Morgunblaðið - 12.04.1959, Blaðsíða 20

20
MORGTlvnr 4 T>1Ð
Sunnudagur 12. apríl 1959
TP——T7-
BETTER EAT PLENTy
SCOTTY... IT'S
GONNA BE COLP X.
OUT TWERE IN ]
. THE BLIND/ J
4:00 A.M. THE NEXT DAY
» YOU KIPS
6ET SET...THB
OUCKS'LL BE
COMING OVER
IN A FEW
MINUTES/ x
Þriöjudagur 14. apríl:
Fastir liðir eins og venjulega.
18.30 Bai-natími: Ömmusögur. —■
18,50 Framburðarkennsla í esper-
anto. 19,00 Þingfréttir. Tonleikar.
20.30 Daglegt mál (Árni Böðvars-
son kand. mag.). 20,35 Tvö hundr-
uðasta ártíð Hándels: a) Björn
Franzson flytur erindi um tón-
skáldið, fléttað tóndæmum. b) Dr.
PáH Isólfsson leikur orgelverk eft
ir Hándel. 21,45 íþróttir (Sigurð-
ur Sigurðsson). 22,10 Á förnum
vegi. 22,20 Upplestur: „Að verða
barni að bana“ smásaga eftir
Stig Dagerman (Hjálmar Ólafs-
son kennari þýðir og les). 22,30
Islenzkar darishjólmsveitir: Neo-
kvintettinn leikur. Söngkona: —■
Susan Sorell. 23,00 Dagskrárlok.
1) Kl. 4 daginn eftir. „Þú skalt
borða vel, Siggi. Það verður kalt
útfrá, í fylgsninu".
3) „Takið þið ykkur stöðu,
krakkar. Endurnar koma hér yf-
ir eftir nokkrar mínútu“.
i 21.
Hamingja hennar yfirskyggði
óttann og ótti hennar yfirskyggði
hamingjuna. Rannsókn sú sem
lögreglan hafði framkvæmt í kyrr-
þey hafði leitt í ljós áð tíma-
sprengja var falin í vél bifreiðar-
innar og það leyndi sér ekki að
spellvirkjarnir höfðu flýtt sér of
mikið til að koma henni þar fyrir.
Sprenging hennar hefði óhjá-
kvæmilega haft dauða þeirra sem
í bifreiðinni voru, í för með sér.
Afgreiðslumaður bifreiðageymsl-
unnar var saklaus. Vélfræðingur
hafði verið handtekinn, en ekk-
ert samband hans við tilræðismenn
ina hafði enn verið gannað.
„Hvens vegna sækjast þeir eftir
lífi mínu?“ spurði Helen.
„Þeir vita að þú fórst á bak við
þá“, sagði Morrison. — „Já, meira
að segja framseldir Zadar. Það
eitt er næg ástæða".
„Verðum við aldrei látin í
friði?“
„Kahnske. Kannske þegar þess-
nm málarekstri er lokið“. Hann
hruikkaði brúnirnar.
Málið gegn morðingja Jan Möll-
ers skyldi tekið fyrir hinn 15.
september.
Þau Helen og Morrison höfðu
dvalizt í New York. Morrison gaf
sig að störfum sínum og viðskipt-
um. Helen kom sér fyrir í húsinu
við Park Avenue.
Það var ekki óttinn einn sem
eitraði líf hennar. Hún vissi
hversu þung sú byrði var sem þjak
„Mohaer“ er
I aði Morrison. Óvinir hans í fyrir-
tækinu. Hinir pólitísku andstæðing
ar. Ruth Ryan, Sherry og hvað
þeir nú hétu, höfðu biðið ósigur,
en þau höfðu eklki lagt niður vopn
in. Skjöldur Morrisons hafði verið
hi’einn, áður en hann kynntist
henni einn haustmorgun í Berlín.
