Morgunblaðið - 27.03.1962, Blaðsíða 6

6
MORGVNBLAÐ1Ð
Þriðjudagur 27. marz 1962
Svarað í sömu mynt
IMokkur orð til Guðmundai
Inga Kristjánssonar
Bietermann og brennuvargarnir
Brennuvargar í Tjarnarbæ
Á fimimtudagskvöld verður
annað leikritið, sem Grírna
tekur til meðferðar á þessum
vetri, frumsýnt í Tjarnarbæ
(toét áður Tjarnarbíó). Leiik-
ritið sem fyrir valinu var er
eftir Svisslendingin Max
Friscto og netfnist: „Bieter-
mann og brennuvargarnir.“
Það var fyrst sýnt í leikihúsi
í Ziiricto árið 1958 og valkti
gífurlega athygli. Síðan hefur
það veiið sýnt víða, t. d. á
Norðurlöndunum og nú er ver
ið að sýna það í London.
Fyrirsvarsmenn Grimu
sögðu, að leikritið hefði verið
tekið tii meðferðar vegna þess
hve það væri „orginalt", en
það væri eitt helzta viðfangs-
efni leikfélagsins að kljást við
óvenjuleg og nýstárleg leik-
rit.
★
í síðustu viiku stóðu æfingar
sem hæst Blaðamaður Mbl.
brá sér eitt kvöldið niður í
Tjarnarbæ og var viðstaddur
eina samæfingu. Leiktjöldum
hafði verið komið fyrlr, þó
ekki væru þau fullgerð — alls
staðar blöstu við eldsneytis-
tunnur, enda dugar eíkkert
minna þegar brennuvargar
eiga í hlut. Leikstjórinn, Bald
vin Balldórsson, bað leikend-
ur að einbeita sér að hlutverk-
um sínum, því óvíst væri
hvenær hægt yrði að hafa æf-
ingu næst.
Lei&sviðið er á tvekn hæð-
um og eru leikendur samtals
13. Fyrst ber þar að nefna
Gísla Halldórsson í gervi
Bietermanns: hins andvara-
lausa manns, sem flaut sof-
andi að feigðarósi, hina hjart-
veiku könu hans, Babette, leik
in af Jóhönnu Norðfjörð,
brennuvargana Seppa Og Villa
(Flosi Ólafsson Og Haraldur
Björnsson). Seppi var fyrr-
verandi glímukappi og tugt-
húslimur, og þótti ægilegt að
hafa þannig vöxt og allir urðu
toræddir við hann og Villi,
fyrrverandi þjónn, og tugthús-
limur og núverandi brennu-
vargur, hafði ánægju af að
heyra snarkið í lögunum, væl-
ið í sírenunum og kveinið í
fólkinu.
Minni hlutverik eru: stöfú-
stúlkan (Brynja Benedikts-
dóttiri og fimm brunaliðs-
menn, sem stóðu vörð um
borgina, og þrjú önnur smá-
hlutverk. Brunaliðsmennirnir
eða brunaliðskórinn, gefa sýn-
ingunni ógnþrunginn blæ, þeir
eru alltaf til staðar og fylgj-
ast með öllu, sem fram fer á
sviðinu, og mæla viðvörunar-
orð af vörum.
Að sjálfsögðu er fortooðið að
rökja hér gang leiksins, þó
freistandi sé — og verða menn
að bíða þar umsagnar leiklist-
argagnrýnenda eða fara niður
í Tjarnarbæ og kynnast leilkn-
um af eigin raun. — Að æf-
ingunni lokinni hélt leikstjór-
inn fund xneð leikendum og
gagnrf,y«dí ýnz« sfriði, sem
fara fcjefðu mátt betur; lit-
urinn á peysunni hennar
Brynju var of rauður, þagnirn
ar voru of stuttar o. s. frv. —
Og svo lauk hann máli sínu
á þessum orðum:
— Eini tíminn til æfinga er
á laugardaginn klukkan tólf.
— Um hádegi eða miðnætti?
•— Hádegi.
