðu að málnytin dytti
úr kúnum, þegar ég söng í
fjósinu fyrir norðan
Afmœlisrabb við Sfeián íslandi fimmtugan
R Ö D D I N er bæði lítil
og ljót, sagði Geir vígslu-
biskup á Akureyri við mig,
þegar ég kom til hans innan
við tvítugt vestan úr Skaga-
firði og bað hann að prófa í
mér röddina; hvort ég myndi
nokkurn tímann geta orðið
söngvari. Líklega er það vitni
um dæmalausa bjartsýni æsk-
unnar, að ég lét þetta ekkert
á mig fá. Örlögin báru mann
áfram.
Þú spyrð hvers vegna ég
hafi orðið söngvari. Bæði ó-
viljandi og vísvitandi mundi
ég svara. Maður var ginntur,
laðaður og hrint út í söng-
listina!
Þannig komst Stefán íslandi að
orði einn daginn í vikunni, þegar
Innanhússmálning
og lökk
Allir litir lagaðir
Bankastræti 7 — Sími 22135
Laugavegi 62 — Sími 13858
ég hitti hann að máli í búnings-
klefa númer fimm í Þjóðleikhús,-
inu.
Valdimar dyravörður hafði vís-
að mér upp skömmu áður, og
þegar ég hitti Stefán var hann
í óða önn að taka á sig gervi Ca-
varadossi listmálara, en sem slík-
ur hefir þessi hugljúfj söngvari
og mikli listamaður enn einu
sinni hrifið alla þá sem til hans
hafa heyrt.
í dag á 'Stefán fimmtugsafmæli
og í kvöld heldur hann upp á
það með því að syngja í Tosca,
— sama hlutverki og hann fór
fyrst með á sviði suður í Flórenz
fyrir 25 árum, þá ungur sveita-
drengur kominn alla leið norðan
frá íslandi til þess að læra söng.
Það er langur vegur frá Syðra-
Vallholti í Skagafirði upp á óperu
svið heimsborga sem dáður og
virtur söngvari, elskaður af að
minnsta kosti einni og hálfri þjóð
— og þó líklega miklu fleirum.
Þá leið ganga ekki aðrir en lista-
menn af Guðs náð, en prúð-
mennskan, Ijúfmennskan og lítil-
lætið auk afbragðs raddar hafa
gert Stefáni þá leið óvenju greið-
færa.
★
Stefán situr fyrir framan speg-
ilinn, ber farða á andlitið og
smám saman meðan við spjöllum
fæðist ítalski listmálarinn Cavara
dossi.
— Ég hefi víst alltaf orgað,
segir Stefán. Að minnsta kosti
frá því ég man eftir mér. Ég æfði
mig í fjósinu í Syðra-Vallhoiíi,
en það líkaði fjósamanninum ekki
sem bezt. Hann sagði að mál-
nytin dytti úr kúnum við hljóð-
O F LONDON
SNYRTIVÖRUR
Varalitur nr. 1—17
Cream Puff, 3 litir
Velvet Touch, 3 litir
Púður, 3 litir
Augnabrúnalitur
Naglalakk
HárrúIIur, plast
Hárkambar
Hárspennur með hnúð
Hár-clips
Hárlakk
Hárlagningavökvi
Háralitur
PETUR PETURSSON
HAFNARSTRÆTI 7
Heildverzlun Hafnarstræti 4 — Símar 19062, 11219
Réttirnar og sláturtíðin voru
tímar mikils söngs, þegar ég var
strákur. Þá fórum við inn á Krók-
inn og karlarnir söfnuðust saman
í skjóli undir vegg hjá Apótekinu
þar sem þeir fengu sprittið og
síðan var tekið að kveða og
syngja. Menn kváðu Hólastemmu
og margar aðrar og sungu tví-
söng, þá var ég alltaf látinn
syngja með, 12 til 14 ára gamall.
