Morgunblaðið - 13.12.1959, Blaðsíða 20

20
r MORCUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 13. des. 1959
Jósep 5. Húnfjörð skáld
„Hníga óðum mætir menn,
myrkvast hljóð í strengjum,
fjölgar þjóðar föllum enn,
íækkar góðum drengjum".
4% (Hjálmar frá Hofi).
Mér er bæði Ijúft og skyít að
Stinga niður penna um Jósep
Húnfjörð, sem er nýlátinn, hart-
nær 84 ára að .aldri. Náin kynni
hafði ég þó ekki af Húnfjörð,
fyrr en árið 1944, en það ár gerð-
ist ég félagi í Kvæðamannafé-
laginu Iðunni og var þar í réttan
áratug.
Jósep Húnfjörð var lífið og
sálin í Kvæðamannafélaginu. —
Kvöldvökur Iðunnar fyrir félaga
og gesti voru hálfsmánaðarlega
á vetrum og voru þær haldnar
alla jafna í Baðstofu Iðnaðar-
manna, en hún er sem kunnugt
er utskorin af Ríkarði Jónssyni
inum oddhaga.
Félagar Iðunnar lögðu til efni
hverju sinni, en það var einkum
svo sem að líkum lætur kveð-
skapur margs konar, stundum úr
gömlum rímum, eða lausavísna
samtíningur eftir ýmis skáld,
einkum þó eldri. Margir fluttu
frumsamið efni á stundum og
einn af þeim stofnandi og fv.
formaður félagsins, Jósep Hún-
fjör ávallt, enda hafði hann af
nógu að taka, svo frjósamur vísna
smiður sem hann var.
Frá þessum kvöldvökum á ég
margar ógleymanlegar endur-
minningar, um góða félaga og
slynga hagyrðinga í Braga túni,
en einna kærust er mér minning-
in um Jósep Húnfjörð, og veld-
ur því fleira en eitt. Maðurinn
var sérstæður persónuleiki og
vakti athygli hvar sem hann fór.
Afburða hagyrðingur og varð
aldrei orðfall á skáldaþingi,
snerrinn í orrahríðum, en manna
sáttfúsastur, enda átti hann við-
kvæmt hjarta, þótt stór væri í
lund, og ókunnugum gæti virzt
skelin nokkuð hörð.
Jósep S. Húnfjörð gaf út í bók-
arformi nokkur smákver eftir sig
í bundnu máli, sem nú eru löngu
ófáanleg. Sleppi ég að telja þau
upp, því slíkt varðar svo fáa,
skal aðeins nefna hans höfuðverk,
ljóðabókina Hlíðin mín, sem kom
út árið 1944. Mér er persónulega
kunnugt um að Húnfjörð átti efni
MÁLFLUTNINGSSTOFA
Einar B. Guðmundsson
Guðlaugur Þorláksson
Guðmundur Pétursson
Aðalstræti 6, III. hæð.
Símar 12002 — 13202 — 13602.
í handriti í fleiri bækur, og hefði
verið auðvelt að velja góðan
skáldskap í eina meðalbók, og á
því vissi ég að hann hafði hug,
en úr því varð þó ekki, og verð-
ur sennilega aldrei, því nú á
stakan í vök að verjast og er það
að vonum á þeirri öld sem „atóm-
rugl“ og „abstrakt" hjóm er lof-
sungið, þótt það minni óþægilega
á „Nýju fötin keisarans".
Þetta átti ekki að vera langt
mál um skáldið Jósep Húnfjörð,
því er svb varið að ég nú sem fyrr
skrifa undan prentaranum, og
verð því að slá botninn í þetta
riss mítt. Eitt með því síðasta,
sem Húnfjörð sagði við mig, var
eitthvað á þessa leið: „Þú yrkir
um mig, þegar ég er látinn, viltu
gera það?“
Ég gerði hvorki að lofa né
neita, mér er ærinn vandi á hönd-
um, að gera slíkum manni verð-
ug skil í stuttu máli er allt annað
en auðvelt, aðeins lítil tilraun til
þess, er í eftirfarandi vísum, eink
um þó síðari hluti þeirra.
Svo kveð ég vin minn Jósep S.
Húnfjörð og þakka honum fyrir
órofa tryggð og fölskvalausa vin-
áttu og bið honum blessunar á
strönd eilífs lífs.
Ástvinum, eftirlifandi eigin-
konu, syni og barnabörnum, votta
ég samúð mína.
Reykjavík, 10. desember 1959.
Stefán Rafn.
