Morgunblaðið - 04.06.1958, Qupperneq 16

MORCVISBL AÐib
Miðvik'udagur 4. júní 1958
Þetta var nartröð. Hún reyndi
aö hljóða, en kokið á henni hezpt-
ist saman. Hún gat aðeins legið
þarna 1 einu svitabaði og hugs-
að um það hvort þetta myndi vera
draumur, eða áþreifanlegur veru-
leiki. Hún vissi ekki hversu lang-
ur tími var liðinn, þegar hún varð
þess allt í einu vör að hún var
aftur orðin ein í káetunni, að hún
gat aftur hreyft sig í kojunni ->g
látið slakna á vöðvunum sem svo
lengi höfðu verið þandir til hins
ýtrasta.
Svo sofnaði hún djúpum, draum
lausum svefni.
Þegar hún vaknaði féll sólar-
geisli eins og breið rák, inn um
kýraugað og grá morgunskíman
fyllti káetuna. Hún var glaðvak-
andi, en þó leið góð stund áður
en hún gat náð stjórn yfir líkams
vöðvum sínum og komið þeim í
hreyfingu. Loks komst hún yfir að
handlauginni, fálmaði með skjálf-
andi höndum eftir pokanum og
opnaði hann. Umslagið með pen-
ingunum lá þar sem hún hafði
sett það kvöldið áður. Þetta hafði
þá ekki verið annað en vondur
draumur. Hún rak upp móðursýk
iskenndan hlátur af hugarlétti,
fleygði sér út af í rekkjuna og
skalf frá hvirfli til ilja, eins og
í sótthita, áður en óttinn yfirgaf
hana fyrir fullt og allt. Líkami
hennar var enn blýþungur og
hugsanirnar undarlega óskýrar og
ruglingslegar.
Joan leit á úrið sitt. Klutkkan
var rúmlega sjö. Hún varð að
flýta sér í fötin, til þess að verða
tilbúin að taka á móti madame
Cortes á hárgreiðslustofunni
klukkan átta.
Hún hringdi bjöllunni og bað
um kaffi, því að hún fann að hún
hafði mikla þörf fyrir sterkt, —
svart kaffi. Hvað hafði eiginiega
verið í þessu meðali, sem madame
Claire gaf henni?
Joan fór aftur að skjálfa. Hver
hafði verið inni í káetunni henn-
ar og að hverju hafði þessi óboðni
gestur verið að leita? Var það Je-
an Collet að leita að þessu umslagi
sem honum varð svo tíðraett um?
En hann hafði þó hingað til leitað
að því opinberlega.
Aftur minntist hún glampans
í augum madame Claire, þegar
hún rakst á umslagið með þrjú
þúsund dollurunum. Það gat þó
ekki hafa verið hún?
Allt í einu varð hún hrædd um
peningana. Hún varð að flýta sér
að koma þeim í hendur Noilly og
fá bréfið í staðinn — bréfið sem
Marie Gallon hafði skrifað Lisette
sömu nóttina sem hún dó. Madame
Cortes varð að fá það, svo að hún
gæti tekið endanlega ákvörðun um
það hvað gera skyldi.
Joan klæddi sig í flýti og svo
hringdi hún á þjóninn. Hún beið,
en enginn kom, svo að hún varð
að hringja aftur. Það leið löng
stund, en svo var loksins bankað
á káetuhurðina hennar.
Það var ekki Noilly sem kom
inn heldur annar þjónn sem hún
hafði aldrei séð áður.
„Hvað get ég gert fyrir yður,
mademoiselle?“
„Færið mér bolla af svörtu
kaffi. Ég hef ekki tíma til að
koma upp og borða morgunverð,
því að ég á að vera komin á hár-
greiðslustofuna klukkan átta. . .
Hvar er Noilly, sem er vanur að
vera þjónn hérna?“
„Hann varð því miður fyrir
slysi, mademöiselle. Hann hefur
víst dottið á þilfarinu og fengið
mjög slæmt höfuðhögg. Við fund-
um hann meðvitundarlausan og
læknirinn sagði að hann hefði að
öllum líkindum fengið afar slæm-
an heilahristing. Hann er ennþá
meðvitundarlaus".
13. KAFLI.
Vernier skipstjóri var rétt ný-
kominn ofan af stjórnpalli og var
seztur við sinn venjulega petit
dejeuner i káetunni sinni. Hann
var mjög gramur í skapi.