Þess vegna hafði hann verið yfir-
sterkari öllum sínum andstæðing-
um. Nú lifði Morrison undir stöð-
ugu fargi. Hann minntist aldrei á
það, ásakaði hana aldrei. En „ú
hamingja sem hún hafði fundið,
ga. aldi-ei orðið fullkomin, fyrr en
henni hefði tekizt að frelsa hann
frá þeirri hættu sem leyndist í
myrkrinu. Síðasta gjaldið hafði
hún enn ekki greitt.
Svo nálgaðist 15. september óð-
um.
Regnþrunginn, ótímabær haust-
dagur huldi hina risastóru höfuð-
borg grárri þoku. Efri hæðir dóms
hallarinnar sáust naumlega. — 1
einum glugga loguðu rafljós. Þetta
var einmitt rétti dagurinn fyrir
málarekstur, þar sem fjallað var
um dauða mannlegs einstaklings,
morð hans og e. t. v. fleiri fyrir-
huguð morð.
Það átti að kalla Helen fram
sem fyrsta vitni, vegna þess að
morðinginn hafði verið handtek-
inn í bifreið hennar.
Athöfnin hafði byrjað um morg
uninn með eiðfestingu kviðdómar-
anna og lestri kæruatriðanna. Um
klukkan fjögur e. h. átti Helen að
standa tilbúin.
dragtir
kjólar
tízkuefnið í ár
Hún hafði beðið Morrison að
leyfa sér að fara einni, en hann
vildi óhagganlega aka henni. — 1
bifreiðinni, sem brunaði með þau
í gegnum borgina, ræddust. þau
ekkert við. Heleri vissi að Morri-
son vildi ekki láta heyra skjálft-
ann í rödd sinni og sagði því ekki
orð á leiðinni. Ég er ekki vitni, ég
er hinn ákærði, hugsaði Helen
með sér. Og ég hef dregið eigin-
mann minn með mér í fallinu. Mað
urinn minn er Morrison blaðakóng
ur, Richard Morrison II., sem
menn kalla hinn „mikla Morrison".
Yrði hann ekki að þessum degi
liðnum kallaður hinn „vesæli
Morrison"?
Heil hersing blaðaljósmyndara
beið þegar í stiga dómshúsisins.
Það voru fréttamenn frá sam-
keppnisblöðunum. En nokkrir ljós-
myndarar frá Morrison-blöðunum
voru líka þar á meðal. Þegariblaða
kóngurinn og frú hans stigu út úr
svörtu * „Cadillac“-bitfreiðinni,
leiftruðu hvarvetna blossar mynda
tökuvélanna umhverfis þau. Morri
son tók undir handtegginn á Hel-
en. Það var algerlega eðlileg hreyf
ing, sem enginn veitti athygli. —
Helen ein skildi að hann vildi með
þessari hreyfingu vernda hana.
Fyrir framan dyrnar á réttar-
salnum urðu þau að skilja. Einnig
hér stóðu fréttamennirnir í þétt-
um röðum. Fjölmargir forvitnir
gestir, sem ekki höfðu fengið neitt
rúm 'inni í yfirfullum salnum,
fylgdust í laumi með hverri hreyf-
ingu hinnar fögru konu í látlausu,
gráu dragtinni og stóra, herði-
breiða mannsins með hárlausa höf-
uðið. Þau fengu ekki tóm til að
kveðjast. Morrison flýtti sér til
blaðamannastúkunnar og fyrir
aftan Helen lokuðust dyr vitna-
klefans.
Hún sat næstum heila klukku-
stund og beið, ásamt öðrum vitn-
um. Hún þekkti þau ekki. Þarna
var leigusalinn sem Zadar hafði
búið hjá, dyravörðurinn á „Hotel
Union“, stofuþerna, tveir svip-
þungir og skuggalegir menn. —
Stundum sýndist Helen að hótel-
þernan — sútarleg, roskin mey-
kerling með ljótt, oddhvasst nef —
virti hana hæðnislega fyrir sér. —
Hafði gamla jómfrúin séð hana
laumast inn í herbergið til Jans
forðum? Hún þorði ekki að mæta
augnaráði þernunnar. Hún horfði
út um kámugar gluggarúðurnar, á
eldvarnarvegg dómshússins. Smá-
ir regndropar féllu á rúðurnar
með tilbreytingarlausu hljóði.
