Morgunblaðið - 19.09.1958, Blaðsíða 16

16
MORCVlSfíLAÐIÐ
Föstudagur 19. sept. 1958
SU2tE.\WONCr
EF'TlR RICHARP
borðið og hefði stegið henni gull-
hamra og reynt að fá hana til
stefnumóts við sig. Hún kvaðst
hafa ætlað að segja mér frá því,
en hana hefði brostið kjark til
þess, er hún fann, í hve slæmu
skapi ég var. Og það hafði einnig
verið óttinn við að koma mér úr
jafnvægi og eyðileggja með því
síðasta kvöld okkar, sem olli því,
að hún lézt ekki þekkja manninn,
er við sáum hann hjá lyftunni.
Þjónninn hafði vitanlega síðan
(komið að undirlagi mannsins og
•boðið henni fimm hundruð dali fyr
ir nóttina. Hann hafði stungið upp
á, að ég kynni að vera fús til að
gefa samþykki mitt gegn helming
þ>óknunarinnar — þar sem slíkir
samningar voru laglegt brauð í
Macao.
Ég hló og fyrirgaf henni og
sagði um leið: „Drottinn minn
dýri, hvílík horg! Það er eins gott
að við hypjum okkur héðan, áður
en sP'llingin nær tökum á okkur —
og áður en ég sný Ah Ng úr háls-
liðnum“.
„Mér þykir leitt, að ég skyldi
skrökva að þér“, sagði Suzie, sem
var enn ekki hætt að gráta. „Ég
var svo hrædd".
„Hrædd?“
„Já, hrædd við að missa þig. Ó,
Kobert, ég er alltaf hrædd“.
Ég smeygði mér upp í rúmið við
thlið hennar, og hún hjúfraði sig
fast upp að mér, en án nokkurr-
ar ástríðu, og hún sagðist skamm
ast sín fyrir að vera svo þreytt
'þetta síðasta kvöld okkar, að hún
yrði að bregðast mér.
„Það skiptir engu máli“, sagði
ég. „Ég er einnig mjög þreyttur".
Ég slökkti Ijósið. Ég var í raun
og sannleika dauðþreyttur, og mér
fór samstundir, að renna í brjóst.
Ég skynjaði óljóst, að Suzie lá
Vakandi við hlið mér. Mér flaug í
hug, að hún kynni að vera áhyggju
full vegna þess, að hún hefði
akrökvað að r'ér, og ég sneri mér
því að henni í svefnrofunum,
kyssti hana innilega og hvíslaði
að henni, að hún væri mín mesta
hamingja í lífinu. Síðan vissi ég
*ekki af mér, fyrr en ég rumskaði
við eitthvert þrusk í herberginu
og þreifaði eftir Suzie, en fann
hana ekiki og komst að raun um,
að ég væri einn í rúminu. Við
Iþað vaknaði ég til fulls, opnaði
augun og sá í daufri skímunni frá
glugganum, að Suzie stóð við
snyrtiborðið, grafkyrr og teinrétt,
og ég þóttist sjá á henni, að hún
væri að hlusta eftir, hvort ég
myndi hafa vaknað við þruskið,
sem hún hefði valdið. Ég opnaði
munninn í því skyni að spyrja
hana, hvað hún væri að gera, en
orðin dóu á vörum mér, er ég tók
eftir, að hún var komin í kín-
verska kjólinn sinn. Hún var
alklædd.
Nei, hugsaði ég. Hún getur ekki
verið að fara til hans. Nei, það er
óhugsandi.
Líkami minn var sem lamaður
af þeirri grunsemd minni. Ég gat
ekki komið upp nokkru orði. Ég
horfði á hana, er hún hreyfði sig
gætilega. Hún beygði sig niður til
þess að smeygja sér í skóna.
Skyndilega, mér til mikils hug-
arléttis, rann upp ljós fyrir mér.
Hún var auðvitað á leið fram í
ibaðherbergið. Hún klæddist kjóln
um í stað sloppsins, sem hún var
vön að nota, sennilega hafði hún
ekki haft hann við hendina í
■myrkrinu, og hún hafði viljað forð
ast það að kveikja ljós, til þess að
'hún vekti mig ekki. Þess vegna
■klæddist hún kjólnum.
