Morgunblaðið - 17.10.1962, Blaðsíða 20

20
MORGVNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 17. október 1961
^HOWARD SPRING:^.
58
RAKEL ROSING
Hansford hvarf án þess að
segja meira. Morguninn eftir
náði hann í tvo merka leikdóm-
endur í sima. Hann kom frétt-
unum á framfaeri. Þarna væri
leikrit, sem eitthvað kvæði að.
Og ný leikkona, sem hefði bæði
fegurð og gáfur og mundi setja
West End á annan endann. Og
það var ekki kunn' L, að Hans-
ford skjátlaðist nokkurntima um
þessa hluti. Svo komu leikdómar-
arnir á þriðjudagskvöld. Og á
miðvikudag var það fullyrt af
ábyrgum mönnum, að „Veikur
ís“ og Rakel Rosing væri eftir-
tektarverðasta leikritið og
fremsta leikkonan það árið.
Og það er eins og það á að
vera, sagði Júlian, kæruleysis-
lega, rétt eins og hann tæki þetta
eins og sjálfsagðan hlut. Það var
gott, Rakel, að þú skyldir segja
þessum köllum, að þeir gætu
fengið mynd af þér heima á Port
mantorgi. Er hún ekki góð?
Og sannarlega var hún góð.
Það var velheppnuð vangamynd,
sem gat hrært hvert hjarta með
fegurð sinni. En það var nú ann-
ars Maurice en ekki Rakel, sem
hafði haft vit á að vísa á mynd-
ina, og það var engin ljósmynd-
ari úr West End, sem hafði tekið
hana, heldur maður í Blackpool.
Maurice hafði látið taka myndina
áður en hann gekk að eiga Rak-
el. Hann hafði haft hugsun á
auglýsingagildinu löngu á undan
hinum hafði hringt til Black-
pool og látið senda heila tylft af
myndinni heim til sín, til þess að
hafa þær tilbúnar handa Lund-
únablöðunum. Og svo kom mynd
in í mörgum blöðum, ásamt
mynd af Julian „Sonur lávarðs
semur leikrit. Kona fjármála-
manns leikur aðalhlutverkið“. —
Það var strax farið að nefna
nöfnin þeirra í sömu andrá. Tvö
af vikublöðunum sendu ljósmynd
ara til Markhams, sem tóku mynd
af Julian og Rakel úti fyrir hús-
inu þar. Og sama gerðu blöð
sem bæta upp eigið fréttaleysi
með smá-kjaftasögum um þekkt
fólk. Rakel var hrifin af þessu,
Mina sagði ekkert en gnísti tönn-
um.
2.
Á fimmtudagsmorgun — dag-
inn eftir síðustu sýninguna á
leiknum fékk Maurice bréf frá
beinalækninum sínum, sem var
orðinn órólegur yfir þessari
löngu fjarveru sjúklingsins síns.
Hann tilkynnti, að hann ætlaði
að þoma til Markhams þá um
daginn — sagðist vonast til að
geta komið upp. úr hádegi — og
lauk bréfinu með því að gefa í
skyn, að ef Maurice hagaði sér
skynsamlega, gæti hann ef til vill
farið að standa á fótunum og
jafnvel ganga upp eitt stigaþrep,
með því að nota einn eða tvo
stafi.
Maurice las bréfið við morg-
unverðarborðið. Mike Hartigan
leit á hann, líkast móður, sem
ætlar að fara að láta barn sitt
reyna að ganga fyrstu skj-efin,
og Mina klappaði saman hönd-
um. Það verður stórkostlegt, hr.
Bannermann, sagði hún. Ertu
ekki spennt, Rakel?
Rakel leit rólega upp úr bréfi,
sem hún var að lesa. Auðvitað.
Vitanlega hlakka ég til þegar
Maurice getur farið að ganga.
Ertu ekki alveg á nálum, þeg-
ar þessi beinalæknir kemur?
nauðaði Mina.
Eg er hrædd um, að ég verði
ekki hérna til að bjóða hann vel-
kominn, svaraði Rakel.
Jú, auðvitað......
Mina mín góð, sagði Rakel og
röddin var ísköld og ásakandi.
Annað eins og þetta hef ég von-
andi leyfi til að ákveða sjálf.
Mina svaraði engu, heldur laut
fram yfir diskinn með reiðisvip
og auðmýkingar á andlitinu. —
Þetta bréf, hélt Rakel áfram, er
frá hr. Hansford, sem er að
bjóða mér til hádegisverðar með
sér í dag. Hann vill gjarna, að
þú komir líka, Julian.
Nú? Andlitið á Julian Ijómaði,
er hann skildi samstundis hvað
þetta boð gæti þýtt.
