Morgunblaðið - 03.01.1961, Page 16

16
MORGUTSBLAÐ1Ð
Þriðjudagur 3. janúar 1961
var með tvo hringi, og þeir
hljóta að hafa meitt hann.
Einhyer kvenmaður eggjaði
mig. — Sláðu hann, Diana! Það
var rétt og! Sýndu honum, hvar
Davfe keypti ölið!
Einhver hringdi á lögregluna.
Eg heyrði rödd Johnnys í eyra
mér. — Diana, svona máttu ekki
haga þér meðan mamma þín er
hérna. Við skulum koma okkur
burt.
Og um leið og lögreglan kom
inn um framdyrnar, læddumst
við út um bakdyrnar og út í bíl
inn hans Johnny.
Við morgunverð daginn eftir
lásmn við blöðin, þar sem sagt
var frá öllu saman — og mynd
af mér á forsíðunni! Eg varð
að sýna mömmu blöðin áður
en hún sæi þau sjálf. Eg fór með
þau til hennéir. — Hérna kisa,
sagði ég. — Þú hafðir á réttu
að standa um samkvæmið í gaer
kvöldi.
Hún settist upp í rúminu. Hún
lagaði koddana kring um sig og
sagði. — Það er víst betra, að
það fari almennilega um mig
meðan ég Ies þetta.
Svo las hún greinina þegjandi,
en sneri sér síðan að mér.
— Þetta er nákvæmlega það,
sem ég vissi, að mundi koma fyr
ir þig í Hollywood. Þú ætlar að
feta í fótspor Jacks, svo falleg
sem þau eru. Eg skammaðist
mín, en hún hóf langa ræðu. —
Það er sýnilegt, að þú ert kom
in vel' á veg, en guð má vita,
hvernig það endar fyrir þér.
Eg vissi ekki almennilega,
hverju svara skyldi.
Bréfin frá Bramwell höfðu
hrúgast upp á borðinu hjá mér,
og öðru hverju hringdi hann til
mín. Eg átti bágt með að tala
við hann. Hann var svo . . . ráð
settur. Mér leiddist jafnvel að
tala við harm í símann.
Mamma var farin heim til sín
fyrir um það bil viku, þegar ég
heyrði rödd Barms í símanum
| — ákafa og hrifna. Hann talaði
frá Chicago.
— Elskan mín. Við erum að
verða búnir og ég er að koma til
þín rétt á næstunni.
Nei, nei, hugsaði ég. Eg get
ekki hitt hann. Enginn elskandi
eiginkona hafði getað hegðað
sér eins og ég háfði gert síðustu
mánuðina. Það var allt búið að
vera hjá okkur. Eg sagði: —•
Heyrðu, Bramwell, heldurðu
ekki, að þér væri betra að fara
til New York og reyna að fá eitt
hvað að gera þar? Hér er ekkert
að hafa.
— Nei, svaraði hann. Eg kem
til þín svífandi á vængjum vinds
ins. Eg verð kominn til þín á
morgun.
Næsta morgun kom ég Johnny
í snarkasti út úr húsinu og ók
til flugvallarins. Eg kom við á
barnurn, til að hressa mig við,
gekk svo út og beið eftir flug-
vél Ecams. Eg horfði á hana
hringsóla og lenda, og loks sá ég
hann koma. Hann var í brúnum,
grófum fötum sem áttu illa við
Kaliforníusólina. Og ég hugsaði
til allra fjörugu mannarma, sem
ég hafði þekkt imdanfarna mán-
uði og vorkenndi verslings Bram.
En ég kyssti hann nú samt,
eins og vera bar, og ók honum
svo til Odets-hússins, sem hann
hafði aldrei séð.
Þegar við komum upp á braút
ina heim, sá hann annan bíl-
inn minn. — Hver er hér? spurði
hann. — Enginn, sagði ég. —
Hvað er þá þessi bíll hér að
gera? hélt hann áfram. — Eg á
hann líka, svaraði ég. — Eg á
þá báða.
— Nú, en var ekki einhver
hérna? spurði hann. Snöggvast
datt mér í hug, hvort einhver
hefði verið að skrifa honum.
— Hérna? Hérna hvenær? svar
aði ég. *— Hér hefur enginn
verið, Bramwell.
