Morgunblaðið - 06.10.1962, Blaðsíða 20

20
r Knnr.rnvftLAÐiÐ
r
Laugardagur 6. okt. 1962
i
^ HOWARD SPRING
49
RAKEL ROSING
Rakel gaf honum ofur lausleg-
an koss, sem hann var farinn að
venjast, þó að hann hefði ekki
mikla ánægju af honum. Hún
hljóp upp í sína eigin stofu og
horfði út um gluggann, út yfir
torgið, alveg ringluð í höfðinu.
Hún mat álit Maurices meir en
dóm þeirra Julians, Minu og
Charlie Roebuck. Nú fyrst fékk
hún raunverulega trú á leikrit-
inu. En einmitt þetta öryggi
Maurices um álit hans á leik-
ritinu Og þar með því, að Julian
væri höfundur, sem gæti haft
vel upp úr sér, varð nagli í eig-
in líkkistu Maurices. Hún þurfti
að hitta Julian sem fyrst og
segja honum, að hún hefði snú-
ið enn einurn manni til trúar á
hann. Hún var að velta því fyrir
sér, hvort hún ætti að skreppa
yfir í Andagarðinn, þegar Rose
Chamberlain barði að dyrum
hjá henni.
Kjóllinn yðar er kominn frá
Rosabelle, frú, sagði hún.
Ég skal líta á hann rétt strax,
sagði Rakel.
Hún stóð enn kyrr við glugg-
ann og horfði út. Hún minntist
þeirra daga í Manchester, þegar
hún hafði sjálf verið að hlaupa
með kjólana til viðskiptavin-
anna, og nú hafði hin mikla
Rosabelle sent kjól til hennar.
Rosabelle hafði verið yfir sig
hrifin af vaxtarlagi hennar. Jafn
vel nú, þegar hún var farin að
vaða í peningum, hafði verðið
á kjólnum gert hana ofurlítið
órólega. En allar slíkar tilfinn-
ingar hurfu eins og dögg fyrir
sólu við þessa tilkynningu stúlk-
unnar, og Rakel fann með á-
nægju til þessarar nýju stöðu
sinnar í þjóðfélaginu.
Þetta var kjóllinn, sem hún
hafði valið sér fyrir tvo fyrstu
þættina af leikritinu. Hún gekk
seinlega inn í svefnherbergið
sitt, þar sem Rose breiddi kjól-
inn út. Rose horfði á kjólinn með
uppglenntum augum og hún
hafði þegar frétt, að hann ætti
að nota á leiksviði Það gerði
hann að einskonar helgum dómi
í hennar augum.
Rakel fór nú í kjólinn. Hann
var úr dökkrauðu flaueli og sýndi
til fullnustu vaxtarlag hennar.
Rose lagaði hann á henni hér og
þar, hopaði siðan á hæl og virti
hann fyrir sér tilsýndar. O, frú!
andvarpaði hún.
Skóna, bjáninn þinn! sagði
Rakel með rödd, sem var hás af
geðshræringu. Síðan settist hún
niður og sat meðan Rose tók af
henni skóna, sem hún hafði ver-
ið með og færði hana í gyllta
ilskó.
Dragðu fyrir gluggana og
kveiktu!
Síðan skoðaði hún sjálfa sig,
vandlega og ánægð í speglinum,
tók nokkur spor til þessarar hlið-
arinnar Og hinnar og hreyfði slóð
ann með fætinum, til beggja
hliða.
>á benti hún Rose að fara út.
Hún treysti sér ekki til að hafa
vald yfir röddinni í sér. Svo
settist hún niður í einkennileg-
um hugarhræringum. Þetta var
hátíðarstund í lífi hennar. Þegar
Rakel skartbjó sig, var það til
að sigra, og hún vissi, að svona
vel hafði hún aldrei klætt sig
fyrr.
Rose klappaði á hurðina. Hr.
Julian Heath er að spyrja um
yður!
Rakel leit snöggvast á stúlkuna
leiftrandi augum. Láttu hann
koma inn.
Hingað inn, frú?
Rakel svaraði engu en það
var eins og reiðilegir neistar
hrytu af augum hennar. Rose
hopaði á hæl, ekkert nema auð-
mýktin. Gott og vel, frú.
Rakel stóð við snyrtiborðið og
sneri baki að dyrunum og í
speglinum gat hún séð Julian
koma, • í dyrnar, og síðan loka
þeim á eftir sér. Hún gat lesið
í svip hans undrunina yfir
byrgðu gluggunum og ljósunum
og hún gat séð nasir hans titra
við ilminn af öllum fegrunarmeð
ölum hennar. Hún sneri sér að
honum og veik síðan slóðanum
á kjólnum til hliðar fimlega.