Rochelle hafði lent í þokubelti
og neyddist því skipstjórinn til að
draga mjög úr ferð skipsins og
Stúlka
óskast strax í
Efnalaugina Perlu
Hverfisgötu 78
Framleiðsla á rimlai|luggatjoldíum
Höfum vélar og allt tilheyrandi svo sem rimla, yfir- og
undirlista, stigabönd, snúrur, plasthluti o. fl. á lager fyrir
25 og 35 mm rimlatjöld.
Leif Hansen & Co.
Postboks 5210, NV Oslo, — Norge
var hann þvi orðinn vonlítill um
það að honum tækist að setja nýtt
met á leiðinni yfir úthafið.
„Ef við sleppum ekki út úr þess-
ari f jandans þoku á næsta klukku
tíma, er engin von um nýtt met
lengur“, tautaði hann ólundar-
lega. — „Það er líka eins og allt
geri samsæri á móti mér“.
1 fyri-a hafði brotizt út eldur á
Fleui'ie, sem hann var þá skip-
stjóri á. Allir salir skipsins höffðu
ger-eyðilagzt og tjónið hafði verið
ið svo mikið að skipif var enn í
skipasmíðastöðinni — stórkost-
legt tap fyrir útgerðina. Fleurie
átti að flytja marga góða dollara
heim til Frakklanus á þeim tíma
árs, en svona fór um sjóferð þá.
Til allrar hamingju hafði
Vernier verið falin stjórn hins
nýja skemmtiferðaskips. Það hafði
hann ekki þorað að vona, því að
jafnvel þótt hann ætti enga sök
á brunanum í Fleurie, gat fram-
kvæmdastjórnin vel fundið upp á
því að senda hann í land og láta
hann lifa á biðlaunum í eitt ár eða
svo. Hún hafði rétt til þess.
En hann hafði fengið Roohelle
og þar með hið mikla tækifæri.
Alveg þangað til í gær, þegar skip
ið lenti í óveðrinu, hafði hann
verið öruggur með metið. — Hann
hafði staðið uppi á stjórnpallinum
undir stjörnubjörtum næturhimn-
inum og gert sér í hugarlund hvað
myndi ske, þegar skipið hans
ynni Bláa bandið.
Allir hinir háu herrar í fiam-
kvæmdastjórninni myndu standa
á hafnarbakkanum og stíga á
skipsfjöl fyrstir allra, tii þess að
óska honum til hamingju — og
þakka honum.
Og yndislega unga konan hans
myndi gráta if gleði og hamingju,
þjóta upp um hálsinn á honum og
kyssa hann. Það vou bara tvö ár
síðan hann kvæntist og frú
Vernier var tuttugu árum yngri
en eiginmaðurinn — hraustleg og
fjörug stúlka, sem hafði verið
sölumanneskja hjá einni af
stærstu skartgripaverzlununum í
New York. Þau höfðu kynnzt þeg-
ar hún var farþegi með skipinu
sem hann var þá skipstjóri á. —
Hann átti ennþá bágt með að
skilja hvað hún hafði séð við mið-
aldra, franskan sjómann, sem þá
þegar hafði sannfærzt um það að
lífið hefði ekki meiri gleði að veita
sér.
Enn í dag hlýnaði honum um
hjartaræturnar við þá tilhugsun
að hún hefði orðið ástfangin af
honum og sagt skilið við sitt góða
starf, til þess að giftast honum
og flytja ’ lítið — en að sjálf-
sögðu mjög þægilegt hús — í Le-
Touquet. Hann hafði keypt húsið
vegna þess að hann vildi hafa
vissan dvalatstað, begai hann
hætti störfum og færi að lifa á
eftirlaunum sínum. Húsið stóð
niðri á ströndinni þar sem hafið
blasti við í allri sinni tilkomu-
miklu fegurð — hafið, sem hann
vissi að hann myndi aldrei geta
sagt skilið við að fullu og öllu.
Þar hafði hann ætlað að lifa og
líða einn og yfirgefinn, en örlög-
in höfðu sem sagt ætlað honum
annað hlutskipti. Hann myndi
aldrei verða gamall, þegar hann
hefði Charlotte. Hún var ekki að-
eins þessum árum yngri en hann,
heldur líka síhvik uppspretta
yndis og ánægju. Hún fyllti húsið
hans með hlátri og sólskini og við-
feldnum og skemmtilegum mann-
eskjum, sem hann hefði aldrei
kynnzt án hennar. Og það bezta
af öllu: Áður en hann lagði af
stað að heiman núna síðast, hafði
hún hvíslað því að honum að þau
gætu átt von á erfingja.