— Jæja, hverjum hefur þú ver
ið með?
Eg opnaði dymar. — Svo sem
— Guð hjálpi mér. Eg kemst aldrei niður aftur!
engum, elskan. Við gengum inn.
Það þurfti að ganga þrjú þrep
niður í setustofu Odets, en svo
var gestaherbergi til hægri. Bram
well leit kringum sig. — Þetta
er svei mér fín íbúð, sem þú
hefur hérna. Hann gekk inn í
gestaherbergið og kom út aftur.
— Hvað er uppi á lofti?
Eg sagði: — Komdu, og ég
‘skal sýna þér svefnherbergið
þitt. Svo fór ég á undan. Undir
eins og við vorum komin inn
í herbergið, tók hann mig í
fang sér. — Elskan mín, sagði
hann. Og þegar hann dró mig að
sér, sagði ég við sjálfa mig: —
Þetta er lygi, Diana! Hvað get
urðu haldið henni lengi gang-
andi?
Eg gerði mitt bezta, enda þótt
ég þyrfti að drekka til þess að
geta það. Eitt kvöldið var Bram
í svefnherberginu en ég sat
niðri, sötraði úr glasi og braut
heilann um, hvernig ég gæti
komið mér að því að segja hon-
um það. Allt í einu leit ég upp,
og þar stóð Robin ljóslifandi
fyrir framan mi,g, í fallegu, ensku
fötunum sínum.
Eg vildi ekki missa af sýninni
og sagði upphátt. — Farðu ekki
frá mér, Robin-kisi. Til hvers
varstu að koma. Er eitthvað að?
En það var enginn svipur á
andlitinu, Það var flatt eins og
gríma.
Og svo hvarf sýnin.
Bram kom fram á stigagatið.
— Við hvern varstu að tala?
spurði hanp.
— Robin, svaraði ég.
Hann kom og lagði armin,n um
mig. — Komdu í rúmið, sagði
hann. — Þú hefur fengið einum
o 1 mikið.
Eg vissi, að ég hafði séð Rob-
in, þó að það væri ekki nema svo
sem átta sekúndur — en það
gæ-ti Bramwell ekki skilið. Svo
að ég lagðist í rúmið og lá svo
í myrkrinu og fór að hugsa um,
hvort ég myndi nokkurntíma sjá
Robin aftur. Aftur og af tur
reyndi ég að töfra hann fram,
sitjandi í sama herberginu, í
sama stólnum, á sama tíma næt-
ur. Og þá sagði ég venjulega: —
Komdu aftur, Robin, komdu aft
ur. En hann kom aldrei aftur.
Svo var það í annóLrri vikunni,
sem Bram var hjá mér, að allt
sprakk í háaioft! Við fórum í
kvöldboð hjá kunningja okkar,
Luther Green, leikstjóra, sem þá
var trúlofaður Judith Anderson.
Gríska stjaman Katina Paxinou
bjó til matinn og gerði það
snilldarlega. En ég var ekki að
hugsa um mat. Þegar við geng-
um inn í hús Luthers, fann ég
alveg á mér, að eitthvað hræði-
legt myndi ske. Einkennilegt,
hugsaði ég. í íbúð Luthers í New
York hafði ég einmitt hitt Ritchie
Merino, einmitt rétt áður en ég
giftist Bram. En þá elskaði ég
Bram, og þetta skammvinna ævin
týri gerði hvorki til né frá. En
hér — heima hjá Luther — átti
að binda endi á hjónabandið
mitt. Eg fann það alveg á mér.
Bram og ég höfðum varla
skipzt á orði allt kvöldið. Eg
drakk allt, sem mér var borið,
hverju nafni sem það nefndist.
Ungfrúrnar Paxinou og Ander-
son voru svo fjörugar, að öll
athyglin beindist að þeim. En við
Bram vorum eins og ókunnugt
fólk og það vorum við líka þegar
við ókum heim.
Þegar heim kom, bætti ég enn
á mig. Loks, þegar ég var komin
á það stig að vera bæði huguð
og kærulaus, reikaði ég yfir til
mannsins míns, sem var að lesa
, blaði.
Hánn leit upp og myndaði sig
til að standa upp — kannske til
þess að styðja mig.
