Morgunblaðið - 24.06.1958, Blaðsíða 12

12
MOKcrvnr 4ÐIÐ
l'riðjudagur 24. júni 1958
IF WE'RE GOING TO GET THAT
ROAD THROUGH LOST FOREST, WE'LL
HAVE TO WORK THROUGH THE ROAD
COMMISSIONERS...CAN VOU INVITE
THE CHAIRMAN, MR. BLAKE, TO 5
DINNER AT YOUR ,______í
HOME ÖNE /
Ílffesí NIGHTSOON? /f
FOREST SERVICE
PLANE COMING, CHERRV.
IT'S OOT TO BS
MARK /
Sigurgeir Sigurjónsson
hæstaréttarlöginaður.
Aðalstræti 8. — Sími 11043.
ÖRN CLAUSEN
lieraðsdomslögmað ur
Málf'utningsskrifstoía.
Bankastræti 12 — Sími 18499.
STEFAN PÉtVkSSON, hdl.,
Málflutningsskrifstofa.
Laugavegi 7. — Sími 14416.
Heima 13533.
HÖKÐUR ÖLAFSSON
málflutningsskrifstofa.
Löggiltur dómtúlkur og íkial-
þýðandi ' ensku. — Austurstræti
14. Sími 10332
Hún reyndi að brosa: —
„Hvað . . . hvað er á seyði?
Hvers vegna horfirðu svona á
mig? Ég held að mig hafi verið
að dreyma einhverja vitleysu“.
„Já, þú hljóðaðir svo hátt upp
yfir þig. Ég heyrði það alveg inn
í herbergið mitt“.
„Hvað hrópaði ég? Hverju
ijóstraði ég upp hugsaði hún
óttasleginn með sér. _ „Hvað
veit hann mikið?“ Hún þorði
naumast að líta upp, en hann
hofði á hana, alvarlegur í bragði
og með undarlegri ró.
„Hvað gengur að þér, Irene
Eitthvað hefur komið fyrir þig.
í>ú hefur gerbreytzt á nokkrum
dögum. Það er eins og þú þjáist
af sótthita, ótta og eirðarleysj og
svo hróparðu á hjálp i svefnin-
um“.
Hún reyndi aftur að brosa:
„Nei“, bætti hann við. — „Þú
skalt ekki leyna mig neinu. Eru
það einhverjar sorgir eða áhyggj.
ur sem þjá þig? Allt heimilis-
fólkið hefur tekið eftir þvi
hversu breytt þú ert. Þú ættir
að bera traust til min, Irene“.
Hann færði sig örlítið nær
henni. Hún fann hvernig fingur
hans struku og gældu við nak-
inn arm hennar og i augum hans
brá fyrir undarleguns glampa.
Hana langaði allt í einu svo ákaft
til að þrýsta sér að honum,
vefja hann örmum, játa allt og
sleppa honum ekki fyrr en hann
hefði veitt henni fulla fyrirgefn-
ingu.
En lampinn varpaði bleikum
bjarma um herbergið, andlit
hennar sást ógreinilega og hún
blygðaðist sin. Hún var hrædd
við orðin, játninguna.
„Hafðu engar áhyggjur, Frits“,
sagði hún og reyndi að brosa, um
leið og skjálfti fór um allan lík-
ama hennar. „Ég er bara dálítið
taugaveikluð. Þetta batnar
strax“.
Hann kippti snöggt að sér
hendinni og hún horfði óttasleg-
in á andlit hans, fölt í ljósskím-
unni og með þungan skugga al-
varlegra hugsana í hverjum
drætti. Hann rétti sig seinlega og
hægt upp. — „Núna í nokkra
síðustu daga hefur mér fundizt,
að þú myndir þurfa að segja
mér eitthvað. Eitthvað sem að-
eins snerti þig og mig. Nú erum
við tvö ein, Irene. Hér truflar
enginn okkur“.
Hún lá hreyfingarlaus, eins og
dáleidd af þessu alvarlega og tor-
ráðna tilliti. Húm fann, að allt
gat orðið gott aftur. Hún þurfti
aðeins að segja eitt orð, eitt
lítið orð: Fyrirgefning og hann
myndi ekki spyrja hvers vegna.
