Morgunblaðið - 11.04.1963, Qupperneq 3

Fimmtudagur 11. apríl 1963
M O R C V V n f 4 fíl Ð
3
— Súlan
Framhald af bls 24.
um borð eftir skamma stund og
álíta að ekki hafi mátt tæpara
standa í þessum fimbulkulda,
sem í sjónum var.
Á gúmmíbátnum var tjaldhim
inn, opinn á tveimur stöðum og
næddi þar ískaldur gustur í
gegn. Ennrfemur var báturinn
hálffullur af sjó og urðu þeir,
sem í hann komust að hefja aust
ur. Skutu þeir upp handblysi
með rauðu Ijósi, sem Njarðvík-
urbáturinn Sigurkarfi GK 410
varð var við, er hann var um
tveggja tíma siglingu frá slys-
staðnum.
Telur skipstjórinn á Súlunni
að þeir skipverjar, sem fórust,
muni ekki hafa komizt í gúmmí-
björgunarbátinn á bátadekkinu.
í>rir þeirra, sem fórust, vorv, í
lúkarnum frammi í, en hinir
tveir munu hafa komizí að
brúnni. Skipbrotsmenn á gúmmí
björgunarbátnum sáu aldrei til
hins bátsins, sem var í ' Tloti
skammt frá.
Samkvæmt frásögn skipstjór-
ans á Súlunni, liðu í mesta lagi
3—4 mínútur frá því hnúturinn
reið á skipinu þar til það var
sokkið og þeta staðfesta aðrir
þeir, sem björguðust af áhöfn-
inni. Mjög mikil ísing var á skip
inu og hefur þyngt það til muna.
Súlan hafði verið á síldveiðum
víð Vestmannaeyjar og var með
700 tunnur í lestinni á leið til
Keykjavíkur með aflann.
Sigurkarfi sá neyðarblysin
Þegar Sigurkarfi kom til Kefla
víkur um 8 leytið í gærkvöldi
átti fréttaritari blaðsins í Kefla-
vík tal við skipstjórann, Gunn-
laug Karlsson frá Njarðvíkum.
Sagði hann að Sigurkarfi og
Súlan hefðu verið á heimleið af
miðunum SA af Vestmannaeyj-
Sr. Bjarni Sigurðsson:
Upprisan og lifið
Mennirnir, sem björguðust af Súlunni: Talið frá vinstri: Ing-
ólfur Sigurðsson, skipstjóri, Ólafur Ólafsson, háseti, Jóhann
Guðmundsson, stýrimaður. — Ljósm.: Heimir Stígsson.
\ ' 'i I
Talið frá vinstri: Birgir Steindórsson, 2. vélstj., Óskar Helga-
son, háseti, Arnaldur Árnason, matsveinn.
neyðarblys og beygðu þá af leið,
til að grennslast fyrir um hvað
þetta væri.
Komu þeir þá auga á tvo
björgunarbáta og var annar
þeirra á hvolfi, en í hinum voru
6 menn, sem tókst greiðlega að
ná upp í Sigurkarfa. Var mönn-
unum mjög kalt í þessum níst-
ingskulda, enda gegnblautir af
verunni í sjónum. Voru þeir
settir í uppbúin rúm, fengin þurr
föt, sjóðheitt kaffi og var líðan
þeirra allgóð, er þeir komu að
landi.
Ekkert meira fannst
Varðskipið Óðinn, Þór og Sæ-
björg höfðu farið á vettvang og
héldu Óðinn og Þór áfram leit-
inni á þessum slóðum, þrátt fyr-
ir slæmt veður og mikinn sjó.
Fundu þau skilrúmsborð
fiskikörfur, tómar tunnur
bíladekk, en urðu ekki vör
fleiri menn.
og
og
við
Gunnlaugur Karlsson,
skipstjóri á Sigurfara.
um kl. 4 í gær, þegar óveður
skall nokkuð snögglega á. Sigur-
karfi hafði ekki samband við
Súluna, því það var miklum
erfiðleikum bundið vegna ísing-
•r á loftnetum. Urðu þeir ekki
varir við að neitt væri að á
öðrum bátum fyrr en þeir sáu
Skipstjórinn á Sigurkarfa seg-
ist ekkert geta um það sagt
hvort mennirnir hafa komizt í
gúmmíbátinn eða ekki. Þarna
var slæmt veður og mikill sjór
og líklegt að skipinu hafi hvolft.
