Morgunblaðið - 30.06.1960, Blaðsíða 16

16
MORGVNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 30. júní 1960
— í»að var merkilegt! Eða
kannske ekki svo merkilegt þó.
Gætirðu ætlazt til, að til dæmis
hún Carmona, færi að slátra ali-
kálfi? Þú lézt hana bíða árang-
urslaust eftir þér í kirkjunni —
eða það hefur maður að minnsta
kosti heyrt.
Hann brosti. — Er hér ekki
nokkuð mikið almannafæri tíl
þess að vera að ræða um vind
sína, eða hvað finnst þér?
Hún hefði átt að reka hann öf-
ugan út, það vissi hún. En hún
átti bara of margar gremjulegar
endurminningar, og of mörg
ásökunarorð höfðu sezt að henni
á einmanalegum andvökustund-
um, þótt þau hefðu aldrei verið
sögð við hann. En nú var eins og
þau kæmu upp á yfirborðið.
Til vinstri við forstofuna var
ofurlítið herbergi, þar sem frú
Annings hafði áður hugað að
blómum sínum, en nú notaði
Darsie það fyrir skrifstofu. Hún
faratt upp hurðinni.
— f>ú getur komið hér inn, ef
þú vilt, en annars held ég ekki,
að við höfum nein mál að ræða.
Alan gekk inn brosandi.
— Jæja, erindið var nú í raun
inni ekki annað en það að vita,
hvort þú gætic hýst mig í nótt.
Ester hélt, að þú gætir það og hjá
Carmonu er húsfyllir.
Henni fannst eins og hún fengi
kalda vatsgusu í andlitið. En
þetta kom henni aftur í jafnvægi.
Það er ekki hægt að reka gisti
hús, nema maður kunni að stilla
skap sitt. En að fara að hýsa Al-
an? Eitthvað blossaði upp í henni
aftur.
— Svo að Carmona gat ekki
hýst þig. Röddin var meinfýsnis-
leg. — Það er merkilegt.
Hann yppti öxlum, eins og hún
kannaðist svo vel við frá gam-
alli tíð.
— Það virðist svo. Ég er víst
alls staðar bandíttinn í sögunni,
og James mundi kannske heldur
ekki kunna við það — jafnvel
þótt Ester og Troverhjónin séu
þarna til eftirlits. Þó býðst mér
þar kaldur kvöldmatur, svo að ég
þarf ekki að ónáða þig með það,
en þar með er víst lika upp talið.
Æ, mér finnst þetta allt hálf
kjánalegt. Maður gæti annars lát
ið sér detta í hug, að fortíðin gæti
ágreiningsefni eftir á. Svo getur
maður ef til vill átt einhverjar
góðar stundir eftir, quien sabe?
Þær annað hvort koma eða koma
ekki, en maður getur ekki pant-
að þær eftir eigin geðþótta.
Hún vissi mæta vel hvað hann
var að fara. Hann vildi friðmæl-
ast við hana og hafa hana góða.
— Þú átt víst hægt með að
sættast við fólk, Alan, er ekki
svo?
— Það eiga víst allir.
— Það fá nú ekki allir það,
sem þeir óska. Hversu létt held-
urðu að tilveran hafi verið hjá
mér undanfarin ár?
Hann svaraði með sinni inni-
legustu rödd: — Mér þótti svo
leitt að heyra um hana mömmu
þína.
— Þakka þér fyrir. Annars líð
ur henni ekkert illa, hún er bara
dálítið utan við sig, og það staf-
ar ekki að öðru en áhyggjum.
Áhyggjum af mér. Þú manst
kannske, hvað ég sagði þér sein-
ast þegar við hittumst?
— Góða mín....
— Ég sagði þér, að ég væri
með barni.
Hann bandaði hendi. — Góða
min, hvað gat ég svo sem gert?
Ég var staurblankur. Hefði ég
farið að láta málið til mín taka,
hefði það bara gert illt verra. En
þú virðist hafa klórað þig vel
fram úr því, að minnsta kosti
varð ekkert hneyksli úr því.
Hvernig fórstu að því?
Hann talaði eins og forvitin
vinkona, og hún hugsaði: Hann
er ekki manneskja! Hann hvorki
elskar, hatar né reiðist, heldur
verið gleymd og grafin. — Mér
finnst hálfgert smekkleysi að
vera að grafa hana upp aftur.
