Morgunblaðið - 07.11.1962, Blaðsíða 22

22
MORGVNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 7. nóvember 1963
s
paradís skíðamannanna

Aldrei fyrr hafa reykvískir
skíðamenn fengið snjóinn
jafn snemma og nú og sjald
an jafn gott samíellt skíða-
færi fyrri hluta vetrar.
Fréttamanni blaðsins fannst
því kjörið tækifæri að bregða

Þessi unga stúlka er komin á
ferð með Iyftunni og ætlar upp
á toppinn.
sér eina helgi upp í Hveradali
og eyða henni á skíðum með
skemmtilegu fólki í paradís snjó
dýrkenda.
Um kl. 7 á lauigardagskvöldið
rennum við í hlaðið hjá Skíða-
skálanum i Hveradölum. Við
hittum strax hjónin Óla Olason
og frú hans, þar sem þau voru
önnum kafin í eldhúsinu að búa
sig undir að taka á móti 30 manns
sem sitja áttu veizlu þar um
truflandi áhrif á ferðir okkar.
,7;.ð fengum okkar veizlumat, en
spenntum síðan á okkur skíðin
og héldum út í brekkurnar, þar
sem Ijósin blikuðu. Fjöldi manns
hafði verið þama um daginn, en
nú var farið að fækka og þeir
síðustu renndu gér heim rétt í
þann mund er við komum út.
Það var unaðslegt veður, ofur
lítið frostkul og svalandi gola
stóð af og til ofan úr giljunum
rétt til að strjúka heitan vangann
eftir að hafa plampað upp brekk
urnar.
Fallið í far.g móður jarðar.
Ungur þjónn í skálanum var
svo vingjarnlegur að lána frétta
manni bæði skó, skíði og stafi.
allt af hinni fulíkomnustu gerð.
Nú var að athuga þessar nýtízku
gripi og vita hvort hægt væri að
standa á þeim snúning. Ekki
hætti maður sér hátt til að byrja
með. Það þvældist nokkra stund
fyrir okkur að finna jafnvægið
og læra að beita skíðunum. Við
höfðum ekki reynt þessa íþrótt
í áratug eða svo. Furðu fljótt
tókst allgóð samvinm. milli frétta
mannsins og skíðanna hans Elías
ar, þótt ekki væri hætt á nein
stórræði til að byrja með. Svo
fór þó, að fréttamaðurinn neydd
ist til að falla í mjúkt en svalt
fang móður jarðar en hvorki
jörðin né fréttamaðurinn hafði af
því varanlegt tjón. Hins vegar
fengu bindingarnar á skíðunum
þolraun og stóðu sig með ágæt-
um, því öryggisútbúnaðurinn lét
undan og hefir það að líkum
bjargað ökla fréttamannsins. Þar
með bjargaði tæknin örþreyttum
læknum Slysavarðstofunnar frá
því að þurfa að binda um aum
an ökla.
Þannig leið tíminn í þessari
mjallarhöll veturnæturinnar allt
fram til miðnætt
Plampa brekkur og bruna nið
ur, reyna að beygja og rembast
við að standa.
Um miðnætti var ákveðið að
hætta að sinni, í byrja heldur
hafa farið í gufubað, sem var
frábær hressing að loknu erfið-
inu, settumst við á tal við þau
skálahjón og bar margt skemmti
legt á góma. Þau sögðu okkur
frá atviki, sem þau lentu í í sum
ar, er þau fóru á skíðanámskeið
inn í Kerlingarfjöll. Kom þeim
saman um að slíkt ævintýr hefðu
þau aldrei lifað fyrr.
Sunnudagurinn rann upp bjart
ur og fagur, eins og í sveitaróm
an. Sólin gyllti fjallatindana og
stirndi á mjöllina. Vel hvild og
endurnærð héldurn við á ný út
í brekkurnar. Hundruð skíða-
fólks var komið á kreik. Stór-
meistararnir renndu sér ofan af
efstu toppum í tignarlegum
sveigum og sveiflum. Þeir sem
Áhrifamikil þrenning innart skíðasamtakanna: Valdimar örn-
ólfsson, hinn kunni skíðakappi og kennari í Kerlingarfjöllum,
lengst t. v., ifrú E.len Sighvatsson, formaður Skíðaráðs Reykja-
víkur, og Sigurjón Þórðarson, formaður IR, ræða hér saman
um væntanleg mot skíðamanna í vetur.
minna máttu sin fóru skemmra
áleiðis en höfðu eigi að siður á-
nægju af íþróttinni.

