Morgunblaðið - 12.10.1960, Blaðsíða 20

20
MORGVNBLAÐ1Ð
MiðviJcudagur 12. okt. 1960
Phyllis leit upp og þrýsti
handarbakinu að vörum sér.
— Við skulum svo líta á það
frá annarri hlið, hélt Sonja róleg
áfram. Paige læknir er aðstoðar
læknir hans. Hann er mjög hand
gengjnn Endicott . . . Uppskurð
urinn misheppnaðist . . .
— Og Paige læknir fer úr
sjúkrahúsinu og felur sig, hélt
Phyllis áfram með erfiðismunum.
— Það hefði hann aldrei gert, ef
sökin hefði ekki verið hans.
— Eg er nú bara að hugsa um,
hvor þessara tveggja hefði verið
færari til að gera uppskurðinn,
svaraði Sonja.
— Já, en hversvegna þurfti
hann að taka sökina á sig?
Sonja tók bréfið og las nokkr
ar línur upphátt: „Mér finnst
þessi vinátta þessara tveggja
hæfileikamanna svo stórkostleg
— næstum hrærandi. Það þarf
ekki annað en nefna nafn Endi-
cotts, þá er Paige læknir strax
reiðubúinn með einhver lofsyrði.
Hann elskar og dáist að yfirlækn
inum, eins og sonur elskar föður“
. . . Og svo þetta, Phyllis: „Eg
held að hann hafi áhyggjur af
því í seinni tíð, að Endicott yfir
iæknir leggi of hart að sér“ . . .
Phyliis hristi höfuðið. — Eg
hef líka verið að reyna að finna
skýringu í bréfi mömmu, sagði
hún hrygg, — en hef ekki orðið
neins visari. Þegar Paige var eins
ofurseldur starfi sínu og raun
var á, heldurðu þá, að hann fari
að fleygja því .frá sér, aðeins til
að bjarga öðrum manni? Mér
finnst það ekki ná neinni átt.
— Eg veit vel, að þú talaðir
ekki mikið við hann í gær, sagði
Sonja, dræmt — en kom hann
þér þá þannig fyrir sjónir, að þú
getir ekki trúað honum til að
hafa fórnað sér fyrir aðra?
— Nei, ég á ekki við það . . .
og kannski hefði hann vel getað
fundið upp á því . . . Phyllis
hugsaði sig um, andartak. — Já,
ég gæti einmitt trúað honum til
þess.
— Og ég veit, að hann gerði
það, svaraði Sonja einbeitt. —
Það eru til menn, sem eru nógu
miklir til slíks og þvíiíks, og
hann virðist vera einn úr þeim
hópi.
— Sennilega fáum við aldrei að
vita sannleikann um það. Phyll-
is stóð upp, þreytuleg og dró
Sonju með sér. — Komdu nú, það
er orðið framorðið. Við getum
ekkert við þessu gert . . . og ég
hef sagt þér alla söguna. Nú skul
um við gleyma þessu.
— Er þér alvara, að þú viljir
helzt alls ekki tala um það — nú
eða framvegis? Sonja lagði arm-
inn um háls Phyllis og horfði í
augu hennar.
— Eg ætla að reyna að gleyma
honum. Eg sé hann sennilega
aldrei framar — og hversu mjög
sem ég syrgi hann, yrði það hon
um aldrei til neins gagns eða
góðs.
— Gott, sagði Sonja. — Það er
allt annað ef þú snýst svona við
því.
Þær fóru síðan í rúmið og
slökktu ljósið. Hvorug sagði orð
næsta hálftímann. Þá reis Phyll
is upp við olnboga og hlustaði.
— Sefurðu, Sonja? spurði hún.
— Nei, hvernig gæti þér dottið
það í hug?
— Var það ekki kjánalegt . . .
þetta sem hún sagði um hund-
inn?
XIV.
Newell hafði orðið svo sleginn
af þessu snögglega hvarfi Phyll-
is, að hann stóð eins og lamaður
við bílhurðina, og horfði á eftir
henni, án þess að gefa því nokk
urn gaum, að hann stöðvaði um-
ferðiná.
