Morgunblaðið - 24.11.1962, Page 16

16
MORCUNBLAÐIB
Laugardagur 24. nóv. 1962'
GUNNAR ASGEIRSSON H. F.
Ti! sölu
eru 5 herbergja glæsilegar íbúðir við Ægissíðu.
Málflutningsskrifstofa
VAGNS E. JÓNSSONAR
Austurstræti 9. — Símar 14400 og 20480.
Jón Kr.
EEéasson
sextugur
EINHVER mesti heiðursmaður
í Bolungarvík, Jón Kr. Elíasson,
skipstjóri, á sextíu ára afmæli í
dag. Jón hefur verið annálaður
dugnaðarmaður um árabil, sótt
sjóinn af hörku og reynzt hér
nýtur þjóðfélagsþegn. Jóni hafa
verið falin mörg trúnaðarstörf í
þágu byggðarlagsins á undan-
förnum árum, m. a. setið í
hreppsnefnd Hólshrepps um ára-
bil Og starfað mikið að málefn-
um sjómanna hér. Jón er vinsæll
maður hér um slóðir og hjálp-
samur, og ekki er að efa, að
vinir hans senda honum hugheil-
ar óskir á þessum merkisdegi.
Um svo góðan mann er óþarft
að geta, að hann er einlægur
Sjálfstæðismaður og hefur verið
alla tíð. — Ég undirritaður þakka
Jóni og fjölskyldu hans vináttu
á liðnum árum við heimili mitt
og óska honum allra heilla á
þessum degi.
Friðrik Sigurbjörnsson.
UTAN ÚR HEIMI
Framh. ai. bls. 12.
andi lista og bókmennta. Það ei
ekki gott að segja, hvað af því
hefði hlotizt, ef Tyrkir hefðu ekki
verið sigraðir að þessu sinni á
völlunum fyrir utan Vínarborg.
Sennilegt, að margt hefði þá orð-
ið öðruvísi í henni gömlu Evrópu.
Én næsta dag, 8. október, fljúg-
um við íslendingarnir á vit Tyrkj
ans, sem er nú meinlaus orðinn
og stórveldin gerðu að dyraverði
við Bospórus eftir fyrri heims-
styrjöld. Ferðin gengur að ósk-
um. Tyrkland heilsar með hvolf-
þökum og mjóturnum bænahús-
anna í Istambúl. Við erum sýni-
lega komin í land Múhameðs-
trúarmanna. Hálfmáninn er kom-
inn í stað krossins.
LOGSIiÐUTÆKI OG
VARAHLUTIR
G. Þorsteinsson & Johnson Rif.
Grjótagötu 7. — Sími 2-4250.
Skrifstofustúlka
Góð skrifstofustúlka óskast strax. Þarf að kunna
vélritun og ensku. — GOTT KAUP.
Tilboð merkt „Gott starf — 3228“ leggist á af-
greiðslu blaðsins fyrir næstkomandi miðvikudag.
EinbýEishús
Stórglæsilegt einbýlishús 177 ferm. með bílskúr
í nýja hverfinu í Garðahreppi, selst fokhelt með
miðstöð. Húsið er 6—7 herb.
Austurstræti 14 3. hæð
símar 14120 og 20424.
Síldarstúlkur
vantar nú þegar til síldarsöltunar í Reykiavík.
Upplýsingar í síma 34580 og 13802.
GUNNAR HALLDÓRSSON.
t/pp^ýsingar gefur
i
2
LESBÖK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
3
ofan í vasann á hvítu
skyrtunni minni.“
„Rétt er það,“ svaraði
Agnarögn, „en svo vakn-
ég við það, að mér var
svo kalt á rófubroddin-
um, að ég flutti mig í
þennan hlýja ullarvasa.
En af hverju ertu svona
æstúr? Er nokkuð að?
Klumpur lyfti Agnar-
ögn varlega upp úr vas-
anum og strauk henni.
„Nei, nú er allt gott aft-
ur,“ sagði hann og hló.
„Nú skulum við flýta okk
ur heim og fá morgun-
matinn og þá skal ég
segja þér, hvað litlu mun
aði að þú lentir í þvotta-
vélinni."
Endir.
öxl og sá tvo krúnurak-
aða svartmunka laumast
í áttina til mín. Ég eyddi
engum tíma í að hugsa
um, hvað þeir ætluðust
fyrir, en spratt á fætur
og tók umsvifalaust til
fótanna.
Ég heyrði mennina
kalla eitthvað og fótatak
þeirra, þegar þeir hlupu
á eftir mér. Um þrjátíu
metra spölur var á miili
okkar og það reyndi ég
áð færa mér í nyt. Ég
þaut út gegn um undir
ganginn, hljóp síðan eft-
ir trjágöngum nokkrum
og yfir götuna og var
þá aftur staddur á mark-
aðstorginu. Kveikt hafði
verið á kynd:lum, sem
vörpuðu mildri birtu um
torgið, og ég flýtti mér
að hverfa inn í mann-
þröngina. Þegar ég leit
um öxl, gat ég hvergi
komið auga á þá, sem
eltu mig. Ég var svo
hræddur og flýtti mér
svo mikið, að ég vissi
ekki fyrri til en ég rakst
á einn vegfarandann og
velti honum um koll.
