Morgunblaðið - 13.11.1960, Síða 3

Sunnudagur 13. nóv. 1960
M ORCTnyni AÐIÐ
3
Sr. Jón Auðuns, dómprófastur;
Fyrirgefning
„HVERSU oft á ég að fyrir-1miskunnarlausi bjónnina orðinn
Varðstjórarnir: Jóhannes Björgvinsson, Jakob Björnsson, Þorkell
og Guðbjörn Hansson.
Steinsson, Magnús Sigurðsson
(Ljósm.: Sveinn Þormóðsson)
gefa bróður mínum?“ spurði
Pétur. Og Jesús svaraði honum
með sögunni af skulduga pjón_
inum, manninum, sem sjalfur
hafði fengið uppgjöf stórrar
skuldar en var ófáamegur tii að
gefa blásnauðum samþjóni upp
litla skuld og var því látinn
greiða skuldina sína til siðasta
eyris.
Ógleymanlega máttug er þessi
saga. Annarsvegar er hinn veg-
lyndi húsbóndi, hinsvegar hinn
smánarlegi þjónn, sem jafuvel í
gleði sinni yfir óumræðilegri
gjöf, gat ekki gefið smómuni
blásnauðum bróður. Lokaorð
sögunnar eru átakanleg. Þá er
aumastur allra rnaaaa.
aS
KLUKKAN 10 sl. föstudag's-
kvöld gengu blaðamaður Mbl.
og ljósmyndari inn á Lögreglu
stöðina í Reykjavík til að
fylgjast með störfum lögregl
unnar skamma kvöldstund og
hluta úr nóttu — störf sem
eru lögreglumönnum daglegt
brauð, en flestum okkar hinna
aðeins kunn af misjafnlega
frómri afspurn.
Drukkinn maður stendur
innan \ið dyrnar á fremra
herberginu, hvessir sljó aug-
un og tautar:
— Asnar, asnar.
Enginn virðist taka eftir
honum og svipur hans verð
ur enn einmanalegri.
— Asnar.
Það er eins og hann sé að
tala við sjálfan sig í fleirtölu.
Varðstjórarnir sitja inni á
varðstofunni, rólegir og heima
legir, þrekvaxnir karlar og
afalegir — flestir. — Það er
allt rólegt enn þá, segir Guð
björn Hansson, yfirvarð-
stjóri,
Hann er aldursforsetinn £
hópnum, vantar eitt ár á
sjötta tuginn (gseti verið sex
tugur) og á að baki sér fjöru
tíu ár í lögreglunni.
— Það dregur varla til tíð
inda fyrr en eftir böllin, segir
Magnús Sigurðsson, fyrsti
varðstjóri, þið hefðuð heldur
átt að boma á laugardags-
kvöldið.
— Það er bezt að ég sýni
ykkur stöðina á meðan allt er
rólegt, segir Guðbjörn.
Drukkni maðurinn er far-
inn, en það er eins og skugg-
inn hans sé þarna enn þá, mál
laus og saman fallinn. Nokkr
Föstudagskvöld
það er ekkert niðurfall, en
þetta stendur allt til bóta.
Nýja fangageymslan verður
vsentanlega tilbúin næsta sum
ar.
— Ég verð að bera allt upp
sem þeir láta frá sér, segir
Magnús.
Klefarnir eru beggja vegna
við mjóan gahg (9 að tölu).
Einhver ber á dyrnar á einum
klefanum innan frá og rýnir
á okkur gegnum litla þykka
rúðu. Þrútið andlit og skeggj
að.
— Það eru bara tveir tómir
núna, segir Magnús og opnar
einn klefann.
Hann er hreinlegur en lítill.
Trébekkur til að sofa á. Stóll
sem er borð eða borð sem er
stóll. Hvít, emileruð fata.
— Það verður að losa flesta
klefana fyrir nóttina, segir
Guðbjörn.
Maðurinn er enn að berja
á klefadyrnar. Flestir sofa.
Einn upp við dogg. Annar í
keng. Sá þriðji með hönd und
ir höfði. Sá fjórði . . .
— Jæja, viljið þið gista í
nótt? segir Magnús.
— Nei takk, ég ætla að sofa
hjá konunni minni, segir
blaðamaðurinn.
