Morgunblaðið - 13.01.1963, Blaðsíða 3

Sunnudagur 1S. januar 1963
MORGUNBLAÐIÐ
3
Sr. Bjarni Jónsson flytur ræðu. Við enda borðsins situr forseti islands herra Ásgeir Ásgeirsson.
Stúdentafagnaður
>. ripi •
a tlliheimilinu
(1909) Finnbogi R. Þorvalds-
son, prófessor, (1912) Jón
Guðnason, fv. þjóðskjalavörð-
ur, (1912) Árni Árnason, dr.
med., (1906) Björgúlfur Ólafs-
son, læknir, (1904) Bjami Jóns
son, dr. theol. vígslubiskup,
(1902) Sigurður Norðdal, dr.
pbil. prófessor, (1906) Sigur-
björn Á. Gíslason, fv. sókn-
arprestur, (1897).
Glatt er á hjalla við kaffi-
borðið og fljúga brandararn-
ir óspart. Flestir eru frá
Menntaskólaárunum, ýmist
um kennara eða nemendur
eða hvortveggja í senn. Ýmsir
flytja ávörp og stuttar ræður
og síðan er staðið upp frá borð
um.
Við hittum að máli elzta
.gestinn, séra Sigurbjörn Á.
Gíslason, föður Gísla, forstj.
Elliiheimilisins. Hann segir
Okkur, að fjórir aðrir stúdent-
ar frá fyrri öld séu á lífi, Karl
Einarsson, fv. bæjarfógeti
(1895), Halldór Júlíusson, fv.
sýslumaður (1896), Jóhannes
Jóhannesson, lækni í Seatle
(1897) og Lárus Fjeldsted
hæstaréttarlögmaður (1900).
Mjög margir þekktir borg-
arar hafa helzt úr lestinni síð-
an 1950, er slík samkoma var
haldin í fyrsta skipti á Elli-
heimilinu, en nýir menn hafa
einnig bætzt í hópinn. — Kem
ur einn, þá annar fer, ungur
sveinn í staðinn.
ELLI'HEIMH.H) Grund í
Reykjavík hefur næstum ár-
lega síðan 1950 boðið öllum
50 ára stúdentum og eldri til
kaffidrykkju um jólaleytið.
Síðastliðinn miðvikudag komu
gömlu stúdentarnir saman í
samkomusal Elliheimilisins.
Aðeins 16 voru mættir, en á
la-ndinu munu alls vera 53,
sem náð hafa 50 ára stúdents-
aldri, allmargir eru búsettir
utan Reykjavíkur. Eftirtaldir
menn sátu hófið:
Ásgeir Ásgeirsson, forseti
íslands, (stúdent 1912) Stein-
dór Gunnlaugsson, lögfræðing
ur, (1911) Lárus Sigurjónsson,
rithöfundur, (1903) Guðmund-
ur Thoroddsen, prófessor,
(1905) Ólafur Þorsteinsson,
læknir, (1903) Halldór Jónas
son frá Eiðum, fv. fulltrúi,
(1902) Þorsteinn Þorsteins-
son ,fv. hagstofustj. (1902)
Ingvar Sigurðsson, fv. sókna-
arprestur, (1909) Halldór Þ.
Halldórsson, fv. bankafulltrúi,
Forsetinn heilsar tveim öldungum
Sprengja Frakkar
vetnissprengju
París, 11. janúar, NTB-AP.
HAFT er eftir áreiðanlegum
heimildum í París, að Frakkar
hafi nú þegar hafið stöðuga fram
leiðslu á kjarnorkusprengjum.
Herma þessar fregnir, að fyrir-
hugað sé að nota flugvélar af
gerðini Mirage-4 til flutninga
þessara vopna, en um fimmtíu
flugvélar af þeirri gerð verði
teknar í notkun að um það bil
ári liðnu.
Frönsku dagblöðin segja á hinn
bógiinn í daig, að fyrsta vetnis-
sprengja Frakka verði titbúin
tiil framleiðslu eftir fiiman ár.
Segir támaritið „Minute“, að
Frakkar muni sprengja fyrstu
tilrauna-vetnissprengju sína í
tók febrúar n.k. og verði tiiraun-
in gerð í Hoggart-eyðiimörikinni,
sem er uan 100 km. fyrir norðan
Tamanrasset í Sahara.

