Morgunblaðið - 15.02.1961, Blaðsíða 16

16
MORCVNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 15. febr. 1961
„Hefurðu aldrei komið þar
inn?“ spurði hann, „til að skoða
gröfina“.
„Þú veizt, að það er herfang
elsi“.
„En þú hlytir að geta komizt
inn sem stúdent".
Eg sagði honum að kennari
minn hefði skrifað, en árangurs
laust.
„Eg vildi gefa hvað sem væri
til að komast þar inn og skoða
mig um“, sagði ég. Eg held ég
hafi andvarpað. Lucien starði á
mig.
„Eg trúi þér“, sagði hann, „já
ég trúi þér“.
Um nóttina svaf ég á mjóum
sófanum með skinnið af rúmi
þeirra yfir mér. Eg hefði viljað
fara aftur til Saint-Germain, því
að ég hafði áhyggjur af bakpok
anum mínum og hinum dýrmætu
minnisbókum. En mig verkjaði
enniþá í fótinn og ég var mjög
þreyttur. Samt leið á löngu áður
en ég gat sofið. Ljós frá götunni
skein inn um glerþakið og fyllti
hið langa vinnuherbergi af dular
fullum skuggum. öll andlitin
störðu á mig af veggjunum og
bak við tjaldið, sem huldi rúm
ið þeirra heyrði ég Lucien og
France hvíslast á og hlæja lágt.
Eg hafði séð skugga hennar, þeg
ar hún klæddi sig úr, og gat ekki
hætt að hugsa um hana. Og áður
en þau slökktu á lampanum við
rúmið og byrjuðu að hvíslast á,
hafði Lucien dregið tjaldið frá
til að líta eftir mér, þar sem ég
lá í hnipri undir skinninu. Eg
gat horft á hann og virzt sof-
andi, því ljósið var á bak við
hann. Hann var nakinn og svart
hrokkið skapahár hans minnti
á forna Herkúles-styttu. Franc-
oise lá endilöng í skærri birt-
unni frá lampanum, en ég þorði
ekki að horfa á hana. Hann dró
tjaldið fyrir og ég var skilinn
eftir til að sofa.
Þegar ég vaknaði skein sólin
kött sitja og horfa á mig frá
gegnum langa glerþakið og ég sá
næsta þaki.
„Kaffið er heltt“.
Eg sneri mér og sá France
kíkja fram undan trönunum. Hár
hennar var bundið upp í tagl og
hún var klædd listamannsslopp,
aðskornum í mittið, og mjóu
málmskreyttu belti. Sólin skein
að baki hennar og gerði hana
yngri og jafn yndislega og ég
hafði fyrst ímyndað mér hana
er ég( heyrði hana hvísla við
dyrnar.
„Hvernig hefur fóturinn það?“
spurði hún, og ég beygði hann
varfærnislega.
,,Það virðist allt í lagi með
hann“.
„Eg setti nú samt að líta á
hann“, sagði hún, setti frá sér
burstana á litla hjólaborðið. Hún
leit einu sinni á myndina, kom
síðan yfir að sófanum og þurrk
aði hendur sínar á klessóttri
tusku. Eg fann þægilegan hlýjan
ilm af terpentínu og olíulitum
um leið og hún dró skinnið af
fótum mér og beygði sig niður
til að taka bindið af. Hár henn
ar kom við brjóst mitt og ég
gat séð örlítinn blett af rauðum
lit fyrir neðan eyrað, þar sem
bún ósjálfrátt hafði komið við.
í sólskininu gat ég séð hrukk
ur í augnakrókum hennar, en
húð hennnar var björt og snyrt
ingin fullkomin.
„Sárið hefst prýðilega við“
sagði hún og sneri sér við og
brosti til min. Eg brosti á móti
og muldraði eitthvað um að ég
væri þakklátur fytrir hjúkrun
hennar. En hún var þegar farin
burt og inn í elcthúsið, eftir heitu
vatni og baðmull. Eg lá í hlýju
sólskininu og vafði upp bindið.
