Morgunblaðið - 03.05.1959, Síða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 3. maí 1959
77/ Miðjarðarhafs
NÚ ER TÍMI sumarferðalaganna
að nálgast. Ferðaskrifstofa ríkis-
ins mun stofna til nokkurra ut-
anlandsferða í sumar eins og und
anfarin ár. Hefst sú fyrsta í lok
maí og verður farið til Ítalíu. Við
skulum að gamni líta yfir áætiun-
ina.
Eftir að við erum komin til
Hamborgar og höfum skoðað
borgina höldum við í iangferða-
bil suður Þýzkaland .im Ruhr-
héraðið, eitt mesta iðnaðarhérað
landsins og náum á öðrum degi
Úr verinu
Framhald af bls 3
valda byltingu í þessum veiðum.
En auðvitað leiðir af því, að menn
verða að hafa tvennar og helzt
þrennar dýptir af nótum.
Nú vilja allir nælonnætur, en
samt verður vart meira en helm-
ingurinn af flotanum með þær,
því að það er dýrt að koma sér
upp þessum nótum, þegar nótin
kostar 200.000 til 300.000 krónur,
svo að ekki sé talað um, ef þær
þurfa að vera tvær, hvað þá
þrjár. En fjöldinn hefur ekki
efni á slíku, þótt það þyrfti að
vera.
Taugastríð Breta.
Nú hefur Alþingi lýst yfir ein
róma, að ekki verði hvikað frá
12 mílna línunni. Þetta er auð-
vitað ekkert nýtt i málinu. Það
hefur aldrei verið bilbugur á
neinum flokki i landhelgisdeil-
unni. En það spillir heldur ekki
að fá það staðfest á sjálfu Al-
þingi.
Fjárhagslega veldur brölt Bret
ánna íslendingum ekki teljandi
tjóni. Þeir myndu taka meiri fisk
við fslandsstrendur, ef þeir virtu
12 mílurnar. Þeir væru þá með
togara sína meira og minna allt
í kring um land, en nú er þó
friður fyrir þeim nema á hinum
tiltölulega litlu og afmörkuðu
veiðisvæðum, sein háfa komizt
niður í að vera aðeins eitt.
Ef íslendingar væru stórþjóð,
væri það litið alvarlegum augum |
að geta ekki varið landhelgi sína
fyrir erlendum þjóðum. Það jafn
gildir að geta ekki varið land
sitt. En íslendingar eru smæstir
þeirra smáu meðal þjoðanna og
vopnlausir í þokkabót að berjast
fyrir lifsbjörg sinni við risann
Golíat, gráan fyrir járnum. Þeir
njóta því samúðar allra góðra
manna.
Það blandast víst engum fslend-
ingi hugur um, að þeir muni
vinna fullan sigur í þessu máli.
En þeir vilja samt sjálfsagt binda
sem fjrrst endi á þessa deilu. Það
er aldrei að vita, hversu málum
reiðir af á alþjóðaráðstefnum,
þótt allt bendi til þess, að 12
mílunum hafi aukizt fyigi síðan
á Genfarráðstefnunni. En hversu
gætu íslendingar skákað Bret-
um?
Það eru hörð átök milli Breta
og meginlandsþjóða Vestur-
Evrópu út af hinu svo nefnda
tollabandalagi sexveldanna. Ekki
er að vita, hve mikinn þátt þessi
deila á í því, að Bretar sýni nú
Rússum meiri eftirlácssemi í mál
efnum Þýzkalands en áður. Ef
til vill eru þeir að knýja Þjóð-
verja til undanhalds og til fyigis
við fríverzlunarhugmynd sína o.
fl. Bretum myndi ekki koma það
vel, að fslendingar höiluðu sér
að tollabandalagi 6-veldanna .
Svo sem kunnugt er, skipa
þetta tollabandalag Beneluxlönd-
in, Vestur-Þýzkaland, Frakk-
land og ftalía, lönd með 250 millj.