S* NA /5 hnútar y SV 50 hnútar ¥ Snjókoma 9 06/ SJ Skúrir K Þrumur ms$ KuUaskH ZS* HiUskH H Hml l UíL
Sr. Jónas Gíslason:
Trúin finnur Guð
„Og þegar hann var orðinin
tólf ára gamall, fóru þau upp
til Jerúisalem eftir hátíðarsiðn
um. Og er þau hiöfðu verið
þar út hátíðisdagana og sneru
heimleiðis, varð sveinninn Jes
ús eftir í Jerúsalem, og vissu
foreldrar hans það eigi. En af
því að þau ætluðu, að hann
vœri með samferðafóikinu,
fóru þau eina dagleið og leit-
uðu að honium meðal frænda
og kunnirugja. Og er þau
fundu hann ekki, sneru þau
aftur til Jerúsalem og leituðu
hans. Og það var ekki fyrr en.
eftir þrjá -da>ga, að þau fundu
hann í helgidómnum, þar sem
hann sat mitt á meðal læri-
meistaranna og gerði hvort
tveggja, að hlýða á þá og
spyrja þá. En alla, sem heyrðu
tiil hans, furðaði á skiiningi
hans og andisvörum. Og er þau
sáu hann, urðu þau forviða, og
móðir hans sagði við hann:
„Bam, hví gerðirðu okkur
þetta? Sjá, faðir þinn og ég
leituðum þín harm|þrunigin.“
Og bann sagði við þau: Hvers
vegixa voruð þið að leita að
mér? Vissuð þið ekki, að mér
ber að vera í því, sem míns
föður er?“ En þau skildu ekki
það, er hann talaði við þau. Og
hann fór heim með þeirn, og
kom til Nazaret, og var þeim
hlýðinn. Og móðir hans
geymdi all þessi orð í hjarta
sínu. Og Jesús þroskaðist að
vizku og vexti og náð hjá
Guði og mönnum."
Lúk. 2, 4&—52.
I.
Það var miannmangt í Jerúsa-
lem á hátíðnn. Gyðingar flykkt-
ust að hiyaðanæva tiil að geta
haldið hiátíðina í musterinu. þess
um mifcla mannifjöida voru María
og Jósef með Jesúm, tólf ára.
Og þá gerist það, að litli dreng
urinn varð viðskila við þau. Þau
héldu, að hann væri með sam-
ferðafólkinu, en þegar þau finna
hann ekki þar, verða þau ótta-
slegin. Og þau finna hann ekki
fyrr en á þriðja degi uppi í must-
erinu í Jerúsalem. Þar sat hann
mitt í hópi lögvitringanna, h/lýdidi
með athygli á kenningu þeirra og
varpaði fram spurningum, sem
vöfctu undrun þeirra. Þetta var
óvanalegur drengur.
En kemur öfckur við í dag, þótt
tólf ára drengur hafi týnzt suður
í Jerúsalem fýrir hálfri tuttug-
ustu öld? Kirikjan virðist álíta
það, annans hefði þessi frásaga
efcki verið vaiin sem guðspjall.
Það er. annars undarlegt með
kristindiómmn. Hann sýnist vera
fullur af alls kyns hlutum, sem
virðast ekki skipta okkur miklu.
Guðshuigmynd hans virðist oft
næsta torekilin mannlegri skyn-
semi.
Mörg diæmi mætti nefna þessu
til staðfestingar. Hér vii ég að-
eins minna á boðskap nýliðinnar
hátíðar. Er það ekki óskynsam-
legt að láta sér til hugar kcwna,
að lítið barn í jötu í Betlehem
skuli vera Guð sjálfur, kominn
tl jarðar í mannlegu holdi? Og
þessi Guð lifði sem umkomulítill
farandprédikari og lét líf sitt á
krossi sem óbótamaður.
Jú, svo sannarlega. Það er und-
arieg hugisun, að Guð skuli hafa
gjörzt maður. Við getum ekki
skiilið það. Og hivi valdi hann sér
ekki bústað í holdi manns, sem
hafði á sér meiri glæsileik í mann
legum augum?
En svona er þetta samt. Þetta
er boðskapur Jesú Krists. Þetta
er kristindómurinn. Og guðspjall
ið í dag bætir inn enn einum ó-
missandi drætti í þá mynd, sem
Bihlían gefur okkur af Jesú
Kriisti, Guði í mannlegu holdi. í
öllu var hann eins og maður.