Þá hefði hann getað kastað sér
á knén og þakkað henni, ef það
hefði ekki virzt hlægilegt. . . Og
svo hafði hann á liðnum árum ver
ið hinn almáttugi skipstjóri á svo
mörgum skipum, að hann gat ekki
verið þekktur fyrir það að falla
á kné fyrir neinum. En hann var
svo hamingjusamur að hann hefði
getað gefið Charlotte jörðina og
himininn með öllum s-tjörnunum
—- eða a. m. k. Bláa bandið.
Meðan hann hellti heitu, svörtu
kaffi í stóra bollan sinn, bölvaði
hann innilega storminum og þok-
unni. Það var ekki beinlínis ró-
andi fyrir taugar hans að þokulúð
urinn skyldi einmitt á þessu and-
artaki gefa frá sér fyrsta, óhugn-
anlega viðvörunaröskrið. Og svo
var bankað á dyrnar og aðal-
gjaldkerinn, Jaques Rougier, kom
inn. Skipstjórinn var vanur að
gorta af því að honum líkaði svo
vel við alla undirmenn sína — en
hann gat ekki með nokkru móti
þolað þennan Jaques Rougiei’.
Gjaldkerinn var langur maður
og horaður með stórt, bogið nef.
Hann hafði lagt það í vana sinn
að umgangast yfirmenn sína eins
og jafningja, vegna þess að hann
var kvæntur frænku forstjóra
skipaútgerðarinnar .... og lýsti
því yfir við öll möguleg tækifæri
að auðvitað myndi hann aldrei
færa sér slíkt í nyt.
„Ég kem því miður til þess að
tilkynna mjög óþægilegt atvik, hr.
skipstjóri", byrjaði gjaldkerinn.
„Stóri peningaskápurinn í skrif-
stofunni minni var brotinn upp í
nótt og öllu stolið úr honum“.
Veniier hratt stólnum til baka
og starði á gjaldkerann. Hahn var
sem þrumu lostinn, en hélt þó
sinni ytri ró óskertri. — „Það er
mjög óþægileg frétt", sagði hann
án þess að svipur hans breyttist
hið minnsta. — „Hvernig getur
það hafa skeð?“
Gjaldkerinn yppti öxlum.
„Um það veit ég jafnlítið og
þér, skipstjóri. Ég veit bara það,
að áðan, þegar ég kom inn í skrif
stofuna, stóð skápurinn galopinn.
Læsingin hafði verið skorin úr
hurðinni. Það var augljóst að þar
hafði enginn viðvaningur verið að
verki".
„Hverju var stolið?" — Rödd
skipstjó’ans var alltaf jafnróleg.
„Perlufesti, sem de Sangey
greifafrú hafði komið fyrir til
geymslu hjá mér,' demantar hinn-
ar auðugu, amerísku frú Schwarts
Brown, læst skartgripaskrín sem
signora Pallada frá Brazilíu átti
og heill fjöldi af innsigluðum um-
slögum með dollurum, sem keypt-
ir höfðu verið á svörtum markaði
í París......Það síðasttalda er
nú ekki svo mikilvægt. . . .“ Hann
brosti. — „Loks hefur svo horfið
umslag sem madame Cortes hafði
afhent mér með þeim fyrirmælum
a
r
L
/
u
á
1) Þegar
Ir út biður
•ð laxa iw
þorpararnir eru komn i— 2) „Magnús fer inn aftur, Stíg-
Ríkarður Magnús um I ur“, sagði Didí. „Hvað gerum við
n og ná í skóflurnar. nú?“ — „Látum ekki sjá okkur“,
svaraði Stígur. — 3) Skammt
undan er Markús, sem veitt hafði
ræningjunum eftirför. Hann heyr
SOMEBODY'S
ÍX>GS ARE REALLV
RAISIN& CAIN/...
HEY/...IS THAT A
CABIN ON ,
ir hávaða í hundum og síðan sér
hann bjarmann frá bálinu. Það er
hús að brenna, hugsar hann.
að það skyldi fengið frænda henn-
ar, Ron Cortes í hendur, ef hún
skyldi skyndilega deyja“.
„Voru peningar eða gimsteinar
í því?“ spurði skipstjórinn höstum
rómi.
„Ég fékk engar upplýsingar um
innihald þess, en madame Cortes
geymir gimsteinana í sínum eigin
peningaskáp sem hún hefur með
sér á skipinu“.
