Morgunblaðið - 11.05.1960, Síða 20

20
MORCVNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 11. maí 1960
Skiplrotó
menn
G
EFTIR W. W. JACOBS

Hann dró upp veski sitt og út
úr því nafnspjald og rétti kerru-
eigandanum. Stúlkan laut fram
til þess að lesa það, og sendi síð-
an Carstairs .töfrandi bros. En
lagskona hennar tók spjaldið og
stakk því á sig, sneri undan og
gekk burt.
— Og ef þér viljið leyfa mér
að koma yður heim, er bíllinn
minn til reiðu, ef þér viljið láta
svo lítið.
— Hann ekur ágætlega, sagði
Pope, sem nú blandaði sér í sam-
talið. — Yður er alveg óhætt.
— Þakka yður fyrir, en við
björgum okkur sjálfar, svaraði
konan.
— Ég veit ekki, svaraði stúlk-
an alvarlega og leit aftur á
Carstairs. — Ég vildi heldur aka,
ísabella, ég er dálítið óstyrk.
Lagskonan hikaði við. Carsta-
irs opnaði bílhurðina og eftir
augnabliks umhugsun, steig hún
inn og settist.
— Þetta er mjög fallega gert
af yður, sagði hún brosandi. —
Þetta er ekki langt, svo að þér
þurfið ekki að bíða lengi.
Biggs, sem hafði verið að segja
eitt orð í styttingi við hestasvein-
inn, varð nú, þvert um vilja
sinn, að slíta sig frá honum.
— Því hefurðu ekki almenni-
legt taumhald á honum, sagði
hann, og átti þar við hestinn.
Hann er þegar búinn einu sinni
að snýta sér á erminni þinni.
Vagnasmiðurinn kom, þegar
billinn var farinn og tók kerruna
í sína umsjá, en hesturinn og
hestasveinninn lögðu af stað
heimleiðis, báðir heldur niður-
dregnir. Biggs, sem mætti þeim
aftur á bakaleiðinni, var enn bros
andi, þegar hann hitti húsbónda
sinn.
— Ég gat nú ekki neitt sagt,
meðan dömurnar voru viðstadd-
ar, sagði hann, þegar Carstairs
var stiginn inn í bílinn — en
þetta var allt þeim að kenna, þau
létu jálkinn dansa um alla göt-
una. Ég hef nú ekið í sex ár og
aldrei snert neitt. Stundum hafa
aðrir snert mig og óskað þess á
eftir að hafa látið það ógert.
Knight, sem leit inn til þeirra
um kvöldið, lagði Biggs liðsyrði.
— Allt of taugaveikur og varfær
inn til þess að reka sig á neitt,
sagði hann með fyrirlitningu. —
Stundum klæjar mig bókstaflega
í fingurna eftir að taka af hon-
um stýrið.
— Lofðu þeim að klæja, muldr
aði Pope.
— Hann endar með því að
draga baðkerru — með einum
góðvini mínum í, sagði Knight.
— En, vel á minnst, hverjar voru
þessar dömur? Hvernig leit sú
yngri út?
— Falleg, svaraði Pope.
Knight lifnaði allur við. — Var
hún mjög falleg?
Pope starði á hann og reyndi
að leyna glotti sínu. — Ekki
mjög.
— En hvernig leit þá sú gamla
út? spurði Knight.
— Það var engin gömul þarna,
svaraði Carstairs hvasst. — Mér
finnst Knight ....
Knight blístraði. — Fyrirgefðu,
en annars er engin skömm að því
að vera gamall. Einhvern tíma
verð ég gamall sjálfur. Ellin get
ur verið fögur, er ekki svo, Pope?
Jæja, hvernig leit hún þá út?
Lagleg?
Carstairs kinkaði kolli. — þetta
var vel upp alin, snotur kona,
varla yfir þrítugt, mætti segja
mér.
Svipurinn á Knight glaðnaði.
— Dálítið súr á svipinn? spurði
hann.
