Morgunblaðið - 20.06.1958, Blaðsíða 12

12
MORCVNBLAÐIÐ
Föstudagur 20. júní 1958
„Seint, seint, kæra Irene“,
sagði hann í mildum áskökunartón
stóð á fætur og kyssti hana á kinn
ina. Svo settust þau bæði við borð
ið og hann leit spyrjandi til henn-
ar.
„Hvar varstu svona lengi?“
„Ég var . . . hjá . .. hjá Ame-
lie. . . Hún þurfti að gera svolítið
og ég var að hjálpa henrii“, svar-
aði hún, en sá jafnskjótt eftir því,
að hafa logið svona klaufalega.
Venjulega hafði hún ákveðið það
fyrirfram, hvaða skýringu hún
skyldi gefa honum á töf sinni —
skýringu sem hann gæti ekki á
nokkurn hátt vefengt, en í kvöld
hafði hún alveg gleymt þeirri
fyrirhyggju sinni og varð þvi að
grípa til svo óhugsaðrar og ósenni
legrar lygi.
„Gengur nokkuð að þér? . . .
Mér sýnist þú vera eitthvað svo
óróleg . . . og hvers vegna tekurðu
ekki þennan hatt af þér?“, spurði
maður hennar. Hún hrökk við og
fann sér til skelfingar, að hún
roðnaði upp í hársrætur. Svo
flýtti hún sér að standa á fætur,
gekk inn í herbergið sitt, tók af
sér hattinn og settist fyrir fram-
an spegilinn. Þar sat hún og
starði á spegilmynd sína, unz öll
merki óróleika og ótta voru horf
in úr svipnum. Þá stóð hún á fæt
ur og fór aftur fram í borð-
stofuna.
Þjónustustúlkan kom inn með
kvöldverðinn og kvöldið varð
svipað öllum öðrum kvöldum,
kannske örlítið hljóðasa og óvið-
felldnara — kvöld með fjörlaus-
um, þreytandi og slitróttum sam-
ræðum. Hugsanir hennar voru
stöðugt bundnar við það, sem fyr
ir hana hafði komið og henni
varð alveg sérstaklega tíðhugsað
til þeirrar skelfilegu stundar,
þegar hún stóð andspænis fjár-
kúgaranum. Þá leit hún alltaf í
kringum sig með ótta og áhyggju I
í tillitinu, eins og til að fullvissa
sig um það, að engin hætta væri
á ferðum. Og stóra veggklukkan,
sem rauf þögnina með rólegu tifi,
veitti hjarta hennar ró og öryggi
með hinu jafna, áhyggjulausa
gagnhljóði sínu.
2 .
Morguninn eftir, þegar maður
hennar var farinn til skrifstofu
sinnar, börnin komin út og hún
var loksins orðin ein, hurfu allar
ömurlegar endurminningar gær
dagsins úr huga hennar, í björtu
sóslskini morgunsins. Hún minnt
ist þess nú, að slæðan hennar var
svo þétt og þykk, að óhugsandi
var að nokkrum hefði tekizt að
sjá og þekkja andlit hennar í
gegnum hana. Svo fór hún að
hugsa um það, hvaða öryggisráð-
stafanir hún ætti helzt að gera.
Hvað sem öðru leið þá gat hún
aldrei heimsótt elskhuga sinn í
íbúð hans framar — og þá var
engin hætta á því að hún yrði
aftur fyrir slíkri árás. Þá var ein
ungis sá möguleiki eftir að þessi
manneskja kynni af tilviljun að
verða á vegi hennar, en slíkt var
þó mjög óliklegt, því að ekki gat
hún hafa veitt henni eftirför, þar
sem hún hafði flúið í bifreið.