Sigurkarfi kom með skipbrots
mennina til Keflavíkur um kl.
8 í gærkvöldi og var fjöldi
manns á bryggjunni. Þeir sem
björguðust voru:
Ingólfur Sigurðsson, skipstjóri,
Reykjavík, Jóhann Guðmunds-
son, stýrimaður, Rvík, Birgir
MANNKYNIÐ hefir engum
kynnzt, sem hefir verið eins
fórnfús og kærleiksríkur og
Jesús Kristur. Enginn hefir held
ur hafið mannshugann jafnhátt
og hann. Kærleiksfórn hans er
mannlegum skilningi ofar, en þó
fær trú vor skynjað, að þar sem
hann fer, er sjálft guðdómseðlið
holdi klætt. Menn negldu hann
á kross honum til ævarandi sví-
virðu og um leið skyldi fagnað-
arboðskap hans hnekkt fyrir
fullt og allt. En krossinn varð
upphafning hans og aðalsmerki,
tákn eilífrar kærleiksfórnar og
dýrlegs sigurs. Kross Krists er
sigurmerki í augum milljónanna
fyrr og síðar, um hann liggur
leið mannsins inn í himininn.
— ★ —
Upprisufrásögn guðspjallanna
er að vissu leyti n^tengd frá-
sögnum þeirra um máttarverk
Krists og að nokkru af sama toga
spunnin og þær. Því að er yfir-
leitt annað hugsanlegt en sá al-
mættiskraftur, sem máttarverk-
in vann og gaf þeim heilsu og
þrótt í einu vetfangi, er árum
saman höfðu lifað daufir og
dumbir, lamaðir og líkþráir, er

Sigurkarfi kemur til hafnar í Keflavík með skipbrotsmennina
af Súlunni. — Ljósm.: Heimir Stígsson.
Steindórsson, 2. stýrimaður, Ak-
ureyri, Ólafur Ólafsson, Rvík,
Óskar Helgason, háseti, Akur-
eyri, Arnaldur Árnason, matsv.,
Akureyri.
Súlan EA 300 er byggð í Gaus
vik árið 1902, úr furu og endur-
Ijyggð 1944 og 1963. Hún var 127
lestir að stærð. Eigandi er Leó
Sigurðsson á Akureyri.
Þessi mynd var tekln frá varðskipinu Óðni í gær á þeim stað sem Súlan sökk, klukkutíma
eftir að slysið varð. Sýnir hún brak úr skipinu. —Ljósm.: Helgi Hallvarðsson. stýrimaður.
Pólýfónkórinn
PÓLÝFÓNKÓRINN hélt sam-
■söng í Gamla bíó í gærkvöldi
og fyrrakvöld við mjög góðar
undirtektir áheyrenda. A efnis-
skránni voru m, a. sönglög frá
16. og 17. öld eftir Orlands di
Lasso, Hans Leo Hussler, Johann
Hermann Schein, Luca Mar-
enzio, Carlo Gesualdo, Giovanni
Gastoldi, Thomas Morley og
Thomas Weelkes. Ennfremur
voru sex lög eftir Paul Hinde-
mith, við Ijóð eftir Rainer Maria
Rilke, og nýtt kórlag eftir Þor-
kel Sigurbjörnsson, sem hann
nefnir „Hvískur“.
Loks voru fimm negrasálmar
úr óratóríunni „A Child of Our
Time“ (1958) eftir Michael Tipp-
ett.