Hafði Iðunn hæstu völd.
Hvergi var þá spurt um gjöld.
Þegar Húnfjörð kvað um kvöld
kappaljóð á vorri öld.
Leiftruðu augu Ijós og kvik,
líka stigu brúnavik,
aldrei fum og ekkert hik,
áfram hélztu þráðbeint strik.
Steyptust áfram stuðla-föll
stigu dvergar fram á völl.
Baðstofan að hárri höll
hún var meiri en veröld öll.
Vart er sagan ennþá öll
eftir gengin kvæða-sköll.
Þú varst mesta tryggða-tröll,
traustur eins og gömul fjölL
Fannst ei hjá þér fals né tál,
fólksins gata er þó hál.
Kotungur með konungssál.
Kunnir skrumlaust íslenzkt mái.
Óðs með sanni áttir þor.
Ýttir loks frá kaldri skor.
Áttir ljúfast andlegt vor
eftir hinztu gengin spor.
St. R.
„MOORES“ HATTAR
nýkomið fallegt og vandað úrval, uppbrettir
og niðurbrettir — margir litir
Fallegir — Vinsælir — Þægilegir.
Klæða alla.
GEYSIR H.F.
Fatadeildin.
ilrval í jdlamatinn
(ítd í qÍl
CýlLlCýCýOLVlCb
Matardeildin
Hafnarstræti 5
Minning
HINN 1. f. m. andaðist að heimili
sínu í Charlottenlund í Kaup-
mannahöfn Heinrich Robert
Haut, fyrrverandi fulltrúi hjá
danska olíufélaginu Dansk Esso,
A/S, í Kaupmannahöfn.
Heinrich Haut var fæddur í
Kaupmannahöfn 15. marz 1889,
en hingað til lands fluttist hann
árið 1913.
Haut kom hingað til Reykja-
víkur til þess að taka að sér
störf aðalbókara fyrir „Hið ís-
lenzka steinolíuhlutafélag", sem
hóf starfsemi sína 1. janúar 1914
og gengdi því starfi þar til einka-
sala á olíum og benzíni var sett
á í landinu 1. jan. 1924.
Árið 1921 kVæntist Haut Al-
dísi Helgadóttur, fósturdóttur
Sigurðar heitins Kristjánssonar,
bókaútgefanda en frú Aldís var
ein af stofnendum Hjúkrunar-
kvennafélags Islands og starfaði
um margra ára skeið að líknar-
störfum hér í bæ. Margir hinna
eldri Reykvíkinga munu minn-
ast þessarar hæglátu, elskulegu
hjóna, sem hvort á sínu sviði,
unnu sín störf af alúð og sam-
vizkusemi.
Árið 1924 fluttust þau hjónin
til Kaupmannahafnar og hafa
búið þar síðan. Á þeirra yndis-
lega heimili hafa margir íslend-
ingar komið og notið velvildar
og gestrisni. Þau hjónin eign-
uðust þrjú mannvænleg börn,
tvær dætur og einn son.
Hópur ættingja og vina hugsar
hlýtt og með innilegri hluttekn-
ingu til eftirlifandi ekkju og
bama, vegna fráfalls ástríks eig-
inmanns og föður.
Magnús Guðbrandsson.
Dagur á Marbakka
Framh. at bls. 13.
ár. í síðasta skáldriti hennar,
þríþáttungnum um Löwensköld-
ættina, sem hún lauk við um sjö-
tugsaldur, hefur hún sums staðar
ritað á spássíu handritsins:
„Ó, góði Guð, hjálpaðu mér!
Blástu mér í brjóst, hvað ég á
skrifa!“
Síðar reit hún Bonniersforlagi
og kvaðst vera byrjuð að semja
framhald, fjórða þáttinn, en hann
varð aldrei nema stutt uppkast,
17 blaðsíður, kraftarnir voru
þrotnir, og má geta nærri, hvílík
raun henni hefur þótt að vera
svipt sköpunargáfunni. Eftir það
fékkst Selma einungis víð
smælki; en reisn sina missti hún
ekki, rausn staðarins hélt hún
uppi til hinztu stundar á borð við
Auði djúpúðgu.
Sagt hefur verið að miklir
listamenn ættu aldrei að deyja;
með þeim fari svo margt. í
gömlum sögnum íslenzkum er
talað um menn, sem dóu í fjöll;
í orðsins beztu merkingu gæti
1 ég hugsað mér svipað um Selmu,
andi hennar vaki enn í dag yfir
I Fryksdalnum.
Einar Guðmundsson.