Tveir eldrauðir blettir voru
komnir í kinnar hennar og
minntu hann á skaplyndi hennar
eins og það var forðum daga. —
Hún sagði:
— Og það á væntanlega líka
við hvað mig snertir?
— Það á við alla. Allir hafa
átt sínar gamanstundir og ég
man ekki betur en við ættum það
iíka. En þær verða ekki endur-
teknar. Það vitum við bæði jafn
vel. Við erum manneskjur með
viti og þær vita alltaf, hvenær
nóg er komið af því góða. Og til
hvers ætti maður að vera með
látalæti? Skeð er skeð, og engin
ástæða til að fara að gera það að
lætur allt danka, eins og honum
sjálfum er þægilegast. Sama
hvernig hann fer að því, og sama
hvað aðrir kunna að verða að
líða fyrir það.
Hún svaraði, án þess að bregða
svip:
— Ég veit nú ekki, hversu vel
ég klóraði mig fram úr því, eins
og þú kallar það, en það tókst
nú samt. Ein gift vinkona mín
skaut yfir mig skjólshúsi. Hún
átti ekkert barn og þau hjónin
ættleiddu mitt. Þau eru nú flutt
til Ástraliu, svo að ég fæ aldrei
að sjá hann aftur.
— Svo þetta virðist þá vera
allt í frægasta lagi. Það var feg-
inleikur í röddinni. Hvað gat
verið heppilegra en að losna
svona vel við barnið, og það alla
leið til Ástralíu! Þetta stóð að
vísu tæpt, en bjargaðist samt. Og
hvers vegna þurfti Darsie að líta
svona á hann? Þótt margt hefði
breytzt, var skapið í henni ekki
þar með talið.
Um Ieið og hún leít á hann
leiftrandi augum og sagði: „Ég
gæti drepið þig fyrir þetta“, opn-
aðist hurðin, og einhver gekk
inn í herbergið. Það var góðleg
kona á fertugs aldrí, en hún
hrökk jafnskjótt til baka og lét
aftur hurðina.
Alan Field rak upp hlátur. —
Þarna fór laglega! Þú ert meiri
fautinn, Darsie!
Frú Burkett hljóp upp stigann
og inn í næsta herbergi við sitt,
án þess að gefa sér tíma til að
berja að dyrum. Jafnvel í miðj-
um æsingnum gaf hún sér tíma
til að taka eftir greinilegri fram-
för í heilsufari sínu, því að þeg-
ar hún kom hingað, hafði hún
ekki komizt upp stigann nema
með miklum erfiðismunum, auk
heldur að hún gæti hlaupið eftir
öllum ganginum og inn í herberg
ið hennar frænku sinnar á svona
mikilli ferð.
Ungfrú Maud Silver leit upp
úr prjónunum sínum, með undr-
unarsvip. Hún hafði setið og not
ið hafgolunnar inn um gluggann.
Þetta hafði verið indælt sumar-
frí og veslings Ethel frænka
hennar var að komast til góðrar
heilsu aftur. Verst, að hún skyldi
þurfa að fara heim strax á morg-
un, því að þetta var í fyrsta sinn
sem hún hafði fengizt til að fara
að heiman án þess að hafa mann
inn eða minnsta kosti eitt af börn
unum með sér. Það var beinlínis
dálítið afrek að hafa fengið hana
til þess arna. En gamla konan
truflaðist í þessum þægilegu hugs
unum, þegar Ethel kom svona
skeiðandi inn til hennar. Já, víst
leit hún orðið vel út. Og öll sól-
brún, en veðrið hafði nú líka ver-
ið svo gott. En nú var hún bara
svo miklum æsingi.
— Hvað gengur að, góða mín?
— 0, frænka, mér varð svo
bilt við.
— Maud Silver setti upp
áhyggjusvip.
— Seztu niður og segðu mér
frá því. Hvað kom fyrir þig?
Frú Burkett lét fallast niður í
stól.
