Morgunblaðið - 26.02.1961, Síða 3

Sunnudagur 26. febr. 1961
MORGVNBLÁÐIÐ
3

....vy,... +
IPIiiiiiii
i í ' *'
' * .
Sr. Jón Auðuns, dómprófastur:
Pílatus
['Um Ieið og Kristrún Gestsdóttir stakk höfðinu upp úr vatninu
með myndavélinni. Það er varla hægt að lá honum það.
I Sporðadans i
Sundlaugunum
— SJÁÐU, hvað þessar eru
fallegar, sagði ljósmyndarinn
og brá myndavélinni á loft.
— Þær eiga eftir að verða
enn fallegri, sagði blaðamað-
urinn.
Þetta voru þrjár fjórtán
ára gamlar stúlkur í Sund-
laugunum. Þær voru eins og
vatnablóm, þar sem þær
möruðu, og sólin helti geisl-
um sínum yfir höfuð þeirra
og reyndi að umvefja þær
allar, en geislarnir hrukku
jafnóðum af þeim, því þær
voru enn of ungar til að
springa út — og blómstra.
— Hvað heitið þið? kallaði
blaðamaðurinn.
— Ég heiti Rakel Egils-
dóttir, kallaði ein.
— Hún er dóttir Egils
Skallagrímssonar, bætti önn-
ur við.
— En þú, hvað heitir þú?
— Jóna Lára.
— Dóttir hvers?
— Ekki Egils Skallagríms-
sonar.
— En þú, kallaði blaðamað
urinn til þeirrar þriðju, þú
hlýtur að vera dóttir föður
þíns.
— Já, og móður minnar,
sagði hún og brosti fallega,
en ég heiti, Kristrún Gests-
dóttir.
— Er gaman að synda?
— Þú ættir bara að vita
hvað það er gott, sagði Krist
rún.
Lenti í myrkri
í Onundarfirði
Djarflegf sjúkraflug Björns Pálssonar
BJÖRN PÁLSSON fór í erfitt og
djarflegt sjúkraiiug í fyrrakvöld.
Lenti hann í myrkri á leirum við
Holt í Önundarfirði og sótti
þangað sólarhrings gamalt barn,
eem vart var hugað líf.
Ekki voru leirurnar upplýstar
Og því ekki liciglum hent að
lenda þar, jafnvel í sæmilcgu
veðri.
„Ég hefði ekki gert þetta nema
vegna þess að ég er kunnugur
þarna, hef oft lent í Holti, og
6vo vegna hins, að læknirinn á
Flateyri sagði það skipta öllu, að
barnið kæmist suður um kvöld-
ið“, sagði Björn í viðtali við Mbl.
i gær,
* * *
' „Leirurnar eru ekki miklar að
flatarmáli, rúmlega nógu stórar
fyrir mig. Þegar ég kom á stað-
inn kveikti ég á lendingarljósun-
«m og gerði aðflug til að reyna
að átta mig — og lenti svo í öðru
kyssti Ijósmyndarinn hana.
— Það er varla gott í föt-
um.
— Jú, í suHdfötum.
— Hvernig gott?
— Alla vega.
— Og alls staðar, bætti
Rakel við.
— Langar ykkur til að
vera hafmeyjar?
— Já, ó hvað það væri
gaman, sögðu þær.
— Þá gætuð þið ekki dans-
að.
— Af hverju ekki? sagði
Jóna Lára.
— Það er ekki hægt að
dansa með sporð.
— Jú, góði minn, rokk og
roll, sagði Rakel.
— Nei, sporðadansinn,
sagði Kristrún.
HVER var Pílatus, landstjórinn
sem dóminn felldi yfir Kristi og
oft er nefndur í textum föstunn-
ar?
Hann er ungur maður, á svip-
uðum aldri og Jesús, og þegar
hér er komið sögu, hefir hann
verið landstjóri Rómverja þar
eystra í þrjú ár. Sjálfur var hann
af fremur lágum stigum og átti
embættisframann að þakka konu
sinni Kládíu, sem var af tign-
ustu ættum Rómverja, dóttur-
dóttir Ágústusar keisara og stjúp
dóttir Kládíusar keisara. í þrjú
ár hefir hann setið að völdum í
Gyðingalandi og hvert axarskapt
ið af öðru hefir hann gert.
Hið fyrsta var það, að láta
með ofbeldi setja upp mynd keis-
arans í Jerúsalem, Þetta stríddi
gegn lögmáli, sem Gyðingum
vsr heilagfc. Þúsundum saman
umkringdu þeir höll Pílatusar
og báðu hann að fjarlægja mynd
ina. í sex daga og sex nætur biðu
þeir fyrir utan höllina. Þá brast
hinn fljótráða og grtmnhyggna
landstjóra þolinmæði. Hann
stefndi þeim til markaðstorgsins
og þar hótaði hann þeim fjölda-
morðum. Gyðingar sýndu aðdá-
unarvert þrek. Orðalaust gerðu
þeir hálsa sína bera, svo að
höggva mætti þá viðstöðulaust.
Fyrir þessari óvæntu festu
guggnaði landstjórinn og hætti
við áform sín. Gyðingar unnu
málið og landstjórinn sætti þung
um ákúrum frá keisaranum sjálf
um. .
Eftir þetta hataði Pílatus Gyð-
inga.
Næsta
það, að
glappaskot
hann tók í
hans var
heimildar-

Síðan fóru þær að dansa
sporðadansinn í lauginni og
sólargeislarnir dönsuðu með
þeim.
i.e.s.

