Morgunblaðið - 24.07.1963, Qupperneq 10

10
MORCU1SBLAD1Ð
Miðvikudagur 24. júlí 1963
Otgefandi: Hf. Arvakur, Reykjavík.
Framkvæmdastjóri: Sigfús Jónsson.
Ritstjórar: Sigurður Bjarnason frá Vigur
Matthías Johannessen,
Eyjólfur Konráð Jónsson.
Auglýsingar: Arm Garðar Kristinsson.
ÍJtbreiðslustjóri: Sverrir Þórðarson.
Ritstjórn: Aðs.lstræti 6.
Auglýsingar og afgreiðsla: Aðalstræti 6. Sími 22480.
Aíkriftargjald kr. 65.00 á mánuði innanlands.
1 lausasöiu kr. 4.00 eintakih.
HELSPRENGJUHÖT-
ANIR KOMMÚNISTA
Sigurganga kommúnismans.
(tarantel press).
Heiðursfylkingin
Misjafn sauður í mörgu fé
ÚTLENDINGAR í Frakk-
landi taka fljótt eftir, hve
margir landsins synir ganga
með orðumerki í jakkahorn-
inu. Samkvæmt rannsókn sem
gerð var fyrir skömmu, hafa
16 milljónir núlifandi Frakka
einhverskonar orðu eða heið-
ursmerki — um 18 milljónir
samtals! Af þessu mætti ráða,
að Frakkar væru afreksmenn,
öðrum þjóðum fremur, hefðu
gert eitthvað frábært fyrir
þjóð sína.
En gamla vísan hans Stein-
gríms Thorsteinssonar mun
vera í fullu gildi í Frakklandi,
þó að ekki væri hún kveðin
um Frakka:
„Orður og titlar, úrelt þing,
eins og dæmin sanna,
notast oft sem uppfylling
í eyður verðleikanna".
Og í Frakklandi fá menn
heiðursmerki fyrir margt. Þeg
ar hjón hafa eignazt fjögur
börn fær faðirinn heiðurs-
merki, en móðirin ekki, og
mætti þó virðast, að hún væri
betur að því komin! Og ef
mörnin verða sjö fær pabbinn
heiðursmerki úr gulli. —
Kringum 3,5 milljónir Frakka
hafa fengið stríðskross, en
meira en helmingur þeirra
hefur aldrei fundið púðurlykt
á vígstöðvunum.
Það var Napóleon sem stofn
aði Heiðursfylkingar-orðurn-
ar, til þess að heiðra stríðs-
garpa sína. Og enn þykja þess-
ir krossar eftirsóknarverðastir
allra í Frakklandi, þó að illa
hafi þeir verið notaðir um
langt skeið. Þegar franskan
kjósanda fer að „klæja í
hnappagatið" fer hann til þing
mannsins, síns og sækir um að
fá orðu. Þingmenn fá að með-
altali þrjár slíkar umsóknir á
dag. Og svo velja þeir úr hópn
um þá menn, sem veita þeim
bezt kjörfylgi, og leggja
umsóknirnar fyrir þann ráð-
herrann í París, sem á mest
undir fylgi þingmannsins. Og
ráðherrann lætur greiða koma
greiða á móti og útvegar orð-
una.
En það eru fleiri, sem verða
sómans aðnjótandi „á hærri
stöðum". Dansmeyjar fá kross
fyrir fimlegan fótaburð og
söngvarar fyrir fallega rödd.
Og vísindamenn fyrir gagn-
legar uppgötvanir o. s. frv. En
þó þykir sumum svo mikið
kveða að orðuveitingunum í
„eyður verðleikanna", að þeir
neita að taka við orðunni. Svo
var t.d. um ofursta einn, sem
sæmdur var stórriddarakrossi
Heiðursfylkingarinnar fyrir
frábæra hreysti í síðustu styr-
jöld. Hann neitaði að taka við
krossinum, vegna þess að
hann taldi of „mislitt fé“ vera
í fylkingunni!
De Gaulle skipaði tíu ráð-
herra í nefnd til þess að at-
huga málið. Nefndin skyldi
rannsaka allt orðu-fyrirkomu-
lagið í Frakklandi. Þetta tók
mikinn tíma, því að á daginn
kom, að í landinu eru 102 teg-
undir af riddarakrossum.