— AlLs ekki, svöruðu hinir
tveir, einum rómi.
— Sé það sú, sem ég á við, hef
ég að minnsta kosti nógu oft séð
hana súra á svipinn, sagði
Knight. — En hvernig leit stúlk-
an eiginlega út?
— Falleg og fjörleg, ung stúlka
svaraði Carstairs. — Brosti vin-
gjarnlega, frekar hávaxin. Hún
kallaði lagskonu sína Isabellu.
— Stendur heima! Allur grun
ur minn rætist! ísabella er nafn-
ið á greifafrú Penrose, og þú hef
ur þennan kunningsskap, sem ég
hafði hlakkað svo til, með því að
mölva kerruna hennar. Mér þætti
gaman að vita, hver stúlkan hef-
ur verið.
— Stendur það eiginlega á
nokkru? spurði Carstairs, geisp-
andi.
— Nei, en ég var að hugsa,
hvort þetta gæti verið ungfrú
Seacombe, það var nú allt og
sumt, en lýsingin þín er eitthvað
svo moðvolg, að hún gæti fráleitt
átt við hana. En það fáum við
annars að vita, þegar þú gerir
þeim heimsókn til þess að spyrja,
hvernig þeim líði.
— Spyrja? Ekki ætla ég að
fara að heimsækja þær. Ég, sem
veit ekki nafnið á konunni, nema
fyrir hreina tilviljun.
— Auðvitað heimsækirðu hana
sagði Knight. — Þú mokar tveim
konum út úr vagninum þeirra,
með þessu þjösnatrogi þínu, og
heldur að þar með sé allt búið.
Þú verður að sýna, að þér standi
ekki alveg á sama, hvort fórnar-
dýrin þín eru dauð eða lifandi.
Spurðu Pope — hann veit það
kannske.
Pope tók út úr sér vindilinn,
kipraði saman varirnar og
hleypti brúnum hugsandi. — Við
skulum bíða þangað til við fáum
skaðabótareikninginn þeirrasagði
hann loksins og gaut augunum til
Carstairs. — Ef svo reikningur
inn er of hár, getur Carstairs far-
ið og mótmælt honum og spurt
um leið, hvernig frúnni líði.
— Skrítið er þetta, sagði
Knight, — en þá dettur mér ein-
mitt dálítið í hug. Ég tel það satt
að segja, alls ekki líklegt, að frú
Penrose fari að gera neinar skaða
bótakröfur. Þá — ef hún gerir
það ekki — getur Carstairs farið
til hennar og heimtað, að hún
geri það. Hvernig lízt þér á það?
— Ágætlega, ef það getur los-
að mig við þig sagði Carstairs
og leit á klukkuna.
— Þú ætlar þangað þá?
— Getur vel komið til mála.
— Ég ætla þá að fá að verða
þér samferða næst þegar þú
skreppur þangað, sagði Knight,
með svip þess, sem órétti er beitt
ur. — Það verður hvort sem er
allt vitlaust, ef ég er hvergi
nærri, og þú virðist ekki gera þér
ljóst, hversu mikilvægt það er,
að allt gangi eins og það á að
ganga. En mundu bara eitt. —
Segðu alls ekki frú Penrose, að
við þekkjumst neitt. Láttu það
koma henni á óvart síðar meir
— þegar allt er um seinan.
— Nokkrar frekari fyrirskip-
anir? spurði Carstairs.
— tað skal ég láta þig vita á
leiðinni þangað, svaraði hinn. —
Forsjónin virðist vera að berjast
fyrir mínum málstað, og ég vil
gjarna hjálpa henni, eftir því,
sem veikur máttur leyfir. Ég ætla
að gefa Biggs túkall — hann virð
ist eiga það skilið.
Biggs fékk umgetna upphæð
daginn eftir, og er hann hafði
komið henni vandlega fyrir í
buddu sinni og stungið buddunni
í vasann, lét hann þess getið við
velgjörðamann sinn, að hann
ætti þetta alls ekki skilið, held-
ur skoðaði hann það sem eins-
konar bætur fyrir tilraunir þær,
er vondir menn höfðu gert til að
kasta skarni á flekklaust mann-
orð hans.
