Morgunblaðið - 12.11.1959, Blaðsíða 13

Fimmtudaerur 12 nóv. 1959
M O K a TJ N R T. A Ð 1 Ð
13
Guðmundur Jónsson
baðvörður — minnirig
HINN 5. þ.m. andaðist í Elli- og
hjúkrunarheimilinu Grund, Guð-
mundur Jónsson, fyrrum bað-
vörður. Útför hans fer fram í
dag frá Dómkirkjunni í Reykja-
vík.
Guðmundur varð 103 ára hinn
1. október sl. og hafði þá dvalizt
í Reykjavík rúm 53 ár, þar af
23 ár í Elliheimilinu. Hann varð
kunnur maður hér í bæ meðal
núverandi eldri kynslöðarinnar,
af starfi sínu í baðhúsinu og öli-
um að góðu kunnur.
Þá munu margir þekkja nokk-
uð til æviatriða hans vegna þess,
sem um hann var skrifað í blöð-
um bæjarins þegar hann varð
100 ára. Þar sem ekki eru nema
þrjú ár síðan, verður það ekki
endurtekið hér. Þessu greinar-
korni er því ætlað að vera aðeins
nokkur kveðjuorð.
Þeir sem lifað hafa síðustu
hundrað árin, hafa sannarlega lif-
að tvenna tímana og þarf raun-
ar ekki svo langa ævi til. Allar
efnahagslegar og tæknilegar
framfarir hjá þessari þjóð hafa
orðið eftir síðustu aldamót. Fram-
farirnar hafa orðið svo örar, að
undravert má kallast. í kjölfar
þessara öru framfara fylgdu bætt
lífskjör fólksins og breyttur hugs
unarháttur og verður þessu breyt
inga tímabili ekki líkt við neitt
annað tímabil í sögu þjóðarinn-
ar. —
Um síðustu aldamót er Guð-
mundur Jónsson orðinn miðaldra
maður og því fulimótaður fyrir
löngu. En þegar hinn nýi tími
hefst, eftir síðustu aldamót, þá
fylgist þessi fimmtugi maður með
nýjungunum af lífi og sál, og
ekki aðeins til elliára, heldur
einnig öll þessi óvenju mörgu elli
ár, allt til hinztu daga.- Hann
hugsaði um hinar fjölbreyttu
framfarir, mat þær og lagði dóm
á þær af raunsæi, bjartsýni og
rökvísi. Og þótt hann gæti ekk:
lesið blöð eða bækur síðasta ára
tuginn, þá fylgdist hann þó með
gegnum útvarpið og með því að
ræða málin við vini sína og kunn-
ingja. Hann var enn — hundrað
og þriggja ára gamall — fullur
áhuga um framfarir íslenzku
þjóðarinnar.
Þessi vakandi, síunga sál í hin-
um frísklega en fjörgamla lík-
ama, gerði Guðmund svo
skemmtilegan þeim, sem honum
kynntust, að þeir munu flestir
muna hann lengi og sumir alla
ævi.
Fyrir rúmum tíu árum missti
Guðmundur konu sína, Oddnýju
Halldórsdóttur, en þau voru mjög
samrýmd. Um svipað leyti hætti
hann að geta lesið vegna sjón-
depru. Af þessum sökum einangr
aðist hann meira en áður. Þrátt
fyrir það varð aldrei vart þung-
lyndis eða gremju hjá honum
hann beið glaður og rólyndur um
skiptanna, sem allra bíða, en ekki
mun það efasamt, að hann var
fyrir nokkru farinn að hlakka ti'l
þeirra, enda þótt heilsa hans væri
fádæma góð, miðað við aldur
hans. Venjulega var hann á fót-
um allan daginn og ekki varð
banalegan nema nokkrir dagar.
Guðmundur hafði alltaf mjög
gott atlæti í Elliheimilinu og er
slíkt ómetanleg gæfa gömlu fólki.
Hann var líka þakklátur öllum
þeim, sem afskipti höfðu af hon-
um þar, yfirmönnum, hjúkrunar-
konum og starfsstúlkum, sem að
honum hlynntu.
Einhverju sinni sagði hann við
undirritaðan, að sér hefði orðið
vandfundinn betri sambýlismað-
ur en sá, er með honum hefur
búið nú í mörg ár. Þá var hann
innilega þakklátur vini sínum og
velgerðamanni, Hirti Hjartarsyni
kaupm., sem um mörg ár var
hans önnur hönd um allt, sem
Guðmundur þarfnaðist utan heim
ilisins og sem alltaf sýndi hon-
um fölskalausa vináttu og frá-
bæran drengskap.
