Morgunblaðið - 25.05.1963, Blaðsíða 20

Morgunblaðið - 25.05.1963, Blaðsíða 20
20 M O r? C r 1\ B L A Ð l Ð r L,au?ardagur 25. maf 1963 DUNKERIEYS Allt þetta sýndist mér þá vera nber heimska af því það var itt eða tvennt, sem mér var ó- :unnugt um þá, og skildi ekki. ig vissi ekki, hver raunverulag- ir tilgangur Alecs með þessu ar, og hugsaði því ekki um ann- :ð en þennan gamla, útlifaða nann, sem hann hafði sagt mér rá. í blindni minni sá ég hann kki eins og Alec sá hann: ekki em persónu sjálfs mannsins, íeldur sem ímynd alls þess illa, em Alec hafði verið að reyna ið losna við og sigrast á. Aðal- itriði sorgarleiksins var það, að hann skyldi þurfa að birtast ein- mitt þegar þið bæði voru rétt að því komin að losna fyrir fullt og allt við fortíð ykkar, að því er hann vonaði. Því miður, Elsie mín góð, getur ekkert okkar gert það, og þarna reis þessi hryllingur upp úr feninu, sem Alec hafði bjargað sér upp úr, og gerði tilraun til að draga hann niður í það aftur. Og ekki svo mjög hann, heldur okkur báðar með honum! Alec dó fyrir okkur! En flestallt þetta var mér hul- ið. Allt, sem ég sá, var þessi viðbjóðslegi maður, sem níddist á Alec, síðustu Vikurnar, og fór aldrei langt frá knæpunni á horn inu. Ég reyndi að fá Alec upp úr þessari skelfingu sinni með því að hlæja að öllu saman. Ég sagði honum að endursenda manninn til Manchester, og kalla bara á lögregluna, ef hann vildi ekki fara með góðu. Og hvað sjálfa mig snerti, sagði ég, að ef faðir hans héldi að nærvera hans og tilvera gæti einhverju breytt um tilfinningar mínar gagnvart Alec, þá mætti hann hugsa sig um bet- ur, skyldi hr. Fred Dillworth fá að vita. Og heldur ekki mundi hr. Isambard Phyfe þola neina vitleysu, sagði ég Alec. Alec virtist hafa látið huggast, og vera feginn að hafa létt á samvizkunni — huggazt en ekki læknazt. Þegar hann hafði lok- ið ræðu sinni, lá hann með höf- uðið í kjöltu minni og sofnaði. En jafnvel í svefninum virtist hann alveg uppgefinn. Þetta var í miðjum ágústmán- uði. Það var mjö>g heitt síðdegis og ég lá þarna í sólinni og var hrædd um að vekja hann, ef ég hreyfði mig. Ég fann einhvern veginn, að það var langt síðan hann hafði sofið svona vært. Þú getur skilið hvernig ég braut heilann fram og aftur um ástand ið Og einhverja leið til að lækna Alec fyrir fullt og allt. Því að það var greinilegt, að hugur hans var fullur af ótta og hatri, og að enda þótt hann hefði sagt mér alla söguna, voru samt eftir ýms atriði, sem ég hvorki þekkti eða skildi til fulls. En hafði ég það ekki? Ég hugs aði um það og um mína eigin æsku í sambandi við það, og alia grimdina og vanræksluna, sem ég hafði sjálf þjáðzt undir. Og mér var fleygt út í þetta fyrirvaralaust, úr áhyggjulausa lífinu, sem ég hafði átt hjá pabba mínum í Llanfechan, sem ég hef sagt þér frá. Ef ég hefði vitað, að þessi breyting væri væntan- leg, að bjarti himinninn ætti að myrkvast fyrir mér og ástin verða að hatri, þá hefði það ver- ið ennþá kvalafyllra en eins og það kom, snögglega og eins og hendi væri veifað. Og ég vissi, að það var einmitt þetta, sem Alec kvaldist nú af. Ég er alveg viss