Síðasti samsöngur Pólýfón-
kórsins að þessu sinni verður
annan páskadag kl. 3% e. h. í
Súlnasalnum í Hótel Sögu. —
Einsöngvarar með kórnum eru
þau Svala Nielsen, Sigurður
'Björnsson H»Udór Vilhelms-
son.
annað hugsanlegt en slíkur al-
mættiskraftur nái að lifa út yfir
gröf og dauða? Hér er vissulega
máttur, sem ekki er af þessum
heimi, meiri en líkamlegur kraft
ur. Getum vér sætt oss við, að
slíkur guðdómsmáttur líði undir
lok við andlát jarðnesks líkama,
sem hýsir hann og er musteri
hans?
En atburður, er jaðri við upp-
risu Krists um gildi og boðskap
hefir aldrei gjörzt fyrr né síðar.
Og vissulega fá engin þau vís-
indi, sem vér enn þekkjum, rúm
að upprisuna innan sinna vé-
banda. E. t. v. verður hún fyrst
skilin og skýrð á þeim tilveru-
stigum, sem eru utan seilingai
jarðnéskra manna. En hvað um
það. í upprisutrúnni er engin
mótsögn fólgin. Og úr þvi að
hún hefir enga mótsögn fólgna
í sjálfri sér, er það vissulega
ekki á færi voru að hafna henni,
að hún geti ekki hafa átt sér
stað með þeim hætti, sem ritn-
ingarnar greina.
Páskarnir eru elztir kristinna
hátíða. Helgihald jóla kom ekki
til fyrr en öldum síðar. í Post-
ulasögunni og bréfunum verður
ekki séð, að frumkristnin hafi
fyrst og fremst látið sér títt um
fæðing Krists og uppvaxtarár,
ekki um það, sem hann sagði
eða gjörði. Þeim mun oftar er
vitnað til hins mikla veruleika:
Kristur er upprisinn. Og uppris-
an er þessu fólki boðskápur um
mátt guðs og almættiskraft. Hún
er kraftur sem maðurinn getur
reitt sig á og ekki muni lúta
lokasigri tortímingarafla tilver-
unnar. Og þessi máttur er vís-
bending um þá tilveru, sem er
handan heims og drauma.
Kristur er einstakur persónu-
leiki í sögu veraldar. Vafalaust
má því deila um, hvort upprisa
hans sé í sjálfu sér sönnun um,
að sál vor lifi dauða líkamans,
úr því að hann, guðssonurinn,
lifir. En fyrirheit hans sjálfs
veitir skýlaust svar efasemdum
vorum: Ég lifi og þér munuð
lifa. Það, sem hann lifði á pásk-
um, munum einnig vér fá að
reyna, þegar þar að kemur.
— ★ —
Vert er, að um páska séu rifj-
uð upp þessi heiðríku orð skálds
ins Victors Hugos, er Þórhallur
biskup Bjarnarson gaf forkunn-
arfagran íslenzkan búning: „Þú
segir, að sálin sé ekki annað en
líkamlegur kraftur. Hvernig er
því þá farið, að aldrei hefir ver-
ið bjartara yfir sálu minn-i en
nú. þegar líkamsfjörið tekur að
þverra? Vetur er mér á höfði,
en eilíft vor er í hjarta mér....
Og því sem sem ég kem hinzta
áfanganum, því fegur hljóma
mér í eyrum heimlaðanarradd-
irnar frá heimunum umhverfis.
Þetta er allt svo blátt áfram
um leið og það er dásamlegt.
Það er ævintýr og sönn saga.
Hálfa öld hefi eg fært í letur
hugsanir mínar í bundnu máli
og óbundnu, eg hefi fengi?t við
sögu og heimspeki, samið sjón-
leiki og skáldsögúr, rakið fornar
sagnir og flimtað daghlægi, hefi
sungið og kveðið. Einskis hefi
eg látið ófreistað, en það finn
eg, að ekki hefi eg kömið orð-
um að þúsundasta hlutanum af
því, sem í mér býr.
Þegar eg geng til grafar, þá
get eg sagt eins og margir aðrir,
að nú hafi eg lokið dagsverki
mínu, en hitt get eg ekki sagt,
að lokið hafi eg lífi mínu. Starfs-
dagur minn byrjar aftur næsta
morgun. Gröfin er eigi hliðinu
læst, en látið opið aftur í dög-
un. “
Gleðilega hátíð