Hann ólst upp eins og lítill dreng
ur. Hann reyndi allt hið sama og
við. Hann var maður í öllum
greinum. Þessi frásaga er eðlilegt
framhald jólafrásögunnar. Sann-
arlega var það satt, að Guð hafði
gjörzt maður.
II.
Hér erum við kornnir að.
hneykslunarhellu fjölmargra. Sá
Guð, sem við mætum í Jesú
Kristi, er andstæða þeirra hug-
mynda, sem þeir hafa gjört sér
um Guð. Þess vegna hafna þeir
honum. Þeir sjá engan Guð i
litla drengnum, sem vil'ltist fró
móður sinni.
Þannig var því farið með farí-
seana og fræðimennina. Þeir
hneyksluðust á Jesú og sner-
ust gegn honum. Hann særði
trúarhugmyndir þeirra. Og
þannig hefur ýrnsum far-
ið á öllum öldum. Boðskapur
kristindiómsins hefur vakið sömu
hneyfcsiun hjá þeim.
Menn spyrja oft: Hvernig feer
þetta e_ða hitt samrýmzt vilja
Guðs? f stuttu máli sagt leggja
þeir Guð undir mælikvarða mann
legrar skynsemi. En hún fær alls
efciki fullskilið Guð.
Þá taka þeir hina görnlu af-
stöðú, yppa öxiljum, snúa baiki við
Guði og telja hann einskib virði.
En þama sézt þeim 3?fir.
Þeir ætla sér of mikið. Þeir gjöra
of miikið úr mannlegri skynsemi.
Þeir ætla að leggja mælifcvarða
hins skapaða á sfeaparann. Það
lánast aldrei
Með sarna rétti gætu 7 ára börn
farið að glíma við afstæðiskenn-
inguna eða nýjustu kjarnorfcuvís
indd, sem þaiu gætu á engan hátt
skilið. Þau slkortir skilning og
þekfcingu. Þess vegna gæfust þau
fljótlega upp og sneru sér að
öðrum verkefnium.
Væri sú afstaða þeirra Sönnun
þess, að þessi vísindi væru röng?
Auðvitað ekkL En þau væru þeiim
ofraun.
En þannig er það einmitt með
afstöðu okfcar til Guðs. Við get-
um efcki skidið Guð með mann-
legri skynsemi. Hvað þá? Ef við
getum ekki skilið Guð með mann
legri skynsemi, hvers virði er
kristindómurinn þá?
Óendanlega mdkils virði. Mað-
urinn hefur efcki uppgötvað eða
fundið Guð. Það er Guð, sem
hefur opinberazt okkur í Jesú
KristL Hann vill, að allir verði
hólpnir og komist til þekfcingar
á sannleifcanum. En við megum
addrei gieyma því, að kristindóm-
urinn er trú, en ekki vísindi. Guð
befur ails ekki ætlað ofckur áð
skilja eðli sitt og veru til hlítar
með skynseminni. Hann hefur
opinberazt okkur, svo að við
mættum tiúa á hann, treysta náð
hans og kærleika, sem hann hef-
ur vei'tt ofckur í Jesú Kristi og
krossdauða hans.
Skynsemin getur engan mann
frelsað. Það er Guð, sem frelsar
fyrir trúna. Þetta verðum við að
sæta okfcur við.
Nú mLssikilji enginn orð mín
þannig, að skynsemin sé þá af
hinu iilla og hver kristinn maður
verði að losa sig við hana, áður
en hann getur trúað á Guð. Nei,
skynsemin er ein af beztu gjöf-
um Guðs. Við eiigum að nota
hana af fremsta megni.
En við exgum ekki að misnota
hana eða setja hana yfir Guð.
Skynseminni eru tafcmörk sétt,
sem eru toundin við þennan heiim.
Trúin á Guð er undirstaða allra
guðsþekkingar. Sá, sem trúir
ekki á Guð, getur aldrei skilið
Guð. Hann skortir undirstöðuna
til að byggja á, á sama hátt og
ólæs og ósikrifandi maður gæti
aldrei með árangri glímt við hin
æðri vísindi.
Trúin á Guð er undirstaða
guðsþekkingarinnar, því að eng-
inn þekikir Guð nema sá, sem
Guð opinberast. Gg Guð opinber-
iaist auigum tiúarinnar. Þá fæðist
iguðsþekkingin af trúnnL
Skynsemin finniur aldrei Guð.
Jónas Gíslason.