— Það er nú líklega svo sem
ekki neitt. En það var svo óvænt
.... af ungfrú Anning, sem allt-
af er svo stillt. Og svo kom ég
inn í skrifstofuna til hennar —
ég gleymdi víst að berja að dyr-
um — en vitanlega datt mér ekki
í hug, að neinn væri inni hjá
henni. Ég ætlaði bara að rabba
við hana svolitla stund. Hún er
alltaf svo alminnileg .... og þar
sem ég er nú að fara á morg-
un....
Maud Silver tók fram í fyrir
henni, stillilega en einbeitt:
— Það var fallega gert af þér,
væna mín, en þú ert alls ekki
búin að segja mér, hvað það var,
sem kom svona iíla við þig. Þú
fórst inn til að finna ungfrú Ann
ing, og þegar þú sást, að hún var
ekki ein inni, þá....
— Ég segi víst ekkert skipu-
lega frá þessu og þú ert hins
vegar svo rökföst. Jæja, ég fór
inn í skrifstofuna, til þess að gá
að, hvort hún væri þar — og
auðvitað hafði ég ekki hugmynd
um, að neinn væri inni hjá henni,
en þegar ég opnaði, stóð hún upp
við skrifborðið og sagði það, sem
kom mér svo á óvart, við ein-
hvern fallegasta ungan mann,
sem ég hef nokkurn tíma séð.
Svei mér ef hann var það ekki,
frænka!
— Þú ert bara svo æst. Það er
eins og þetta sé spennandi bíó-
mynd.
Ethel Burkett kinkaði kolli.
— Það var einmitt það, sem
það var, frænka. Og þegar mað-
ur er í svona gistihúsi, býst mað-
ur einmitt ekki við að ana beint
inn í bíómynd.
Maud Silver hummaði, sem átti
víst að þýða samþykki. Hún sagði
því næst þurrlega:
— En ef þú færir nú að kom-
ast að efninu og segðir mér, hvað
hún sagði við manninn.
— Jú, hann stóð þarna við arin
hilluna og hún við skrifborðið,
eins og ég var búin að segja þér.
Hann virtist alveg rólegur, en
ungfrú Anning .... ég ætlaði
bara varla að þekkja hana. Hún
var hvít eins og lak í framan og
augun leiftruðu, og rétt um leið
og ég rakst þarna inn, sagði hún.
„Ég gæti drepið þig fyrir
þetta!“ Og ekki nóg með það,
heldur gat ég ekki annað heyrt
en henni væri full alvara. Auð-
vitað hrökklaðist ég samstundis
út og lokaði á eftir mér, en hún
hlýtur að hafa séð mig. Og það
er svo ankannalegt fyrir mig,
finnst þér ekki?
Maud Silver var farin að
prjóna aftur, krakkapeysu, sem
var ætluð síðustu fjölskyldu-
aukningunni hjá Jim, bróður
Ethel Burkett. Eftir tíu ára
hjónaband, hafði Dorothy kona
hans loks glatt hann með erf-
ingja, sem var sonur, og tveim
árum síðar með lítilli dóttur. Nú
var það þriðja á leiðinpi, og ham
ingja þeirra hjónakornanna á há-
marki og Maud Silver hugsaði
sér að halda þetta hátiðlegt með
fal.egustu peysunni, sem hún
gæti prjónað. Nú brosti hún yf-
ir rauða ullarbandið og sagði:
— Fólk segir svo margt, ef það
reiðist, og meinar sjaldnast neitt
með því. Og ungfrú Annings er
dálítið skapbráð.
— Það hef ég aldrei orðið vör
við.
— Jú, en hún kann vel að stilla
skap sitt. Við ættum ekki að fara
neitt að geta okkur til um, hvað
hefur komið henni úr jafnvægi í
þetta sinn. Mjög fallegir menn
hafa oft hina og þessa ógæfu á
samvizkunni. Mér skilst ungfrú
Anning hafi verið mjög falleg
stúlka.
— Var hún það? spurði frú
Burkett í undrunartón.
— Já, víst var hún það. Bless
unin hún frú Field, sem er núna
stödd í Klettabrún, hefur verið
að segja mér frá henni. Þú manst,
að ungfrú Anning kynnti okkur
og síðan hef ég oft hitt hana niðri
í fjöru og nokkrum sinnum hjálp
að henni, þegar hún hefur verið
í vandræðum með prjónana sína.