! aðflugi. Lendingarljósin hafa
I svipaðan styrkleika og meðal bíl-
ljós, en það var einhver móða
I yfir leirunum — og gerði hún
mér lendinguna erfiðari en ella“.
* * *
„Faðirinn kom á báti með barn
ið yfir fjörðinn og gekk allt vel.
Hann heimsótti mig í dag og sagði
mér að útlitið væri nú miklu
betra með barnið — og það var
fyrir öllu“.
Ekki vissi Björn hvort þetta
er stúlka eða piltur, „en faðirinn
er ungur maður, Jón Trausti Sig-
urjónsson".
í fyrrinótt fór Björn svo til
Hólmavíkur og sótti konu í barns
rvauð. Hún er frá Broddadalsá.
Á Hólmavík er stutt flugbraut
og var hún merkt með olíuljós-
um. — í gær fór Björn svo að
Hellissandi og sótti ungan mann,
sem hafði meiðzt á böfði af völd
um felgujárns.
leysi fjársjóð musterisins, til a®
greiða nýjar vatnsleiðslur í Jerú
salem. Þetta var skýlaust bro*
á lögmáli Gyðinga og helgi-
spjöll. Enn unnu þeir málið. Píla
tus varð aftur fyrir þeirri smán,
að yfirboðarar hans í Rómaborg
veittu honum átölur.
Eftir nýjan ósigur óx hatur
Pílatusar á Gyðingum.
í þriðja sinn kom fljótræði
Píiatusar honum í koll, er hana
tók sér bólfestu í höllinni miklu
fyrir utan Jerúsalem. Höllin var
ævintýralega fögur, umkringd
gosbrunnum, blómabreiðum og
fögrum skógi. Pílatus flutti meí
sér í höllina, fjölda af skjöldum,
sem báru merki heiðinna guða.
Þetta var freklegt brot á löguna
Gyðinga, og þeir kærðu verkn-
aðinn óðara vestur til Róma-
borgar. Enn knésetti keisarinn
landsstjórann og skipaði honum
að fjarlægja tafarlaust hina
hneykslanlegu skildi.
Enn óx hatur Pílatusar á
hinni þrályndu þjóð, sem hann
var ekki maður til sfð stjórna.
Fram fyrir þennan mann er
Jesús leiddur í böndum snemma
að morgni langafrjádags. Píla-
tus vill fyrst ekki láta að ósk-
um Gyðinga, að dæma bandingj
ann. Að neita þeim um þann
dóm, gat orðið honum nokkur
sárabót fyrir hrakfarir hans þar
eystra. En Kaifas æðsti prestur
er ofjarl rómverska landstjór-
ans og hefir hvorttveggja fram
yfir hann, valdið og vitið. Hann
hefir vald yfir Pílatusi, sem
skuldar honum stórfé. Og hann
hefir vit til að ógna honum með
nýrri reiði keisarans vestur í
Róm.
Enn lætur Pílatus undan síga.
Hann kveður upp dóminn, inn-
siglar örlög bandingjans, sem
stendur frammi fyrir honum
þessa drungalegu morgunstund.
Björn R. Einarsson hljómsveitarstjóri og Vilhjálmur skáld
frá Skáholti eru meðal þeirra mörgu, sem tíðum hressa
sál og líkama í Sundlaugunum.
Pílatus gengur til veizlugleð-
innar í glæstri höll. Við glaum-
inn hyggst hann gleyma þessum
ömurlega morgni. Það var fánýt
von. Enginn, sem staðið hefir
andspænis Kristi, getur nokkuru
sinni gleymt. Enginn fær máð
mynd hans úr sál sinni, hafi
hann einu sinni séð hana. Hún
fylgir manninum eftir það, því
að óumflýjanleg örlög manns-
sálarinnar eru þau, að þá mynd
á hún síðar sjálf að bera. Hve-
nær? Það veit Guð og hann
einn.
Sé arfsögnin sönn, að þrem
árum eftir þessa atburði hafi
Pílatus hrökklast frá völdum og
lokið lífi sínu í niðurlægingu,
er þá ekki trúlegt, að í sorg-
inni hafi minningin um dóminn
og morgunstundina í Jerúsalem
vitjað hans, og myndin, sem
hann sá þann morgun, vitjað
hans, þegar sál hans varð döp-
ur, hrygg og sjúk? í musteri
sorgarinnar vitja mannssálar-
innar margar myndir, sem hún
sér ekki á dögum veraldargeng-
is og gleði. Fávís sál landstjór-
ans afklæddist á sínum tíma
sínu breyzka holdi. Dómur henn-
ar, eins og allra annarra, var
hið eilífa áframhald. Þá hefir
vitjað hans enn sú mynd, sem
enginn fær gleymt, sú mynd,
sem batt honum örlög langrar
iðrunar- og yfirbótargöngu. Sú
mynd, sem hann sá á drunga-
legum morgni í dómssalnum í
Jerúsalem, fól í sér örlög Píla-
tusar og eilíf markmið
Um stund getur þú, eins og
Pílatus, haldið með ofbeldi frá
þér mynd Krists. En hún geym-
ist í djúpum veru þinnar, hún
hverfur þaðan aldrei, gleymist
þér aldrei. Sú mynd er dómur
Guðs yfir mér og þér, og fel-
ur í sér örlög mín og þín.