— Eg borða nú venjulega
milli tólf Og eitt.
SAMKVÆMT boði ritningarinn-
ar að halda hvíldardaginn heil-
agan les ég ekki Tímann á sunnu
dögum. Það var því ekki fyrr en
í gær, mánudag ,sem ég las grein
eftto^Guðmund Inga Kristjáns-
son sem birtist í sunnudagsblaði
Tímans. Þar er reynt á grófan
toátt að bera mér á brýn brask
með vísur eftir hann. í stað þess
að væna mig um óþokkaskap
toefði G.I. átt að senda Morgun-
blaðinu reikning sinn milliliða-
laust. Sannleikurinn er sá að
ég gleymdi þessum vísum um
leið og þær birtust hér í Morgun-
blaðinu.
Mest er ég hissa á því að nokk-
ur maður sem kennir sig við
skáldskap skuli toafa geð í sér til
að nefna „bókmenntagagnrýn-
anda“ Tímans „gamlan vin sinn
og sálufélaga" Ekki vissi ég að
G.I. væri í svo óskáldlegum fé-
lagsskap, en sumt af því sem
hann sendir frá sér og nú síðast
sunnudagsgreinin í Tímanum,
sýnir því miður að jafnvel á
— .Já, en þetta er bara eini
tíminn . . .
— Auðvitað komum við . . .
Já, það er ekki til setunnar
böðið, þegar leilkiistin er ann-
ars vegar, jafnvel þó hagnað-
arvonin sé lítil. Allir sem
starfa hjá Grímu vinna í sjáilf
boðavinnu. Eftir hverja sýn-
ingu er kassinn gerður upp og
ágóðanum deilt milli þátttak-
enda. Eru það einu veraldlegu
launin sem þeir þiggja.
þessum að ég hélt dagfarsprúða
manni sannast hið fornkveðna,
að hver dregur dám af sínum
sessunaut.
Grein G.I. er að því er ég bezt
fæ séð borgun fyrir það, að i
níðgrein „bókmenntagagnrýn-
andans“ um okkur Jón úr Vör
er hann allt í einu nefndur i
flokiki með Davíð, Tómasi og
Steini Steinarr. Það hefur marg-
ur borgað fyrir minna. G.I. segir
að ég hafi ofsótt „gagnrýnand-
ann“ með því að láta hann greiða
fyrir að brillera í Tímanum. Allt
kostar peninga nú á dögum,
skemmtanir. matrósaföt og jafn-
vel lofgreinar. Mundi ekki vera
kominn tími til að láta líka borga
fyrir ókurteisi? Það yrði kannski
til þess að fækka dónum í þessu
annars tiltölulega kurteisa þjóð-
félagi.
Ástæðan til þess að ég svara
G.I. þessum fáu orðum er sú, að
toann hefur fengizt við skáld-
skap og slíka menn má að minni
hyggju frekar krefja um dreng-
Skap en aðra. En drengskapur
G.I. hefur aftur á móti ekki
reynzt traustari en svo, að héðan
í frá má telja hann álitlegt þing-
mannsefni fyrir Framsóknar-
flokkinn.
Að lokum þetta: Guðmundur
Ingi spyr, þegar 'hann í guðspjalli
sinu hefur rætt fjálglega um
Einar í Eydölum og Jónas
Hallgrimssan: „Hvar er nú það
Hraun, sem elur bjargvætt þess-
arar aldar?“
Það skyldi þó aldrei vera
verzlunin Nonni á Vesturgötu
12?
Matthías Johannessen.
• Elskulegu vinir,
í guðs allmáttugs ...
Starfsmaður ÞjóðleiJkhúss-
ins skrifar:
Elskulegu ættingjar, vinir
Og kunningjar — og vinir og
kunningjar ættingja okkar og
vina og samstarfsmanna
þeirra — að ógleymdum öll-
um kunningjum okkar sem
við vissum ekki fyrr að við
ættum — og fleiri!
f, A &
i’ L/
\
í Guðs almáttugs bænum,
látið oldiur í friði fyrir beiðn-
um um útvegun á miðum á
My Fair Lady, við megum
vart um frjálst höfuð strjúka,
í vinnutíma, heima hjá olkk-
ur Og á götum úti.