— Hérna er klukka sem
fangavörðurinn verður að
trekkja á tuttugu mínútna
Lögreglan á Keflavíkurflugvelli og vegalöggæzlan mætast
á Keflavíkurleiðinni.
fresti, segir Guðbjörn, harin
fer niður og lítur eftir að allt
sé í lagi með fangana og trekk
ir klukkuna um leið til að
sanna að hann hafi komið nið
ur til þeirra.
— Er hægt að fá frískt loft,
kallar sá sem barði á klefa-
dyrnar.
— Hann hefði átt að kunna
betur að meta fríska ioftið áð
ur en hann var settur inn, seg
með lögreglunni
ir íógregluþjónar sitja yfir
skák í herbergi hinum megin
við ganginn og ritvélaglamur
berst úr herbergi inn af því.
— Hafið þið nokkurn tíma
verið settir í kjallarann? seg
ir Guðbjörn.
—Nei, nei.
— Þá er bezt að ég sýni
ykkur hann líka, svo þið verð
ið ekki alveg ókunnugir,. ef . .
Bíðið þið, ég ætla að ná í
fangavörðinn.
Djúpur stigi. Magnús Daní-
elsson, fangavörður, gengur
fyrstur, með lyklakippuna.
Þungt loft — og vínlyxt, svita
lykt og gubbulykt, þegar hann
opnar dyrnar.
— Þetta er vondur ko-kk-
teill, segir blaðamaðurinn.
— Já, segir Magnús, ég er
búinn að vera fangavörður í
fimm ár og finnst hann enn
vondur.
— Þetta er fyrir neðan sjáv
armál eins og allir kjallarar í
miðbænum, segir Guðbjörn,
Gunnar Jónsson gefur ,bif-
reið stöðvunarmerki. Takið
eftir hve ermin sést vel.
Hún er sjálflýsandi.
ir Ijósmyndarinn.
— Hann er að verða góður,
segir Magnús og lokar dyrun
um að Laki okkar.
— Það hefur ekkert gerzt
meðan þið voruð niðri, segir
Magnús.
— Þeir ættu að koma með
mér, segir Jóhannes Björgvins
son, annar varðstjóri, meðan
ekkert er um að vera hér.
Skömmu síðar sitjum við
afturí Ford-bifreið og stefn-
um til Kópavogs. Jóhannes er
við stýrið og Gunnar Jónsson,
lögregluþjónn númer 111, sit
ur við hlið hans.
— Þá erum við komnir úr
kjallaranum £ vega<_ftirlitið,
segir Ijósmyndarinn og lætur
fara vel um sig.
— Þarna ekur ólöglegur bíll
á undan okkur, segir Jóhann-
es.
— Ég sé ekkert athugavert
við hann, segir blaðamaður-
inn
— Það vantar til dæmis á
hann númersljósið, segir Gunn
ar.
Jóhannes ekur fram fyrir ó-
löglega bílinn og gefur honum
stöðvunarmerki. Gunnar stíg
ur út og krefur ökumanninn
um ökuskírteini og skoðunar-
vottorð og ræðir við hann um
ljósaútbúnaðinn. Skellinaðra
á leið £ bæinn nálgast. Ung-
lingspiltur situr við stýrið —
og annar að baki hans. Gunn
ar hefur lokið að tala við öku
manninn á ólöglega bílnum og
kallar á eftir strákunum, en
þeir virðast ekki heyra til
hans.
— Það er rétt að tala við
þá líka, segir Jóhannes og
snýr bílnum við.
Skellinaðran beygir inn á
hliðarveg og strákurinn fyrir
aftan hoppar af henni, en hinn
heldur áfram ferðinni. Jóhann
es ekur á hlið við hann og
strákurinn stöðvar skellinöðr
una. Hann er rjóður í framan.
— Leggðu hjólinu þarna
upp við grindverkið og talaðu
við mig, góði, segir Jóhannes.
— Já, segir strákurinn lágt.
•— Má ég sjá ökuskírteinið
. . . og skoðunarvoxtorðið.
— Ég er ekki með skoðunar
vottorðið á mér.
— Þú veizt að þú mátt ekki
reiða á þessu hjóli, segir Jó-
hannes.
— Já.
