Morgunblaðið - 20.06.1958, Blaðsíða 6

6
MORcrwnr 4ðið
Föstudagur 20. júni 1958
Finnbjörn Hermannsson
ísafirBi, áttrœöur
Frá herbrúð kaupinu.
Hallelúja hrúðkaup Möriu
og Tryggva
á Hjálpræðishernum
Herbrúðkaup
ÞAÐ er ekki oft sem blaðamenn
vita ekki, hvað þeir eiga að gera
við tímann. Þó kom það fyrir nú
um helgina. í miðjum önnum
blaðamannamótsins hugðumst
við leita þeirrar andlegu sálubót-
ar sem hverjum manni er nauð-
synleg ,ekki sizt á sumrin, þegar
enginn hefur áhuga á öðru en
sjó og sólböðum og allur kúltúr
landsmanna einbeinist að því að
geðjast útlendingum og heyra þá
segja að hér sé „vackert“ Auð-
vitað er þetta allt gott og blessað
og engin ástæða að amast við
hlýju viðmóti. En stundum er
þetta ekki nóg og við víljum eitt-
hvað meira. Þar sem við gerðum
ekki ráð fyrir því að heilagur
andi kæmi yfir blaðamannamót-
ið, löbbuðum við niður á Lækjar-
torg, — og viti menn: fyrr en
varði var Hjálpræðisherinn mætt
ur og samkoma hófst. Við horfð-
um á það sem fram fór eins og
timbraðir farisear og tókum sér-
staklega eftir ungri frekknóttri
konu og svarthærðum manni sem
stóð við hlið hennar, ungur og
kraftalegur, en þó lágur vexti,
einbeittur með þvermóðsku-
snerkjur kringum munnvikin. Að
vísu var þetta unga fólk ekki
frábrugðið öðrum á neinn hátt,
nema e. t. v. að því leyti einu að
það virtist hamingjusamara en
allur þorrinn, söng hærra en aðr-
ir sínum guði til dýrðar og ekki
alveg laust við að það skotraði
augunum annað veifið í kringum
sig unz þau mættust í Jesú nafni.
Það var eitthvað á seyði. Það var
eitthvað óvenjulegt að gerast
innra með þeim og það var eins
og herinn væri allur á nálum.
Við biðum því í von um að eitt-
hvað gerðist, litum á áhorfendur
sem hlustuðu af athygli og gáf-
um gaum að orðaskiptum tveggja
róna, sem voru ekki aldeilis á
því að frelsast: Kemur ekki til
mála í þessu veðri, sögðu þeir
og þóttust miklir karlar. Kannski
voru þeir það líka í augum
sumra áheyrenda. Vitnisburðum
er lokið og nú á að syngja „síð-
asta sálminn í dag“ en áður skal
þess getið, að öllum er boðið á
samkomu á miðvikudagskvöldið
átjánda, þá fer fram herbrúð-
kaup, Trygve og Marthe ætla að
gifta sig. Allir velkomnir! Þá var
skýringin fengin. Þetta var sann-
arlega ferð til fjár. Stórfrétt!
Eitthvað fyrir fólkið. Þeir gifta
sig líka í hernum, hvílík dýrð,
hvílík sæla. Við hentum skot-
silfri í körfuna svo að klingdi í.
Það var ekki um að villast, blaða
menn fengu enn viðunandi kaup
— eða voru þetta tveir 10-eyr-
ingar? Þeir eru svei-mér-ekki
blankir, þessir, sögðu rónarnir og
buðu okkur dús. Svo var sam-
komunni slitið. Við örkuðum af
stað og gættum að því, hvort
Marthe og Trygve leiddust. En
þau voru horfin í mannþröngina.
Þegar líða tók á þjóðhátíðar-
daginn, vorum við búnir að fá
nóg af „sjálfstæði landsins“ og
„foringjanum mikla“ og hugð-
umst ganga niður að Tjörn. Þar
nutu endurnar „óskoraðs sjálf-
stæðis“, enda minntust þær ekki
á það. Engin þeirra hélt ræðu,
engin minntist á „foringjann“ en
samt gat engum blandazt hugur
um, að þarna var hver steggur
foringi sinnar kerlingar. Það var
yndislegt veður eins og sjálfsagt
er á þjóðhátíðardag og allir í
góðu skapi. Hannes á Horninu
líka. Þegar við höfðum notið sól-
ar um stund, gengum við inn í
bæinn aftur, framhjá Herkastal-
anum. Þá rákum við augun í eft-
irfarandi auglýsingu: Halleluja
brúðkaup Mörtu og Tryggva
annað kvöld kl. 8.30. Major Guld-
brandsen stjórnar. Allir vel-
komnir. — Á þeirri stund tókum
við merkilega ákvörðun: við ætl-
uðum að fara í brúðkaup næsta
kvöld.