kvöldið. Þetta hafði þó engin | í bíti næsta morgun. Eftir að
Eysteinn Jónsson, fyrrv. ráðherra, tekur sér
lyftunni.
skíða-

.Skiðaskógur fyrir framan Skíðaskálann í Hveradóium.
•sSSSA
mMmml m
Enn aðrir renndu sér á sleða
og voru það fyrst og fremst börn
og unglingar. Þá sáum við hugul
saman pabba með lítinn hnokka
í kerrupoka. Hann settist á skíð
in með strákinn í fanginu og
svo renndu þeir sér feðgarnir og
höfðu báðir gaman af að því er
okkur sýndist.
Nú var skíðalyftan komin í
gang og frú Ellen Sighvatsson
hinn óþreytandi formaður Skíða
ráðs Reykjavikur liðsinns mönn
um við að fá belti og kort til
þess að flestir gætu komizt af
stað með vélarkrafti upp í brekk
una. Allir vildu vera sem fyrst
ir upp á toppinn og auðvitað tók
það ekki nema mínútubrot að
renna sér niður. Við sáum Ey-
stein Jónsson frv. ráðherra bruna
upp með lyftunni og að vörmu
spori kom nann einnig brunandi
niður.
Við höfðum orð á því við hann
að munur væri nú að njóta tækn
innar við að komast upp á við
Tók hann undir það og sagði að
víða mætti hafa þessi þægindi,
þax sem til þeirra mætti nota
venjulegar heimilisdráttarvélar.
Eysteinn virtist öllum skíðamönn
um kunnur og ræddi af fjöri við
þá um getu þessa eða hins, fram
för Jóns og frækn Páls.
Margir okkar
fræknustu skíðamenn.
Þarna mátti kenna margra
okkar frægnustu skíðamanna og
þjálfara þeirra Otto Rieder,
Austurríkismanninn, sem „leið
beint hefur strákunum okkar í
hálfan mánuð“, eins og frú EUen
Sighvatsson komst að orði.
í hópnum voru þeir Kristinn
Benediksson og Árni Sigurðsson
báðir frá ísafirði og Reykvíking-
arnir Valdemar Örnólfsson,
Guðni Sigurðsson, Ásgeir Úlfars
son, Hukur Hergeirsson, Harald
ur Pálsson sem raunar var Sigl
firðingur þegar við þekktumst
fyrst á skíðum, Magnús Guð-
mundsson, Sigurður Einarsson
og Kristinn Þorkelsson frá Siglu
firði, svo nokkrir séu nefndir.
Ekki má heldur gleyma skíða
konum okkar, því þarna komu
einnig þær Jakobína Jakobsdótt
ir og Karolína Guðmundsdóttir.
Þá mátti einnig sjá ungar. upp
rennandi stjörnur svo sem Björn
Bjarnason og Siglfirðinginn 10
ára, Tómas Jónsson auk sona
Haralds Pálssonar þá Eyþór og
Harald.
Við höfðum einnig spurnir af
þvi að þennan sama dag voru um
100 manns hjá skála Í.R. í Hamra
gili og svipaður fjöldi við skála
Ármanns í Jósepsdal. Þá hefir
áður verið skýrt frá því hér í
blaðinu að nokkrir kappar
brugðu sér á sunnudaginn upp á
Skálafell og fengu sér verulegt
brun ofan af toppi þess.
Heit faðmlög
Meðan við fylgjumst með snill*
ingunum fer okkur að kitla í
iljarnar að halda hærra upp og
þar kemur að fréttamaður eltir
Valdemar Örnólfsson efst upp í
brekkuna Ekki er fyrir það að
synja að hjartað iækkaði í búkn
um blaðamannsins, þegar horft
var niður, og hefði að likindum
verið hyggilegast að spenna af
sér skíðin og ganga niður. En
vitlausa leiðin var auðvitað valin
og skiðin brunuðu af stað. Allt
gekk vel í fyrstu, en svo fór hrað
inn að verða ískyggilegur og lok*
kom þar að hryggurinn sneri
niður, og hausinn fór á undan
allgóðan spöl meðan sólin gældi
við neðri flöt skíðanna. Svo kom
hnykkur, snúningur og sitthvað
fleira, sem allt gerðist með slík
um hraða að vart varð greint,
en staðar nam blaðamaðurinn
með annað skíðið fast við vinstri
fót, hausinn á kafi í fönn, en hitt
skíði Elíasar þaut stjórnlaust
niður hrattann.
Hóf er bezt á hverjum hlut.
„Þarna reisturðu þér huröaraa
um öxl karl minn“, tautaði blað*
Framh. á bls. 23.