Það var ekki fyrr en hún var
horfinn sjónum, að hann heyrði
ökumanninn nöldra eitthvað um,
að hann annaðhvort borgaði eða
gæfi honum frekari fyrirskipanir.
Hann seildist eftir veskinu sínu
og gaf nöldurskrjóðnum miklu
meira en honum bar. Þetta hafði
orðið í svo skjótri svipan, að
hann hafði ekki einu sinni getað
kvatt hana. Síðustu orð hennar.
„Mér þykir það svo leitt“, hljóm
uðu enn í eyrum hans. Hún hafði
hvíslað það — rétt eins og henni
fyndist þau bæði hafa orðið fyrir
vonbrigðum.
Hann ætlaðist ekkert sérstakt
fyrir — ekkert annað en komast
burt frá þessum stað og á annan
rólegri, þar sem eirðarleysi hans
og sálarkvalir væri ekki til sýnis,
og því gekk hann austur fyrir
breiðgötuna og var að vörmu
spori kominn að listasafninu. Það
gæti verið tilvalinn griðarstaður.
Hann gekk upp breiðu dyraþrep
in og inn í ganginn.
Þegar hann var kominn inn í
safnið, greip hann snögglega ó-
stjórnleg löngun til að vita,
hversu margir hefðu, fyrr og síð
ar, leitað hingað til þess að jafna
sig eftir þung áföll, eða til þess
að ráða það við sig, hverju hægt
væri að bjarga eftir að þeir hefðu
orðið fyrir stórkostlegu efnahags
tjóni. Vafalaust höfðu býsna
mörg velbúin „reköld" látið skol
ast hingað — vonsvikið fólk af
skárra taginu, sem leitaði hingað
inn til þess að létta af sér byrð
um, en lézt hafa áhuga á lista-
verkunum, sem þarna voru
geymd.
í rauninni þurfti það ekki að
vera neinn loddararleikur að
ganga hér um. Það var alls ekk
ert óeðlilegt, hugsaði Newell, þeg
ar hann gekk eftir göngunum, þar
sem stóðu margar ágætar högg-
myndir og brjóstmyndir, að fólk,
sem var niðursokkið í hugsanir
sínar, kynni vel við þennan stað,
ekki sízt þegar það minntist þess,
að næstum allir miklir listamenn
höfðu verið fátækir og skapað
listaverk sín í sorg og neyð.
Newell sneri sér frá smærri
höggmyndunum og gekk inn í
stóra salinn, og gekk þar um
gólf stundarkorn. „Mér þykir það
svo leitt“, hljómaði stöðugt í eyr
um hans, sagt með þessari veiku
rödd, sem hafði verið líkust því,
sem hún væri að gera játningu.
Hann fann enn nálægð hennar
eins og þegar þau sátu saman í
vagninum. Auðvitað hyrfi þessi
tilfinning með tímanum og mynd
hennar myndi fölna, en núna
fannst honum hún vera svo nærri
að hann gæti meira að segja séð
litlu dílana í rafgulum augum
hennar.
Mikið vildi hann gefa til að
tala við hana, þó ekki væri nema
einu sinni og heyra hana segja
eitthvað annað í staðinn fyrir
þetta „Mér þykir það svo leitt“.
Þessi löngun hans varð svo áköf
að hann var meira en farinn að
láta sér detta í hug að senda
henni bréf, en þegar hann ætlaði
að fara að semja fyrstu setning
una gafst hann upp á þeirr hug-
mynd. Það yrði ekki nema til
aukinnar mæðu fyrir þau bæði
að reyna slíkt.
Safnvörður einn, sem gekk
framhjá honum, horfði hissa á
hann. Newell kom auga á spyrj
andi augnatillit hans og gekk upp
mjóa stigann upp á aðra hæð,
þar sem málverkin voru. Þar
ráfaði hann um eins og i leiðslu
og myndirnar runnu saman í
eina klessu fyrir augum hans. í
þriðja salnum settist hann niður
og reyndi að ráða það við sig,
hvað nú skyldi til bragðs taka . . .