En hvers vegna logaði þetta
ljós, þetta sterka, áleitna, hlust-
andi ljós? I myrkri hefði hún
getað sagt það. En Ijósið braut
niður allan þrótt hennar og
kjark.
„Þarftu þá sem sagt ekki að
segja mér neitt, alls ekki neitt?“
Hve sterk var freistingin. Hve
þýð og ástrík var rödd hans.
Aldrei hafði hún heyrt hann tala
svona áður. En Ijósið, lampinn,
þetta gula forvitna ljós ....
Hún reif sig upp úr þessum
hugsunum. — „Hvað þér getur
dottið í hug“, sagði hún og henni
varð hverft við að heyra sína
eigin rödd. — „Þarf ég endilega
að búa yfir einhverju leyndar-
máli? Getur mann ekki dreymt
illa af neinum öðrum ástæðum?‘í
Hana hryllti sjálfa við því
hversu ósennilega og falskt orð-
in hljómuðu og hún þorði ekki
að mæta augnaráði hans.
„Jæja, sofðu þá vel“. Hann
sagði þetta snöggt og með hálf-
gerðum kulda i rómnum, eins og
ógnun eða eins og illkvittnislegt
og nistandi háð.
Svo slökkti hann ijósið og hún
sá hann hverfa út um dyrnar,
hljóðan 'og fölan, eins og vofu
úr öðrum heimi og þegar dyrn-
ar lokuðust á eftir honum, fannst
henni sem líkkistu væri skelit
aftur. Umhverfis hana rikti ömur
leg dauðaþögn, sem ekkert rauf
nema hennar eigið hjarta, sem
barðist í brjósti hennar með ör-
um, þungum og þjáningarfullum
slögum.
7.
Daginn eftir, þegar þau sátu
við miðdegisverðarborðið kom
þjónustustúlkan inn með bréf til
„náðugrar frúarinnar". Hún
horfði undrandi á skriftina, sem
hún kannaðist ekkert við, flýtti
sér því næst að opna umslagið
og hafði rétt rennt augunum yfir
fyrstu línuna, þegar allur roði
hvarf úr kinnum hennar. Svo
spratt hún á fætur, án þess að
taka nokkuð eftir hinum rann-
sakandi spurnarsvip á andliti
manns síns.
Bréfið var stutt. Aðeins þrjár
linur: „Gerið svo vel að afhenda
þeim er færir yður bréfið, hundr-
að krónur". Engin undirskrift,
engin dagsetning, aðeins þessi
fáorða skipun. Frú Irene hljóp
inn í herbergið sitt, til þess að
sækja peningana. í fyrstunni
mundi hún ekki hvar hún hafði
látið lykilinn að peningakassan-
um og leitaði með sjúklegum
ákafa að honum um allt her-
bergið og reif og tætti upp úr
hverri hirzlu, uns hún fann hann
að lokum. Með skjálfandi hönd-
um lét hún peningaseðlana í um-
slag og afhenti það sjálf sendi-
boðanum, sem beið við dyrnar.
Hún gerði þetta allt ósjálfrátt,
eins og í leiðslu, án þess að hugsa
nokkuð um það. Svo gekk hún
aftur inn í borðstofuna. Hún hafði
verið tæpar tvær mínútur fjar-
verandi.
Allir þögðu. Hún settist við
borðið og ætlaði að fara að gefa
einhverja skýringu, þegar hún
— og hún varð svo skjálfhent
að hún flýtti sér að setja glasið
aftur niður á borðið — upp-
götvaði sér til mikillar skefing-
ar að hún hafði skilið bréfið eft-
ir opið við hliðina á disknum
sínum. Hún greip blaðið, eins
laumulega og hún gat og bögl-
aði það saman i lófa sinum, en
um leið og hún ætlaði að lauma
því í vasa sinn, varð henni litið
til eiginmannsins og mætti augna
tillit hans, hvössu stingaði sárs-
aukafullu tilliti, sem smaug eins
og hnífur í gegnum hana.