Eg var hæstum nakinn, en
gleymdi að vera feiminn. Eg sá
að buxur mínar höfðu verið burst
aðar, skórnir gljáðu og nýþvegin
skyrtan lá snyrtilega á stólbaki.
France lauk við að binda um
mig aftur, gaf mér kaffi og sett
ist síðan í skuggann upp við háa
vegginn á meðan ég lá á sófanum
og sftup úr krúsinni, eins mak-
indaleguir í sólskininu og köttur
inn, sem á mig horfði. Við töl
uðum um söngva og kastala, um
málverk og París en aldrei um
Lucien og eftir stundarkorn
spurði ég hana, að hverju hún
væri að vinna á stóru trönunum.
„Komdu og sjáðu“, sagði hún
og hjálpaði mér niður af sófan
um. Eg gat gengið án erfiðleika
og fylgdi henni yfir á pallinn.
Myndin var stórfengleg. Eg býst
við að hún hafi verið sú bezta,
sem hún hefur nokkurn tíma mál
að að minnsta kosti ábrifamest.
Hún var af Lucien, brjóst- og
andlitsmynd. Hann var skyrtu-
laus, skinnið var hvítt og meist
aralega málað. Hann skar sig frá
dökkum grunni — ég held hún
hafi hengt loðfeldinn fyrir
svefnherbergisinnganginn — og
svipur hans var þungbúinn og
reiðilegur, næstum mannvonzku
legur. Þetta var djöfulsásjóna,
sami svipur og þegar hann sló
höfði liðþjálfans við vagninn, —
ótaminn hættulegur maður. Eg
vissi ekki hvað ég átti að segja.
„Hún er frábær, en ekki sér
lega fögur“ muldraði ég.
,,Lucien geðjast að henni"
sagði hún. „Honum finnst ég
ætti að kalla hana Lucifer".
„Fyrir eða eftir fallið?“ Þetta
átti að vera fyndið, en hún brosti
ekki, og ég ákvað að fara, áður
en meira kæm; fyrir. Eg þakk
aði henni fyrir góðsemi hennar.
„Lucien verður fyrir vonbrigð
um að þú skulir vera farinn".
sagði hún og spurði um heimilis
fang mitt. Augnablik hikaði ég
og af einhverju ókunnum ástæð
um datt mér í hug að segja henni
falskt heimilisfang. Hvers vegna
veit ég ekki. Hún hafði verið mér
góð, og í allri vitfirringu gær-
dagsins var hvísl hennar í myrkr
inu og skóhljóð hennar í stigan
um eina þægilega endurminning
in. Mig langaði til þess að hitta
hana aftur, og ég fékk henni
heimilisfang mitt.
4.
Viku síðar hafði ég næstum
gleymt bardaganum í Rue du
Bac og nóttinni í vinnustofunni.
Vinna mín gekk vel og ég var
önnum kafinn, mjög önnum kaf-
inn og ánægður. Herbergið, sem
ég bjó í ásamt Marcel, var þægi
legt, galopinn glugginn sneri út
að djúpum, svölum húsagarði. Á
hverjum morgni fór ég á fætur
kl. 8 og út á götu og fékk mér
kaffi og glas af rommi í Mabil-
lion. Klukkan níu var ég kom-
inn í bókasafnið. Ef sólksin var,
fór ég með verk mitt í Luxem-
burg-garðana, dreifði blöðum
mínum yfir grænan bekk, og kom
blekbyttunni vandlega fyrir í
lítilli hrúgu af hörðnuðu gráu
ryki. Mér gekk vel og var ánægð
ur með lífið. Léttan hádegisverð
át ég kl. eitt, og drakk alltaf
vínglas með. Síðan fór ég í
sólbað, fór svo aftur til bóka-
safnsins og var þar til klukkan
sex. Á kvöldin ráfaði ég milli
kaffihúsanna, talaði og horfði
og drakk hvern kaffibollann á
fætur öðrum, unz kominn var
háttatími um miðriættið. Á þenn
an hátt liðu tvær vikur án þess
að mér dytti Lucien í hug. Morg
un nokkurn fékk ég póstkort,
heimboð í vinnústofuna, skrifað
hinni snyrtilegu rithönd Franc-
oise. Neðst á spjaldinu var gróf
ara pár, sem ég áleit að væri
eftir Lucien, stutt skipun um að
hafa banjóið með.