Andlitið var ekkert annað en
alvarleg leikgríma. Hún sagði
aðeins: ,,Iris Mearns", og sneri
sér síðan fyrir framan hann og
lyfti ofurlítið báðum örmunum.
Guð minn góður, Rakel! Þú
gerðir mér hverft við.
Enn brosti hún ekki. Það var
líka ætlunin hjá mér. Þetta á að
gera öllum hverft við.
Hún sneri aftur hægt að spegl-
inum og lét hann stara á þessa
ögrandi fegurð á baksvip hennar.
Hann hljóp til, snarsneri henni
við og byrgði andlit sitt við
brjóst hennar. Hún laut höfðu
og lagði kinnina á hrokkið hár
hans. Hann kyssti hana aftur og
aftur og hún andaði að sér ilm-
inum af hári hans.
Þá sagði hún allt í einu, hásum
rómi: Hættu! Hann leit upp en
sleppti ekki takinu af mitti henn-
ar, kafrjóður í framan, en nú sá
hann, að hún brosti. Farðu! sagði
hún. Farðu strax. Hvað heldurðu
að stúlkubjáninn hugsi!
Farðu nú. Kjóllinn er alveg
eins og hann á að vera. Hann er
eins og sniðinn á vonda konu.
Hvorugt þeirra var neitt að
hugsa um, hvaða erindi hann
hefði átt og hvað hann ætlaði að
segja
XXIII.
1.
Leiksýningin í Markhams fór
alltaf fram í maímánuði. En nú
getur verið allra veðra von í
þeim mánuði. Það var til einhver
ótrúleg arfsögn um það, að þegar
Georgiana hin glæsilega var uppi
hefði verið sett upp glóðarker
um alla stóru hlöðuna, sem hefðu
sent reyk sinn upp í ræfrið, sem
var eins og í gamalli dómkirkju,
og eftir sýninguna, hefðu gest-
irnir farið á skauta á tjörninni,
undir ísköldum stjörnuhimnin-
um.
En nú var maímánuður öllu
mildari. Stóru vængjahurðirnar
á vesturdyrum hlöðunnar voru
galopnar, svo að hallfleyttir sól-
argeislarnir gátu náð langt inn í
húsið. Þessir rykmettuðu geislar
féllu á Charlie Roebuck og Juli-
an Heath, sem voru í ræfilsleg-
um, víðum buxum ög gömlum
peysum og hömuðust með hamra
ög sporjárn við að koma leik-
sviðsútbúnaðinum saman. Þarna
var líka Mina. klædd á svipað-
an hátt að hjálpa til að negla
strigann á leiksviðsvæng og loks
mátti nefna Harrison, úr kránni,
sem var þekktur áhuga-rafvirki
og átti að hafa stjórn á ljósun-
— Fer þessi fiskur ekki að koma?
um við þetta hátíðlega tækifæri.
Enginn sagði orð. Mina klesti
málningu á strigann, hörfaði síð-
an ofurlítið frá, til að virða fyrir
sér verkið. Einstöku sinnum gerði
hún þó hlé, til að klappa hund-
unum, sem lágu við fætur henni,
eða hlusta á þrastasönginn, sem
barst inn í hlöðuna, en allan tím-
ann var hún að hugsa um það,
hve fegin hún væri, að Maurice
Bannermann skyldi geta komið
og horft á leikinn Og væri vænt-
anlegur síðdegis í dag.
Julian og Charlie söguðu, hefl-
uðu og tálguðu og vóru sýnilega
niðursokknir í verk sitt. Julian
var að hugsa um flugeldana,
sem áttu að vera í Pagham og
Charlie var að hugsa um, hve
Mina líktist einhverjum fölum
dýrlingi, og hve kuldalega dýr-
lingsieg hún hafði verið þá um
Marilyn Monroe
eflir Maurice Zolotov B35
Zsa Zsa var ekki beint hrifin
þegar Marilyn fékk hlutverkið
sem ungfrú Caswell á móti
Sanders sem Addison de Witt.
Enginn veit betur en leikkona,.
hve snögglega rómantískur skáld
skapur í kvikmynd eða leikhúsi,
getur orðið að veruleika, með
kvöldverði við kertaljós og leyni
fundum.
Einn dag síðdegis var Marilyn
að borða með Sanders í matsöl-
unni, fyrir hreina tilviljun, og
þau lentu við sama borðið, af því
að þarna voru mikil þrengsli.