íbúa eða nokkru fleiri en
Bandaríkin, og væri þetta að
sjálfsögðu hinn mikilvægasti
markaður fyrir íslendinga.
til Rínar. Rínardalurinn er fræg-
ur fyrir mikla vínrækt og hér
sjáum við vínviðinn teygja sig
upp eftir bröttum hlíðunum, sillu
af sillu, en efst upp gnæfa gamlir
kastalar og kastalarústir, leifar
hins forna lénsveldis. Við höfum
nokkra viðdvöl á þessum fögru
slóðum áður en haldið er áfram
til Heidelberg, þar sem við gist-
um og skoðum m. a. hinn sögu-
fræga kastala staðarins. Þá liggur
leiðin til Sviss, þar sem við
í svifbraut upp í Pílatusfjall, sem
gnæfir jafn hátt hæsta tindi ís-
lands. Báðar þessar borgir standa
við mikil vötn og hafa fagurt út-
sýni til fjalla.
Nú er haldið áfram suður Alp-
ana til Ítalíu en þar biður okxar
fullra tveggja vikna dvöl. Við
ökum um hina frjósömu Póslétcu
til Mílanó og þaðan áfram til
Bologna og vestur yfir Appenína-
fjöll til Flórens, listaborgarinnar
miklu. Þar höfum við nokkra við-
dvöl, skoðum hina undurfögru
- " mmmmm
SjóbaSslaður
dómkirkju, listasöfnin og margt
annað. Og enn er haldið áfram
og nú liggur leiðin um Siena og
Viterbo til Rómaborgar. Við
dveljumst hér í þrjá daga og not-
um vel til að skoða borgina því
margt er að sjá, m. a. Péturs-
París —
INolre Dame.
kirkjuna og Vatíkanið. Péturs-
kirkjan e_ stærsta kirkja krist-
inna manna og er að sögn reist
á gröf Péturs postula. í Vatíkan-
inu sjáum við sixtinsku kapell-
una, sem er skreytt af Micel Ang-
elo, en þar fer páfakjörið einmitt
fram. Við skoðum Pantheon, Kol-
osseum og fjölda annarra merkra
bygginga og við förum niður í I
Katakomburnar, langa neðan-1
jarðaranghala fyrstu samkomu-
staði hinna kristnu safnaða í
Rómaveldi. En þó alla þessa
merkilegu hluti beri fyrir augu
okkar, þar sem við getum rakið;
sögu kynslóðanna langt aftur í
aldir, þá verður líf íólksins sem
við höfum stöðugt fyrir augun-
um, sjálft þjóðlífið kannski það
eftirminnilegasta. Við kveðjum
nú „borgina eilífu" og höldum um
mikil ræktarlönd til Napoli. Við
förum þaðan i stutta ökuferð til
að skoða Pompei, hina fornu róra-
versku borg, sem grófst undir
ösku frá Vesuveus á fyrstu ölo
eftir Krist en hefur verið grafin
upp. Hér skyggnumst við inn í
löngu horfna tíð og lifum upp
söguna á mjög sérstæðan og á-
34-3-33
'Þungavinnuvélar
„TJNDBAGLERIN" — FÁAB SÝNINGAR EFTIR
Barnaleikritið „Undraglerin" verður sýnt í 19. sinn næst-
komandi sunnudag, og hefur verið húsfyllir á öllum sýningum
fram að þessu. Um 11300 leikhúsgestir hafa séð þessa bráð-
snjöllu barnasýningu. Nú fer skólum að Ijúka og þá verða
börnin send í sveitina, svo að nú eru aðeins eftir fáar sýn-
ingar á „Undraglerjunum". — Myndin er af Bessa Bjarna-
syni í hlutverki Tobiasar hæsnahirðis.
hrifamikinn hátt. Á næsta degi
stígum við um borð í skip sem
flytur okkur út í hina margróm-
uðu eyju allra ferðamanna Capri.
Hér dveljumst við daglangt skoð-
um „bláa hellinn" og njótum út-
sýnisins yfir sólglitað Miðjarðar-
hafið.