Nefndin beindi rannsókn
sinni sérstaklega að Heiðurs-
fylkingunni. Og nú kom það á
daginn, að 300.000 manns
höfðu fengið hin óæðri stig
hennar. Hér var sómi Frakk-
lands í veði, fannst de Gaulle.
Og sem stórmeistari orðunnar
úrskurðaði hann, að aldrei
mættu vera fleiri en 100.000
krossberar orðunnar. Það væri
borgaraleg skylda að vinna
ættjörðinni gagn, án þess að
gera kröfu til kroSsa. Einnig
.bannfærði hann þá reglu, sem
lengi hefur verið í gildi, að
embættismenn og liðsforingj-
ar, sem gegnt hafa starfi í 20
ár, skuli fá kross. „Þeir hafa
þegar fengið laun fyrir starf
sitt í þágu ríkisins. Heiðurs-
fylkingin á að vera það, sem
hún forðum var: viðurkenning
fyrir afrek í þágu ættjarðar-
innar.
Það var erfitt að kingja
þessu, fyrir þá sem í 19 áí
höfðu verið að mæná eftir
krossinum. En enginn þorði að
mögla.
Þrátt fyrir allt er hið rauða
tákn Heiðursfylkingarinnar
enn mikils metið í Frakklandi.
Það er skilið sem virðingar-
merki og mannkosta. Jafnvel
lögreglan sýnir manni með
rauða borða meiri virðingu en
öðrum, þó að hann hafi gerzt
sekur við lög. Nýlega stóð mað
ur í réttinum, vegna sann-
aðrar ákæru um stórfelld
fjársvik. Hann var nýgiftur,
og sakadómari spurði konuna
hans hvers vegna hún hefði
látið sér detta í hug að giftast
þessum glæframanni.
— Hann var riddari Heiðurs
fylkingarinnar, og það ætti að
vera trygging fyrir því, að
hann væri heiðarlegur mað-
ur, svaraði hún. — Sk. Sk.

/~kðru hverju lýsir blað
kommúnista á íslandi
þeim ógnum og skelfingu,
sem hlytu að hljótast af því,
ef kjarnorkusprengjum yrði
varpað yfir höfuðborg íslands
og nágrenni hennar. En mál-
gagni hins alþjóðlega komm-
unisma á íslandi láist að geta
þess, hverjir séu líklegir til
þess að leiða slíkt hyldýpi af
ógæfu yfir hina friðelskandi
og fámennu íslenzku þjóð.
Allir íslendingar vita hins-
vegar, að hættan á slíku getur
ekki stafað nema úr einni átt.
íslendingar eru í varnar-
bandalagi með hinum vest-
rænu lýðræðisþjóðum. Tak-
mark þess bandalags er ein-
ungis að standa vörð um frið-
inn og koma í veg fyrir að til
styrjaldar geti komið. Það er
skoðun þessara þjóða, að öfl-
ugar varnir séu líklegri til
þess að koma í veg fyrir nýja
tortímingastyrjöld en algjört
andvaraleysi og varnarleysi.
Engum íslendingi, ekki einu
sinni kommúnistum, kemur
til hugar, að varnarbandalag
hinna vestrænu lýðræðis-
þjóða xaundi nokkru sinni
kasta helsprengjum yfir ís-
lenzkt fólk, eða hefja nokkurs
konar árásaraðgerðir gegn ís-
landi eða þjóð þess.
En úr hvaða átt stafar
þá helsprengjuhættan, sem
kommúnistar fjölyrða svo
mjög um í blaði sínu?
Hún getur ekki stafað nema
frá hinum alþjóðlega komm-
únisma. Kommúnistablaðið á
íslandi hefur þannig gerzt
sekt um það að halda uppi sí-
endurteknum hótunum um
helsprengjuárásir á ísiand!
Hver er tilgangur kommún-
istablaðsins með þessum hót-
unum?