Þegar ég rétti fram
höndina til að reisa hann
á fætur, sá ég, að þetta
var drengur á aldur við
mig. Hann var fölur og
vesældarlegur og með lík
amslýti, sem gerðu hann
að kryplingi. Ég var í
öngum mínum út af þess-
ari slysni og reyndi á
allan hátt að gera honum
skiljanlegt, hversu mjög
mér þótti fyrir þessu.
Vonandi hefði ég ekki
meitt hann?
Hann horfði á mig með
vaxandi athygli..
David Severn:
Við hurfum inn
í framtíðina
Skyndilega fann ég á|
mér, að einhver hætta
steðjaði að. Ég leit um
Svo greip hann í hand-
legginn á mér og sagði:
„Já. Það hlýtur að
vera þú. Þú ert annar af
drengjunum —, loksins
ertu kominn!"
Rödd hans var hrein
og hvell og titraði af á-
kafa. Ég skildi hann án
teljandi erfiðleika. Hann
talaði rnína eigin tungu
næstum því rétt. „En
vinur þinn? Hvar er
hann? Hvar er hinn
drengurinn?“
eins og nú hefði hann
fundið undankomuleið,
gaf mér bendingu og
hvíslaði: „Komdu á eftir
mér?“
Án þess að hika fylgdi
ég honum eftir út af torg
inu. Heppnin var sann-
arlega með mér. Fyrst
þessi drengur var banda
maður minn, mundi mér
takast flóttinn frá ofsækj
Ég var svo undrandí,
að ég gat varla svarað.
„Þú, — þú veizt hverjir
við erum?“
„Auðvitað veit ég það.
Það vita allir í borginni.
Þeir eru að leita að ykk-
ur.“
Hverjir voru „þeir“?
Hverjir höfðu leitað okk-’
ar? Voru það mennirnir
í svörtu kuflunum?
Ég reyndi í flýti að
segja honum, hvað skeð
hafði. „Vertu svo vænn
að hjálpa mér. Feldu mig
einhvers staðar. Þeir eru
að elta mig,“ bað ég.
„Heldur þú, að verð-
irnir hafi séð þig?“ Ég
kinkaði kolli. „Það var
nú verra,“ sagði hann
og virtist hugsa sig um.
En svo brosti hann
endum mínum og máske
fengi ég meira að segja
húsaskjól yfir nóttina.
Á morgun gætum við
svo leitað að Dick. . . .
Við hlupum fyrir horn
og lentum beint í flasið
á svartkuflungum.
Það var þýðingarlaust
að ætla að snúa við. Þeir
höfðu þekkt mig og hróp
uðu og bentu. Einn
þeirra greip í handlegg-
inn á mér, annar svipti
ábreiðunni ofan af höfð-
inu á mér og benti hróð-
ugur á snöggklippt hár
mitt. Þeir voru ógnandi
og hrottafengnir. Ég barð
ist um á hæl og hnakka,
en miátti mín einskis.
Drengurinn með krypp-
una hafði horfið eins og
jörðin hefði gleypt hann.
Ég svipaðist um eftir hon
um, svo að ég gæti sagt
honum meiningu mína,
hversu auðvirðilegur
svikari hann væri. Tæp-
lega var þetta nein til-
viljun, hann hafði sjálf-
sagt vitandi vits leitt
mig beint í gildruna. Að
því loknu hafði hann svo
laumast í burtu, ég gat að
minnsta kosti hvergi séð
hann.
Dálítill hópur af fólki
hafði strax safnast saman
til að horfa á okkur. Um
leið og ég var leiddur á
brott milli tveggja svart-
kuflunga, heyrði ég dreng
inn kalla. Rödd hans var
há og hvell og barst úr
talsverðri fjarlægð. Ég
heyrði að í þetta sinn tal
aði hann hina undarlegu
ensku, sem ég skildi illa.
Á næsta andartaki kom
hann þjótandi út úr
hliðargötu í fararbroddi
fyrir fjölda af reiðuin
mönnum. Eftir það tók
heldur betur að færast
lif í tuskurnar.
Hópurinn kom á harða
spretti í áttina til okkar.
Sumir þeirra báru stafi
eða lurka. Svartkuflung-
ar reyndu fyrst að kom-
ast undan á hlaupum og
drógu mig með sér. Ég
gerði ráð fyrir, að fólkið
væri að Ojarga mér og á-
kvað að tefja för okkar
sem mest. Allt í einu kast
aði ég mér áfram af öllu
afli um leið og ég dró
fæturna eftir mér. Annar
kuflmaðurinn hnaut við
og sleppti tökunum á
mér. Hinn gat ekki einu
haldið mér uppi. Ég féll
og greip í fallinu utan
Framhald í næsta blaði.