Nú liggur leiðin aftur norður á
bóginn og við fylgjum ströndinni
um Fallonica og Písa þar sem við
skoðum „skakka turninn" og höld
um svo áfram um Vigareggio og
Genúa til Monte Carlo, dvergríkis
ins fræga á Rívíeraströndinni.
Hér skoðum við sjávardýra-
safnið og spilavítið og höldum
eftir skamma dvöl um Nissa og
Lyon til Parísar. Við dveljumst í
þessar’i fögru borg í tvo daga og
skoðum allt það markverðasta,
m. a. Notre Dame, Sigurbogann,
Eiffelturninn, Louvre- safnið og
gröf Napoleons svo eitthvað sé
nefnt. Þá förum við einnig tix
Versala og skoðum hina frægu
höll „Sólkonungsins" Loðvíks 14.
Við kveðjum svo París og
fljúgum um London til Reykja-
víkur eftir rúmlega mánaðar
ferð um marga fegurstu staði álf-
unnar.
Fermingar
í dag
Háteigssókn
Ferming í Dómkirkjunni 3. maí kl. 2
e.h. (Séra Jón Þorvarðsson).
Stúlkur:
Anny Helgadóttir, Mávahlíð 20.
Aslaug Jóhannesdóttir, Sunnuhvoli
við Háteigsveg.
Erna Dagmar , Guðmundsdóttir
Barmahlíð 50.
Ester Alberísdóttir, Baldursgötu 30.
Hafdís Hafsteinsdctíir, Seljalandsv. 12
Halldóra Guðmundsdóttir, Skólavörðu
stíg 36.
Hekla Pálsdóttir, Flókagötu 66.
Hólmfríður Sveinbjörnsdóttir, Meðal
holti 32
Sigríður Jónsdóttir, Stangarholti 32.
Sóley Benna Guðmundsdóttir, Barma
hlíð 46.
Steinunn Þóra Sigurðardóttir, Mið-
stræti 7.
Drengir:
Ágúst Robert Schmith, Barmahlíð 16.
Áki Gíslason, Oddagötu 16. '
Benedikt Carl Bachmann, Laugav. 32.
Björn Snorrason, Barmahlíð 47.
Einar Nikulásson, Barmahlíð 50.
Eyþór Bollason, Mávahlíð 26.
Friðrik Jónsson, Skipholti 26.
Guðjón Magnússon, Blönduhlíð 19.
Guðmundur Snævár Ólafsson, Löngu-
hlíð 11.
Hákon Magnús Skaftfells, Hamrahl. 5.
Hjörtur Hjartarson, Barmahlíð 38.
Ingvar Þórólfsson, Drápuhlíð 35.
Jón Breiðfjörð Ólafsson, Mávahlíð 35.
Magnús Gunnarsson, Smáragötu 7.
Marinó Ólafsson, Stórholti 19.
Markús Einar Jensen, Leifsgötu 3.
Nikulás Friðrik Magnússon, Skiph. 9.
Ólafur Eyjólfsson, Bólstaðarhlíð 9.
Ólafur Guðbjörn Gústafsson, Máva-
hlíð 47.
Ólafur Rúnar Albertsson, Stórholti 37.
Pétur Sveinbjörnsson, Drápuhlíð 17.
Reynir Arnar Eiríksson, Bólstaðar-
hlíð 12.
Sigðmundur Sigfússon, Blönduhlíð 31.
Sigurður Hörður Sigurðsson, Bústaða-
hverfi 2.
Valdimar Gunnar Vaídimarsson,
Barmahlíð 30.
Vilhjálmur Rafnsson, Blönduhlíð 17.
Völundur Þorgilsson, Eskihlíð 22.
Þorkell Guðbrandsson, Háteigsveg 28.
— Reykjavikurbréf
Framh .af bls. 13
hóp, hversu illa hafi til tekizt og
kenna forystumönnum sínum
með réttu um.