Nafn og heimilisfang var henni-
með öllu ókunnugt og ekki var
heldur nein hætta á því, að and-
lit hennar hefði sézt svo greini-
lega í gegnum þykku slæðuna, að
það yrði með nokkurri vissu
endurþekkt. En jafnvel við þess-
um veika möguleika var frú
Irene búin: Þá — þegar hún
væri ekki lengur kramin vg
klemmd í skrúfþvingu óttans —
yrði hún fyrst og fremst að reyna
að vera róleg og örugg í svip og
fasi, neita öllu, halda þvi fast og
hiklaust fram, að um missýn og
misskilning væri að ræða og
kæra þennan ofsækjanda sinn
fyrir fjárkúgun, þar sem hann
var eina vitnið að hinni afdrifa-
Kona óskast
í eldhúsið á matbarnum Lækjargötu 6.
Kvenskátaskólinn,
Ijlfljótsvatni
Ennþá eru nokkur pláss laus fyrir Ijósálfa og yngri
Skátastúlkur á tímabilinu frá 8. júlí—21. júlí, frá
22. júlí—4. ágúst og frá 5. ágúst—18. ágúst.
Fyrsti dvalarflokkur er fullskipaður. Ljósálfar
geta komist að allan tímann. Umsóknir í pósthólf
831. Kvenskátaskólinn.
ríku heimsókn hennar. Frú Irene,
sem var gift einum þekktasta
málaflutningsmanni borgarinnar,
hafði lært það mikið af samtölum
hans við stéttarbræður sína, að
hún vissi að fjárkúgun var ein-
ungis hægt að hindra með
fyllstu ró og stillingu og að hvert
hik og hvert óróleikamerki fórn-
ardýrsins jók aðeins frekju og
yfirburði andstæðingsins.
Fyrsta öryggisráðstöfunin sem
hún gerði, var að skrifa elskhuga
sínum stutt bréf, þar sem hún til-
kynnti honum, að hún gæti ekki
komið heim til hans á morgun,
eins og þau höfðu komið sér sam-
anum, og ekki heldur næsta dag.
Sú óvænta og óþægilega uppgötv-
un særði stolt hennar og hégóma-
girnd, að svona óverðug og auð-
virðileg manneskja skyldi hafa
verið fyrirrennari hennar, sem
ástkona hans og nú naut hún þess
með hatursfullum tilfinningum
að skrifa bréfið, þar sem hefni-
girni og meinfýsi skinu út úr
hverju orði.
Hún hafði kynnzt þessum unga
manni, sem ypr píanóleikari, af
hreinni tilviljun, á kvöldskemmt
un og varð áður en hún gerði sér
fulla grem fyrir og næstum óvilj-
andi, ástkona hans. Kaunveru-
lega hafði hún aldrei þráð hann,
hvorki andlega né líkamlega.
Hún hafði gefið sig honum á vald
og látið að vilja hans, án þess að
þarfnast hans og án þess að þrá
hann, sökum einhvers ístöðuleys-
is gegn vilja hans og kitlandi for-
vitni.
Það var hvorki af líkamlegri
þörf né andlegum áhuga sem hún
hafði gert hann að elskhuga sín-
um. Hún var fyllilega hamingju-
söm við hlið auðugs, umhyggju-
sams eiginmanns og tveggja
barna sinna og naut þægilegrar,
borgaralegrar og kyrrlátrar til-
veru. En deyfð og tilbreytingar-
leysi getur reynzt fullkominni
hamingju næsta hættulegt.
Gnægð er ekki síður þreytandi
en skortur og þetta hættulausa
öryggi í lífi hennar gerði ævintýr
ið lokkandi og eftirsóknarvert í
hennar augum.