— O, sittu bara kyrr, Bram,
sagði ég og var ioðmælt. — Eg
þarf að segja þér dálítið. Hvað
heldurðu, að ég hafi verið að
gera héma í Hollywood, ailan
tímann, sem þú hefur verið fjar
verandi? Heldurðu, að ég hafi
verið að spila dómínó?
Bram horfði á mig með við-
bjóði. — Þú ert fuld, sagði hann.
— Vitanlega er ég fuli. Væri
ég ekki það, hefði ég ekki manns
móð í mér til þess að segja þér
þetta. Eg hef sofið hjá hinum
og þessum ... Og svo romsaði
ég upp úr mér fjöida nafna. Bram
náfölnaði í framan, og stökk á
fætur. — Haltu þér saman! öskr
aði hann. — í guðs bænum,
haltu þér saman. Eg þagnaði, því
mér varð hverft við ákafann i
honum.
— Þetta er það skam-marieg-
asta, sem ég hef nokkurntíma
heyrt. Röddin skalf. — Eg trúi
því ekki. Er þér alva-ra?
— Annað hvort væri! Held-
urðu að ég væri að leggja það á
mig að segja þér þetta alltsam
an, ef það væri ekki satt? Eg
elska þig ekki lengur, Bram-
well. Við eigum ekkert sameig
inlegt lengur. Þess vegna gerði
ég það, sem ég gerði. Eg þekkti
ekki lífið, þegar ég giftist þér,
en ég hef lært sitt af hverju
síðan . . . Eg sneri mér við,
fann stól og lét fallast ofan á
hann. — Eg sting upp á að við
skiljum.
Bra-mwel-1 horfði á mig. —
Stingur upp á! Eftir það, sem þú
hefur sagt mér, yrði ég ekki
hjá þér stundinni lengur þó að
þú svo værir eini kvenmaðurinn
á jörðinni.
Eg veifaði hendi. — Gott og
vel. Taktu dótið þitt saman. Þá
er vandinn leystur.
— Það ætla ég að gera, sva-r-
aði hann og fór upp á loft. Eg
kveykti mér í vind ingi og sat
svo kyrr og reykti. Eg var ekki
að hugsa um neitt sérstakt.
Hann kom svo niður með ferða
tösku í hendinni. Ekki leit hann
á mig. — Eg sendi eftir hinu á
morgun. Hurðin skall í lás.
Eg saug vindlinginn með á-
kafa. Eg veit, hvert hann fer.
Hann fer til vinar síns, hans
Frank Tours. Frank var tón-
listarmaður, sem var einu sinni
hljómsveitarstjóri hjá Irving
Berlin, og ha-fði verið svaramað
ur Brams, þegar hann giftist
Helen Chandler. Hann bjó
þarna í næsta nágrenni.
Eg stóð upp. Eg fann til óþæg
inda fyrir bringspölunum. Eg
hellti í mig einu glasi til og setti
píanókonsert nr. 2 eftir Rac-h-
maninoff á grammófóninn, en
hann var alltaf gott meðal við
biluðum taugum hjá mér. Tón-
arnir fylltu stofuna og ég var
dreymandi og hlustaði. Eg gekk
aftur að gramófóninum, hallaði
mér upp að honu-m og grét. Allt
í einu varð mér Ijóst, hve óskap
legt þetta var, sem ég hafði
gert. Guð minn góður, hugsaði
ég. Nú held ég, að ég hafi hagað
mér rangt.
ailltvarpiö
Þriðjudagur 3. janúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Séra
Jón Auðuns dómprófastur). —•
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
9.20 Tónleikar. —
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.50 „Við vinnuna": Tónleikar. —
14.40 ,,Við sem heima sitjum". Svava
Jakosdóttir hefur umsjón með
höndum).
15.00 Miðdegisútvarp: Fréttir. — 15.05
Tónleikar. — 16.00 Fréttir og til-
kynningar — 16.05 Tónleikar.
18.00 Tónlistartími barnanna: Jón G.
Þórarinsson söngkennari stjórnar.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þjóðlög frá ýmsum löndum.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Tuttugu og fimm aurar sænskir.
Hugleiðing eftir Einar Pálsson,
flutt af höfundi.
