Morgunblaðið - 24.12.1961, Page 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
Simnudagur 24. des. 1961
--------^
Margaret Summerton
HÖSIÐ
VIÐ
SJÚINN
Skáldsaga
Nú varð ofurlítil þögn en loks
rauf ég hana og sagði veikri
röddu: Hvað kom eiginlega fyrir
Esmond?
Það er ljót saga, svaraði hann.
tni kannast við Danny, er það
ekki?
Jú, ég hef heyrt allt um hann.
1 Röddin í honum var kuldaleg
og brá fyrir hroka í henni: Nei,
ekki allt, systir sæl ekki alveg
allt.
Og svo bsetti hann við, lágt:
Til dæmis að taka veiztu ekki,
að ég drap hann.
Það var eins og þögnin sygi inn
í hvert horn stofunnar.
Nú, það var þetta, sem Mark
vissi, hugsaði ég. En hvernig?
Svarið hefði legið hverju barni
í augum uppi: Dagbsekurnar. En
ekkí getur dauður maður skrifað.
Ekki hefði Danny getað ásakað
Esmond um morðið á honum sjálf
um.
Afsakaðu, Charlotte, ef ég hef
skelft þig, en það er rétt, að þú
fáir söguna vafningalaust....
Ég reyndi að hafa hemil á
ihryllingi mínum. Ekki hefurðu
farið að myrða hann?
Viljandi? Nei, kannske ekki
viljandi. Ég tók byssu og skaut
hann. Og þegar ég sá, að hann
var dáinn, átti ég mína fyrstu
sælustund í marga mánuði. Fyr-
ir augum miðlungs kviðdóms
myndi þetta kallast morð.
Ég svaraði og reyndi að hressa
mig svolítið upp: Eitthvað hefur
þetta verið klaufalegt hjá þér, ef
það kostar að látast vera dauð-
ur, til þess að sleppa frá því.
Þú heldur kannske, að ég hafi
ætlað mér að leynast, kannske
árum saman í útlegð?
Hver var þá ætlun þín?
Að hræða hann svo rækilega,
að hann hrökklaðist burt. Það
var nú allt, sem ég hafði í hyggju
að koma honum burt.
Hann hallaði sér að Ijósinu, og
það stríkkaði á öllu andlitinu á
honum. Ég var búinn að horfa á
hann í tíu mánuði sleikja sig upp
við Edvinu, til Þess að komast í
náðina hjá henni. Sleikja hana
upp og smjaðra, þangað til hver
venjulegur maður hefði gubbað
af viðbjóði. Þegar hann var bú-
inn að vera þarna sex mánuði
var hún búin að semja erfðaskrá,
þar sem honum voru ánafnaðar
allar eignir hennar að undan-
teknum þúsund punda lifeyri á
ári handa mér....
En svo sneri hann aftur frá
aðal-umtalsefninu: Það var ann-
ars skrítið, að þú skyldir þefa
mig uppi. Hvað kom þér til þess?
Það var eins og honum væri
skemmt. En í svars stað, kom ég
sjálf með spurningu. Danny dó
nóttina, sem kviknaði í. Hvernig
stóð á því?
Þetta hafði verið búið að sjóða
,og malla vikum saman, svaraði
Esmond beizklega. Það var alveg
komið að því að sjóða upp úr, og
það. sem olli sprengmgunni, var
þessi bátur, sem eg keypti mér.
Það var tólf feta bátur, alveg
laus við allt skraut, en góður til
þess, sem hann var ætlaður. Ég
hafði alltaf átt bát hérna, líka
þegar ég var smástrákur. Þegar
ég var kallaður í herinn seldi
Edvina hátinn og svo seinna, þeg
ar ég kom heim frá Ródesíp,
vildi ég auðvitað fá annan í stað
inn. En hún sagði nei.
Loksins gat ég slegið Xvor um
nægilegt til að borga fyrstu af-
borgun af báti. Hún átti ekki að
fá að vita neitt úm þetta, og
heldur ekki Danny.