Vika leið, án þess að nokkur
skilaboð kæmu frá frú Penrose,
og nú bjuggust þeir félagar til
ferðar til Berstead, en hik Carsta
irs viðvíkjandi því, hvort hann
ætti að gera frú Penrose heim-
sókn, var Knight mikið áhyggju-
efni alla leiðina.
— Ef þetta hefði verið einhver
kotbóndi, hefðirðu verið kominn
í heimsókn daginn eftir, sagði
hann ásakandi. — En af því að
veslings fórnardýrið er fyrir til-
viljun aðalsfrú, kemurðu fram
við hana með vísvitandi fyrirlitn-
ingu. Það er ekki þér að þakka,
að hún er ekki bara dauð — eft-
ir að hafa beðið og búizt við þér
fram í andlátið.
— Ég hélt að ég ætti að hitta
hana viðvíkjandi tjóninu á vagn
inum, sagði Castairs.
— Auðvitað áttu að slá saman
erindinu og ánægjunni, sagði
Knight, — en mundu bara að
byrja ekki á að spyrja eftir kerr-
unni. Meðan þú ert í ferðinni,
skulum við Pope trutta svolítið
á handverksmennina í húsinu
þínu. Hún bítur þig aldrei — ég
veit fyrir tilviljun, að hún er ein
mitt heldur matvönd.
Carstairs skildi hina eftir við
nýja húsið, sagðist ekki verða
nema tíu. mínútur og áminnti
Pope að láta ekki Knight móðga
verkamennina á meðan, skipaði
síðan Biggs að aka af stað. Pope
horfði um stund á eftir bílnum,
en sneri sér síðan að brosandi
félaga sínum.
— Þetta gerir hann bara fyrir
þig, sagði hann ávítandi. —
Carstairs er maður feiminn og
alveg sérstaklega feiminn þegar
kvenfólk er annars vegar.
— Þá er tími til kominn að
gefa honum eitthvað við því,
sagði Knight hreinskilnislega. —
Karlmaður á ekkert erindi með
að vera feiminn. Aldrei hef ég
verið það. Kvenfólk lítur ekki á
feimna menn; þeir eru svo tregir
að láta taka sig á löpp. Við skul-
um fara inn og vita, hvernig geng
ur þar.
Pope elti hann inn í húsið og
um stund gengu þeir fram og aft-
ur um tómar stofurnar. Margar
þeirra voru þegar tilbúnar en í
öðrum voru enn eftir nokkrir
verkamenn.
— Þær ætla að verða nokkuð
margar þessar tíu mínútur hans
Carstairs, mælti Knight, er þeir
voru komnir fram í forsalinn á
útleið. — Áttu sígarettu á þér,
Pope? Ég hef gleymt mínum í
frakkanum mínum.
— Sama gerði ég, sagði Pope.
— Við skulum ganga út að dyra-
varðarkofanum og hitta hann
þar. Manni verður kalt að standa
hér og norpa.
Þeir komu nú að dyravarðar-
kofanum og biðu þar, en enginn
bíll kom, svo að þeir eigruðu til
baka að húsinu og settust þar í
stigann. Einhver suða heyrðist úti
fyrir.
— Rigning, sagði Knight.
Hann stóð upp og tók aftur að
ganga um húsið. Mennirnir voru
að taka saman verkfæri sín,
gengu svo niður, brettu upp krög
unum og tíndust í smáhópum frá
húsinu. En verkstjórinn, sem
vildi læsa húsinu, tók að hósta
óþolinmóðlega.
