Morgunblaðið - 20.06.1958, Blaðsíða 14
14
M O K O U l\ « L AV I V
Föstudagur 20. júní 1958
Aalesunds Mandssangforening syngur á Arnarhóli 17. júní.
Áalesunds Mandssangforening
— Hallelúja
Framh. al bls 6
margar ræður verða haldnar. Ég
má ekki vera að þessu, ég er að
flýta mér, við eigum eftir að
vígja undir fána hersins í kvöld,
það er venja já-já, við tökum
giftinguna ekki gilda nema það
hafi verið gert. Við spurðum hver
talaði. Það er kaptein Nielsen.
Við spurðum, hvort við mættum
hitta hann að máli. þegar við
kæmum. — Jú sjálfsagt.
Svo '„gengum við í herinn“ eft-
ir veikluna, hittum brúðhjónin og
röbbuðum við þau stundarkorn.
Allir voru ákaflega elskulegir og
það er auðséð, að þetta fólk er
glatt í sinni trú, hamingjusamt
í sínu lífi. Blaðamaðurinn er kom
inn, blaðamaðurinn er kominn,
hljómaði um þennan stolta berg-
kastala, þegar við birtumst í dyr-
unuih og spurðum eftir kaptein
Nielsen. Hann var ekki við og
var okkur vísað á fund brúð-
hjónanna. Þau sátu í litlu her-
bergi, dálítið kvíðin. — Truflum
við? spurðum við um leið og við
gengum inn. — Nei, ekki enn.
Gjörið þið svo vel. Nöfnin, jú
auðvitað, allir verða að heita eitt
hvað í dagblöðunum: Marthe og
Trygve Woidsund. Norsk, já
bæði norsk. Ég er frá Álasundi,
sagði brúðguminn, en ég innst úr
Guðbrandsdal, sagði brúðurjn og
brosti eins og feimin sveita-
stúlka. Við spurðum, hvar þau
hefðu kynnzt. í Færeyjum. Gott
land Færeyjar, segjum við (til að
segja eitthvað), en þau brosa dá-
lítið alvarlega og segja: Núförum
við í sumarfrí heim til Noregs og
svo verðum við send til Færeyja.
Það verður skemmtilegt. Við vor-
um þar í eitt ár og svo .... Já,
við skiljum. Ég var síðan send
til Akureyrar og hann til Reykja-
víkur, segir brúðurin. Hún er
klædd herbúningi með hvíta
brúðarblæju, sem á eru festir
litlir beykisveigar úr Guðbrands-
dal. Þetta er ódýr brúðarkjóll, seg
ir hún. Við spurðum hana, hvern-
ig væri að vera á íslandi. — Gott,
svaraði hún og bætti við. A. m. k.
er gott að láta gifta sig á íslandi.
Við spurðum brúðgumann,
hversu gamall hann væri. — 26
ára, svaraði hann. — En brúður-
in? — Nú já, alls staðar er kven-
fólkið eins, líka í hernum.
Einhver kom inn með hvítar
nellikkur, vígslan átti að fara
fram innan stundar. Aðeins ór-
fáar spurningar: — Það ar alvar-
legt mál að gifta sig? Já, auðvit-
að? Ef foringjar skilja, verða þeir
að iáta af embætti. En það er
ekki vert að tala um skilnað á
slíkri hátíðarstund. Einhver seg-
ir, að langt sé síðan foringjar hafi
gift sig hér í Reykjavík, ein tíu
eða ellefu ár. Þetta er merkur
viðburður og það er mikið kaffi
drukkið í herkastalanum. Okkur
er boðið kaffi að athöfninni lok-
inni, en við segjum, að við get-
um því miður ekki þekkzt boð-
ið; konurnar bíði heima. Brúð-
guminn lítur á okkur spumar-
aug'um: „Er det saadan det virk-
er?“ Svo kveðjum við.
Athöfnin hófst stundvíslega kl.
8,30. Brúðhjónin gengu inn gólf-
ið, major Guldbrandsen á milli
þeirra, það var spilað og sung-
ið og allir voru í góðu skapi.
Þetta var hátíðleg athöfn. Enginn
söng falskt, enginn dottaði. Hér
var nóg að sjá. Margir héldu ræð-
ur, m. a. kapteinn Nielsen, ung-
ur fjörlegur maður, brosleitur og
aðlaðandi. Hann sagði: — Ég
þekki ekki þessa reynslu. Ég hef
aldrei gifzt. Siðan sagði hann
sögu af tvíburasystrum í Noregi.