Skúli Guðjónsson segir:
„Og nú verður mér á að
spyrja: Hvað á ég, sem hef lent
utan veltu við þessa tvo stjórn-
málaflokka að gera? Á ég að
taka imdir hallelúja-söng Sjálf-
stæðisbændanna, eða á ég að
taka á mig kross Framsóknar-
bænda og láta Tímann birta af
mér mynd, eins og Játvarði
Jökli“.
„Aldi ei að hafa
mök við óréttmn46
Skúli heldur áfram:
„í þann tíð, er Eysteinn gekk
enn á stuttbuxum og taldi gim-
burskeljar austur á fjörðum, en
Hermann glettist við bolakálfa
norður í Skagafirði, sennilega
báðir jafnófróðir um Framsókn-
arflokkinn, var ég farinn að lesa
Tímann“.
Síðan rekur Skúli fylgd sína
við Framsókn og ségist sérstak-
lega hafa trúað á þessi orð
þeirra: „Aldrei að hafa mök við
óréttinn", og heldur áfram:
„Svo liðu árin fram til 1931.
Þá var ég orðinn nokkurn veg-
inn eins og góður flokksmaður
átti að vera, efaðist ekki um, að
allt sem flokkurinn gerði og
segði væri rétt. í átökunum
miklu um kjördæmamálið var
ég spenntur eins og pílubogi og
kosningasigurinn mikli steig mér
til höfuðs, þannig að ég lifði í
sætlegri vímu fyrst á eftir.
Enginn getur lifað í vímu til
lengdar og sízt af öllu kosninga-
vímu. En þegar víman rauk úr
mér, fór ég að hugsa, því vitan-
lega hafði ég ekkert hugsað, með-
an á ósköpunum stóð. Á því var
heldur engin þörf, því Tíminn
hugsaði fyrir mig.
En þegar ég fór að hugsa, rifj-
aðist upp fyrir mér hið gamla
vígorð Tímans: Aldrei að hafa
mök við óréttinn.
Mér fannst sem ég hefði látið
ginnast til að fylgja röngum mál-
stað, óverjandi málstað. Ég hafði
haft mök við óréttinn.
Út af fyrir sig var það nógu
vont að vita sig hafa þjónað
röngum og óverjandi málstað.
Hitt var þó enn verra að hafa
látið blekkjast til að gera það og
gera sig þar með að viðundri'
frammi fyrir sjálfum sér.
Síðan hefur aldrei gróið um
heilt milli mín og Framsóknar-
flokksins."
Leiðin út í éf æruna
Frásögn Skúla Guðjónssonar
er harla lærdómsrík. Þarna seg-.
ir greindur maður frá því, hvern-
ig fagurgali og blekkingar Fram-
sóknar urðu beinlínis til að leiða
hann út í kommúnismann. Tím-
inn hefur áratugum saman iðk-
að niðurrif og róg um flest það,
sem haldið hefur uppi íslenzku
þjóðfélagi. Þetta var gert undir
yfirvarpi þess, að verið væri að
vinna fyrir fagrar hugsjónir og
heill almennings. Með slyngum
áróðri hefur Tímanum tekizt að
leiða verulegan hluta þjóðarinn-
ar í vímu hugsunarleysis og of-
stækis. En víman rennur aí og
hugsunin vaknar hjá mörgum.
Þá segir niðurrifsstarfið til sín
og í örvæntingu leiðast menn út
á villigötúr kommúnismans
vegna loforða hans um allra
meina bót. Þess er þá ekki gætt,
að svo slæmir sem gallar Fram-
sóknar eru, þá eru þeir aðeins
smækkuð mynd af því óláni, sem
veltist yfir fólkið í kommúnisku
þjóðfélagi. Ráðið er að láta ekki
vímuna renna á sig, að gera sér
grein fyrir, að engir erum við
fullkomnir og ætíð hlýtur margt
að fara aflaga. Viðleitnin hlýtur
þó ætíð að vera sú að hugsa rétt
og vilja vel, byggja á þeim
grunni, sem fyrir er, og laga mis-
ferlurnar, þó að hægt gangi stund
um.