En einhvemveginn komst
Danny á snoðir um þetta, og, eins
og honum var líkt. kjaftaði hann
því í Edvinu. Og þegar hún svo
komst að því, að ég hafði keypt
hann upp á afborgun, ætlaði hún
að fá tilfelli pg hótaði mér því,
að ef ég ekki skilaði honu-m taf-
arlaust aftur til seljandans,
skyldi hún reka okkur öll þrjú
út úr húsinu. Og svo skipaði hún
mér að fara með hann til Well-
mouth morguninn eftir.
Danny reigði sig eins og pá-
fugl. Við Lís-a höfðurn einhverja
kunningja í mat og Ivor var þar
líka. Danny var mikill hænuhaus
og þoldi ekki áfengi. Hann fékk
tvö glös af sérrí fyrir mat og
var þá strax orðinn kenndur.
Þannig var það þetta kvöld. All-
ir fengu viðbjóð á þessu nema
Edvina. sem var of þokukennd
sjálf til þess að taka eftir neinu.
Gestirnir voru afskaplega vand
ræðalegir og jafnskjótt sem Ed-
vina var oltin í rúmið. kvöddu
þeir og fóru.
Danny settist niður í stólinn
hennar Edvinu og fór að stríða
mér með því, að á morgun yrði
ég búinn að missa bátinn minn.
Edvina hefði beðið sig að sjá um
að ég skilaði honum á mongun.
Það er skrítið til þess að hugsa,
að stráið, sem reið bagga-muninn
skyldi vera þessi bátur. Jafnvel
þótt Danny stæli frá mér öllum
arfinum. skyldi honum samt ald-
rei takast að ná af mér bátnum.
Ég sá þvermóðskulega munn-
svipinn á honum og kannaðist við
þennan sauðþráa sem Tamara
hafði svo oft ásakað sjálfa mig
um.
Loksins, eftir leiðinlega
skammasennu, fór hann upp, og
Lisa skömmu seinna. Þá voru
ekki eftir nema við Ivor til að
ræða málið og reyna að finna
upp eitthvert ráð til að losna við
þennan bölvaðan eiturorm.
Þú skilur, að í rauninni var
hagsmunum Xvors eins hætt og
okkar Lísu. Danny mundi verða
það ánægja að reka hann úr vist
inni jafn-skjótt sem hann fengi
vald til þess, og þá yrði Ivor að
fly-tja úr gamla húsinu sínu.
Það hef-ur verið komið um mið
nætti þe-gar ann-arhvor okkar —
líkléga ég — lét þess getið, að
eina ráðið til að koma Danny
burt úr húsinu væri að ógna hon-
um með líkamlegu ofbeldi.
Ég fór upp og náði í hagla-
byssu, sem ég var vanur að skjóta
kanínur með. Danny var enn að
þvælast um í þessari svoköll-uðu
vinnustofu sinni.
Þegar hann sá byssuna, varð
hann hræddur en liklega vegna
þess hve mikið v-ar í húfi fyrir
hann, stillti hann sig furðanlega.
Að vísu vældi hann eins og rotta
í lífsháska, en lét samt ekki und
an.
Hann hélt áfram að segja, að
byssan sú arna væri bara plat og
ég myndi aldrei þora að notá
hana. Ég sagði honum, að ef hann
ekki tæki saman föggur sínar
og snautaði burt, skyldi hann fá
að kenna á h-enni. Hann hló, og
það var andstyggilegasti hlátur,
sem ég hef nokkurntíma heyrt í
nokkurri mannskepnu.
En svo breytti hann snögglega
um aðferð, gekk til mín og sagð-
ist ætla að taka af mér byssuna
og fara með hana til Edvinu. —
Hann þagnaði. Já, þetta var sag-
an öll. Charlotte. É-g hleypti af
og þar með var Danny búinn að
vcra.
Það var dásamlegt augnablik.