Sanders var varla tekinn til við
matinn, þegar hann fékk síma-
hringingu. Svo kom hann aftur
að borðinu, náfölur, og bað um
reikninginn. Sagðist ekki vera
svangur. Marilyn reyndi eitt-
hvað að segja við hann, en hann
flýtti sér að komast út.
Seinna sama dag kom aðstoðar-
maður hans með skilaboð til
Marilyn, þar sem hann bað hana
um að heilsa sér ekki nema á
löngu færi.
Hafði Zsa Zsa tekið þetta mót
þeirra í matstofunni, svo sak-
laust sem það var, fyrir byrjandi
ástarævintýri? Hafði einhver
spæjari séð til þeirra og hringt
tl hennar? Hafði Zsa Zsa verið
hrædd við óheiðarlega sam-
keppni? Hafði Sanders kannske
gefið konu sinni í skyn, að
Marilyn væri æsandi. Við þessu
eru engin svör frá Zsa Zsa, og
um þetta borðhald þeirra hefur
Sanders skrifað: „Ég borðaði
með henni einu sinni eða tvisvar
meðan á upptökunni stóð. og tal
hennar var innihaldsríkara en ég
hafði búizt við. Hún sýndi á-
huga á andlegum málum, svo að
það gekk alveg fram af mér. í
návist hennar var erfitt að ein-
beita sér“.
XIII.
Afþakkar milljónina.
Leikkona er elskuð sökum feg-
urðar sinnar og dulúðar þeirrar
myndar, sem menn gera sér af
henni. Hver aðdáandinn kemur
öðrum dásamlegri. Stundum verð
ur úr þessu ást, sem varir og það
fram á fullorðinsár. En að verða
ástfanginn er miklu leikhúslegra
en að elska. Það kemur og til,
að leikkonunni hættir til að ýkja
hvert sitt ástarævintýri fyrir
sjálfri sér. Stundum er hún sjálf
tilbúin og óeðlileg persóna, Og
reynir þá að halda áfram þess-
um óeðlilega leik í einkalífi
sínu. Svo rekur eitt ævintýrið
annað — með nautabönum og
aðalsmönnum, rómantískum svik
urum og fölsurum. Meðan elsk-
andinn er reiðubúinn til að leika
hlutverkið á móti henni í þessu
tilbúna ævintýri, finnst honum
hún skemmtileg. En þegar þeir
þreytast á þessum skrípaleik í
einkalífinu, þreytist hún á þeim.
Marilyn Monroe er ónæm fyr-
ir þessum atvinnusjúkdómi leik-
kvenna. Hún tekur ástina af
fullri alvöru, og eins hjónaband-
ið. Samband hennar við. John
Hyde hófst eins og sígilt dæmi
um ást roskins manns á ungri
og fagurri stúlku. Hann var í
engum vafa um, að hún yrði ein
mesta stjarna síns tíma, og tók
að svipast um eftir hlutverkum,
sem gætu sýnt hvað í henni bjó.
Hann stakk upp á því þegar árið
1950, að hún léki hlutverk Grus-
henku í kvikmynd af Karam-
assov-bræðrunum, sem MGM
hafði þá augastað á. Julius og
Philip Epstein höfðu samið hand
ritið. Marilyn hafði kynnt sér
handritið og hlutverkið all-ná-
kvæmlega, en þá var hætt við
allt saman.
Hyde hafði unun af að breyta
ungu stúlkunni í veraldarvana
konu. Hún trúði honum fyrir
allri hinni dapurlegu sögu sinní
á bernskuárunum. Þannig ávann
hún sér samúð hans og síðar
ást. En hún elskaði hann ekki.
Henni var vel til hans og treysti
honum, en gat bara ekki elskað
hann. Allir þarna í kvikmynda-
nýlendunni héldu, að hún væri
ástmær hans, Og þegar þau tóku
að vera reglulega saman, var
gengið út frá því sem gefnum
hlut, að þau mundu giftast.
Hann tjáði henni ást sína. Hún
óskaði þess „af öllu hjarta“, að
hún gæti endurgoldið ást hans,
en það gerði hún ekki og gat
ekki gert. Venjulega er það vanda
lítið fyrir leikkonu að eignast
þær tilfinningar, sem hún sjálf
óskar, og Marilyn reyndi að
elska Johnny, en gat það ekki.
Hún treysti sér ekki til að ganga
gegn um allt það, sem ástar-
ævintýri útheimtir. Hann bað
hennar, og hún neitaði. Til þess
að giftast, varð hún að vera ást-
fangin. í hvert sinn, sem hann
ítrekaði bónorð sitt, reyndi hún
til að elska hann, en það tókst
ekki.