Eg vona, sagði Mina, með ís-
kulda í röddinni, að jafn fræg
persóna og Rakel þurfi ekki að
þjóta upp til handa og fóta við
fyrstu bendingu. Það ætti að
vera hægt að velja einhvern ann-
an tíma en í dag.
Nú greip Maurice fram í. —
Hvers vegna það. Eg get alveg
bjargað mér sjálfur. Eg hef Mike
hérna. Og auk þess býst ég ekki
við, að beinakallinn kæri sig
neitt um marga áhorfendur. Nei,
þú verður að fara, Rakel. Eg sé,
að þetta getur orðið mjög mikil-
vægt fyrir >ig, Hann brosti. Eg
vona, að þessi dagur þýði fyrstu
sporin hjá okkur báðum.
Mina horfði gaumgæfilega á
hann, er hann afgreiddi þetta
mál með því að veifa feitu, hvítu
hendinni Hún sá vel kvíðann,
sem lá að baki þessum kátu upp-
gerðarlátum. Hann vildi alls ekki
láta Rakel fara, og var meinilla
við, að hún færi. En hann mundi
fyrr deyja heldur en að fara að
biðja hana að vera kyrra. Þetta
var að minnsta kosti álit Minu.
Nú skal ég segja yður eitt,
sagði Julian, til þess að lækka
spennuna. Við skulum hringja
til ykkar frá Hansford og þá get-
um við skipzt á gleðifregnum.
Það væri ágætt, sagði Maurice.
Eftir morgunveróinn kom
Charlie Roebuck að dyrunum
með beyglaða bílinn, sem þeir
Julian áttu í félagi. Það var eins
og allur vindur úr honum. Sýn-
ingin var af staðin, og ef hún
kæmi nokkurntíma í alvöruleik-
hús, þá var hann að minnsta
kosti utanveltu. Hann var alveg
viss um, að Julian mundi gera
sig að fífli í sambandi við þessa
dökku töfradís. Það var eitthvað
meira á seiði en augað sá. Nú
vildi hann komast aftur til vinnu
sinnar. Og Mina var þessa dag-
ana álíka lífleg og kaldur hafra-
grautur. Hann var feginn að kom
ast burt Svo kvaddi hann alla.
Ég sé þig náttúrlega bráðum,
Julian, sagði hann. Þú fyrirgef-
ur að ég tek trogið, en vonandi
gefur frú Bannermann þér far.
Enda mundi svona fræg peirsóna
varla láta sjá sig í svona farar-
tæki. Eiginlega ættirðu að ánafna
mér þinn heíming, í minningu
ævilangrar vináttu.
Skítt með alla minningu, sagði
Julian, en taktu ruslaskrínuna,
og farðu með hana fjandans til,
en nú förum við að fá eitthvað
skárra, kall minn! Síðan fór hann
til að leita að eintaki af „Veikum
ís“ handa Hansford til að lesa.
Enginn varð eftir í dyraþrepun-
— Má ég dansa við yður næsta dans?
um nema Mina. Charlie leit um
öxl til að veifa til hennar, og
fannst hún eitthvað svo vesaldar
leg og sorgbitin. Hver fjandinn
sjálfur var hlaupinn í allan mann
skapinn í seinni tíð? spurði hann
sjálfan sig önugur, svo að gamla
trogið tók kippi og þaut síðan
glamrandi niður eftir brautinni.
Þetta var allt komið á öfuga end-
ann og enginn kátur lengur, eins
og áður hafði verið.
Mina var lika einmana og yfir-
gefin, eins og Charlie fannst hún
vera eftir útliti að dæma. Hún
þjáðist líka af þessum tómleika
sem oft kemur að lokinni mikilli
taugaáreynslu. Hún var nú orðin
þarna ein. Pabbi hennar var far-
inn á daglega „labbið“ sitt. Maur-
ice var farinn inn í herbergið
sitt og sagðist ætla að hvíla sig,
svo að beinakallinn hans skyldi
halda, að gestur hennar hefði ver-
ið „þægur“. Rakel var sjálfsagt að
„hvíla sig“ Það var ekki ein-
leikið hvað hún var mikill hvíld-
ar þurfi í seinni tíð, og Minu
leið illa af grunsemdum sínum
um hluta Julians í þessum
„hvíldum“ hennar.
Hún gekk nú um húsið, úauf
í skapi, kallaði á afghanahund-
ana sína og kom sér í sama skap-
ið og kvaldi Charlie Roebuck.