Ég hugsaði með mér: Nú er ég
búinn að ganga frá honum eins
og dugir. Það var mátulegt á
hann fyrir að ætla að haf-a bátinn
af mér.
Hann sendi mér glettnislegt
bros. Já þú ert hneyksluð, er
ekki svo? En hefðirðu þekkt
Danny, værirðu alveg sama sinn-
is og ég.
Hann hélt áfra-m, ánægður: —
Hvorogu-r okkar Ivors lét sér
neitt bregða. Við settumst niður,
reyktu-m okkur vindling og lögð-
u-m heilann í bleyti um, hvað
gera skyldi. Við fleygðum Danny
á einn stólinn þama inni. Síðan
spörkuðum við olíuofninum í
stofunni um koll.
vengjumj.,ht-bó xzðóáú vbgk
Þá var ekki annað eftir en sjá
svo um, að nokkrar af olíumynd-
unum hans Danny væri þarna
alveg hjá, svo og nokkrar flösk-
ur af terpentín-u og annað eld-
fimt. Svo fóru-m við út. og lok-
uðum dyrunu-m.
Ivor fór upp í herbergið, sem
hann hefur til afnota þegar hann
verð-ur seint fyrir. Vesturálman
hafði staðið auð árum -saman, og
þar hafðist enginn við nema
Danny.
É-g dokaði við frammi. þangað
til ég sá rauða logana út um
igluggana. Ég hló. Þá fór ég til
-herbergis míns, afklæddi mi-g,
bældi rúmfötin, og þegar vestur-
álman stóð almennilega í björtu
báli. þá vakti ég Lísu, sem hafði
alls ekki hreyft sig, hljóp svo
niðiir vakti allt húsið og kallaði
loks á slökkviliðið.
Um það leyti, sem það kom
á vettvnng, var sá hluti hússins
ekki annað en rúst. Við vorum
alls óhræddir, alit þangað til
arprófinu út af brunanu-m og frá-
falli Danny-s var frestað.
.Hann þagnaði. þar sem hann
stóð uppi yfir mér. Ég leit ekki
upp. Ég vildi ekki sjá framan
í hann, en þegar rödd han-s barst
til mín, var hún róleg eins og
ekkert væri u-m að vera. En, skil

(JLSiLf fól!
Farsælt nýtt ár. Þökkum viðskipti.i.
Sólheimabúðin
Sólheimum 33.
GEISLI GEIMFARI >f >f-
>f >f
■ — Til hamingju Gar. Eftir einn
fund enn með Mystí fer þessi Colby
kerling að biðja þig að geyma pen-
ingana í rafeindaheilanum.
— Þakka þér fyrir Pála. Heldur
þú að við þurl'um að hafa nokkrar
áhyggjur af þessum „frænda“ henn-
ar Lúsí Fox?
— Nei, í versta falli er hann ein-
hver auðvirðilegur einkalögreglu-
maður.
— Ertu sammála Pétur?
— Eg hef það á tilfinningunni að
ég hafi séð þennan „Roger Fox“
einhverntíma áður!
4
urðu Charlotte.... skrokkurinn
á Datiny hafði ekki brunnið nógu
mikið. og lögreglan hafði fundið
nokkur högl í líkinu. Og skömmu
seinna fór leynilögreglumaður
Adkins fuliltrúi, að gera fyrir-
spurnir.
Hann þagnaði en hélt svo á-
fram aftur með háðslegri tæpi-
tungu: Já, það var spurt um,
hv-ort hann hefði átt nokkra ó-
vini, eða hvort nokkur hefði ha-gn
að af dauða han-s. Og það tók
ekki langan tíma fyrir réttvísina
að benda á mann, sem einn hefði
hagnað af da-uða Danny Wargrav
es. Ekki s»o að skilja, að þeir
segðu þetta berum' orðum, held-
ur voru þeir all-taf afskaplega
kurteisir og óskuðu eftir hjál-p
minni, Og það var eins og hver
önnur svínah-eppni, að seinast
þegar þeir komu var ég hvergi
nærri. Þá var ég hérna hjá Ivor.