Svona hafði hann horft á hana
á dansleiknum kvöldið áður og
með þessu augnaráði hafði hann
birzt henni í svefni um nóttina.
með hníf í hendinni. Hún minnt-
ist nú þess er hún hafði eitt sinn
heyrt hann segja, að margir rann-
sóknardómarar beittu því bragði
að lesa málsskjölin af mikilli
athygli meðan á yfirheyrslunni
stæði, en líta svo leiftursnöggt
upp, þegar að hinni raunverulegu
taumlausa ástríðuhita, hinn
grimmdarlega funa í orðum hans
og myrka, ógnandi svipinn sem
á andliti hans grúfði, þann sama
svip sem hún þóttist nú þekkja
aftur í starandi augnaráðinu, und
ir þungum brúnum.
Allar þessar gleymdu endur-
minningar vöknuðu nú á einni
sekúndu í huga hennar og stönz-
uðu orðin sem komin voru fram
á varir hennar. Hún þ.agði, enda
þótt hún fyndi alltaf betur og
betur hversu hættuleg þessi þögn
var.
Til allrar hamingju var borð-
haldinu brátt lokið, börnin þustu
á fætur og hlupu með hrópum og
hlátri inn í hliðarherbergi, þar
sem kennslukonan reyndi árang-
urslaust að stilla í þeim mestu
ærslin. Eiginmaður hennar reis
líka úr sæti og gekk þyngsla-
lega og án þess að líta í kring-
um sig, út úr stofunni.
Þegar hún var orðin ein eftir í
stofunni, tók hún hið hættulega
bréf upp úr vasa sínum og las
aftur þessar þrjár línur: „Gerið
svo vel að afhenda þeim er fær-
ir yður bréfið hundrað krónur“.
Svo reif hún það í smátætlur og
ætlaði að fleygja þeim í bréfa-
körfuna, en sá sig um hönd, laut
niður að ofninum og kastaði mið-
unum í kulnandi glæðurnar. Hvít
ur logi blossaði upp og át ógn-
unina með óseðjandi græðgi. Þá
varð henni rórra innanbrjósts.
Á sama andartaki heyrði hún
fótatak mannsins síns við dyrnar.
Hún flýtti sér að rétta úr sér,
rauð í framan af hitanum frá
úrslitaspurningu kæmi og stara
hvasst og rannsakandi á hinn
ákærða, sem venjulega ruglaðist
í riminu við hið stingangdi,
athugula tilllit dómarans og æti
ofan í sig fyrri lygi, hversu senni-
leg og þaulhugsuð sem hún kynni
að vera. Ætlaði hann nú sjálf-
ur að beita þessu hættulega
bragði og átti hún að verða fórn-
ardýrið?
Hún varð enn skelfdari vegna
þess, að hún vissi hversu sterkar
andlegar ástríður tengdu hann
við starf sitt, fram yfir hinar
lögfræðilegu kröfur. Rannsókn og
eftirgrennslan í fjárkúgunarmáli
gat hrifið hann jafnmikið og
fjárhættuspil eða ástamál aðra
og á slíkum dögum andlegra
njósna át hann og drakk mjög
lítið, en reykti þeim mun meira
og virtist geyma svo að segja öll
orð, þángað til í réttarsalnum.
Einu sinni hafði hún séð hann
við slíka dómsathöfn og ekki
nema í það eina skipti, því að svo
skefld hafði hún orðið við hinn
ofninum og fátinu. Ofnhurðin var
opin og hún reyndi með klaufa-
legum tilburðum að hylja hana
með likama sínum. Hann gekk að
borðinu, kveikti á eldspýtu, til
þess að fá eld í vindilinn sinn
og þegar bjarminn féll á andlit
hans sá hún að nasavængirnir
titruðu, en það var öruggt merki
um innibyrgða reiði. Hann leit
stillilega til hennar: — „Ég vildi
bara taka það fram, að þú ert
alls ekki skyldug að sýna mér
bréfin þín. Ef þú vilt halda ein-
hverju leyndu fyrir mér, þá er
þér það fyllilega leyfilegt",
Hún þagði og þorði ekki að
líta á hann. Hann beið eitt and-
artak, blés svo frá sér þykkum
reykjarmekki og gekk þungum
skrefum út úr stofunni.
8.
Hún vildi ekki hugsa meira um
neitt, aðeins lifa, öðlast meiri ró
og fylla hugann með fánýtum,
þýðingarlausum viðfangsefnum.