Nú voru allir farnir að fara í
taugarnar á öllum, allir tor-
tryggðu alla, og allir höfðu verið
svo glaðir og ánægðir áður en
þessi déskotans Júðakvensa kom
með þessa örlagaríku fegurS
sína. Mina stanzaði við hlöðu-
dyrnar og leit inn.
Marilyn Monroe
eftir Maurice Zolotov 19
Það vill svo til, að það er alls
ekki satt, að Fox-félagið hafi
standandi verðlaunatilboð til
handa hverjum þeim, sem geti
sýnt mynd af Marilyn með lok-
aðar varir. Þessi orðrómur kom
upp fyrir einum fimm árum og
það stóð á svarinu: félagið fékk
send hundruð mynda af Marilyn
með lokaðar varir, frá fólki, sem
vantaði aur. Earl Theisen sagði
einu sinni við mig: Hún lætur
aldrei taka svo mynd af sér, að
hún hafi ekki undirbúið það vand
lega. Hún veit alveg nákvæmlega
hvað hún er að gera. Þú getur
horft á hana meðan þú ert að
stilla vélina og hafa hana til-
búna. Hún veit alveg nákvæm-
lega hve mikið hún á að opna
varirnar og hve hátt að lyfta
efri vörinni".
Pete Martin hefur þetta eftir
henni: „Hvað það snertir, að ég
sé alltaf með opinn munn, þá
sef ég líka með hann opinn. Ég
veit það vegna þess, að hann er
opinn þegar ég vakna. Ég hugsa
aldrei viljandi um munninn á
mér, en ég hugsa annars alltaf
viljandi um það, sem ég hugsa
um“.
Þegar Marilyn Monroe yfirgaf
félagið sitt. af því að hún neitaði
að leika í gamanleiknum „How
to Be Very Pouplar“, fékk
leikstjórinn, Nunnally Johr.son
Sheree Noth hina hvíthærðu í
staðinn. „En hún vill ekki
stæla Monroe-aðferðina“, sagði
Johnson meinfýsnislega. „Hún
Vill leika allt hlutverkið með lok-
aðan munn“.
XVI.
Hittir Joe Di Maggio.
Eftir að Marilyn hafði lokið
við „Don’tr Bother to Knock",
féll hún í langvarandi þung-
lyndi. Enda þótt hún hefði ásett
sér að láta úlfaþytinn út af nekt-
armyndinni eins og vind um
eyrun þjóta, lagðist bæði hann
og svo uppljóstrunin um móður
hennar þungt á hana. Að ljúga
um móður sína og sitja nakin
fyrir mynd var hvörttveggja í
andstöðu við siðferðisskoðanir
hennar. Ekki svo að skilja, að
hún hefði aldrei brugðizt þessum
skoðunum, en þetta lagðist engu
að síður þungt á hana, og þegar
slíkt kom fyrir, dró hún sig sem
mest inn í sína eigin skel.
Marilyn hafði kynnzt málugum
og vingjarnlegum náunga, David
March, sem hafði talið hana á að
láta fyrirtækið Leslie og Tyson,
sem hann vann eitthvað fyrir,
sjá um fjárreiður hennar. Það
gerði Marilyn að vísu ekki, en
skrafið í honum hafði af fyrir
henni. Hann útvegaði henni með-
al annars íbúð, sem hún svo
leigði, snemma ársins 1952. En
það bætti ekki úr skák þó að
hún byggi ein.
Henni leiddist og hún var stöð-
ugt þreytt. Þegar hún fór út með
Skolsky að kvöldi dags, var hún
niðurdregin. Hún átti engar jafn-
aldra vinstúlkur til að skemmta
sér með. Eini maðurinn, sem hún
hafði gaman af að hitta var
March, en áhugi hans á henni
var eingöngu leiklistarlegs eðlis.
„Ég var aldrei nærgöngull við
•hana“, segir March. „Ég vildi
aðeins láta hana leika“. Einu
sinni gaf hún honum eintak af
almanaksmyndinni góðu og skrif-
aði á hana: „Til Davids. Viltu
ennþá bara láta mig leika?“.
Karlmenn drógu sig ekki eftir
henni og hún hafði heldur enga
löngun til þess. Minningin um
Arthur Miller var nú fölnuð eins
og visnað blóm, sem hefur verið
pressað innan í bók. í kvikmynda
verinu var hún fúl og fáorð. Orð-
rómurinn um deyfð hennar barst
til Zanucks, og í fyrsta sinn boð-
aði hann hana í aðalskrifstofuna.
Hann beitti öllum töfrum sínum,
því að nú var hún stjarna og það
var orðatiltæki þarna, að það
yrði alltaf að hafa stjörnurnar í
góðu skapi. Zanuck vildi, að
henni fyndist hún vera eftirsótt.
