Morgunblaðið - 03.01.1963, Side 20

20
mokgvisblaðið
Fimmtudagur 3. januar 1963
PATRICIA WENTWORTH:
MAUD
KEMUR í HEIMSÓKN
— Mig langar ekki nokkurn
skapaðan hlut til að vera þrjátíu
og fjögra.
Katrín glennti upp dökkbláu
augun.
— Hvað þýðir að vera að halda
fram svona vitleysu? Það, sem
þig vantar — og hefur alltaf
vantað — er litur og svo ofur-
lítið bliðari svipur. Þú ættir að
sefa þig fyrir framan spegil.
Rietta kipraði varirnar. Reiðin
var rokin úr henni. Nú gat hún
haft gaman af Katrínu. Þegar
hún hugsaði til sjálfrar sín, stand
andi fyrir framan spegil og æfa
blíðusvip, gat hún ekki annað
en brosað.
— Við gætum kannski æft
okkur saman, sagði hún.
Katrín blés frá sér reykjar-
skýi.
— Jæja, þá ertu farin að hlæja
að mér. Ég hélt fyrst, að þú ætl-
aðir að bíta mig á barkann. Mér
þætti gaman að vita, hvort
James er orðinn feitur. Það væri
leiðinlegt, ef hann væri orðinn
það — eins og hann var laglegur.
•Þið voruð svei mér glæsilegt
par — en vitanlega hefði hann
átt að verða ástfanginn af ein-
hverri Ijóshærðri, eins og mér.
Það var fallega gert af mér að
reyna ekki að ná honum frá þér!
Rietta leit upp þessum gráu
augum sínum og lét þau hvíla
stundarkorn á Katrínu. En þar
sem báðar vissu jafn vel, að
þetta hafði Katrín einmitt reynt,
en árangurslaust, fannst henni
ekki ástæða til að segja eitt. Hún
þagði því eins og steinn. Eftir
ofurlitla stund tók hún aftur til
vúð að þræða litla kjólinn.
Katrín hló vingjarnlega og
sneri aftur að James Lessiter.
— Æ, ég veit nú ekki, hvort
það er betra að vera ístrubelgur
eða horgrind. James hlýtur að
vera orðinn hálf-fimmtugur. Hún
saug vindlinginn og bætti við:
— Hann ætlar að koma í kaffi
til mín í kvöld. Þú ættir að koma
líka.
— Nei, þakka þér fyrir.
— Það ættirðu nú samt að
gera. Einhverntíma verðurðu að
hitta hann, hvort sem er. Ljúktu
því af, vingjarnlega og skynsam-
lega, þegar þú getur litið út upp
á þitt bezta, í staðinn fyrir að
rekast einhverntíma á hann af
tilviljun, þegar annaðhvort hár-
ið á þér er úfið, eða þá allt þorp-
ið á næstu grösum til að horfa
á, hvernig þér verður við.
Rétt sem snöggvast kom upp
í andlit Riettu þessi roði, sem
hana skorti venjulega. Reiðin
sauð niðri í henni, en hún hafði
gott vald á henni. Hún mælti:
— Við erum ekki skólastelpur
lengur. Mér þarf engan veginn
að verða við. Ef James ætlar að
setjast hér að, hittumst við auð-
vitað einhverntíma. En mér
kæmi það mjög á óvart, ef hann
yrði hér til langframa. Ég er
hrædd um, að honum finnist
Melling ekki sérlega upplífgandi.
— Hann er orðinn sterkríkur,
sagði Katrín og var hugsi.
Reyndu nú að stíga af þessum
háa hesti þínum, Rietta! Það er
mikill munur, að Melling-húsið
skuli komast í byggð aftur, Og ef
út í það er farið, eruð þið James
gamlir vinir og við elztu vinir
hans. Það getur ekki verið sér-
lega skemmtilegt fyrir hann að
koma í tómt húsið. Mér finnst
við þurfa að bjóða hann vel-
kominn. Komdu nú í þetta kaffi
hjá mér í kvöld!