Um hann þarf ekki að fara
í neinar grafgötur. Það sem
fyrir kommúnistum vakir er
að hræða íslenzku þjóðina frá
því að leita sér skjóls í sam-
tökum vestrænna lýðræðis-
þjóða. Kommúnistar vilja að
ísland sé opið og óvarið og að
íslenzka þjóðin fljóti sofandi
að þeim feigðarósi, sem hið
andvaralausa hlutleysi hlýtur
að skapa.
Helsprengjuhótanir komm-
únistablaðsins eru eitthvert ó-
sæmilegasta athæfið, sem
nokkurt íslenzkt blað hefur
leyft sér.
Að því mætti að lokum
spyrja, hvort kommúnista-
blaðið hér hafi leyfi sinna
rússnesku yfirboðara til þess
að hafa slíkar hótanir í
frammi? Getur ekki verið að
helsprengjupostularnir við
Þjóðviljann séu jafnvel orðn-
ir herskárri en húsbændur
þeirra í Moskvu, sem nú virð-
ast nokkru sáttfúsari en und-
anfarin ár?
„SAMHJÁLP
HINNA MÖRGU"
TJeynslan hefur sannarlega
staðfest, að ekkert er ör-
uggari undirstaða framfara
og hagsældar en að efla fram-
tak og samhjálp hinna
mörgu — “
Þessi orð gat að líta í for-
ystugrein Tímans í gær. — í
þessari sömu forystugrein er
því svo nokkru síðar slegið
föstu, að það hafi verið stefna
núverandi ríkisstjórnar „að
draga fjármagn og yfirráð á
fáar hendur“.
Hér hefur það hent Tím-
ann, eins og oft áður, að snúa
staðreyndum gersamlega við.
Allir íslendingar vita, að Við-
reisnarstjórnin hefur eflt al-
mannatryggingar og lýðhjálp
meira en nokkur önnur ríkis-
stjórn hefur áður gert. Þess
vegna er það rétt, sem sagt
hefur verið, að á íslandi er nú
nýtt, réttlátara og betra þjóð-
félag í mótun. Hinar auknu
almannatryggingar stefna
einmitt að því „að efla fram-
tak og samhjáip hinna
mörgu“.
En því aðeins er þetta mögu
legt að Viðreisnarstjórninni
hefur tekizt að leggja grurid-
völl að heilbrigðu efnahags-
lífi, tryggja þróttmikinn rekst
ur atvinnutækjanna og mikla
arðsköpun í þjóðfélaginu. —
Fullkomnar almannatrygging
ar eru gagnslausar á pappírn-
um, ef bjargræðisvegir þjóð-
arinnar standa á horleggjum,
og eru reknir með tapi. Þess
vegna hefur Viðreisnarstjórn-
in lagt meginkapp á að skapa
jafnvægi í þjóðarbúskap ís-
lendinga, auka framleiðsluna
og tryggja þann grundvöll,
sem hið félagslega öryggi
hlýtur á öllum tímum að
byggjast á.
LJÓTT ATFERLI
órður Jónsson, fréttaritari
Morgunblaðsins á Látr-
um í Barðastrandarsýslu, hef--
ur skýrt frá því í fréttaskeyti,
sem birtist hér í blaðinu í gær,
að skotmenn hafi verið á ferli
á Látrabjargi og hafið skot-
hríð á fuglinn á eggjum og
ungum niðri í bjarginu. —
Hundruð dauðra fugla hafi
legið eins og hráviði á bjarg-
hillunum.
Þetta er sannarlega ijótur
verknaður og illmannlegur,
Þeir sem hann hafa framið
hafa ekkert gagn getað haft
af honum sjálfir. Þeir hafa
ekki náð til þeirra fugla, sem
þeir hafa drepið eða slasað
með skothríð sinni. Þeir hafa
aðeins fullnægt drápsfýsn
sinnL
Hér er vitanlega einnig um
freklegt lögbrot að ræða, þar
sem fugl í varplöndum er frið
aður. En sjálft lögbrotið er þó
ekki það versta, eins og frétta
ritarinn bendir á í frétta-
skeyti sínu. Það er drápsfýsn-
in, er engri nytsemi þjónar,
sem er það versta, við þennan
verknað. Vonandi verður lagt
kapp á að hafa uppi á skot-
vörgunum frá LátraDjargi og
koma yfir þá lögum.