Eiísa hafði hringt og sagt, að
hún væri önnum kafin bæði í
dag og á morgun. Hvað gat hann
gert af sér? Gat hann farið aftur
til Leeds- Hann hafði að vísu
einhvemtíma lofað Graham
lækni og Brock-fjölskyldunni að
koma einhverntíma aftur, en
hvað var það? Slík loforð voru
ekki bindandi. Og ef hann gerði
það, mundi hann ekki geta stillt
sig um að fara til borgarinnar og
reyna að hitta Phyllis aftur. Nei,
bezt að koma sér sem lengst burt.
Því ekki að fara út að strönd-
inni? Og það tafarlaust? Hann
leit á úrið sitt. Klukkan var hálf
þrjú. Það var alveg nægur timi
til að taka saman föggur sínar
og komast með kvöldlestinni.
Hann stóð upp og hálfskammað
ist sín fyrir að hafa veitt mál-
verkunum svona litla eftirtekt,
og gekk gegn um salinn. Hann
gekk hægum skrefum út gang-
inn, sem lá að útidyrunum. Við
opnar dyrnar staðnæmdist hann
snöggvast og óskaði þess, að hann
hefði getað losnað við vonda
skapið og sýnt málverkunum
verðugan sóma. Þaðan sem hann
stóð, gat hann grillt í dansmeyna
í græna kjólnum, og með skakka
háðsbrosið og skellirauðu varim
ar. Hann hugsaði sig um andar-
tak, hvort hann ætti að fara inn
aftur og skoða hana betur — en
hætti svo við það og fór út.
Þegar út á strætið kom, gaf
hann leiguvagni bendingu, og ók
síðan þvert gegn um borgina og
til brautarstöðvarinnar, þar sem
hann fékk sér farmiða með lest
inni kl. 5,45. Sneri síðan til gisti
hússins og tók að taka saman dót
sitt.
Skáldið og mamma litla
1) Ég veit, að ég spyr heimsku- 2) .... en getur það verið, að þú 3) .... snert uppþvottaburstann?
lega .... hafir .... Ég finn hann nefnilega ekki.
r
k
u
á
WELL, I AM,
AND I'M NOT
GOINS TO STANP
ALON6 TO
GREET PEOPLE /
— Georg Blakely, hvað ertu að
gera?
__ Ég aetla í veiðiferð Vivian . .
Og ég var hálft í hverju að vona
að þú kæmir með mér í þetta
smn.
— Vertu ekki með svona vit-
leysu! Hvað verður þú lengi fjar-
verandi?
— Hugsanlega tvær vikur . . .
Ef vel veiðist.
— Ertu búinn að tapa vitinu
Georg? . . . Veizt þú ekki að ég
á að vera gestgjafinn á vordans-
leiknum i KJúbbnum í næstu
viku?
— Nei Vivian, ég vissi það
ekki!
— Nú, svona er það nú, og
ég ætla mér ekki að standa þarna
alein og t«ka á móti geslunum!
bréf, hafði enn einu sinni komið
og farið. Þá mundi hann eftir
séra Harcourt. Það væri vanþakk
læti að fara án þess að þakka
þessum vitra og vingjarnlega
manni það sem hann hafði fyrir
hann gert. Bréfið, sem honum
tókst að semja, var stutt, en dóm
prófasturinn mundi skilja það.