Önnur var ákveðin í því að gift-
ast presti, hin lækni. Svo þegar
þær „urðu stórar“ giftist önnur
presti ,en hin var ógift. Þegar
hún var spurð hvers vegna, svar-
aði hún aðeins: „Ég læt mér
nægja að sóla mig í gleði systur
minnar.“ — Ég verð lika að láta
mér það nægja, sagði kapteinn
Nielsen, og allir hlógu. Loks tóku
brúðhjónin til máls. Brúðurin
minntist þess, þegar hún fór að
heiman í hálfgerðu trássi Að
foreldrana. Hún ætlaði að rífa
sig upp úr syndinni Þegar hún
fór í herskólann, fylgdi faðir
hennar henni á járnbrautastöð-
ina. Þegar þangað kom gerði
hann síðustu tilraunina: —
Heyrðu Marthe litla, ef þú ferð
í herinn, giftistu aldrei. Hann
hélt að þar væri veikur blettur á
mér, þar sem ég hafði alltaf gam
an af að skemmta mér. Nú vildi
ég að hann væri kominn hing-
að, þá gæti hann séð með eigin
augum, að guð hefur einnig séð
fyrir þessu atriði. Brúðguminn
minntist æsku sinnar, þegar hann
gerði grín að Hjálpræðishernum
og lifði í syndinni. Þegar hann
var tvítugur, frelsaðist hann á
hersamkomu: — Ég varð gagn-
tekinn af boðskapnum og tók á
móti honum, sagði hann.
Samkoman var á enda. Við
gengum út og allir horfðu á eft-
ir okkur.
Samsöngur í Austurbæjarbíói.
HÉR voru á ferðinni góðir gestir
frá Noregi: Aalesunds Mands-
sangforening, um 60 manna karla
kór undir forustu Edvin Solem,
hins ágæta organleikara Aaie-
sunds kirke, aðalkirkjunnar í ÁJa
sundi. Kórinn efndi til söng-
skemmtunar í Austurbæjarbíói
mánudaginn 16. júní og söng 18
lög. Varð að endurtaka sum
laganna, og auk þess söng kórinn
aukalög. Söngskráin voi' því
nokkuð löng. Kórinn er geysivel
þjálfaður og söng öll lögin af
hinni mestu prýði. Það sem mað-
ur saknaði af gliti bjartra ten-
óra, vann kórinn upp með list-
rænni túlkun verkefnanna. Söng-
urinn hófst með þjóðsöng íslend-
inga, Ó, guð vors lands, en lauk
með þjóðsöng Norðmanna, Ja, vi
elsker dette landet. Lögin, sem
þar voru á milii, 18 að tölu, voru
eftir norska, sænska, finnska,
íslenzka og þýzka höfunda. Að
telja það allt væri of mikið, — að
eins skal tekið fram, að hér var
um lög að ræða, sem gáfu kórn-
um gott tækifæri til að sýna al-
hliða stíltækni, og var sungið á
öllum „registrum“. Ef til vill naut
píanissimó-söngur kórsins sín
bezt, enda óvenjuþýður og fiau-
elsmjúkur. En kraft og kynngi á
kórinn einnig í ríkum mæli, sem
hvað bezt kom fram í „Olav
Tryggvason", eftir Reissiger,
„Brennið þið vitar“ ,eftir undir-
ritaðan, sem var framúrskarandi
vel sungið, og svo í „Landkjenn-
ing“ Griegs. Einsöngvari kórsins
var P. Schjell-Jacobsen, og söng
hann af öruggri smekkvísi og
þýðri tenór-barytónröd nokkur
lög með kórnum, þar á meðal
Landkjenning.
Edvin Solem er snjall tónlist-
armaður, organleikari, tónskáld
og söng- og hljómsveitarstjóri.
Hann stjórnaði mjög vei og voru
hinar fallegu hreyfingar hans i
góðu samræmi við alla túlkunina,
sem var nákvæm og vandlega
yfirveguð.
Fritz Weisshappel aðstoðaði og
leysti sitt hlutverk prýðilega af
hendi.
STRENGJAKVARTETT _ sá, sem
skipaður er þeim Birni Ólaíssyni
og Jóni Sen, fiðluleikurum úr
Sinfóníuhljómsveit íslands. og
George Humprey og Karl Zeise
úr Sinfóníuhljómsveitinni í Bost-
on, munu halda opinbera tónleika
í hátíðasal Háskóla íslands í
kvöld, 20. þ. m., og hefjast þeir
klukkan 8,30.
Strengjakvartett þessi hefur
að undanförnu ferðazt víðs vegar
um landið og þegar haldið tón-
leika á Akureyri, Húsavík, Seyðis
firði, Neskaupstað, Vestmanna-
eyjum, Bolungavík og á ísafirði.
Hvarvetna þar, sem kvartettinn
hefur komið fram, hafa tónieik-
arnir verið vel sóttir og leik
þeirra fjórmenninganna mjög vel
tekið og hlotið almennt lof.