Henni hættir svo til að fella
lykkjur og ég hef verið að reyna
að kenna henni, hvernig konur
halda prjónunum á meginland-
inu. Það útilokar næstum öU
lykkjuföll, ef sú aðferð er höfð.
Ethel Burkett hafði engan telj
andi áhuga á prjónaskap frú
Field. Hún sagði: — Og hún sagði
þér frá ungfrú Anning.
— Já. Field-hjónin voru vön
að leigja hús hérna á hverju
sumri. Maðurinn hennar var fræg
ur listamaður, en nú er hann dá-
inn fyrir nokkrum árum. Þau
þekktu Anning-mæðgurnar vel,
og hún var einmitt að tala um,
ihvað Darsie hefði breytzt, hún
sem var svo eldfjörug og falleg
stúlka. Já, ég hef einmitt tekið
eftir því, hvað það er algengt, að
þær stúlkur, sem eru allra kát-
astar þegar þær eru ungar geta
orðið allra kvenna þunglyndast-
ar o gstífastar þegar þær fara
dálítið að eldast. Það lætur
kannske skrítilega í eyrum, en
svona er það nú samt.
— Kanrfske þær hafi sleppt sér
um of og ekki haft annað en
raunir af því, sagði Ethel
Burkett.
ajtltvarpiö
Fimmtudagur 30. júní
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. -•
8.15 Tónleikar. — 8.30 Fréttir. —
8.40 Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.)
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 ,,A frívaktinni4*, sjómannaþátt-
ur (Guðrún Erlendsdóttir).
12.55 ,,A ferð og flugi“: Tónleikar
kynntir af Jónasi Jónassyni.
15.00—16.30 Miðdegisútvarp.
Fréttir kl. 15.00 og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
fp.30 Samleikur á horn og píanó:
Olav Klamand og Gísli Magnús-
son leika hornkonsert í Es-dúr
(K447) eftir Mozart.
20.50 Bróðir sér Arna og bókasafn
hans; — erindi (Olafur Haukur
Arnason skólastjóri).
21.20 Einsöngur: Heinrich Schlusnus
syngur Schubertsöngva.
21.50 ..Sólúr og áttaviti“: Steingerð-
ur Guðmundsdóttir leikkona les
úr nýrri Ijóðabók eftir Kristján
Röðuls.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Vonglaðir veiði-
menn" eftir Oskar Aðalstein; V.
(Steindór Hjörleifsson leikari).
22.25 Frá tónlistarhátíðinni í Björgvin
í maí sl.: Sinfónía nr. 1 í D-dúr
eftir Johan Svendsen (Sinfóníu-
hljómsveitin í Björgvin leikur;
Arvid Fladmoe stjórnar).
23.00 Dagskrárlok.
Föstudagur 1. júlí
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. —
8.15 Tónleikar — 8.30 Fréttir —
8.40 Tónleikar — 10.10 Veðurfr.).
12.00 Hádegisútvarp.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 Tónleikar: „Gamlir og nýir kunn
ingjar“.
15.00 Miðdegisútvarp.
(Fréttir kl. 15.00 og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Sjóslysið við Langanes 27. sept.
1927; frásaga (Jónas St. Lúð-
víksson).
21.05 Einleikur á píanó: Svjatoslav
Richter leikur verk eftir Franz
Liszt.
21.30 Utvarpssagan: „Vaðlaklerkur“ —
eftir Steen Steensen Blicher, í
þýðingu Gunnars skálds Gunn-
'arsson; IV. lestur og sögulok. —
(Ævar R. Kvaran leikari).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Vonglaðir veiði-
menn" eftir Oskar Aðalstein; VI.
(Steindór Hjörleifsson leikari).
22.30 I léttum tón: Elsa Sigfús syng-
ur innlend og erlend lög.
23.00 Dagskrárlok.
Rýmingarsalan
Stendur aðeins yfir til laugardags.
Stórkostleg verðlækkun
Allt á að seljast — Gerið nú góð kaup.
Fata & sportvorubúðin
Laugavegi 10
— Lestin er að nema staðar til f ara að fara út. Við skulum kynda f okkur. Einn biti handa þér og | til helminga.
arf! taka brenni Það er vist viss- ] bál og svo matreiði ég handa j einn fyrir mig. Við skiptum öllu j