Sú hugmynd að skrifa Phyllis
— Eg fer vestur í dag síðdegis,
skrifaði hann. — Þér hafið verið
mjög góður . . . Hér strandaði
hann og barði pennaskaftinu ét
framtennurnar, eins og hann
vildí finna út einhverja skýringu
á þessari snögglegu brottför sinni
en gafst að lokum upp við að
finna hana. Nokkrum mínútum
seinna keypti hann blómstrandi
rósatré í næstu blómabúð og lét
senda það til dómprófastsins, á-
samt bréfinu. n
Sylvía leit hann ávítunaraug-
um þegar hann fór með hana eft
ir brautarpallinum yfir að far-
angursvagninum. Húin v£|r að
vísu orðin þeirri vistarveru vön,
en aldrei var hún samt hrifin af
svona ferðalagi. i
Lestin dróst nú af stað og
herti brátt á ferðinni. Þjónn með
hvíta svuntu og hvíta húfu á
höfði gekk um og hringdi til há-
degisverðar. Gömul kona hinu-
megin í ganginum var að telja
myndablöðin, sem fólkið hennar
hafði gefið henni til að hafa af
fyrir sér með á leiðinni. Þungu
hjólin smullu á teinunum með se
meira krafti. Newell starði út um
gluggann með raunarsvip. „Mér
þykir það svo leitt“, heyrði hann
Phyllis segja lágt. „Því miður“ . .
—O— - i
Hávaxru, sólbrenndi ungi mað
urinn með jarpa hárið og í sport
fötunum, hafði hvað eftir annað
reynt árangurslaust til að fá
gjUtvarpið
Miðvikudagur 12. október
8.00—10.20 Morgunútvarp. (Bæn. —
8.05 Tónleikar. — 8,30 Fréttir. —
8.40 Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.).
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar). *
12.55 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00—16.30 Miðdegisútvarp. /
Fréttir kL 15.00 og 16.00). X
16.30 Veðurfregnir.
19.00 Þingfréttir.
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Operettulög.
19.40 Tilkynningar. N
20.00 Fréttir. - •
20.30 ,,I Svartaskóla hjá Indriða miðli**
greinarflokkur eftir *Guðmund
Hannesson prófessor; II. kafli
(Anna Guðmundsdóttir flytur).
21.00 Einsöngur: Marion Anderson
syngur negrasálma.
21.15 ,,Að deyja frá betri heimi", dag-
skrá um Jónas Kristjánsson
lækni. — Dr. Broddi Jóhannesson
og Pétur Gunnarsson tilrauna-
stjóri taka saman að tilhlutan
Náttúrulækningafélags Islands. ,
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Trúnaðarmaður fl
Havana" eftir Graham Greene;
XXIX. (Sveinn Skorri Höskulds-
son).
22.30 ,,Um sumarkvöld": Karlakórinn
Fóstbræður, Evert Taube, Eartha
Kitt, Walter Lundwig, Doris Day,
John Raitt, The Weavers, Nilla
Pizzi, Emilio Dario og hljóm*
sveit Leroys Andersons skemmta.
23.00 Dagskrárlok.
Fimmtudagur 13. október 9
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. — 8.15
Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 3.40
Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.)
12.00 Hádegisútvarp. -r- (12,25 Fréttir
og tilkynningar).
13.00 ,,A frívaktinni", sjómannaþáttur
(Guðrún Erlendsdóttir).
15.00 Miðdegisútvarp.
(Fréttir kl. 15.00 og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
19.00 Þingfréttir.
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Erindi: Sigrandi kirkja (Séra
Arelíus Níelsson).
21.00 Frægir söngvarar: Bernard Lad-
ysz bassasöngvari syngur óperu-
lög.
21.15 Upplestur: Hulda Runólfsdóttir
leikkona les kvæði eítir Guðmund
Böðvarsson.
21.40 Itölsk píanómúsík: Giovanni delT
Agnola leikur:
a) Sónata op. 26. nr. 3 eftir Muzio
Clementi.
b) Fjórar sónötur eftir Domenico
Scarlatti. É k
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Trúnaðarmaður f
Havana‘‘ eftir Graham Greene;
XXX. (Sveinn Skorri Höskulds-
son).
22.30 Frá tónleikum Sinfóniuhljómsv,
Islands í Þjóðleikhúsinu 11. þ.m.:
HJjómsvstj.: Bohdan Wodiczko,
Siniónia nr. 4 eftir Tiaikovsky#t
23.20 Dagskrárlok.