Þrá Hydes eftir henni varð svo
sterk, að hann leitaði til ýmiss
fólks, sem þekkti Marilyn og
óskaði milligöngu þess og hjálp-
ar í nauðum hans. Hann bað
ýmsa stárfsmenn hjá félaiginu að
ganga í fyrirbón fyrir sig og þeir
urðu við þeirri ósk. Vinir Jhonn-
ys gátu ekki skilið, hvað hann
gat verið vitlaus í stelpunni. í
þeirra augum var hún ekki ann-
að en tilfinningalaust stelpu-
tryppi, sem var að reyna að oln-
boga sig áfram til frægðar. Þeir
reyndu að telja honum hughvarf.
Þeir ýttu undir hverja niðrandi
sögu sem um hana gekk, og
gerðu yfirleitt allt, sem þeir gátu
til að fá hann til að sjá sig um
hönd.
En það hafði alveg öfugar verk
anir. Þau hittust nú á hverju
kvöldi. Þau voru saman á til-
raunasýningu og frumsýningum,
átveizlum og öðrum samkvæm-
um í skrautlegum veitingahús-
morguninn, þegar hann kom vað-
andi út í morgundöggina, og
fann hana reikandi undir hvítu
hvolfiþaki kirsuberj agarðsirus.
Harrison var að hugsa um, að
honum væri betra að ljúka við
þessa déskotans víra, áður en
hann þyrfti að opna í kránni, en
Rakel, sem lá aftur á bak í strá«
stól með allskonar kodda allt
kring um sig, sem Julian hafði
fært henni, gerði ekki annað en
„taka sig út“ og rifja upp hlut-
verkið sitt í huganum. Þessi hóp-
ur þarna hafði nú verið á staðn-
um í heila viku. Og eftir aðra
viku, yrði leiksýningin orðin að
veruleika.
En þetta var alltof lítill gesta-
hópur fyrir smekk Upavons lá-
varðar og við morgunverðinn þá
um morguninn hafði hann verið
að nöldra út af því. Það er leið-
um og næturklúbbum. Og sí-
fellt ámálgaði hann bónorð sitt-
En hann var sjúkur maður,
Hann var með ofháan blóðþrýst-
ing, og hafði þegar fengið alvar-
legt kast fyrir hjartað. Læknir-
inn hans sagði að ef hann héldi
svona áfram, yrði hann dauður
innan árs. En hann þráði Ofur-
litla hjónabandssælu áður en öllu
væri lokið. Hann lét þess jafnvel
getið, máli sinu til framdráttar,
að þetta yxði aldrei langt hjóna-
band, og sagði henni umrnæli
læknisins. En ennþá streittist
hún á móti.
Eitt kvöldið var það heima hjá
Hyde, að hann fór upp á loft, til
Þess að ná í einhverja bók, sem
hana langaði að lesa. En þegar
hann var kominn upp stigann,
féll hann saman. Hann studdi sig
upp við handriðið, og hún hljóp
til hans. Þá sat hann á gólfinu
stynjandi og greip um vinstri
handlegg sér. Hann sagðist hafa
vondan verk í honum. Hún
studdi hann og hjálpaði honum
í rúmið og hringdi í lækni.
Johnny hafði fengið annað kast-
ið. Læknirinn sagði, að hann
yrði að taka sér langa hvíld. Hyde
fór þá til Palm Springs.
Áður en hann fór, bað hann
hennar enn einu sinni.
„Ég á skammt eftir ólifað“,
sagði hann. „Ég á miklar eignir.
Næstum milljón. Ég vil, að þú
fáir þær. Ég vil, að þú giftist mér
og erfír eignirnar mínar.“
Hún var grátandi. „Nei",
snökti hún. „Ég get það ekki,
Johnny. Þér batnar aftur. Ein-
hverntíma verð ég ástfangin af
einhverjum öðrum og langar að
giftast honum, og það væri ekki
heiðarlegt gagnvart þér“.
En hann svaraði: „Nei, mér
batnar ekki aftur. Það veit ég
fyrir víst, og þú líka. Trúðu mér
til, ég á enga batavon. Þú verður
að giftast mér. Ég vil ekki deyja,
án þess að vita, að þú eignist allt
eftir mig“.
Hún hristi höfuðið.
Hinn 17. desember 1950, fékk
Hyde enn eitt kastið, staddur í
Palm Springs. Hann var fluttur
í skyndi í sjúkrahús í Los Ang-
eles. Og enn, meðan líf hans var
að fjara út, bað hann bana að
giftast sér, en hún neitaði. Að-
faranótt 20. desemiber skildi hann
við. Við kveðjuathöfnina, kast-
aði Marilyn sér yfir líkkistuna
og veinaði: „Ó, vaknaðu aftur.