„Frú Helen Cuttler-Morrison".
Hún hrökk við og flýtti sér að
lagfæra á sér kjólinn.
Svo sá hún ekkert í nokkrar
mínútur. Það sem hún gerði, gerði
hún ósjálfrátt. Það var eins og
blæja hefði verið dregin fyrir aug-
un á henni. Hún var leidd að vitna
sætinu, þægilegum, leðurfóðruðum
stól, við hliðina á kviðdómara-
bekknum. Tólf andlit störðu á
hana, framandi, fjandsamleg and-
lit. Hún gat ékki þekkt forsetann
— gráhærðan mann með háan,
hvítan kraga — frá hinum með-
dómendunum: Maðurinn á sak-
borningsbekknum var Zadar, Alias
Wagner hinn síðasti „hr. Wagn-
er“. En hafði hún raunverulega
ekið með honum um götur borgar-
innar? Hún þekkti hann ekki. —
Sækjandinn og verjandinn. Hver
var hver? Þarna var blaðamanna-
stúkan. í fremstu röð slkein á hár-
laust höfuð Morrisons.
„Ueggið þér höndina á biblíuna".
Skyndilega var eins og blæjan
væri dregin frá augum hennar.
Hún heyrði rödd forsetans greini-
lega:
„Sannleikann .... ekkert nema
sannleikann. . . . “
Hún var staðin á fætur.
„Sannleikann .... ekkert nema
sannleikann....“, endurtók hún.
Samkvæmt ríkjandi reglum í am-
erískum málarekstri, lagði for-
setinn aðeins spurningar um auka-
atriði fyrir Helen. Aðal yfiiiheyrsl
an var ætluð sækjandanum og
verjandanum.
Málafærslumaðurinn var hold-
grannur maður með þunnt grátt
hár . og svört hornspangargler-
augu. Hann hafði hina hvössu
áhrifamiklu rödd, sem einkenndi
svo marga starfsbræður hans, en
nú þegar hann yfirheyrði ákæru-
vitnið, sem auk þess var fyrrver-
andi sendi'herra, reyndi hann sig
í hinni annars svo óvenjulegu list
alúðar og kurteisis.
Eftirvæntingarþrungin þögn
ríkti í réttarsalnum. Fram að
þessu hafði það eitt verið kunn-
ugt, að Helen Cuttler-Morrison
hefði komið lögreglunni á spor saik
borningsins. Myndi það nú loks
verða upplýst, hvernig hin fagra
og glæsilega kona, hefði kynnst
morðing j an-um ?
Öðru h erju heyrðist óánægju-
og vonbrigðaklyður. Spurningar
kærandans voru lágar og Helen
svaraði þeim með næstmm óheyran
legri röddu. Málafærslumaðurinn
sneiddi með mikilli lagni hjá öllum
persónulegum spurningum. Hann
lét sér nægja að ákveða, að Hel-
en hefði þekkt sakborninginn sem
sama mann og þann, er þau Jan
Möller og hún höfðu séð í „Café
Union“. Hann spurði ekki hvers
vegna hún hefði verið stödd í þessu
Broadway-lkaffihúsi. Þegar hún
sagði að Jan hefði skýrt sér frá
erindi sínu á vegum austur-þýzku
leyniþjónustunnar, spurði hann
ekki, hvers vegna þýzki blaðamað-
urinn hefði sérstaklega kosið hana
fyrir trúnaðarmann sinn.
Yfiiheyrslan stóð yfir í rúma
klukkustund. Ljósin voru kveikt í
salnum. Svipur sakborningsins var
næstum ögrandi. Einn kviðdómar-
inn geispaði.
Að lokum gaf forsetinn verjand
anum orðið. Það var sú stund sem
Helen hafði óttast og kviðið fyrir.