Hún opnaði dyrnar gætilega. —
'Hún hikaði, um leið og bjarta Ijós
rák frá ganginum lagði inn í her-
bergið. Hún leit snöggt í áttina til
rúmsins. Síðan opnaði hún dyrnar
til fulls, flýtti sér út og lokaði á
eftir sér. Hún sleppti snerlinum
hægt og hljóðlega. Ég vissi, að
brátt myndi óvissa mín taka enda
(fflizaleth —^lrclen,

'tivö
ruuorur
Blue Grass Solid Cologne
Eye Lotion
Moisture Cream
Ardena Covering Cream
Ardena Masque
Cleansing Cream
Orange Skin Food
Special Hormone Cream
Velva Cream
Ardena Varalitur
Vitamin Cream
Moisture Oil
Ail Dáy Foundation
Amoretta Cream
Featherlight Foundation
Protecta Cream Lotion
Basic Sheen
Ardena Powder
Japonica Powder
cfij^jalá Áin
unn
1— hún hlyti að taka nokkur skref
til vinstri og fara inn í baðher-
bergið við hliðina á herbergi okk-
ar. —
Ég lagði við hlustir. Ég hélt
niðri í mér andanum. Síðan heyrði
ég fótatak hennar, sem var óreglu
legt, vegna þess að hælinn vant-
aði á skó hennar. Hún fór ekki til
vinstri, heldur til hægri. Ekki í
áttina til baðherbergisins, heldur
í áttina til lyftunnar og stigans.
'Ég heyrði fótatak hennar fjarlægj
■ast eftir ganginum. Síðan varð
alger þögn.
Ég lá nokkra stund hreyfingar-
'laus, án þess að trúa fyllilega eig
in eyrum. Síðan settist ég upp og
kveikti ljósið. Ég kenndi stings,
er ég sá autt rúmið við hlið mér,
eins og ég hefði ósjálfrátt vonazt
eftir að sjá hana þar. Allt í einu
laust þeirri hugsun niður í huga
mér, að sennilega hefði baðher-
bergið verið í notkun. Ef til vill
liafði hún komið að því læstu og
'þess vegna farið til baðherbergis
■á næstu hæð. Ef svo hefði verið,
iværi einhver þar enn, þar sem ég
ihafði ekki heyrt neinn fara. Ég
stökk fram úr rúminu og hélt
fram á ganginn, til þess að at-
huga þetta nánar. En dyr baðher-
bergisins voru opnar í hálfa gátt,
og myrkur var þar inni. örvænt-
ingin greip mig aftur. Ég fór aft-
ur inn í herbergið, klæddi mig í
buxur og skyrtu og hélt siðan
fram ganginn í áttina til lyftunn-
iar. Ah Ng svaf við borð sitt, höf-
uð hans lá upp við lyklaspjaldið.
Ég hallaði mér yfir hann og hristi
Ihann til, annað augnalokið lyftist,
en að baki þess var aðeins grátt
slám. Síðan pírði hann á mig aeil-
brigða auganu.
„Hvar er hún?“ sagði ég. „Hvar
er konan mín?“
„Ha?“
„Konan mín —hrert fór hún?“
Hann rétti áfjáður úr sér í sæt
inu og hélt sýnilega, andartak, að
ég væri til í eitthvert ráðabrugg.
En al'lt í einu varð honum Ijóst,
að ég væri honum f jandsamlegur
og hann gerði sér upp syfju og
sljóleika á ný. „Ég veit ekki neitt.
Ég hef sofið“.
Ég fór allt í einu að hugsa um
handtösku hennar. Hefði hún far-
ið á fund karlmanns, hefði hún
tekið hana með sér. Hafði hún
verið í herberginu? Ég gat ekki
munað það. Ég flýtti mér aftur
inn ganginn. Ég fór inn í herberg
ið, en ég sá ekki töskuna. Hún var
hvorki á snyrti'borðinu, stólnum
né náttborðinu. Ég tók til að leita
í herberginu, opnaði skúffur, rót-
aði í rúmfötunum og hugsaði um
leið: „Góði guð, láttu mig finna
töskuna hérna, láttu hana vera
hérna í herberginu". Þegar ég
hafði umturnað öllu í herberginu,
án þess að finna hana, varð mér
ljóst, að hún hefði farið til kyn-
blendingsspjátrungsins og hefði
tekið töskuna með til þess að geta
greitt sér og snyrt eftir á. Hún
mundi einnig þurfa á töskunni að
halda til þess að láta peningana
í hana, eins og hún hafði gart,
þegar sjómennirnir áttu í hlut. —
Ég lét fallast niður á stólinn, ör-
væntingin nísti hjarta mitt, og ég
halliaði mér aftur á bak í stólnum
og stundi þungan.