„Hamingjunni sé lof fyrir það“,
sagði skipstjórinn hátíðlega. „Það
er sagt að smaragðarnir, sem hún
er að fara með á sýningu í New
York, séu stórkostlega dýrmætir.
Ef þeim hefði líka verið stolið, þá
.... Jæja, hitt er sosum nógu
bölvað. Ég ætla strax að ná radio-
sambandi við sakamálalögregluna
í París og tilkynna henni það sem
skeð hefur.....Grunið þér nokk
urn sérstakan ?“
Langi gjaldkerinn hristi höf-
uðið.
„Auðvitað geri ég það ekki, skip
stjóri. Ég þorði varla að trúa mín
um eigin augum, þegar ég sá skáp
inn. Ég er búinn að tala við sam-
starfsmenn mína og þeir skilja
jafnlítið í þessu og ég sjálfur“.
Hugsanir skipstjórans voru
bæði bitrar og reiðiþrungnar, þeg
ar hann gekk að símanum. — „Þú
virðist nú ekki taka þér þetta
neitt sérlega nærri, minn góði
maður“, tautaði hann fyrir munni
sér. — „Þú lætur eins og það
komi þér alis ekkert við — bara
að velta ábyrgðinni yfir á mig.
Geturðu ekki séð að þetta er
hneyksli, sem getur kostað þig
stöðu þína og starf hjá útgerð-
inni? Það kann líka -ð bitna á
nr ér. Eldsvoði — kannske morð —■
í síðustu ferð minni á Fleurie og
svo í þetta skipti brotinn peninga-
skápur í skrifstofu gjaldkerans.
Hvað hef ég eiginlega gert, svo
að ég verðskuldi öll þessi ósköp.
Hann pantaði samtal við saka-
málalögregluna í París og svo
hreytti hann út úr sér við gjald-
kerann: — „Eru það fleiri en
samstarfsmenn yðar sem vita um
' þetta?“
„Að sjálfsögðu ekki“. Gjaldker-
inn hristi höfuðið. — „Það er, jú
skylda mín að gera skipstjóranum
fyrst aðvart. En væri ekki réttast
að tala strax við madame Cortes?
Ég veit sem sagt ekki hvað þetta
bréf hennar til frændang hafði að
geyma. En þeir sem opnuðu skáp-
inn minn kunna líka að hafa auga
stað á skápnum hennar“.
aitltvarpiö
Miðvikudagur 4. júní:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Við vinnuna": Tón-
leikar af plötum. 19,00 Þingfrétt-
ir. — 19,25 Veðurfregnir. —- 19,30
| Tónleikar: Óperulög (plötur). —■
.20,30 Erindi: íslenzk handrit í
| British Museum; síðari hluti —
i (Jón Helgason prófessor). 21,00
'Kórsöngur: Karlakórinn Svanir
! á Akranesi syngur. Söngstjóri:
! Geirlaugur Árnason (Hljóðritað
! á Akranesi 3. apríl). 21,40 Kímni
saga vikunnar: „Kontrabassinn"
, eftir Anton Tjekhov (Ævar Kvar
an leikari). 22,10 Erindi: Eld-
varrtir I iðnverum (Guðmundur
I Karlsson slökkviliðsmaður). 22,30
Tónleikar: Tveir frægir djass-
píanóleikarar, Erroll Garner og
„Fats“ Waller, leika (plötur). —
23,00 Dagskrárlok.
Fimmludagur 5. júni:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Á frívaktinni", sjó-
mannaþáttur (Guðrún Erlends-
dóttir). 19,00 Þingfréttir. 19,30
Tónleikar: Harmonikulög (plöt-
ur). 20,30 E indi: De Gaulle hers
höfðingi (Eiríkur Sigurbergsson,
viðskiptafræðingur). 20,50 Tón-
leikar (plötur). 21,15 Upplestur:
„Rakarinn Leonhard", smásaga
eftir Leonid Sobolev. (Þýðandinn,
Elías Mar, les). 21,25 Tónleikar
(plötur). 21,40 Úr heimi mynd-
listarinnar (Björn Th. Björnsson,
listfræðingur). 22,10 Fiskimál:
Línufiski við Austur-Grænland
(Dr. Jakob Magnússon, fiskifræð
ingur). 22,25 Tónleikar: Lög úr
söngleikjum eftir Sigmund Rom-
berg (plötur). 23,00 Dagskrárlok.