Morgunblaðið - 24.12.1961, Blaðsíða 5

Sunnudagur 24. des. 1961
MORGUNBLAÐIÐ
29
ihækjur mínar og láta skíðin
merkí um að rétta nú alveg

Golfmeistarinn Helgi Skúlason augnlæknir,
ofsalegri ferð og dregur á
^ eftir sér fallega, dökkhærða
stúlku — á sjóskíðum. Hvern-
ig skyldi vera að fara á sjó-
skíðum? Mikið langaði mig til
að reyna það. Og tilviljunin
kom mér á sporið. Ég var
einmitt að busla í sjónum rétt
I þar sem stúlkan hafnaði við
ströndina. Ég heyrði að báts-
verjinn sagði við stúlk-
una á góðri ensku, að á morg-
Un skyldi hann kenna henni
að fara á einu skíði, hún væri
nú orðin svo fær. Ég vatt mér
að honum og spurði hann
íhvort hann gæti þá ekki
kennt mér að fara á tveimur
skíðum ef hann gæti kennt
stúlkunni að fara á einu.
Hann spurði mig strax hvort
ég kynni á skíðum í snjó. Ég
hélt það nú og sagðist meira
að segja vera frá íslandi.
Andlitið á þessum, annars
greindarlega manni, varð gal-
itómt og ég roðnaði svolítið.
Auðvitað vissi hann ekkert
hvar ísland var. Bn skítt með
það. Hann ætiaði að kenna
mér. Listin var aðeins að læra
að fara af stað. Síðan tók
skíðakunnáttan við. Fyrst
þurfti hann að fara eina bunu
með ungan Bandaríkjamann.
Og heldur gekk það í brösum.
Ungi maðurinn var ekki fyrr
kominn af stað en hann steypt
ist á hausinn og hvarf í hafið.
Hann reyndi aftur en allt fór
á sömu leið. Þetta var upp-
örfandi fyrir mig eða hitt' þó
heldur. Ég lötraði upp í sand-
inn og horfði á skelfingu lost-
inn. Hvernig ætli fari fyrir
mér? Ég var kófsveittur en
ískaldur af skelfingu þegar
Ibáturinn rtnndi upp á sírönd-
ina. eftir um það bil 10 mín-
útur.