Svo, þegar þessi ungi maður
birtist allt í einu hinum borgara-
lega heimi hennar, þar sem karl-
mennirnir dáðu aðeins hina
„fögru frú“ í henni, með hávær-
um gamanyrðum, en lítilli ást-
leitni og án þess að þrá raunveru
lega konuna í henni, þá fylltist
brjóst hennar lokkandi eftirvænt
ingu ,eins og á ungmeyjardögum
hennar. I fari þessa unga manns
var það þó sérstaklega eitt, sem
laðaaði hana að honum, en það
var hinn viðkvæmi tregablær —
eins og skuggi af harmi — sem
hvíldi yfir svip hans og einkenndi
hann. í þessum trega þóttist hún
skynja æðri veröld og hún teygði
sig ósjálfrátt út fyrir takmörk
sinna daglegu tilfinninga, til þess
að skoða hana nánar. Hrósyrði, á
hrifningarstund, kannske heitari
og ákafari en tilhlýðilegt var,
urðu þess valdandi, að hann leit
frá hlóðfærinu til hennar. Og
þetta fyrsta tillit greip hana
sterkum tökum. Hún vapð gripin
ótta, en fann jafnframt til unað-
ar alls ótta: Samræður, þar sem
hvert orð virtist hitað af ein-
hverjum huldum funa, vakti og
æsti forvitni hennar svo mjög, að
hún hugsaði sig ekki tvisvar um,
þegar henni bauðst nokkru síðar
tækifæri til að hitta unga píanó-
leikarann aftur á opinberum tón-
leikum. Og brátt fór fundum
þeirra að bera saman, án þess að
um nokkra tilviljun væri að ræða
lengur. Sú fullyrðing hans, að
skilningur hennar og vinátta
væru sér mikils virði, gladdi
hana og kitlaði hégómagirnd
hennar og þegar hann bauð
henni heim til sin nokkrum vik-
um síðar og kvaðst ætla að leika
fyrir hana og hana eina, nýjustu
tónsmíði sína trúði hún honum
og tók boðinu. Kannske var það
lika einlægur ásetningur hans, en
hann drukknaði þá a.m.k. i koss-
um og hinni óvæntu uppgjöf
hennar og undanlátssemi. Fyrsta
tilfinning hennar var hræðsla við
það sem gerzt hafði. Þeir töfrar
sem gert höfðu þetta samband
svo freistandi, voru skyndilega
rofnir og henni tókst aðeins að
nokkru leyti að friða sektarvit-
und sína með þeim kitlandi hé-
góma, að hún hefði nú í fyrsta
skipti og af sjálfsdáðum afneitað
þeim borgaralega og óbreytta
heimi, sem hún lifði í. Óttinn við
síria eigin vonzku, sem þjáði hana
fyrsta daginn, breytti þannig hé-
gómaskap hennar í aukið dramb
og stærilæti. En þær tilfinningar
áttu þó ekki heldur langan aldur.
Eðlishvöt hennar snerist til varn-
ar gegn manninum og einkum og
sér í lagi gegn hinu nýja og fram
andi í fari hans, hinu frábrugðna,
sem í fyrstu hafði vakið forvitni
hennar og hrifningu.
Eiginlega kærði hún sig ekkert
um þessi drottnunargjörnu, ónær
gætnu faðmlög, sem hún bar ó-
sjálfrátt saman við hin við-
kvæmu og ástríku atlot mannsins
síns. En nú, þegar hún hafði einu
sinni hrasað á vegi skírlífsins,
kom hún til hans aftur og aftur,
SAXA - KRYDD - SAXA
1) „Já, Siggi, ég vildi að Markús
væri hérna“, sagði Sirrö. „Pabbi
er íarinn að láta á sjá. Baráttu-
þrek hans er ekki eins mikið og
áður. — 2) Á sama tíma: „Jæja
Markús, ferð þín er á enda“, sagði
Oddur, „og ég verð að segja það,
að hún tókst með afbrigðum vel“.
—3) „Hvernig finnst þér að mér
hafi tekizt, Oddur?“ spurði Dídí
glettnislega og ástfangin. — „O,
þér hefir líka gengið vel, frú
Vaensson".
án þess að verða hamingjusamari
og án þess að verða fyrir von-
brigðum, aðallega vegna eins kon
ar skyldutilfinningar og vana-
festu. Hún helgaði honum einn
dag í viku, eins og tengdafor;
eldrum sínum, en með þessum
nýju tegnslum lagði hún ekki
niður neitt af sínum gömlu venj-
um, heldur tileinkaði sér bara
fleiri. Þessi elskhugi breytti í
engu hinni þægilegu tilveru henn
ar og brátt virtist henni ævin-
týrið jafnhversdagslegt og hin-
ar leyfilegu skemmtanir.