Tónleikarnir í hátíðasal Háskól
ans á föstudagskvöld eru haldnir
á vegum skólans, og er öllum
heimill ókeypis aðgangur að
þeim. Verða þetta einu opinberu
tónleikarnir, er strengjakvartett-
inn héldur hér í Reykjavik, því
Bandaríkjamennirnir tveir úr
Bostonhljómsveitinni halda aftur
vestur um haf nk. sunnudag.
Á hljómleikunum verða leiknir
þrír strengjakvartettar, tveir eft-
ir Beethoven, kvartett í c-moll
Kórnum var forkunnar vel tek-
ið og varð hann, sem fyrr segir,
að endurtaka sum lögin og syngja
aukalög.
Var heimsókn þessi hin ánægju
legasta í alla staði, og vöktu
frændur okkar, Norðmennirnir,
mikinn fögnuð með söng sínum
og komunni hingað. P.I.
op. 18 nr. 4, og kvartett í f-moll
op. 95, og loks kvartett 1 F-dúr
op. 96 eftir Antonin Dvorák.
Þjóðhátíðin
á Akranesi
AKRANESI, 18. júnf — Hátíða-
höldin 17. júní hófust hér á úti-
messu á Gagnfræðaskóiablettin-
um kl. 1,30 e. h. Sóknarprestur-
inn, séra Jón M. Guðjónsson,
prédikaði, en kirkjukórmn söng.
Þaðan gekk mannfjöidinn í tkrúð
göngu með hljómsveit og fána-
bera í fararbroddi upp á Barna-
skólatún. Form. þjóðhátiðarnefnd
ar, Stefán Bjarnason, setti sam-
komuna. Þá söng karlakórinn
Svanir undir stjórn Geirlaugs
Árnasonar. Síðan flutti Ragnar
Jóhannesson, skólastjóri, ræðu og
karlakórinn söng enn á ný Loks
flutti frú Sigurborg Sigurjóns-
dóttir ávarp fjallkonunnar,
klædd í upphlut. Þá var knatt-
spyrnukappleikur og kl. 5—7
undir kvöldið var dansleikur fyr-
ir börn. Seinast dansaði fullorðna
fólkið til kl. 2 um nóttina. Allt
fór vel fram og veður var stillt
og fagurt. —Oddur,
SÍLDARSTIJLkLR
vantar mik til Raufarhafnar og Siglufjarðar.
Fríar ferðir, húsnæði og kauptrygging.
Kammertónleikar í
hátíðasal Háskólans
Gunnar Halldórsson, sími 34580.
Danskt píanó
Louis Zwicki
sém nýtt til sýnis og sölu í dag
kl. 5—7 í Bollagötu 6.
KEFLAVÍk
Samkvæmt lögum frá 9. apríl 1956 fer vinnu-
miðlun fram í skrifstofu bæjarins við Hafnarg.
kl. 11—12 alla virka daga.
Bæjarstjóri.
Síldarstúlkur
Vantar til söltunarstöðvarinnar Sunnu Siglufirði.
Gott húsnæði, fríar ferðir og kauptrygging. Upp-
lýsingar í skrifstofu Ingvars Vilhjálmssonar Hafn-
arhvoli. Simi 1-15-74.
— Utan úr heimi
M iðstöðvarkatlar
Olíugeymar
fyrir húsaupphitun.
— Allar stærðir fyrirlifraiandi —
Sími 24400
F'.'c.ir.h. af bls. 8
bolirnir í tvennu lagi, brjósta-
höld og buxur.
Eftir síðari heimsstyrjöldina
komu bikinibaðfötin á markað-
inn. Þó að þau séu ekki enn há-
tízkufyrirbæri, þykja þau ómiss-
andi í klæðaskáp hverrar tízku-
konu. Vorið 1957 komu á mark-
aðinn röndótt baðföt með hálfsíð-
um buxum og breiðum böndum
yfir axlirnar, eins og tíðkazt
hafði í lok 19. aldarinnar. En
tízkufrömuðum hefir gengið illa
að endurvekja hjá stúlkunum
löngun til að koma svo mikið
klæddar á baðströndina.
•
Gerð þeirra efna, sem notuð
eru í sundföt, hefir ekki tekið
minni breytingum en sniðið. UU
og baðmull eru nú svo að segja
úr sögunni, í stað þeirra eru not-
uð rayon og nælon, venjulega
teygjuefni, sem lagfæra vöxtinn
eftir þörfum. Nælon er vinsæl-
ast, af því að það þornar fljótt.
Nýjasta efnið í baðfatagerðinni
er pappír, sem styrktur hefir ver-
ið með efnum unnið úr stein-
olíu. Þessi klæðagerð er enn á
tilraunastigi, en hugmyndin er
sú, að hægt sé að nota slík baðföt
fim meða sex sinnum og fleygja
þeim síðan.