Rietta horfði fast á hana. Það
hefði verið svo miklu eðlilegra
að Katrín hefði viljað sitja ein
að James Lessiter. Hér lá ein-
hver fiskur undir steini, sem
bráðum mundi koma betur í ljós.
Katrín ætlaði sér áreiðanlega
eitthvað sérstakt með þessu.
Hún brosti því ofurlítið, rétt til
að sýna hinni, að hún léti ekki
ginna sig.
Katrín Welby stóð upp, rólega
Og virðulega.
— Jæja, þú kemur þá ef þú
getur, sagði hún. En áður en
hún var komin út að dyrum, leit
hún um öxl.
— Er Carr ekki heima?
— Nei, hann og Fancy fóru til
London.
Katrín Welby hló. — Ætla þau
að giftast?
Ég vil ekki ráða þér til að
spyrja hann um það. Sjálf hef
ég ekki gert það.
— Hann væri vitlaus ef hann
tæki upp á því. Hún er óþarflega
lík Marjorie. Það verður sama
sagan upp aftur.
— Þú hefur ekkert leyfi til
að segja það.
Katrín kyssti á fingur til henn
ar.
— Það er tilgangslaust að
reyna að setja þig upp í háan
hest við mig — það ættirðu að
vita, eftir öll þessi ár. Ég lít bara
á þetta með skynsemi og þú
ættir líka að nota þína skynsemi
og taka fyrir þetta áður en það
er um seinan. Nema þú viljir, að
allt fari í hundana aftur — og
það held ég gæti riðið honum
að fullu. Fékkstu nokkurntíma
að vita, hver það var, sem
Marjorie hljóp burt með?
— Nei.
— Jæja, hún sparaði nú öllum
miklar áhyggjur með því að
deyja. Ég á þar við, að eftir að
hún var komin aftur, allslaus og
í vandræðum og hann búinn að
taka hana að sér og hjúkra henni,
þá hefði hann ekki getað farið
fram á skilnað. Og það væri ekk
ert spaug ef sú saga ætti að fara
að endurtaka sig. Jæja, ég sé þig
í kvöld!
IV.
Fancy Bell gaut augunum und
an löngu augnhárunum og sá. að
félagi hennar var í slæmu skapi.
Hún andvarpaði ofurlítið og
sneri sér að sjón, sem ánægju-
legri var, en það var hennar eig-
in mynd í speglinum, sem var
bakatil í glugganum í tízkubúð-
inni. Þessi rauði litur var dálítið
djarfur — dálítið tvíræður, mátti
laglegur — enginn gat látið sér
dæma tillitinu, sem flestir, ef
ekki allir, sem fram hjá fóru,
sendu henni, var hann velheppn-
aður. Þau Carr vöru velheppn-
aðar andstæður. Hann var mjög
laplegur — enginn gat látið sér
detta í hug að andmæla því. Og
vitanlega var ekkert heppilegra
en svona dökkur maður með
þunglyndissvip. til að láta ljós-
hærða stúlku sýnast ennþá bjart-
ari yfirlitum en hún var í raun
og veru. Og hann var nú líka
svo indæll, en mikið væri samt
skemmtilegra ef hann vildi brosa
ofurlítið og gefa til kynna, að
hann nyti samverunnar við hana
svolítið. En það var nú ekki
hægt að heimta allt.
Það var einhver harður kjarni
mannlegra hygginda að baki
þessu glæsilega útliti. Það var
ekki hægt að fá allt, sem maður
girntist, en þá varð að ráða það
við sig, hvað maður girntist mest.
Ungir menn með vasana fulla af
peningum voru að bjóða manni
út með sér um helgar. En hún
var nú ekki þannig stúlka og lét
þá vita af því — og þeir endur-
tóku sjaldnast boðið. Atvinnan
sem sýningarstúlka var ágæt
meðan hún stóð yfir, en ihún var
bara aldrei langvinn. Skynsama
stúlkan, sem hét Frances, vildi,
að Fancy fengi sín tækifæri í
lífinu, og hún vissi alveg, hvað
hún vildi — hún vildi komast
hærra í heiminum, en þó ekki
svo hátt, að tengdafólkið liti nið-
ur á hana — svo nóga peninga
til að eignast vistlegt heimili, og
svo sem þrjú börn og einhvern
til að vinna grófari verkin, af
því að hún vildi ekki slíta sér
út og henni hafði alltaf tekizt að
halda höndunum á sér fallegum.