um það, góða mín, að þetta sumar var lífið orðið dásamlegt fyrir honum. Hann hafði alltaf þjáðzt af þeirri kennd, að enginn skildi hann eða kærði sig um hann (að þér undantekinni) — að hann væri ekki metinn að verðleikum. En ástin okkar breytti þessu öllu. Mig langar nú ekki til að fara um það mörg um orðum, en ég held, að þegar hann hrapaði, hafi það verið úr mikilli hæð. Hann kvaldist við tilhugsunina um það, sem í vænd um var og ég held, að fullyrð- ingar mínar um, að það væri ástæðulaust, hefði ekki komið að neinu haldi, þessar fullyrðingar um, að hægt væri að hrinda föð- ur hans út úr tilveru hans með einu handartaki. Þegar ég sat þarna með höfuð- ið á honum í kjöltunni, reyndi ég að finna ráð út úr ógöngun- um. Það var rétt að mér komið að útskýra allt ástandið fyrir ykkur Isambard, svo að þið gæt- uð hjálpað mér að hlæja frá hon um óttann. En það mundi aldrei geta stoðað. Hann hefði orðið hvorttveggja í senn, ofsareiður og auðmýktur, svo að ég hætti við þá fyrirætlun. Eitt, sem mér fannst ég þurfa að vita, var, hvar þetta hús væri í East End, þar sem hann svaf öðru hverju. Ég fann mér fjöld- ann allan af átyllum til þecs að fara þangað, og hikaði alls ekki við að taka jakkann, sem Alec hafði farið úr og leita í vösun- um. Þarna var vasabók með áálk fyrir heimilisföng, og meðal þeirra var, skrifað með blýanti: „14. Waterside Drive, Wapping". Ég þóttist viss um, að þetta væri heimilisfanigið og það var auð- velt að muna. Svo vildi til, að þá um morg- uninn hafði ég fengið bréf frá Söru Armytage. Hún er þannig gerð, að henni er alltaf að detta í hug, snögglega, einhver staður, sem hún þurfi endilega að ferð- ast til, og nú sagði hún mér, að hún ætlaði til Albaníu og vera þar í september og október. Ég hef bréfið hennar fyrir framan miig núna. Hún skrifaði: „Þú veizt hvað ég er bjánalega tor- tryggin, og hvað mér er mein- illa við að skilja húsið eftir mannlaust. Viltu nú ekki koma hingað og hafa einhvern kunn- ingja með þér, og vera hérna eitthvað af tímanum — og allan tímann ef þú vilt — Ég ætla að taka mína ómetanlegu Jory með mér. Ef þú kemur, verðurðu því að sjá um þig sjálf, nema þú viljir heldur fá einhverja hús- hjálp úr þorpinu". Þegar Alec vaknaði, fékk ég honum bréfið, til að lesa það. Það var eins og honum yrði hverft við, oig hann sagði: „Nei, farðu ekki burt. Skildu mig ekki eftir einan núna, hvað sem þú gerir" — Víst ætla ég ekki að yfir- gefa þig, sagði ég. — Þú kemur auðvitað með mér. — Nei, sagði hann og með ákafa, sem kom mér á óvart. — Ég vil ekki fara á þennan stað. — En, Alec, sagði ég. — Þetta er dásamlegur staður, sem þú verður hrifinn af. Það fer vel um okkur þar. — Það er ekki dásamlegur staður, sagði hann. Það er and- styggilegur staður, með klettum, sem mala menn í sundur. — Þú veizt ekkert um hann, nema það, sem ég hef sagt þér, sagði ég og var dálítið áköf. — Nú, ekki það? sagði hann og leit eitthvað svo einkennilega á mig. — Ég veit meira um hann 2n þú heldur. — Við gætum gift okkur og verið þar hveitibrauðsdagana. — Nei, sagði hann. — Það er ýmislegt, sem ég þarf að gera, áður en við giftum