Eg kom um það bil fimm
mínútum áður en ákveðið var en
þegar ég fór upp síðasta stig-
ann, gat ég heyrt óm af samræð
um. Þégar ég barði á dyrnar,
voru þær strax opnaðar, og ég
deplaði augunum, er ég kom inn
í vinnustofuna, sem var full af
tóbaksreyk. Allar samræður
hættu og allir störðu á mig, stand
andi í hálfhring með glösin í
höndunum. Francoise hafði opnað
dyrnar og fyrir framan mig stóðu
sex menn, þar á meðal Lucien,
sem kom eftir svolitla hjárænu
lega þögn til að kynna mig fyrir
gesstunum. Kynningarnar voru
mjög "hátíðlegar, og aðeins einn
af hinum fimm mönnum var lítið
^itt vingjarnlegur. Þessi eina
úndantekning var kynntur métr
sem André, en allir kölluðu hann
Dédé, einnig ég átti eftir að
nota það nafn áður en langt um
lei. Hann var stuttur og gildvax
inn, hárið var greitt beint aftur
og virtist klesst niður með smurn
ingsolíu. Allur var hann óhreinn,
neglurnar, kuðluð blá fötin hans
baðmullarskyrtan hans, og and
lit hans var fullt af húðnöbbum.
Hann brosti nú samt og hristi
hönd mína með sveittri kruml-
unni.
„Salut rosbif“, sagði hann og
ég sá mér til undrunar að augna
brúnir hans og augnhár voru
sviðin. Hann lyktaði eins og
verkamaður. (Rosbif er fransk
ur framburður á enskri nauta-
steik. Orðið er oft notað í dag-
legu tali um Englendinga).
Skáldið og vnamma litla
1) Nú, þú ætlar að lesa. Þá fer ég 2) .... að ná í eitthvað mér til 3)
líka niður til.... skemmtunar!

COME ON. BOY...
THAT DOG'S IN
BAD SHAPE ANP
, NEEDS HELP/
KEEP BACK, ANDY
...HE'S TERRIBLY
HURT, BUT HE'S “
6TILL FULL OF
FIGHT/ VJ
halda! Ekki nær, Andy . . Hann
er illa særður, en enn í baráttu-
huga)
ó
— Komdu Andy. Hundurinn /
«r illa farinn og þarí á hjálp að
Hinn næsti var kynntur sem
monsieur Benoit, hár og krafta
legur í pipar og salt fötum, al-
veg ótrúlega þykkum, ef tekið
var tillit til árstímans. Eg gizk
aði á að hann væri hálfsextugur
hár hans var grátt og snöggklippt
eins óg á Prússa. Tennur hans
voru illa skemmdar og hann var
með gleraugu í stálumgerð, sem
bundin voru saman á tveim
stöðum með svörtum tvinna.
„Monsieur Benoit tók þátt i
kappakstri fyrir Bugatti“ sagði
Lucien. Benoit virtist brosa og
Dédé litli hló út í bláinn.
,,En það er langt síðan“ sagði
Lucien. „Það var fyrir stríðið".
Benoit brosti aðeins og kink
aði kolli viðutan, eins og til
sjálfs sín. ‘
Þar næst kom maður, sem
hafði mongólska andlitsdrætti,
þó ómögulegt væri að segja um
hvort hann væri kínverskrar
SHtitvarpiö
Miðvikudagur 15. febrúar
8.00 Morgunútvarp (Bæn — 8.05 Morg
unleikfimi — 8.15 Tónleikar —
8.30 Fréttir — 8.35 Tónleikar —
9.10 Veðurfregnir — 9.20 Tónleik*
ar — 10.00 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp (Tónleikar. —
12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.50 ,,Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp (Fréttir. — 15.05
Tónleikar. — 16.00 Fréttir, veð-
urfr. og tilk. — 16.05 Tónleikar).