Svo man ég eftir því að eitihvað
fór ég að syngja á böllum um
sveitina, og það fór að kvisast
um fjörðinn að strákurinn í Vall-
holti væri alltaf gaulandi.
A Króknum var ég tíður gestur
hjá Kristjáni kaupmanm Gísla-
syni, en Dúa dóttir hans var sú
eina þá í Skagafirðinum sem spil
að gat fyrir söng. Og eitt sinn
þegar Esjan gamla er stödd á
Sauárkrók var Hjalti Jónsson kon
súll með henni og sat hjá Krist-
jáni. Það atvikaðist þannig, að ég
var fenginn til þess að syngja og
Dúa spilaði undir. Og líklega hef-
ir Hjalti verið það vel við skál
að hann varð hrifinn af söngnum
og sagði, að ég skyldi koma og
finna sig þegar ég kæmi suður.
Skildum við svo mestu mátar.
Nokkru seinna fór ég til Akur-
eyrar og hitti Geir vígslubiskup,
sem var ekki alveg á sama máli
og Hjalti, en ég lét það ’ítið á
mig fá.. Og svo fór ég að velta
því fyrir mér að fara suður. Á
leiðinni söng ég á fyrsta plássi á
skipinu fyrir atbeina Guðjóns
Jónssonar bryta, ágætis söng-
manns, og skutu farþegarnir sam
an og urðu það alls 70 krónur i
beinhörðum peningum sem ég
fékk fyrir sönginn, meira fé en
ég hafði nokkurn tímann áður
séð. í Reykjavík tók Hjalti mér
afbragðsvel og borðaði ég hjá
þeim hjónum endurgjaldsiaust
allan veturinn á Bræðraborgar-
stígnum. Þá var ég 19 ára gamall.
Um vorið vantaði mig vinnu
og þá sagði maður við mig: Hvers
vegna ferðu ekkitilThors Jensens
það er bóngóður maður sem
mikið hefur umvélis.
Ég gerði það, kvaddi dyra á
Fríkirkjuveginum og Thor tók
mér ljúfmannlega. Hann bað mig
að fara upp að Lágafelli og hitta
ráðsmanninn Kristin Guðmunds-
son. Hann myndi strax láta mig
fá vinnu.
Þar var ég sumarið og hjólaði
upp eftir á hverjum morgni frá
Reykjavík. Næsta vetur söng ég
með Karlakór Reykjavíkur og þá
hófust kynni mín af þeim ágætu
mönnum sem í honum eru og hafa
verið. Þar hefi ég eignazt marga
af mínum traustustu og beztu vin
um. Og sumir eru þeir enn í
kórnum sem ég söng með þennan
fyrsta vetur — eftir 30 ár.
Svo hélztu til Ítalíu?
— Já, en það var ákaflega
( merkilegt. Einn daginn kom Ric-
, hard Thors að máli við mig og
bauð mér, án þess að ég þekkti
hann nokkuð, að kostá mig til
söngnáms á Ítalíu. Það skyldi
aldrei kosta mig eyri. Og endur-
gjaldið skyldi ekkert annað vera
en það að námið bæri þann bezta
árangur sem unnt reyndist.
Mér varð svo mikið um þetta
boð að ég labbaði heim og lagðist
í rúmið. Svo tók ég því auðvitað,
því þá kostaði offjár að læra söng
á Ítalíu, þótt ekki sé það ódýrara
núna. Og í dag get ég dæmt um
það að þetta boð Richards er
einn af þessum stóru, fágætu
hlutum í veröldinni. Liklega hefir
ungur maður aldrei haft betri að-
stæður en ég að fara að læra
söng. Þar skorti ekkert.
Ég átti að fara með norska
fiskflutningaskipinu Áslaugu til
Ítalíu veturinn 1930, en ég kunni
enga norsku og tók mér far með
öðru fiskflutningaskipi Thors Jen
sens, Vestra, sem fór um svipað
leyti. Þar var hamingjan mér