20.30 Minningartónleikar um Hugo
Wolf á aldarafmæli hans. —
Dietrich Fischer Dieskau syng-
ur lög eftir tónskáldið, Gerald
Moore leikur undir á píanó. (Frá
tónlistarhátíðinni í Salzburg á
nýliðnu ári).
21.20 Raddir skálda. Úr verkum Hann
esar Péturssonar. — Flytjendur:
Geir Kristjánsson, Hannes Sig-
fússon og höfundurinn sjálfur.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Á vettvangi dómsmála. Hákon
Guðmundsson hæstaréttarritari
talar.
22.30 Þjóðlög úr Alpahéruðum Austur-
ríkis. Austurrískir listamenn
syngja og leika.
23.00 Dagskrárlok.
Miðvikudagur 4. janúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Séra
Jón Auðuns dómprófastur). —
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
9.20 Tónleikar. —
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.50 ,,Við vinnuna": Tónleikar. —
15.00 Miðdegisútvarp: Fréttir. — 15.05
Tónleikar. — 16.00 Fréttir og til-
kynningar — 16.05 Tónleikar.
18.00 Útvarpssaga barnanna: Ný saga:
„Átta börn og amma þeirra í
skóginum" eftir Önnu Cath. West
ly; I Stefán Sigurðsson kennari
þýðir og les. — Sagan er fram-
hald bókarinnar „Pabbi, mamma,
börn og bíll“, sem Stefán las í
útvarpið fyrir tveimur árum.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Óperettulög.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Anna Karenina: Framhaldsleik-
rit eftir Leo Tolstoj og Oldfield
Box, X kafli. Þýðandi Áslaug
Árnadóttir. — Leikstjóri: Lárus
Pálsson. Leikendur: Helga Val-
týsdóttir, Rúrik Haraldsson, Her-
dís Þorvaldsdóttir, Ævar Kvar-
an, Kristín Anna Þórarinsdóttir,
Jón Sigurbjörnsson og Jóhann
Pálsson.
20.35 Giuseppe Taddei syngur óperu-
aríur.
20.50 Vettvangur raunvísindanna: —
Örnólfur Thorlacius fil. kand.
kynnir starfsemi Rannsóknaráðs
rikisins.
21.10 Ungversk tónlist: Pastorale, fanta
sia og fúga fyrir strengjasveit
op. 23 eftir Leo Weiner. Strengja
flokkur sinfóníuhljómsveitar ung
verska útvarpsins leikur, András
Koródy stjórnar.
21.30 Útvarpssagan: „Læknirinn Lúk-
as“ eftir Taylor Caldwell. Ragn-
heiður Hafstein les. XXVI lestur,
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Austur-Afríka: Erindi flutt at
Baldri Bjarnasyni magister.
22.30 Harmonikuþáttur: Henry J. Ey-
land og Högni Jónsson stjórna
þættinum.
23.00 Dagskrárlok.
' HUKT, VM SO J
GLAD YOU'RE HOME.
l'M AFRAID WHEN
YOU'RE AWAY...
» I DION'T BUILD THIS ^
GREAT TRAD1NG EMPIRE
WITHOUT MAKING ENEMIES,
BUT YOU HAVE NOTHING ý
TO FEAR, LYCXA / .-X
STILL.SOME OF THEM
WOULD DO ANYTHING
TO GET REVENGE.„
EVEN TO HARMiNG /
LITTLE KING/ J
YOU HAVE
SO MANY
ENEMIES,
ANO...
THAT'S WHY ^
I TRAINED
MA-HEEN-GUN
TO HELP GUARD
HIM...THE DOG
NEVER LETS THE
BABY OUT OF
— Hunt, það er gott að þú ert
kominn, ég er hrædd þegar þú
ert að heiman . . . Þú átt marg-a
óvini og . .
— Eg hef ekki komið upp
þessu verzlanakerfi mínu án þess
-að eignast óvini, en þú þarft ekk-
ert að óttast Lydia!
.i, sumir óvina þinna
mundu samt gera hvað sem væri
til að hefna sín . . . j-afnvel skaða
King litla-
— Þess vegna hef ég vanið
Ulf til að gæta hans . . . Hundur-
inn sleppir ekki augunum af hon
um!
12000 VINNINGAR A ARI
30 krónur miðinn