Daginn eftir hittum við svo
brúðhjónin að máli. Skömmu áð-
ur höfðu þau verið gefin saman
af sr. Bjarna Jónssyni, en hann
bað vinsamlegast um, að þess
yrði ekki getið og verður það
ekki gert hér. Að vígslu lokinni
var haldin mikil og dýrleg
veizla. Þar var brúðhjónunum
fagnað, þau brostu og voru glöð
og ánægð, þau höfðu ekki „geng-
ið í herinn“ til einskis. Skömmu
áður en veizlan hófst ætluðum
við að ná tali af þeim. Við
hringdum. — Nei, hér er ekki
hægt að tala við neinn, hér eru
allir uppteknir. Hér er brúð-
kaup. En þér getið hringt síðar
ef þér viljið. Hvénær? Ég veit
það ekki, það fer eftir því, hvað
Frh. á bls. 14.
HVERT mannsbarn á ísafirði
þekkir hann, enda hefur hann
verið þar búsettur síðustu 50 ár-
in og á því marga vini og kunn-
ingja. Enn er hann ungur í anda
og útliti og vel á sig kominn
þrátt fyrir árin. Engirtn, sem
ekki veit betur, myndi trúa, að
þar færi eldri maður en sextug-
ur.
Finnbjörn er Aðalvíkingur að
ætt, fæadur að Læk í Aðalvík
þ. 20. júní 1878, sonur hjónanna
Hermanns bónda Sigurðssonar og
Guðrúnar Finnbjarnardóttur,
sem með ráðdeild komust vel af
á þessari litlu jörð. Hann var
námfús og fékk staðgóða mennt-
un á unglingsárum sínum, en var
snemma settur til vinnu og byrj-
aði róðra sem háseti á fermingar-
aldri; reri hann 3 vertíðir frá
Læk og aðrar 3 frá Sæbóli.
Arið 1897 réðst Finnbjörn sem
verzlunarmaður til útibús verzl-
unar Á. Ásgeirssonar á Hesteyri.
Hafði verzlunarstjórinn þar, Sig-
urður Pálsson (bi-óðir Gests
skálds) komið auga á hæfileika
Finnbjarnar og falazt eftir hon-
um. Urðu þetta afleiðingarík
þáttaskipti í ævi Finnbiarnar.
Hann var frábitinn sjómennsku
og stóð hugur hans til frekari
mennta, en efnin leyfðu ekki.
Tók hann því að sér þetta starf
hjá Hesteyrarverzlun, sem svo
var kölluð, og var við það til
ársloka 1901, en þá réðst hann
sem starfsmaður til aðalstöðvar
verzlunarinnar, verzlunar Á.
Ásgeirssonar á Isafirði og starf
aði þar síðan meðan sú verzlun
var við lýði, * eða þar til verzl-
unin ásamt öllum útibúum henn-
ar var seld Hinum sameinuðu ís-
lenzku verzlunum, þ. 1. des. 1918.
Voru störf Finnbjarnar við Ás-
Brúðhjónin vígð undir fána hersins. Major Guldbrandsen bless-
ar þau. Kapteinn Nielsen heldur á fánanum.
sbrifar úr >
daglega lifinu j
Ónnum kafnar
símastúlkur
¥jAÐ hefur verið minnzt á það
áður hér í dálkunum, að sum
ar þeirra stúlkna, sem vinna við
símaþjónustu hér í Reykjavik
Virðast hafa alltof mikið að gera
Það er algengt að þurfa að bíða
lengi eftir að ýmis fyrirtæki og
Tbr/tn
rG>
stofnanir svari, þegar þangað er
hringt og á þetta jafnvel við um
símann sjálfan og önnur þjón-
ustufyrirtæki. Forstöðumenn fyr
irtækja ættu að athuga, hvort
vesalings símastúlkurnar hjá
þeim eru ekki svo störfum hlaðn
ar að nauðsynlegt sé að fá þeim
hjálparmey. Með því gerðu þeir
hringjandi Reykvíkingum mik-
inn greiða og ynnu um leið í
þágu sinna eigin fyrirtækja.
Endurbætt póstþjónusta
EN'SKUM blöðum hefir nú að
undanförnu mátt lesa- um þær
stórfenglegu umbætur, sem verið
er að gera á póstþjónustunni
brezku, sem þó lengi hefir verið
talin öðrum þjóðum til fyrirmynd
ar. Sjálfur póstmálastjórinn kall-
ar þær „revolution in the Post
Office“. Vera má að eitthvað í
sömu áttina sé í aðsigi hjá okkur.
Þannig er nú verið að gerbreyta
innréttingum í okkar General
Post Office, pósthúskytrunni
hérna í höfuðstaðnum, enda get-
ur það varla talizt ótímabært.
Vonandi fylgja þar með margar
umbætur aðrar, þar á meðal sú,
að það fari nú að verða úr sög-
unni að allur bærinn þurfi að
sækja ábyrgðarbréf sín á póst-
húsið. Það fyrirkomulag má með
sanni furðulegt heita.