Auðvitað þyrfti hún að vinna
dálítið. sérstaklega eftir að börn-
in væru komin. En hún var
ekkert ófús á það. Frances var
búin að reikna þetta allt út. Hún
var nú áð reikna út, hvort Cárr
Robertson mundi duga í sitt hlut
verk í þessum einkaleik hennar.
Hann hafði atvinnu og átti eitt-
hvað ofurlítið til, og Fancy
mundi veitast létt að verða ást-
fangin af honum, en Frances ætl-
aði ekki að þola henni að gera
neina vitleysu.
Hún rétti upp hönd og togaði
í ermina hans.
— Hérna er staðurinn, þar sem
— Við erum í feluleik, mamma, og litli bróðir faldi sig í ís-
skápnum.
frú Welby sagðist láta greiða
sér. Það verður klukkutími, og
svo getum við fengið okkur te á
eftir.
Hann horfði á hana fara, og
það var eins og honum létti svo
einkennilega. Nú hafði hann
klukkutíma til umráða, þegar
enginn mundi heimta neitt af
honum. Hann þurfti hvorki að
tala né sýna ástaratlot, né stilla
sig um ástaratlot. Honum var
innanbrjósts svipaðast því, sem
fólki verður, þegar gestirnir eru
að fara. Maður getur hafa haft
ánægju af nærveru þeirra, en
það er nú samt eitthvað þægileg
tilhugsun að ráða aftur yfir hús-
inu sjálfuh En svo var bara
þetta, að þegar hann réð yfir hús-
inu sjálfur, var alltaf sá mögu-
leiki fyrir hendi, að einhver
draugur, sem ekki hafði verið
kveðinn niður, birtist — fótatak
Marjorie á ganginum .... hlát-
urinn hennar og gráturinn henn-
ar .... og veiklaða röddin: „Nei,
nei, ég skal aldrei segja þér nafn-
ið á honum. Eg vil ekki, að þú
myrðir hann .... Nei, Carr, nei!“
En nú greip raunveruleg
mannsrödd fram í. Hann leit upp
Og hleypti brúnum taugaóstyrk-
ur, svo að hann líktist Riettu
frænku sinni, og sá þá góð-
mannlega svipinn á hr; Holder-
ness. Ein af fyrstu endurminn-
ingum hans var góðvild hr. Hold-
erness, ásamt aur í lófann. Að
því er Carr gat bezt séð, hafði
hann ekki breytzt nokkurn skap-
aðan hlut — framkoman var
virðuleg, rjóður í andliti og rödd-
in sterk og drynjandi. Fyrirtækið
hans hafði þegar í þá daga, haft
á sér orð sem rótgróin málfærslu
skrifstofa, og svo hafði verið æ
síðan. Hann klappaði á öxlina á
Carr og spurði hann hvort hann
væri kominn til langrar dvalar.
— Rietta hefur ánægju af, að
þú komir. Hvernig líður henni?
Hún slítur sér vonandi ekki of-
mikið út? Seinast þegar ég sá
hana, fannst mér eins og hún
þrælaði ofmikið, en hún sagðist
enga hjálp hafa með garðinn.
— Nei, hún hefur orðið að
hætta við matjurtirnar. Og hún
hefur heldur ekki mikla hjálp
innanhúss — bara hana frú Fal-
low nokkra tíma, tvisvar í viku.
Eg held, að hún vinni alltof
mikið.
— Þú verður að gæta hennar,
drengur minn. Gott fólk er of
KALLI KUREKI
gl/DD£*)LY, eED GBABS
A FOOT AM> HEAVES!
~ *
*
Teiknari: Fred Harman
Im.