18.00 Útvarpssaga barnanna: „Atta
börn og amma þeirra 1 skógin-
um“ eftir Önnu Cath.-Westly
XIII. (Stefán Sigurðsson kennari
þýðir og les).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Framhaldsleikrit: „Úr sögu For-
syteættarinnar" eftir John Gals-
worthy; þriðja bók: „Til leigu";
útvarpsgerð eftir Muriel Levy. I.
kafli. Þýðandi: Andrés Björnsson.
— Leikstjóri: Indriði Waage. —
Leikendur: Valur Gíslason, Þor-
steinn Ö. Stephensen, Guðbjörg
Þorbjarnardóttir, Margrét Guð-
mundsdóttir, Helgi Skúlason, Hó-
bert Arnfinnsson, Herdís Þor-
valdsdóttir, Hildur Kalman, Jón
Aðils o. fl.
20.35 Tónleikar: Svissnesk þjóðlög,
sungin og leikin.
20.50 Vettvangur raunvísindanna: Örn*
ólfur Thorlacius fti. kand. kynnir
starfsemi fiskideildar Atvinnu-
deildar háskólans.
21.10 Tónleikar: Píanósónata í A-dúr
op. 101 eftir Beethoven (Wilhelm
Backhaus leikur).
21.30 „Saga mín“, endurminningar
Paderewskys; II. lestur (Arni
Gunnarsson fil. kand.).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Passíusálmar (15).
22.20 Upplestur: „Sveitungar**, smá-
saga eftir Valentin Kataév, þýdd
af Regínu Þórðardóttir (Erlingur
Gíslason leikari).
22.35 Harmonikuþáttur (Högni Jóns-
son og Henry J. Eyland).
23.05 Dagskrárlok.
Fimmtudagur 16. febrúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Séra
Jón Auðuns dómprófastur). —
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
9.20 Tónleikar. —
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.50 „A frívaktinni": Sjómannaþáttur
1 umsjá Kristínar Önnu Þórarins
dóttur.
14.40 „Við, sem heima sitjum" (Svava
Jakobsdóttir).
15.00 Miðdegisútvarp. (Fréttir. — 15.05
Tónleikar. — 16.00 Fréttir, veð-
urfr. og tilk. — 16.05 Tónleikar).
18.00 Fyrir yngstu hlustendurna (Gyða
Ragnarsdóttir og Erna Aradóttir),
18.25 Veðurfreg^nir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.00 Tilkynningar.
1930 Fréttir.
20.00 Tónleikar: Ballettmúsik úr óper-
unni „Idomeneo" eftir Mozart
(Mozarteum-hljómsveitin í Salz-
burg leikur; Bernhard Paum-
gartner stjórnar),
20.30 Kvöldvaka:
a) Lestur fornrita: Lárentfusar
saga Kálfssonar; XIII. (Andrés
Björnsson),
b) Lög eftir Karl O. Runólfsson.
c) A fjallvegi um vetrarnótt, frá-
söguþáttur eftir Hjört Hjálm-
arsson (Emil Hjartarson flytur)
d) Bólstaðaskipti, frásaga (Guðm.
L. Friðfinnsson rith.).
21.45 íslenzkt mál (Jón Aðalsteinn
Jónsson cand. mag.).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Passíusálmar (16).
22.20 Úr ýmsum áttum (Ævar R. Kvar-
an leikari).
22.40 Nútímatónlist:
a) Sex þættir fyrir stóra hljóm-
sveit eftir Anton Webern (Fíl-
harmoníusveitin í Berlín leik-
ur; Herbert von Karajan stj.)#
b) T8ilbrigði fyrir hljómsveit op.
31 eftir Arnold Schönberg. —•
(Sama hljómsv.; Dimitri Mitro-
poulos stj.).
23.10 Dagskrárlok.