— Ég skal taka lykilinn, sagði
Pope. — Ég get skilið hann eftir
hjá húsverðinum. Hann stakk
lyklinum í vasann, gekk fram að
dyrunum, og tók að horfa á rign
inguna, sem nú var orðin þétt-
ingsmikil.
aiíltvarpiö
Miðvikudagur 11. maí
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn — 8.05
Morgunleikfimi — 8.15 Tónleikar
— 8.30 Fréttir — 8.40 Tónleikar
— 10.10 Veðurfregnir).
12.00 Hádegisútvarp.
12.50— 14.15 „Við vinnuna": Tónleikar
af plötum. (13.30 „Um fiskinn").
15.00 Miðdegisútvarp. — 16.30 Veðurfr.
19.00 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.25 Veðurfregnir.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Lönd fortíðar og framtíðar; I.
erindi: Sandurinn og vatnið
(Rannveig Tómasdóttir).
21.00 Samleikur á selló og píanó: Pab-
lo Casals og Rudolf Serkin leika
tvö verk eftir Mozart, sjö til-
brigði 1 Eesdúr og tólf tilbrigði
í F-dúr yfir aríur úr „Töfraflaut-
unni“.
21.30 „Ekið fyrir stapann“, leiksaga
eftir Agnar Þórðarson, flutt und-
ir stjórn höfundar; XII. kafli. —
Sögumaður: Helgi Skúlason.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Ur heimi myndlistarinnar (Björn .
Th. Björnsson listfræðingur).
22.30 „Um sumarkvöld'* Modern Jazz
Quartet, Marlene Dietrich, Frank
Sinatra, Raquel Rastenni, Dom-
enico Modugno, Ruby Murray,
Svend Asmussen, Ragnar Bjarna-
son og Vínardrengirnir skemmta.
23.00 Dagskrárlok.
Fimmtudagur 12. maí
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn — 8.05
Morgunleikfimi. — 8.15 Tónleikar.
— 8.30 Fréttir. — 8.40 Tónleikar.
— 10.10 Veðurfregnir).
12.00 Hádegisútvarp.
12.50— 14.00 „A frívaktinni", sjómanna-
þáttur (Guðrún Erlendsdóttir).
15.00 Miðdegisútvarp. — 16.30 Veðurfr.
19.00 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.25 Veðurfregnir.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Stormar yfir Afríku, — erindi
(Baldur Bjarnason magister).
20.50 Einsöngur: Britta Gíslason syng-
ur; Fritz Weisshappel leikur und-
ir á píanó.
a) „Visa í folkton“ eftir Petter-
son-Berger.
b) Tvö lög eftir Agathe Backer-
Gröndahl: „Bláveis“ og „Mot
kveld“.
c) „Lille barn“ eftir Gustav
Nordquist.
d) „Sáv, sáv, susa“ eftir Jan Si-
belius.
21.10 Upplestur: Tvö minningarkvæði
eftir Guðmund Friðjónsson (As-
mundur Jónsson frá Skúfsstöð-
um).
21.20 Tónleikar: Laurindo Almeida
leikur á gítar.
21.40 „Fyrst allir aðrir þegja“: Ofur-
lítið um hina margumtöluðu
minka (Olafur Sigurðsson bóndi
á Hellulandi flytur),
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Smásaga vikunnar: „Syndagjöld
in“ eftir Guðmund G. Hagalín.
(Höfundur les).
22.35 Frá tónleikum Sinfóníuhljóm-
sveitar Islands í Þjóðleikhúsinu
29. f.m. Stjórnandi: Dr. Václav
Smetácek frá Prag.
Sinfónía nr. 5 1 e-moll (Frá nýja
heiminum) eftir Antonin Dvorák
23.25 Dagskrárlok.
Skáldið og mamma litla
1) Og nú hefurðu látið pípuna þína 2) .... enda þótt eg biðji þfg dag- 3) Þú átt alls ekki að þola það.
f hárspennuskálina mína einu sinni lega að gera það ekki. Hvað á ég að Taktu bara spennurnar úr skálinni!
enn ...... þola þetta lengi?
Markús, stöðvaðu Finn! Hann hefur segulbandsspóluna!