Það var í það skiptið, sem þeir
hei-mtuðu að fá að sjá h-aglabyss-
una mína.
Lísa sagði þeim, að við Ivor
hefðum farið út að skjóta með
byssuna, sem var ekki nema satt.
Hvernig hún kom þeim út úr
húsinu, veit ég ekki, en henni
tókst það einhvernveginn og
-blessi hana fyrir það. Og jafn-
skjótt sem þeir voru farnir,
hrin-gdi hún til mín himgað.
Það var þá svo komið. að ég
átti ekki annað eftir en að verða
tekinn fastur. Danny hafði unnið
leikinn, þó að hann væri kominn
niður í jörðina. Jafnvel þó ég
yrði nú svo heppinn að sleppa
með manndráp, var úti um mig,
hvað allan arf eftir Edvinu
snerti.
Eina heppnin, sem við urðum
fyrir í sambandi við all-t þetta
stand, var sú, að h-ún hafði orðið
fyrir taugaáfal-li þegar hún
heyrði lát Dannys. Farnes lækn-
ir hélt h-enni við á róandi lyfjum
og vildi ekki hleypa lögreglunni
til hennar. Eins og nærri má geta_
studdum við þá viðleitni hans. -
Esmond settisf niður og barði
hnefanum í lófann. Við Ivor höfð
um fimm mínútur til að finna
eitthvert ráð til að bjarga lífii
mínu, og í féla-gi gátu-m við ekki
látið okkur detta í hug nema eitt
ráð, og það reyndar ekki svo vit-
laust. Væri ég dauður, mundi lög
reglan hætta öllu snuðri u-m
dauða Dannys. Svo að ég varð að
látas-t vera dauður.
Veðrið hjálp-aði okkur að fram
kvæma þetta. Hann var að rjúka
upp með foráttu veður. Ivor þaut
heim í húsið, og spann upp lyga-
sögu um að ég hefði hætt við að
fara að s-kjóta og farið út að
sigla og við þannig orðið viðskila
hvor við annan.
Ég fór út á bátnum og yfirga-f
hann svo, þegar ég var kominn
almennilegan spöl frá landi. Um
það ley-ti var farið að dimma og
ég ga-t syn-t inn í víkina, án þe-sa
að til mín sæist. Þetta var eigin-
lega næstum engin uppgerð, þvf
að ég var rétt að segja dr-ukkn-
aður.
Og lögreglan trúði því, að þú
va=rir raunverulega drukknaður?
Auðvitað var hún fjandan-s tor-
tryggin, svaraði Esmond. H-ún lét
halda vörð á ströndinni dögum
saman. Meira að segja var gerð
húslei-t hérna. Ég varð að li-ggja
í leynikrók, sem ég einn þekkti.
í tvo sólarhringa og það kom af
úað einu af þessum fjandana
asmaköstum mínum. Þessve-gna
fann Lísa átyllu til að fá Fóstru
hingað til að gæta mín.
Ég get ekki skilið, hvemig þú
-gerðir þér von um að sleppa,
sagði ég.
Esmond varð óþolinmóður, rétt
eins og hann væ-ri að tala við
krak'kabjána. Það er einf-alt mál,
Við vorum að reyna að bjarga úr
rústunum því, sem bjargað yrði,
Þegar Danny var dauður og ég
talinn dauður kom til Lísu o-g
Timmys kasta að hafa það út úr
Edvinu, sem hægt var.
Ef ég gæti sloppið úr landi o-g
leynzt einhversstaðar þangað tii
hún væri dáin, þá gæti Lísa
kannske komizt yfir eitthvað af
eignunum og svo gæturn við lif-
að áhyggj-ulausu 1-ífi eftir það.
Hvar?
Nú, hvar sem var. Nú æ-p-tl
hann upp yfir siig. I Suður-Ame-
riku, Mexíkó eða þá einhvers-
staðar á ítnáíu i nw. t