En mest taldi hann sig þó hafa
að þakka nöfnu sinni, ungfrú
Oddnýju Guðmundu Jónsdóttur,
sem árum saman hefur varið
miklu af frítíma sínum til að
sitja hjá Guðmundi, lesa fyrir
hann og ræða við hanu, svo hon-
um yrði hin langa bið léttari,
hjálpa honum og aðstoða hann á
ýmsan hátt og reynzt honum í
öllu sem góð dóttir góðum föð-
ur, enda þótt hún væri honum
vandalaus. En foreldrar hennar
voru einkavinir Guðmundar og
konu hans, enda ber hún nöfn
hjónanna. Síðustu dagana var
hún hjá honum öllum stundum
sem hún gat og lagði síðast nótt
með degi að hún vék ekki frá
sjúkrabeði hans, þar til yfir lauk.
Guðmundur tók banamein sitt
hinn 1. þ.m. og andaðist eftir
allmiklar þjáningar að kvöldi
hins 5. þ.m., sem fyrr segir.
Við hjónin viljum ásamt dætr-
um okkar, þakka Guðmundi hjart
anlega langa og einlæga vináttu
og biðja honum blessunar Guðs
á nýjum leiðum lífsins.
Jón Sigtryggsson.
Jón Steingrímsson
verkstjórí sjötugur
SJÖTUGUR er í dag Jón Stein-
grímsson, verkstjóri, Hverfisgötu
100. Hann er fæddur að Sölvhól
hér í bæ. Foreldrar hans voru
Steingrímur Jónsson og kona
hans Guðrún Símonardóttir. —
Systkini átti hann fimm og er
Helga systir hans ein eftir lifandi.
Tvíkvæntur er Jón. Hét fyrri
kona hans Sigríður Guðjónsdótt-
ir, en lézt fyrir allmörgum ár-
um. Seinni kona hans er Þuríður
Guðjónsdóttirv mestu sæmdar
konur. Börn þeirra eru Einar og
Steinun Sigríður.
Jón ólst upp að mestu hjá föð-
urbróður sínum Jóni í Sölvhól.
Á unglingsárum Jóns var Reykja-
vík lítið annað en stórt sjávar-
þorp með moldargötum og fá-
breyttu menningarlífi. Hann hef-
ir því séð bæinn vaxa. Nýtízku
hús, jafnvel skýjakljúfa, í stað
torfbæjanna. Moldargöturnar nú
malbikaðar. Allt bæjarlíf breytt
og lifnaðarhættir allir stórkost-
lega breyttir til hins betra.
Ungur fór Jón að stunda sjó-
inn, fyrst á árabátum og svo
þegar vélbátarnir komu við sögu,
varð hann vélamaður og svo
happsæll og dugandi formaður. Á
hans formannsárum þurfti meiri
dugnað og aðgæzlu, en nú er.
Nýi tíminn kom með endurbætt
veiðitæki og ýms nýtízku sigl-
ingatæki komu til sögunnar. Um
alllangt skeið vann Jón sem af-
greiðslumaður hjá fyrirtækinu
Timbur- og kolaverzlun Reykja-
víkur. Árið 1925 byrjaði Jón að
að starfa hjá Timburverzluninni
Völundur h.f. Fyrst við ýmiss
konar störf og svo við afgreiðslu
í Tyrklandi eru

stúlkur starfaitdi í flughern-
um.
Fyrir skömmu hitti ég eina
þessara stúlkna að máli á flug-
vellinum í Izmír. Hún heitir
Sevgy Karaözbek og er 22 ára
gömul. Sevgy kvaðst hafa
verið í tyrkneska flughernum
í þrjú ár og vera orðin þotu-
flugmaður. Það starf líkar
henni vel.
Ég spurði hvort það væri
ekki eins og á íslandi, að ráða-
mennirnir væru hræddir ump
að hún mundi giftast. — Trú-
lofaðar stúlkur fá ekki að
byrja flugnám í hernum svar-
aði hún, en námið er dýrt ogEinn af

55 neraum flugskólans
konur flugmenn
Snotur þotuflugmaður
FYRIR nokkru var hér í blað-
inu viðtal við unga stúlku,
sem hafði ætlað að verða flug-
maður á íslandi, aflað sér nauð
synlegrar menntunar og ekk-
ert skort á hæfileika, en samt
ekki fengið að fljúga flugvél
af því hún er kona.