—• f>ú ert næstur, sagði
maðurinn. Mér lá við að segja
nej takk. En svo herti ég upp
hugann og fór að baslast við
®ð setja á mig skíðin. Þau
voru fremur stutt en breið og
é þeim voru gúmmískór, sem
máðu vel upp á ristina. Ég
komst loks á skíðin. Svo sagði
maðurinn mér að vaða út á
imeira dv.rvi aet.iácit har :’t
Kroppasýning á Palma Nova.
standa lóðrétt í sjónum. Síð-
an setti hann bátinn á fulla
ferð og ég ríghélt um rúmlega
hálfs meters langa spýtu, sem
dráttartaugin var fest í. Ég
kýttaðist saman, missti skíðin
í sundur og stakkst bein,t á
hausinn fram á milli þeirra.
Bátsverji stöðvaði bátinn þeg-
ar í stað og kom til mín aftur.
Ég sá að í bátnum hjá honum
var ung stúlka, ljóshærð og
brosleit. Ég skammaðist mín
‘fyrir klaufaskapinn og hét því
að reyna á nýjan leik. Nú
sagði maðurinn mér að halda
vel saman hnjánum og rétta
mig ekki upp fyir en hann
gæfi mér merki. Ég böðlaðist
á skíðin aftur og saup einhver
ósköp af sjó því ég var af og
til í kafi þegar ég var að troða
mér í skóna. Loks var ég orð-
inn svo vondur að skjálftinn
og hræðslan voru gersamlega
horfin. Ég gaf karli merki og
hann brunaði af stað. Enn
kýttist ég saman en nú gætti
ég þess að hafa hnén vel sam-
an og húka í keng þar til ég
lyftist hægt og hægt upp úr
sjónum. Ég var kominn á ofsa
1 ('oa fpri\ rvD H:tI D'Dr’ir::i p mér
úr mér. Ég er viss um að við
höfum farið með 70—80 km
hraða. Og nú leið um mig
þessi sæla öryggistilfinning.
Ég fann að ég hafði fullt vald
á skíðunum.
Ég var alsæll. Sveif þarna
eins og fugl á öldunum, sem
mynduðust út frá bátnum.
Svo tók ég beygjur til vinstri
og hægri, hentist yfir öldu-
faldana eins og ég væri kom-
inn heim á Súlur eða upp
á Mannshrygg, gamla góða
skíðalandið fyrir ofan Akur-
eyri. Þetta var unaðslegt. En
nú tók ég að þreytast og ég
. vissi ekkert hvernig ég átti
að gefa bátsverja til kynna að
ég vildi hætta. Mig verkjaði
orðið í handleggina. Hann var
líka búinn að rassskella með
mig út um allan sjó og auð-
vitað var það enn meiri á-
reynsla að taka beygjumar.
Ég gaf honum því merki með
snöggu höfuðkasti í áttina til
strandarinnar en athugaði
ekki að ég var langt frá þeim
stað, sem við höfðum lagt upp
frá. Báturinn þurfti því að
snarbeygja til þess að halda
heim á leíð. Og hann gerði
það sannarlega. Hann kúventi
alveg í þveröfuga átt og ég
varð of sei-nn að átta mig,
reyndi þó ^ð kreppa mig vel
og snarbeygja en átakið varð
of mikið. Ég missti jafnvægið
en hélt eins og kjáni krampa-
taki í prikið og stakkst ó-.
þyrmilega á höfuðið og lenti
á bólakaf því þarna var hyl-
dýpi. En þetta reyndist allt í
lagi. Ég losnaði við skíðin á
samri stundu og eftir andar-
tak var báturinn kominn til
mín og bátsmaðurinn og
stúlkan kipptu mér um borð.
Maðurinn sagðist hafa skilið
bendingu mína svo að hann
ætti að snarbeygja. sér hefði
virzt mér ganga svo vel að
hann hefði naldið að ég vildi
reyna enn vandasamari þraut-
ir. Hvað um það. Þetta var
unaðsleg stund og fyrata verk
mitt daginn eftir var að fara
út á baðströnd og demba mér
á skíðin á ný. Og nú gekk allt
eins og í sögu. Maðurinn sagði
mér að ég skyldi bara hrista
höfuðið þegar ég vildi Lætta
og þá mun li 'hann bruna með
mig upp í fjöru. Ég var nú
stutt í ferðinni. Gætti þess að
þreyta mig ekki um of. Þó
lenti ég í miklum öldugangi
frá ferju, sem við brunuðum
framhjá. Og nú sigldi ég eins
og sá sem sigrað hefir heim-
inn og hafnaði upp í fjöru-
borði. í fyrra skiptið borgaði
ég 100 peseta en í það seinna
ekki nema 50. Því miður
komst ég of seint upp á þessa
íþrótt, ekki fyrr en næstsein-
asta daginn sem við dvöldum
á eyjunni svo ferðirnar urðu
þennan bölvaðan grodda, sem
ekki hefði verið gefandi úti-
gangshesti. En auðvitað skild-
um við ekki stakt orð þegar
skammirnar dundu á okkur.
Þá var gaman að vera íslend-
ingur.
áldrei nema tvær, en þessar
stundir vorú einhverjar þser
skemmtilegustu sem ég litfði
þarna.
Við Helgi Skúlason höfðum
Síðasta ferðin, sem við fór-
um á Mallorca var farin til
Valdemosa og Sóller. í Valde-
mosa er. klaustrið La Cartuja
þar sem þau dvöldust Chopin
og George Sand unnust og
sömdu ódauðleg verk, hún í
rituðu máli, en hann í
tónlist. Þarna er nú safn fyrst
og fremst ætlað ferðamönn-
um. Dansflokkurinn E1 Par-
ado sýndi okkur þjóðdansa og
sölukerlingarnar reyndu að
pranga í okkur mynjagripum.
Frá Valdmosa héldum við
með bílnum lengra norður í
fjöllin en stigum þar út og
gengum upp í klaustrið La
Ermita. Þar sungu munkam-
ir fyrir okkur messu en vildu
ekki láta taka myndir af sér.
Mér tókst þó að stela myndum
af einum meðan hann stóð
og talaði við fararstjórann
okkar, Guðna Þórðarson. í
klausturgarðinum snæddum
við skrínukost, sem við höfð-
um haft með okkur heiman
frá hótelinu og nutum unaðs-
legs útsýnis til strandarinnar
Stolin mynd af munki og fararstjora.
haft af því spurnir að golf-
völlur væri skammt frá bað-
ströndinni og eir.n daginn
ákváðum við að bregða okkur
þangað. En okkur brá heldur
í brún þegar þetta reyndist
vera „minigolf“, sem okkur
fannst fullorðnum mönnum
vart samboðið. Þó ákváðum
við að fara einn „round“ og
reyna þetta. Það reyndist líka
skemmtilegt, enda völlurinn
fjölbreyttur þótt ekki væri
hann stór. Auðvitað sigraði
Helgi mig glæsilega. enda er
hann gamalreyndur golfmeist-
ari. Ég náði mér þó ofurlítið
niðri á honum með því að fara
þrisvar sinnum holu í einu
höggi, en sá vinningur var
fljótur að fara þegar ég þurfti
32 högg á eina holuna. Seint
gleymum við því h\ að vallar-
stjórinn var vondur er Helga
varð á að stíga út á grásið,
og út á spegilslétt Miðjarðar-
hafið.
Á leiðinni heim aftur kom-
um við á einhvern dýrðleg-
asta stað, sem ég hef augum
litið. Það er forn Márahöll
með stórfenglegum garði um-
hverfis og ber nafnið Alfabia.
Þar voru fagrir gosbrunnar og
pálmalundir. vínviðargöng og
svanatjarnir. Fegurðin og
hinn forni Ijómi, sem hvíldi
yfir þessum stað er ógleyman-
Ieg. Inni í höllinni var stóll
sem sagnir segja að hafi til
að bera þá töfranáttúru að
setjist ógift stúlka í hann á
hún að vera föstnuð manni
áður en ár er liðið. Það settist
ein ung stúlka úr okkar hópi
í stólinn. Hún um það.
vig.