Ekki alls fyrir löngu var það
ráð tekið, að skipta bænum í póst
hverfi. Ef þetta greiddi á ein-
hvern hátt fyrir afgreiðslunni.
var það að sjálfsögðu heillaráð,
en það mátti undur kadast að
hverfin voru einkennd með þeirri
löngu úreltu aðferð að nota nokk
uð flókið bókstafakerfi, í stað
tölustafa, eins og nú tíðkast hvar
vetna. Tölurnar er auðvelt að
muna, en hitt ekki, og aldrei mun
vestan Atlantshafs hafa verið
notað annað en tölur. 1 það horf
ætti nú endilega að breyta hér.
Bréfasmugur í pósthúsinu eru
nú merktar, eins og vera ber; því
að það léttir starf póstþjóna og
flýtir fyrir. En hvers vegna er
smugan fyrir bréf til útlanda
merkt ,,Foreign“? Vitaskuld
skilst þetta, en því ekki að nota
sama orðið og enskumælandi
þjóðir: „Abroad“? Og nú mætti
sannarlega koma læsilegt skildi
(orðið er Steingríms Thorsteins-
sonar, ekki mitt; það er fallegra
en skilti og eðlilegra) yfir dyr
pósthússins. Vegna erlendra
manna mætti það gjarnan vera
ekki aðeins á íslenzku, heldur
einnig á ensku, heimsmálir.u
Það væri kurteisi við gesti okkar
Landshornamaður.
geirsverzlun jafnan fjölþætt;
jafnhliða afgreiðslu- og skrif-
stofustörfum var hann oft í ferða
lögum, í fisk- og vöruflutningum
og vörusölu fyrir verzlunina og
naut hann mikils trausts og álits
yfirboðara sinna, sem lengst af
var Árni Jónsson, verzlunar-
stjóri.
Eftir að eigendaskipti voru
orðin á verzluninni hélt Finn-
björn áfram störfum hjá Hinum
sameinuðu íslenzku verzlunrtm,
og snemma árs 1919 gerðist hann
verzlunarstjóri útibúsins á Hest-
eyri. Gegndi hann því starfi
næstu 7—8 árin, eða þar til Hin-
ar sameinuðu íslenzku verzlanir
voru lagðar niður með öllu og
seldar í allar áttir.
Síðan hefur Finnbjörn verið á
„lausum kili“, en haft ýmis störf
með höndum, stundað skrifstofu-
störf jafnhliða því sem hann hef-
ur verið löggiltur vigtarmaður o.
fl þar til nú síðustu árin, sem
hann algerlega hefur helgað konu
sinni og heimili þeirra.
Finnbjörn kvæntist árið 1905
Elísabetu Jóelsdóttur, ágætri
konu, sem bjó þeim fagurt fyrir-
myndarheimili. Héldu þau gull-
brúðkaup sitt hátíðlegt fyrir
þrem árum. Hafa þau átt 5 börn.
Dó eitt þeirra í æsku, en hin
fjögur eru öll löngu uppkomin,
þrír synir og ein dóttir, Margrét,
sem er gift Kristjáni Tryggva-
syni, klæðskerameistara á ísaf.,
og er hún sú eina barnanna, sem
enn dvelst á ísafirði. Öll eru
börn þeirra hjóna hið mesta
myndarfólk.
Elísabet, kona Finnbjarnar,
varð fyrir því óláni, að fá illsku
í fót og hefur verið við rúm að
mestu síðastliðin 20 ár. Hefur
hún notið stakrar ástar og um-
hyggju eiginmanns síns allan
þann tíma, svo henni hefur ekki
orðið þetta eins þungbært og bú-
ast hefði mátt við, enda ávallt
glöð og ánægð, þegar hún er
heimsótt.
Finnbjörn er og hefur alltaf
verið mjög söngelskur. Hefur
hann hljómþýða bassarödd og
hefur sungið í flestöllum söng-
félögum Isafjarðar fram á síð-
ustu ár, lengst framan af undir
stjórn Jóns sál. Laxdal og síðan
Jónasar Tómassonar. Þá hefur
hann og verið í kirkjukór Isa-
fjarðar upp undir 50 ár og sungið
við flestallar guðsþjónustur og
jarðarfarir á þeim tíma.
Við Finnbjörn vorum sam-
verkamenn við Ásgeirsverzlun í
full 17 ár og á ég ekkert nema
góðar endurminningar frá þeirri
samvinnu. Vil ég að endingu
þakka Finnbirni, ekki eingöngu
fyrir samstarfið, heldur einnig
fyrir tímann, sem liðinn er síðan
og alla hans órofa tryggð og vin-
áttu mér og mínum til handa.
Ég óska þessum góða og gamla
vini mínum alls góðs á komandi
árum, sem ég vona að verði mórg
og ánægjurík.
Jón Grímsson.
HÖRÖUR OLAFSSON
málflutnmgsskril'stofa.
Löggiltur dómtúikur og :kial-
þýðandi í ensku. — Austurstraetí
14. Sími 10332