í Tyrklandi, þar sem kon-
ur voru lokaðar inni í kvenna-
búrum, máttu ekki láta sjá sig
blæjulausar utan dyra og
höfðu yfirleitt engin mann-
réttindi þangað til á þriðja tug
þessarar aldar, þar eru 18
eftirsótt og bæði konur og
karlar lofa að vinna áfram að
því í 10 ár, og fá þá sér að
kostnaðarlausu nauðsynlega
menntun. Hvort ég gifti mig á
þeim tíma kemur ekki málinu
við. Nú er ég líka trúlofuð
þotuflugmanni, svo það er eins
gott. Annars er ég ákveðin í
að fljúga lengur en þessi 10
ár, því mig langar til að kom-
ast áfram og verða hátt sett-
ur liðsforingi í flughernum.
Inal Erbasögli er önnur ung
stúlka, sem er ákveðin í að
gera flugið að ævistarfi. Ég
hitti hana, þar sem hún sat á
skólabekk með 54 öðrum flug-
nemum í flugskólanum í Izm-
ír. Enn sem komið er setur
hún ekki markið hærra en að
fá að fljúga.
Og þegar við komum út að
flugvélinni okkar mættum við
þriðju stúlkunni, flugvirkja,
sem hafði verið að yfirfara
Douglas-vélina okkar.
Þannig er það nú í Tyrk-
landi.Allar stöður standa kon-
um opnar, og þær hafa að
sjálfsögðu kjörgengi og kosn-
ingarétt.
E. Pá.
og verkstjóm. Það eru orðin
mörg húsin hér í bæ og annara
staðar, sem Jón hefir afgreitt
efnivið í. Hjá Jóni er starfsdag-
urinn orðinn alllangur og væri
ekki furða þótt þreytumerki sæ-
ust, en svo er þó ekki. Lipurð
er honum í blóð borin. Skyldu-
rækinn og ósérhlífinn s /o af ber,
prúður og stilltur í ailri fram-
göngu.
Á þessum tímamótum í ævl
Jóns vil ég fyrir hönd stjórnar
Timburverzl. Völundar h.f. og
allra starfsmanna félagsins,
þakka honum vel unnin störf,
gott og traust samstarf á undan-
förnum áratugum. Persónulega
þakka ég honum innilega alla vin
áttu frá fyrstu kynnum. Vil ég
svo ljúka orðum þessum með hug
heilum árnaðaróskum á þessum
afmælisdegi. Óska þér og fjöl-
skyldu þinni gæfu og gengis í
framtíðinni og fyrírtækið megi
njóta starfskrafta þinna um mörg
ókomin ár.
Jón Hafliðason.
MÁLFLUTNIN GSSTOF A
Einar B. Guðmundsson
Guðlaugur Þorláksson
Guðmundur Pétursson
Aðalstræti 6, III. hæð.
Símar 12002 — 13202 — 13602.
ilVý hárgreiðslu-
stofa
'YRIR stuttu opnuðu tvær ung
r stúlkur, þær Pálína Sigur-
björ»;dótitir og Sólveig Hall-.
órsdóttir, nýja hárgreiðslustofu
Tjarnargötu 10, Tjarnarhár-
reiðslustofuna.
Hárgreiðslustofan er innrétt-
ð á mjög nýtízkulegan hátt, hár
og sjálfv. hitastilli og
þurrkurnar eru með krómuðum
fótaskammel við hverja þurrku.
En það sem vekur einkum at-
hygli ,er að við hverja hár.
þurrku er lítið borð með nagla-
lakki, þjölum og ýmsum snyrti.
vörum viðkomandi handsnyrt-
ingu, sem viðskiptavinirnir hafa
til afnota á meðan þeir sitja í
þurrkunni. Við hvert borð er auk
þess áföst blaðagrind og ösku-
bakki. Allar konur þekkja,
hversu hvimleitt er að sitja og
bíða eftir að hárið þorni, sumar
koma með prjóna, aðrar reykja
og enn aðrar lesa sér til dægra
styttingar, og einnig er tilvaliff
að nota tímann til að snyrta á
sér hendurnar.
Þær Pálína og Sólveig sögðu i
viðtali, að þessi nýjung hefði
mælzt mjög vel fyrir. Það væri
sjálfsögð þjónustusemi við við-
skiptavini að stytta þeim stund-
ir á meðan hár þeirra þornaði ög
þetta væri viðleitni í þá átt. Nú
á dögum væru allir að flýta sér
og um að gera að nota biðtim-
ann sem bezt.
Hárgreiðslustofan er opin all*
daga vikunnar frá 9—6, nema á
föstudögum til 8 e.h. og á laug.
ardögum til kl. 2.