En eins og hún var nú í skapi,
fannst henni aðeins hann líta á
sig sem snöggvast og tauta nokk-
ur orð á þá leið, að „hún skyldi
treysta honum og hann skyldi
gera sitt bezta til að gera hana
að stórri stjörnu”. En með sjálfri
sér var hún þess fullviss, að
hann hataði hana enn.
En vitanlega var þetta mis-
skilningur, Zanuck hafði verið
að kynna sér tekjurnar af „Clash
by Night" og nú loksins vissi
hann að félagið hans átti dýr-
mætustu eign, sem kvikmynda-
félag getur átt — eina stærstu
stjörnu síns tíma. Og hann þráði
jafn innilega og Marilyn sjálf að
koma henni á framfæri í mynd-
um, sem gætu uppfyllt vonirnar,
sem hann gerði sér nú um per-
sónu hennar.
Þetta „svartnætti sálarinnar’*
stóð mánuðum saman hjá Mari-
lyn. í þessum óróleik sínum, flutti
hún enn búferlum og nú í skrraut
lega íbúð í Beverly Hills, en sú
íbúð féll henni heldur ekki í geð
og hún flutti enn í rándýra íbúð
í Bel-Air-hótelinu. Þar borgaði
hún 750 dali á mánuði fyrir íbúð-
ina, sem var með svölum og út-
sýni yfir sundpollinn.
Stundum bauð hún March
heim og þau borðuðu saman úti
á svölunum. Svo þegar kólnaði,
fluttu þau sig inn fyrir og
kveiktu upp í arninum. Þau gátu
setið þarna tímunum saman og
talazt við. Þá andvarpaði hún oft
og sagði: „Hvað er þetta líf eigin-
lega?“ En March var enginn
heimspekingur og gat því ekki
útlistað hina dularfullu vegi til-
verunnar. En oft sagði hann
henni, að það sem hún þyrfti,
væri maður, sem hún elskaði og
elskaði hana. En reynsla hennar
úr kvikmyndaheiminum hafði
kennt henni að draga sig heldur
í hlé frá umgengni við leikara,
kvikmyndahöfunda og leikstjóra.
„Ég læt engan segja mér fyrir
um líf mitt“, sagði hún einu sinni
við March. „Og ég ætla ekki að
fara út með neinum snápum, sem
félagið vill senda mig á stefnu
mót við. Það er ekki til almenni-
legur maður í allri Holywood.
Þeir eru allir á höttunum eftir
því sama. Þeir leggja það ekki
einu sinni á sig að vera róman-
tískir. Sumir þeirra eru snotrir
og halda, að það nægi. Nei fjand
inn hafi það! Ég kæri mig ekkert
fremur um karlmann, þó að hann
sé laglegur. Til þess að gera mig
hamingjusama, þarf maðurinn að
vera eitthvað. Eg vil fá mann,
sem er heiðarlegur, greindur og
óhræddur við að segja meiningu
sína. Ég vil heldur vera einmana
alein heldur en með manni, sem
hefur upp á ekkert að bjóða.
Hollywood er full af einmana
fegurðardísum og Marilyn var
hvað mest einmana þeirra allra.
Hún gekk oft, ein og óþekkt eftir
Sunset Boulevard, horfði í búð-
argluggana og á þá, sem framhjá
fóru, og hugsaði um lífið og mann
lega tilveru.
„Monkey Buslness" fór í upp-
töku 26. febrúar 1952. Fjórum
dögum seinna vaknaði Marilyn
máttlaus og lasin og með sótt-
•hita. Hún lá í rúminu allan dag-
inn, í þedrri von, að sér skánaði,
en það var öðru nær, heldur
versnaði henni. Hún kallaði á
lækninn sinn og hann fann, að
hún var með háan hita. Einnig
kvartaði hún um mikla verki f
maga. Þetta virtist helzt vera
botnlangabólga, og læknirinn
pantaði sjúkrabíl til að koma
henni í sjúkrahús.
Myndatökunni var haldið áfram
Og þau atriði tekin, sem Marilyn
var ekki í. í sjúkrahúsinu voru
henni gefnar stórar sprautur af
penicillini, sem dró úr bólgunni,
1. marz var tekin af henni rönt-
genmynd, og ákveðið, að hægt
væri að draga uppskurðinn þang-
að til myndinni væri lokið. Svo
var botnlanginn frystur.
Síðasta daginn í sj úkrahúsinu
mátaði hún búninga, og einn
blaðasnápurinn huggaði unnend-
ur hennar með því, að jafnan
væri hjúkrunarkona við höndina,
til þess að sjá um, að hún hef?S
nægar hvíldir milli þess að húa
mátaði.