Nú fyrst, þegar hún átti að
greiða hið raunverulega gjald
fyrir ævintýrið, fór hún að í-
huga gildi þess. Hún hafði frá
barnæsku verið skemmd og van-
in á kveifareskap með of miklu
dekri og óhófi og þess vegna
virtust þessi fyrstu óþægindi á
lífsleið hennar ætla að verða
henni um megn. Hún afsagði að
gera nokkuð það, sem skert gæti
andlegt áhyggjuleysi hennar og
var þess albúin að fórna elskhuga
sínum fyrir næði og þægindi.
Að áliðnum degi kom sendi-
maður með svarbréf frá elskhug-
anum, þar sem hann grátbað,
kvartaði og ásakaði, svo að hún
fór að verða hikandi í þeim ásetn
ingi sínum að binda endi á ævin-
týrið, jafnframt því sem örviln-
un hans gladdi hana og kitlaði
hégómagirnd hennar. Friðill
hennar bað hana heitt og innilega
að finna sig sem allra fyrst, svo
að hann gæti að minnsta kosti
bætt fyrir brot sitt, ef hann
skyldi hafa á einhvern hátt móðg
að hana, eða gert óviljandi á
hluta hennar. Og nú freistaði
hinn nýi leikur hennar, að vera
fúl og afundin við hann og láta
hann ganga enn meira á eftir
sér. Svo mælti hún sér mót við
hann í lítilli veitingastofu, sem
hún minntist skyndilega að hafði
verið stefnumótsstaður nennar
og ungs leikara, í gamla daga,
þegar hún var unglingsstúlka.
Hún gat ekki annað en bros-
að, þegar hún hugsaði til þess að
rómantíkin í lífi hennar, sem öll
hjúskaparár hennar hafði farið
þverrandi, skyldi nú byrja að
blómgast aftur. Og það lá við
að henni þætti vænt um að fund-
um hennar og hinnar undarlegu
kvenpersónu skyldi hafa borið
saman daginn áður, vegna þess
að við það urðu tilfinningar henn
ar svo styrkar og örvaðar. að
taugar hennar sem annars voru
mjög rólegar, titruðu.
□ O □
í þetta skipti fór hún í dökk-
an, látlausan kjól og setti annan
hatt á höfuðið, til þess að eiga
það ekki á hættu, ef svo illa vildi
til að sama manneskjan yrði á
vegi hennar aftur, að hún þekkti
sig. Hún hafði slæðuna tiibúna,
til þess að hylja andlitið, en
3|Utvarpiö
Föstudagur 20. júní:
Fastir liðir eins og venjulega,
19.25 Tónleikar: Létt lög (pl.). 20.
30 Synoduserindi: Prestafélag
Hólastiftis 60 ára (Séra Helgi
Konráðsson prófastur á lauðár-
króki). 21.00 Tónleikar af segul-
böndum frá sænska útvarpinú. 21.
30 Útvarpssagan: „Sunnufell“ eft
ir Peter Freuchen; VII. (Sverrir
Kristjánsson sagnfræðingur). 22.
10 Garðyrkjuþáttur: Edwald B.
Malmquist talar við Guðrúnu
Hrönn Hilmarsdóttur, húsmæðra-
kennara um grænmetisneyzlu o. fl.
22.20 Frá tónleikum Sinfóníu-
hljómsveitar Islands ' Þjóðleik-
húsinu 3. þ.m. Stjórnandi: Paul
Pampichler. Einleikari á selló:
Erling Blöndal Bengtsson. 23.10
Dagskrárlok.
Laugardagur 21. júní.
Fastir liðir eins og venjulega.
14.00 „Laugardagslögin". 19.30
Samsöngur: Karlakórinn „Ad-
olphina“ í Hamborg syngur. —•
20.30 Raddir skálda: „Hvíld á
heiðinni", smásaga eftir Jakob
Thorarensen. 21.00 Tónleikar. —•
21.15 Leikrit: „Borba“ eftir
Bengt Anderberg. 22.10 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.