Ég man ekki, hve lengi ég sat
á stólnum. Ég man einungis eftir
sársaukanum og sálarkvölinni,
ekkert komst að annað en sárs-
aukinn, ekki einu sinni hugsun
um Suzie. Síðar var ég farinn að
stara á málverkið, sem ég hafði
málað af Suzie; og er ég sá hana
liggja þarna í rúminu innan um
bæld rúmfötin, fór ég að kalla
hana öllum þeim nöfnum, sem
slíkum konum eru oft gefin, en
brátt flaug mér í hug, að begar
Suzie ætti í hlut, yrði ég að veija
önnur enn verri orð, því að þetta
var eins og ég kallaði leikkonu
leikkonu og búðarstúlku búðar-
síúlku — það var ekki hægt að
svivirða neinn með því að ne£:;a
hann sínu rétta nafni. Ég braut
heilann óljóst um, hvers vegna
hún hefði gert þetta, og komst
helzt að þeirri niðurstöðu, að um
eins konar afturhvarf í samræmi
við innsta eðli væri að ræða. Það
var ekki hægl að búast við því
af kvensnipt á borð við hana, að
hún gæti setið á sér til lengdar.
Um leið og spjátrungur með Wai-
kiki hálsbindi varð á vegi henn-
ar, brast hana mótstöðuþrekið.
Ég sat enn á stólnum, þegar
dyrnar voru opnaðar gætilega í
hálfa gátt — Suzie hlaut að hafa
séð ljósið og orðið þess áskynja,
sér.til mikillar hrellingar, að ég
hefði vaknað. En von bráðar opn-
uðust þær þó til fulls, og hún
birtist í dyrunum. Hún var föl og
skefld og óttaðist sýnilega, hvað
ég myndi taka til bragðs. Hún
lokaði augunum andartak og
studdi sig við snerilinn. Síðan
gekk hún að rúminu, settist nið-
ur, lokaði augunum aftur og
sagði: „Ég var búin að segja þér,
að ég væri ómöguleg. Ég sagði
þér, að ég mundi aðeins verða
þér til vandræða".
Ég tók eftir, að dökkir baugar
voru undir augum hennar. Það
var sízt að undra, hugsaði ég.
Ég stóð upp og kallaði hana öll-
um þeim illu nöfnum, sem komu
fram í huga mér, fór síðan út og
lokaði á eftir mér.
Ég reikaði um mannlaus stræt-
in, án þess að skeyta um, hveit
ég fór. Heitt og mollulegt var í
veðri, og buxurnar límdust við
fótleggina vegna svita. Ég tók
eftir bryggjunni, þar sem við
höfðum komið að landi, og ég sá
stóra hvíta gufuskipið, sem við
ætluðum með næsta dag. Síðar
tók ég eftir framhlið gamallar
dómkirkju með gapandi gluggum,
og í gegnum þá sa í heiðan him-
ininn. Það var ekkert eftir af
kirkjunni, nema þessi eini vegg-
ur. Allt annað hafði eyðzt í eldi.
Það hefur sennilega verið sjálfs-
íkveikja, hugsaði ég. Sennilegu
hefur kirkjan gefizt upp í örvænt
ingu og framið sjálfsmorð, því
að ekki einu sinni dómkirkja
fékk haldið velli í baráttunni við
það illa í þessu bæli spillingar-
innar. Síðan tók ég ekki eftír
neinu í umhverfi mínu, fyrr en
einhver varnaði mér þess að kom
ast lengra. Það smávaxinn afrík-
anskur hermaður með byssu og
byssusting, og að baki hans var
girðing yfir veginn og hinum
megin þeirrar girðingar tók
Rauða-Kína við. Rauða-Kína,
þar sem knæpum hafði verið lok-
að og stúlkum skipað í verk-
smiðjur. Rauða-Kína átti heiður
skilið fyrir það. Hefði Suzie ver-
ið í Rauða-Kína, mundi hún nú
vera að herða rær á dráttarvél-
um í stað þess að selja líkama
sinn spjátrungum í silkiskyrtum
með Waikiki hálsbindi.
Ég sneri aftur og gekk til baka
sömu leið. Von bráðar var ég kom
inn að dómkirkjunni með gap-
andi gluggum, sem minntu á gap-
andi augntóttir beinagrindar,
dómkirkjunni, sem framið hafði
„Hara kiri“, kviðristu, vegna þess,
að hún mátti sín einskis í barátt-
unni við syndina. Það var tekið
að birta af degi. Ég fann til
þreytu og settist niður undir þess
um eina vegg kirkjunnar, og 'g
hreyfði mig ekki, fyrr en sólin
var tekin að varpa skuggum, og
klukkan var orðin hálf niu. Þá
stóð ég upp og hélt í áttina til
gistihússins.