okkur. Þetta var í fyrsta sinn, sem gifting hafði verið nefnd á nafn okkar í milli, og enda þótt hann hefði svona einbeittlega ýtt hug- myndinni til hliðar, gat ég séð, að hann varð hrærður. Ég fann nú, að þarna var eina björgunar- vonin. Við urðum að gifta okkur strax; hann yrði að losna úr þess um álögum, sem hann var í. Ég þóttist sterk og vongóð. Gefðu mér hann, guð, gefðu mér hann í nokkra daga og langt burtu frá þessum skuggum, og ég skal koma méð hann aftur, hreinsað- an og heilbrigðan. Og, þetta þolir enga bið, sagði ég við sjálfa mig, er ég minntist andlitsins, sem hafði legið í kjöltu minni, með titrandi varirnar, og orðin sem töluð voru í hálfum hljóðum, sem sýndu, að jafnvel í svefni var hann ofsóttur og þrugaður. Nei, það þoldi enga bið. Ég varð að kveða niður þennan ótta með styrkleika mínum og gefa hon- um mína eigin hlýju í staðinn fjrir þessa fölu drauga. Hann yrði að vera mín einkaeign frá þessari stundu. Nú er rétti tím- inn. Hann hafði legið á hnjánum í grasinu og horft með kvíða- svip niður á andlitið á mér, þar sem ég lá og eitthvað var í aug- um mínum, sem hann skildi og sem gat huggað hann. Þú veizt, Elsie mín, að við giftumst í septemberbyrjun og fórum í brúðkaupsferðina í hús- ið hennar Söru Armytage. Ég get ekki lýst sælu okkar þennan tíma. Ást Alecs og meðvitundin um sigur minn hjálputust þar að. Ég hafði sigrað. Hann var heilforigður. Hann var ástúðlegur og frjálslegur Og hjarta hans gladdist af fegurðinni þarna á staðnum, og líkaminn hresstist í sjónum og sólskininu. Ég man einn morguninn, þegar ég vakn- aði og fann, að hann var farinn úr rúminu. Ég var cð geta mér til um, hvert han hefði farið, þegar dyrnar opnuðust og hann kom — Sjáðu, mamma! Við jiotum frímerk.iasafnið hans pabba til þess að !áta snjóa. inn, með bakka í hendinni. Hann var í engu nema buxunum. Granni líkaminn hans var orðinn brúnn af sólinni og fæturnir skildu eftir dökkan feril á grænu gólfábreiðunni, af því hann hafði farið berfættur út í döggina. Hann kom með disk af jarðar- berjum, sem mikið var af þarna, og hafði komið þeim fyrir innan um lauf, sem glitraði af morgun- dögginni. Hann lagði þetta, á- samt kaffi og brauði á bakka, sem var prýddur gulum rósum, á hnén á mér. Svo gekk hann út, án þess að segja orð, og ég sá, að þarna var ofurlítið papp- írsblað undir rósunum, og á það hafði hann skrifað: „Ég hef ^er- ið úti í morguniblíðunni oig talað við Ceres oig Flóru, komið auga á skóga- og vatnadísir og séð almáttugan guð opna stórt, rautt auga sitt yfir haffletinum. En ég sneri mér frá öllu þessu og sagði: „Nú ætla ég að snúa við og þjóna ástinni minni, sem hefur frelsað mig““- Ó, Elsie. Hefur nokkurntíma Vc.rið til maður, honum líkur? Skilurðu, hvernig ég bað til guðs að mega varðveita hann frá öllu illu, nú og að eilífu? Og samt var það kvöldið eftir þennan morgun, að faðir þinn kom — og að það var ég, sem kom með hann! Mér hafði fundizt það lífs- nauðsynlegt, að maðurinn yrði farinn frá London áður en við kæmum þangað aftur, og að þessi bernskuótti Alecs yrði að vera á bak og burt, fyrir fullt og allt. Ég skrifaði því