•— Hvar áttu heima?
— R . . . .
— Er þetta leiðin þangað?
— Það er hægt að fara
þessa leið.
— Hvaðan voruð þið að
koma?
— Ég tók hinn á hálsinum.
— JSr hann vinur þinn?
Framh. á bls. 17.
Hversvegna eigum við
fyrirgefa, fyrirgefa allt?
Ekki til þess að öðlast fyrir-
gefningu Guðs, þótt Kristur >
kenni skýlausum orðum, að hana
geti sá maður ekki öðlazt, sem
fyrirgefur ekki sjálfur. Enginn
verknáður er góður, sé horft til
launa, um leið og hann er unn-
inn. Og samt eigum við að íyrir-
gefa sjálfra okkar vegna.
Óhjákvæmilega liggur það
markmið að baki athafna þinna
allra og tjáninga, að þú finnir
hmingju, finnir sál þinni frið.
Hann finnur þú ekki, meðan
hatur býr í hjarta þínu, meðan
hégómleg sjálfúð þín er særð,
meðan hugur þinn er fullur
kulda og beiskju í peirra manna
garð, sem þér finnst hafi gert á
hluta þinn.
Þú festir hug þinn við þessar
mótgerðir. Þú miklar þær fyrir
þér. Þú nýtur þess að ala á
gremjunni innra með þér. Þá
lokast augu sálar þinnar, svo að
þú sérð ekki hið verðmæta, hið
bezta í lífinu. Leiðirnar að sál-
um mannanna lokast þér. Leið-
in til Guðs lokast 'pér einnig.
Þannig einangrar hatrið, gremj
an, sál þína frá öllu því, sem
getur gefið þér sanna gleði.
Leiðina að lindum hennar finn-
ur þú ekki fyrr en fyrirgefn-
ingin er komin í stað kuidans.
Fyrirgefningin hreinsar msnns
hjartað, tengir sálina Guði og
mönnum. Að koma af berangri
hatursins inn í heim fyrirgefn-
ingar má líkja við það, að koma
úr grenjandi stórhríð og gern-
ingaveðri inn í hlýja, bjarta
stofu. Þar opnast þér nýjar dyr
að unaði, sem þér var bannaður
áður. Þú kemur þangað eins og
útlagi heim, ■ og útlegðartíminn
liggur þér eins og Ijótur draum-
ur að baki.
■'Tyrirgefning á sér aðra hiið,
er \ it að þeim, sem þú fyrir-
gefur.
Með því að fyrirgefa gengur
þú til samstarfs við Guð gegn
hinu illa, til samstarfs við ljósið
gegn myrkri. Til eru menn eins
og skuldugi þjónninn, sem um
stundarsakir herða hjarta sitt
svo, að hið góða, sem þeim er
gert, kallar ekki á hið góða í
þeim. En þótt þeir skapi sér
með því langa og erfiða leið um
skuldafangelsi tilverunnar, geíur
margföld reynsla von eða vissu
um það, að sögu þeirra ljúki
ekki þar, heldur sé fangelsið á-
fangi, sem þeir verða að ljúka,
vegur sem þeir verða að ganga,
unz skúldin er greidd.
Hugsaðu um það, að óvildin,
sem þú kannt að ala innra með
þér til annarra manna, er hvort
tveggja: synd gegn þeim og
svipa á sjálfan þig. Hugsaðu
einnig um það, að megnið af
þeirri, gremju, sem eitrar hug-
skot þitt og spillir lífshamingju
þinni, á rætur í svo barnalegum
smámunum, að þeir eru engan
veginn þess virði að þú genr
þeim svo hátt undir hófði.
Meistarinn mesti kenndi okk-
ur að biðja: „Fyrirgef oss vorar
skuldir, svo sem vér og fyrir-
gefum vorum skuldunautum."'
Hafðu aldrei yfir hina helgustu
bæn allra bæna, án þess að
renna hug til þeirra, sem þér
finnst hafa gert á hluta binn. Þú
veizt ekki, hvað það kann að
kosta þig að vanrækja það.
Kristur fyrirgaf. Hann boðaði
fyrirgefninguna. En 'hann benti
líka alvarlegum orðum á, hvað
það getur kostað mannssálina að
hafna hennar heilaga vegi.