Ég fór upp í lyftunni og síðan
inn ganginn til herbergisins.
Suzie lá á rúminu. Hún hafði
grátið, andlit hennar var rautt
og grátbólgið, og augun sljó og
tómlátleg, eins og lífinu veri
lokið fyrir henni og hún óskaði
að deyja.
„Skipið fer klukkan hálfell-
efu“, sagði ég. „Verðúrðu tilbú-
in?“
Hún var í þann veginn að
svara, en fór að gráta aftur, og
orðin köfnuðu í hálsi hennar. Tár
in streymdu jafnört úr augum
hennar og skrúfað hefði verið
frá krana. Ég minntist allt í einu
Maríulíkneskis, sem ég hafði séð
á Italíu. Presturinn hafði skrúfað
frá leyndum krana, g um leið
höfðu tárin streymt niður hvíta
glerhúðaða vanga Maríulíknesk-
isins. Um leið hafði presturinn
sagt með nokkurri hreykni: „Hin
grátandi jómfrú!"
Grátandi jómfrú! Ekki nema
það þó!
„Ég ætla að fá mér steypibað“,
sagði ég.
Ég tók rakhníf minn og snyrti-
áhöld og hélt út úr herberginu
og skildi hana eftir grátandi á
rúminu. Baðherbergið við hliðina
á herbergi okkar var í notkun, og
ég hélt því fram ganginn, fram
hjá borði Ah Ng og upp á næstu
hæð til baðherbergisins þar. Ég
læsti dyrunum, afklæddist og
skrúfaði frá vatninu — en þegar
ég var að stíga yfir brúnina undir
a
r
l
ú
1) „Þú *rt með mynd þarna í I pabbi“.
vasanum, drengur minn. Viltu 2) „Segðu réttinum hvernig
•ýoa rétUnum hana?“ „Já, þessi raynd er Ul komin“. „É tók
hana að næturlagi við bjórstýfl-
urnar í Týndu skógum.
3) „Jæja, Tommi, segðu réttin-
um hver hann er þessi sem held-
ur á sprengiefninu". „Þa. . það ert
þú, pabbi“.
ailltvarpiö
Föstudagur 19. sept.
Fastir liöir eins og venjulega.
13,15 Lesin dagskrá næstu viku.
19.30 Tónleikar: Létt lög (plötur),
20.30 Erindi: Orrustur um Is-
landsmið 1532 og sáttafundurinn
í Segeberg; II. Grindavíkurstríð-
ið (Björn Þorsteinsson sagnfræð-
ingur). 20,55 Islenzk tónlist: Tón-
verk eftir Björgvin Guðmunds-
son (plötur). 21,30 Útvarpsaagan:
„Einhyrningurinn" eftir Sigfrid
Siwertz; III. (Guðmundur Frí-
mann skáld). 22,00 Fréttir, íþrótta
spjall og veðurfregnir. 22,15
Kvöldsagan: „Presturinn á Vöku-
völlum“ eftir Oliver Goldsmith;
VIII. (Þorsteinn Hannesson). —
22,35 Sinfónískir tónleikar (plöt-
ur). 23,10 Dagskrárlok.
Laugardagur 20. september
Fastir liðir eins og venjulega.
— 12.50 Óskalög sjúklinga (Bryn-
dís Sigurjónsdóttir).,— 14.00 Um-
ferðarmál: Þungaflutn. á þjóð-
vegum (Sigurður Jóhannsson
vegamálastjóri). — 14.10 „Laugar
dagslögin". — 19.00 Tómstunda-
þáttur barna og unglinga (Jón
Pálsson). — 19.30 Samsöngur:
Alpakórinn í Lombardo syngur
(pl.) — 20.30 Raddir skálda: Tvær
svipmyndir eftir Jónas Árnason
(Höf. les). — 20,50 „Undir ítalskri
sólhlíf“: Margs konar lög, sung-
in og leikin (pl.). — 21.20 Leikrit:
„Allt fyrir föðurlandið" eftir Ge-
orge Bernard Shaw (áður útvarp-
að í september 1956). Þýðandi:
Árni Guðnason. — Leikstjóri:
Benedikt Árnason. Leikendur:
Rúrik Haraldsson, Herdís Þor-
valdsdóttir og Gestur Pálsson. —
22.10 Danslög (pl.). — 24.00 Dag-
skrárlok