föður þínum og það varð honum að bana — og Alec líka. Næstum strax eftir að við komum í húsið hennar Söru, skrifaði ég til þessa heimilisfangs í Wapping. Ég sagði, að Alec mundi aldrei koma þangað aftur, og Fred yrði að gefa frá sér allar vonir um að geta verið ómagi á honum eða þér, af því að allir vinir ykkar vissu um fortíð ykkar, og mundu aldrei sýna þeim neina vægð, sem ættu sökina á henni. Ég sagði honum berum orðum að hafa sig á burt og láta aldrei sjá sig aftur, af því að Alec um- gengist nú fólk, sem væri ekk- ert líklegt til að verða eins mein- laust og börnin hans hefðu verið. Og í heimsku minni setti ég þetta í póst en á bréfinu var heimilisfangið þar sem við dvöldum. Þennan dag vorum við úti a3 róa. Við kærðum okkur ekki um neinn félagsskap nema okkur eiginn, og gátum vel ráðið við litla bátinn hjálparlaust. Því vorum við ekki með manninn, sem leigði út bátinn, en fengum hann bara hjá honum. Húsið hennar Söru er langt frá þorpinu að minnsta kosti mOu og vegur ir.n á milli bara troðningur, og garðurinn nær alvag niður að einkabryggju, þar sem aldrei fjarar frá. Þar voru legufæri og þar geymdum við bátinn, en bundm léttibátinn við þrepin á brygigjunni- SHUtvarpiö Laugardagur 25. maí 8.00 Morgunútvarp. 13.00 Óskalög sjúklinga (Ingibjörg Jónsdóttir). 14.40 Vikan framundan: Kynning á dagskrárefni útvarpsins. 15.00 Fréttir. — Laugardagslögin. 16.30 Veðurfregnir. — Fjör í kring- um fóninn: Úlfar Sveinbjörns son kynnir nýjustu, dans- og dægurlögin. 17.00 Fréttir. — Æskulýðstónleik- ar, kynntir af dr. Hallgrími Helgasyni. 18.00 Söngvar í léttum tón. 18.30 Tómstundaþáttur barna og unglinga (Jón Pálsson). 18.55 Tilkynningar. —■ 19.20 Veður- fregnir. 19.30 Fréttir. 20.00 „Rhapsody in Blue“, tónverk fyirr píanó og hljómsveit eft- ir George Gershwin. 20.15 Leikrit: „Haust“ eftir Kurt Götz, í þýðingu Þorsteins Ö. Stephensen. Leikstjóri: Helgi Skúlason. 20.45 Hljómplöturabb: Tveir stólpa tenórar, Helge Rosvænge og Josef Schmidt (Guðundur Jónsson ky-nnir). KALLI KUREKI — -K -X - Teiknari: Fred Harman THAT LITTLE WfASEL'S RI&HTs I DON’T PAKETELL REPf l'LL JUST have t'wait for a lettee FEOM TH' OL'-TIMEEM------ — Þú ert með á þessu. Segðu þeim gamla að skrifa mér, þegar hann hef- ur komizt undan. Ef ég fæ ekki bréf næsta mánuð, þar sem hann segir mér að harm sé úr hættu, segi ég Kalla frá öllu saman. Og þér er ó- hætt að trúa mér, að það er eins gott fyrir þig að hann styggist ekki við þig- — Nei, það munt þú hreint ekki gera. Þú þekkir Kalla, og veizt að hann er mjög samvizkusamur. Hann mundi þvinga gamla manninn til að koma með sér og standa fyrir sínu máli. — Þessi asni hefur á réttu að standa. Ég þori ekki að segja Kalla frá því. Ég get ekkert gert annað en að bíða eftir bréfi frá gamla mann- inum. 21.30 Samlestur: „Systurnar sál- ugu“, smásaga eftir Arnulf Överland, í þýðingu Árna Hallgrímssonar. 22.00 Fréttir og veðurfregnir. — 21.00 Danslög. — 24.00 Dag- skrárlok. S~ ÞJÓhlUSTA f&ÖNSK ÞJÓNUSTA andlitsböó (landsnurting hárgreiðsla CeiUeint tneÓ i/al Snyrtiisöru. valhölliSS

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.