J$ce sfhth/s sHAeee up dyhis fall , but
HE HAHG-S OM TDH/S &UN*"
I AIN’TSOMNA SHOOT VÖU ’—'
TILL AFTER YOÚ TALK! GTV UP*
Allt í einu grípur Kalli í fót Ása og
3iarpar honum aí baki.
Ási er eftir sig eftir byltuna, en
grípur þó til byssunnar.
— Ég ætla ekki að skjóta þig fyrr
en eftir að þú hefur leyst frá skjóð-
unni.
sjaldgæft og hún gætir sín ekki
sjálf — konur gera það aldrei.
Okkar á milli sagt, hafa þær all-
ar dyggðir til að bera, nema al-
menn skynsemi. En hafðu það
ekki eftir mér. Það eru engin
vitni að því, svo að ég neita auð-
vitað öllu. Hann rak upp glymj-
andi hlátur. — Jæja, ég má ekki
standa hér Og kjafta. Eg er búinn
að vera í réttinum allan daginn,
og verð að koma mér í skrifstof-
una. En vel á minnzt: Eg hef
heyrt, að James Lessiter sé kom-
inn heim. Ertu búinn að sjá
hann?
Carr kipraði varirnar, tauga-
óstyrkur, eins og þegar hann
hleypti búnum.
— Aldrei séð hann á ævi minni.
Hann var farinn héðan áður en
síðan hann kom?
— Já, já, auðvitað var hann
það. Og nú er hann kominn heim,
ríkur maður. Það er gaman að
heyra einstöku sinnum um vel-
gegngni manna — mjög ánægju-
legt. Svo þú hefur ekki séð hann
síðan hann kom.
— Mér finnst enginn hafa séð
hann enn. Og það er heldur varla
von, því að hann kom víst í
gærkvöldi. Frú Fallows var þar
upp frá að hjálpa Mayhew-hjón-
unum
— Já .... eldabuskunni og
brytanum hans Lessiters .........-
ágætis fólk. Mayhew kemur I
skrifstofuna til mín í hverri viku,
að sækja kaupið þeirra. Þannig
heyrði ég, að von væri á James.
En hann hringir sjálfsagt til mín,
Eg hef haft mikla vinnu fyrir
hann, þegar hann er alltaf svona
að heiman, og svo dó móðir hans
í millitíðinni. Jæja, vertu sæll,
drengur minn. Það var gaman að
sjá þig.
ÍHÍItvarpiö
Fimmtudagur 3. Janúar.
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 „Á frívaktinni*': sjómannaþátt*
ur (Sigríður Hagalín).
14.40 „Við, sem heima sitjum" (Dag-
rún Kristj ánsdótti r).
15.00 Síðdegisútvarp.
16.00 Fyrir yngstu hlustenduma
(Margrét Gimnarsdóttir og Vii*
borg Böðvarsdóttir).
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Þingtfréttir.
16.50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Úr ríki Ránar; V. erindi: Á
karfaslóðum (Dr. Jakob Magnúa
son).
20.25 Organleikur: Úr „Hljómbldkum**
eftir Björgvin Guðmundsson-
(Páll Kr. PáLsson leikur á orgel
Hatfnarfjarðarkirk ju),
20.46 ,,Múlasna páfans", smásaga etft-
ir Alphonse Daudet (Gissur Ó,
Erlingsson þýðir og les).
21.06 Einsöngur: Lísa Della Casa syng
ur lög eftir Richard Strauss.
21.20 Leikhúspistill (Sveinn Einarsson
fil. kand.).
21.40 Tónleikar: „The GJods Go A*
Begging", hljómsveitarsvíta etftir
Háandel-Beecham (Konunglega
fílharmoníusveitin í Lundúnum
leikur; Sir Thomas Beecham
stjórnar).
22.00 Fréttir og veðurfregnir,
22.10 vlr ævisögu Leós Tolstojs etftir
Aleksej Tolstoj; H. lestur (Gyltfi
Gröndal ritstjóri).
22.30 Harmonikuþáttur (Reynir Jóns-
son).
23.00 Dagskrárlok.