Hún fann að hún varð að fara út
á götu, út á meðal fólks, ef hún
átti ekki að missa vitið. Með
þessum hundrað krónum vonaðist
hún til þess, að hafa keypt sér
nokkurra daga frelsi frá fjárkúg-
aranum og hún ákvað að hætta
sér í hressingargöngu. Hún hafði
ákveðið það fyrirfram hvernig
hún skyldi haga ferðum sínum.
Frá húsdyrunum fleygði hún sér,
eins og stökkpalli, með lokuð
augu, út í fólksstrauminn á göt-
unni. Og þegar hún fann til
harðrar gangstéttarinnar undir
fótum sér herti hún gönguna og
gekk eins hratt og henni var
óhætt án þess að vekja athygli,
gekk stefnulaust og beint af aug-
um og starði beint niður á gang-
stéttina, til þess að eiga það ekki
á hættu að mæta aftur hinu
hræðilega augnaráði. Væri henni
veitt eftirför, þá vildi hún a. m. k.
ekki vita af því. Og þó varð
hún þess vör, að hún gat ekki
um neitt annað hugsað og hrökk
við í hvert skipti sem einhver
kom af tilviljun við hana á göt-
unni. Taugar hennar þjáðust af
hverju hljóði, hverju fótataki,
sem hún heyrði fyrir aftan sig,
hverjum skugga sem framhjá
leið. Það var aðeins í lokuðum
vagni eða ókunnugu húsi, sem
hún gat andað rólega.
ajUtvarpiö
Þriðjudagur 24 júní:
Fastir liðir eins og venjulega.
19.30 Tónleikar: Þjóðlög frá
ýmsum löndum (pl.). 2t,30 Er-
indi: Minnzt 50 ára afmæli*
fræðslulaga (Gylfi Þ. Gíslason,
menntamálaráðherra). 20.45 Frá
tónlistarhátíðinni í Björgvin í
maí sl.: Sinfóníuhljómsveit
Björgvinjar leikur. 21.30 Útvarps
sagan: „Sunnufell“ eftir Peter
Freuchen; VIII (Sverrir Krist-
jánsson sagnfræðingur). 22.10
Erindi: Blóði drifnar þjóðbrautir
(Pétur Sigurðsson erindreki). 22.
25 Hjördís Sævar kynnir lög
unga fólksins. 23.30 Dagskrárlok.
Miðvikudgur 25. júní:
Fastir liðir eins og venjulega.
12.50—14.00 „Við vinnuna": Tón-
leikar af plötum. 19.30 Tónleikar:
Óperulög (plötur). 20.30 Tónleik-
ar: Wladimir Selinsky og
strengjasveit hans leika man-
söngva (plötur). 20.50 Erindi:
Helgileikir í kirkjum (Séra Ja-
kob Jónsson). 21.15 íslenzk tón-
list: Lög eftir Sveinbjörn Svein-
björnsson (plötur). 21.35 Kímni-
saga vikunnar: „Svona er lífið“
eftir Kristmann Guðmundsson.
(Ævar Kvaran leikari), 22.15
„Niccolo Macchiavelli", Ítalíupist
ill frá Eggert Stefánssyni
(Andrés Björnsson flytur). 22.35
Harmonikulög: Franco Scarica
leikur (plötur). 23.00 Dagskrár-
lok.
Kristján Guðlaugssou
bæsti.réUarlögiuaður.
Austurstræti 1. — Simi 13400.
Skrifstofutími kl. 10—12 og 1—5.
PÁLL S. PÁLSSON
hæstarettarlöttinaðui.
I 3ankastræti 7. — Sími 24-200.
Gísli Einarsson
héraðsdómslög *ua j ur.
Málílutningsskrii'stofa.
I.augavegi 20B. — Sími 19631.
1) „Ef við eigum að fá þennan
veg lagðan með löglegum hætti",
sagði Brjánn lögfræðingur, „verð
um við að fá vegamálastjórnina
í lið með okkur. Geturðu ekki
boðið Bjarna vegamálastjóra til
kvöldverðar bráðlega?" —• „Jú,
að sjálfsögðu", svaraði Tryggvi.
— 2) Á sama tíma: „Flugvél skóg
ræktarinnar er að lenda á vatn-
inu, Sirrý", hrópar Siggi. „Það
hlýtur að vera Markús að koma“.
— 3) Sirrý og Siggi hlaupa niður
á bryggju til þess að taka á móti
flugvélinni.