í þessu húsi vinna nú á ann-
að hundrað manns og ef við
öll — sem ekki verður kom-
ist hjá ef út í það er farið —
tökum frá fyrir ofangreinda
hópa, þá er eins gott að loka
miðasölunni, því þá verður
ekkert eftir handa þessum
vesalingum sem merkilegt
mofok þokkja enga okkar, en
leggja á sig að standa í bið-
röð í 2 til 3 klukkutíma.
Okkur þykir mjög leiðinlegt
að geta ekki gert þetta fyrir
ykkur, og eigum svo bágt með
að segja nei þegar þið biðjið
— án þess að þið vitið um, því
það er svo erfitt í þessu
kunningsskaparins landi að
láta fólk Skilja að við getum
ekki staðið í þessu.
Eftir þessar útslkýringar
vonum við að þið skiljið þetta
.— og löfið Okkur að stunda
vinnu okkar í friði fyrir að-
göngumiðasölu.
Talið við miðasöluna —
jafnvel — þótt sérstaklega
standi á, eins og t. d. útlend-
ingar á ferð — Og verða bara
„þessa helgi“ eða fólk utan
af landi sem fer „toeim á morg
un og blessaðir sjómennirnir
„sem verða bara í toöfn í tvo
daga“. Miðasalan tekur alltaí
tillit til svona aðstæðna og
reynir eftir megni að hjálpa
— það er nefnilega toún sem
hefur rniðana.
Með vinarkveðju frá okkur
öllum til ykkar allra.
• Sæluhús á Hafursey
Sveinn Sveinsson frá Fossi
ákrifar:
í Mbl. 15. marz sl. segir frá
vígsluattoöfn sælutoússins við
Hafursey á Mýrdalssandi. Þar
segir m. a. að frá fornu fari
-<S>
n \
t-il i V J
ú‘/ SJ w J
fj Lfhcc ©
Oí iSllli
hafi verið sælúhús þarna við
eyna. En það er mikill mis-
skilningur, því í manna minn-
um var ekki sæluhús í eynni
fyrr en nökkrum árurn eftir
síðustu aldamót, Og þar til
urðu ferðamenn, sem leituðu
Skjóls í eynni vegna veðurs
eða annars að leita upp sikúta
til að liggja í, þegar svo bar
undir óg binda hesta sína á
streng, sem kallað var, yfir
nóttina.
Vestur-Skaftafellssýsla lét
byggja toúsið og hesthús og
sáu þeir feðgar Einar heitinn
Hjaltason ög Haraldur í Vík
um byggingarnar og umsjón
með hirðingu ihúsanna meðan
ferðazt var á hestum. En þeg-
ar bílarnir tóku við öllum
ferðalöngum yfir sandinn og
líka að aka lömbum til slátr-
unar að Vík, þá var með öllu
hætt að fara á hestum yfir
sandinn. Kom þá enginn í
sælutoúsið úr því og toúsið þar
alveg í hirðuleysi, þar til allt
fauk. En tovað sem því líður,
þá er gott að búið er að byggja
þarna vandað sæluhús, sem
að er bæði prýði og öryggi.
• Þingfrétt
Við umræður á Alþingi sl.
föstudag, varð að fresta fundi
í miðri ræðu Lúðviks Jósefs-
sonar, en hann hélt áfram af
engu minni dugnaði eftir þing
tolé. Forseti N.d. er sem kunn-
ugt er Ragnhildur Helgadótt-
ir. Er Lúðvík hafði talað í um
klukkustundar Skeið varð
fréttamanni MM. uppi á þing-
pöllum að orði:
Lúðvík af öllum er að ganga
dauðum
eilitið glettið bros af vörum
rauðum
þingfréttamanni færi fríð til
minja
forsetaynja
(Þetta má syngja undir
stúdentalaginu „Integer vitae"
ef vill).