Rob'ert Tuffy málafærslumaður
var þekktur sem framúrskarandi,
en jafnframt óbilgjarn og hlífðar
laus verjandi. Honum stóð alveg á
sama um það, hvort skjólstæðingur
hans var heldur, sekur eða sak-
laus. Hann hugsaði um það eitt,
að bjarga honum undan dómi. —-
Auk þess var Tuffy vinur Ruth
Ryans.
Stóri, herðibreiði maðurinn í of
víðu fötunum kom í áttina til Hel-
en. Hann hafði rautt æðabert and-
lit, sem stunduim er einkenni of-
drykkjumanna. Með gysna hárið
umhverfis beran hvirfilinn, stuttu,
óhirtu fingurna og djúpa bjarnar
róminn, var hann efalaust mjög að
skapi hins almenna borgara.
„Herra ákærandinn", sagði
hann — „hefur lagt margar merki
legar spurningar fyrir vitnið. —
Mig furðar samt á því, að hann
skyldi algerlega sleppa þeim mikil
vægustu“.
SHUtvarpiö
Sunnudagur 12. apríl:
Fastir liðir eins og venjulega.
10.30 Fermingarguðsþ.jónusta í
Fríkirkjunni (Prestur Langholts-
safnaðar í Reykjavík, séra Árelíus
Níelsson. Organleikari: Helgi Þor
láksson). 13,15 Endurtekið efni:
a) Leikþáttur og gamanvísur frá
skemmtisamkomu kvenfél. Hrings
ins í vetur. Umsjón hefur Harald
ur Á. Sigurðsson (Áður útv. á
þrettándanum). b) Upplestur: Lár
us Pálsson les kaflann „Skógartúr
inn“ úr Islenzkum aðli eftir Þór-
berg Þórðarson (Áður útv. á af-
mæli skáldsins, 12. marz). 14,90
Hljómplötuklúlbburinn. Gunnar
Guðmundsson). 15,30 Kaffitíminn:
Josef Felzmann og félagar hans
leika. Jens Book Jensen syngur
létt lög (plötur). 16,30 Veðurfregn
ir. — Hljómsveit Ríkisútvarpsins
leikur. Stjórnandi: Hans Anto-
litsch. 17,00 Við dans og söng:
Marlene Dietrich syngur á veit-
ingastaðnum „Gafé de Paris“ í
Lundúnum (plötur). 17,30 Barna-
tími (Anna Snorradóttir). — 18,30
Miðaftanstónleikar (plötur). 20,20
Erindi: Islendingur í Tyrklandi:
fyrra erindi (Dr. Hermann Ein-
arsson fiskifræðingur). 20,40 Tón-
leikar frá tékkneska útvarpinu. —
21,00 „Vogun vinnur — vogun
t-apar“. — Sveinn Ásgeirsson hag-
fræðingur stjórnar síðasta þætti
sínum á vetrinum. 22,05 Danslög
plötur). 01,00 Dagskrárlok.
Múnudugur 13. apríl:
Fastir liðir eins og venjulega.
13,15 Búnaðarþáttur: Um meðferð
dráttaiwéla (Þórður Runólfsson
öryggismálastjóri). 18,30 Tónlist-
artími barnanna (Jón G. Þórarins-
son kennari). 19,00 Þingfréttir. —■
Tónleikar. 20,20 Á förnum vegi. —
20.30 Einsöngur: Rita Streich
syngur, við undirleik hljómsveitar
(plötur). 20,50 Um daginn og veg
inn (Jónas Sveinsson læknir). —
21,10 Tónleikar (plötur). — 21,30
Utvarpssagan: „Ármann og Vil-
dís“ eftir Kristmann Guðmunds-
son; XII. Höfundur les). — 22,10
Hæstaréttarmál (Hákon Guð-
mundsson hæstaréttárritári). 22,30
Kammertónleikar (plötur). 23,05
Dagskrárlok. ,
MJVRKJVDURIIUIU
Laugaveg 89.
MOHAER
kápur