Morgunblaðið - 23.08.1963, Qupperneq 20

20
MORGU N BLAÐIÐ
»
Föstudagur 23. ágúst 1963
William, Drummond; / VIA R'l r röð
— Er það hingaff, sem viff áttum aff flytja nokkra veggi.
17
Hún reikaði yfir að legubekkn
um. Nú grét hún stjórnlaust og
með ekka, og þegar hún reyndi
að stöðva grátinn, fóru kippir
um hana/ — Þetta er móðursýkis
kast, hugsaði hún með sjálfri
sér, — ekkert annað en móður-
sýki, kelli mín. En það bætti
ekki úr, þó að hún vissi af því.
En þá datt henni í hug, að með
því að hlusta ekki á þessa seyrnu
rödd, hefði hún ef til vill misst
af einhverju. Hann gaeti hafa ver
ið að segja henni, að nú væri
stundin komin. Hann gæti verið
að koma upp stigann á þessu
augnabliki. Hún varð að komast
burt héðan, og það tafarálaust.
En ef hann væri núna að koma
upp stigann. Hún greip símann
og hringdi í númerið hjá Tony.
„Ennfremur“, las Tony ungfrú
Andrews fyrir, „ennfremur tel
ég það bráðnauðsynlegt, að kall
aður sé saman aukafundur í
stjórninni, tafarlaust — af ástæð
um, sem ég mun gera grein fyrir
á fundinum".
Kúlupenni ungfrú Andrews
þaut yfir blaðið, rétt eins og hún
væri að hraðrita. Þegar hún leit
upp, hringdi suðarinn á innan-
hússímanum, og Tony opnaði lín
una með óþolinmóðlegri hreyf-
ingu. — Hvað er það?
— Frú Newton í númer tvö.
Hún segir, að það sé áríðandi.
Newton andvarpaði og ungfrú
Andrews leit á hann með samúð
arsvip. Hann greip síma númer
tvö — Eg sagði þér það, Kit, að
þetta væri vondur dagur hjá
mér . . . Ungfrú Andrews heyrði
að konan tók þarna fram í, þótt
hún gæti ékki greint orðin, en
röddin var æðisgengin, og það
var líkast því sem hún hefði
fengið taugaáfall eða eitthvað
þess háttar, sem var hlægilegt,
þar sem það var maðurinn henn-
ar, sem hefði átt að fá taugaáfall
í sambandi við allt þetta uppi-
stand kring um hann Elliot
gamla ... — Hvað? sagði hr.
Newton. — Hvenær?
Og svo þessi ameríska rödd —
hvernig gat nokkur maður þoiað
þetta nefhljóð, gat ungfrú Andr-
ews ekki skilið, en röddin hélt
áfram og veslings herra Newton
varð að standa og hlusta á hana
með þennan mikilvæga fund
hangandi yfir höfði sér ... —
Eg skal koma eins og skot, Kisa,
sagði hann. Ungfrú Andrews
fannst nú, að með alla þessa pen
inga gæti frú Newton haft af fyr
ir sér þar sem hún hafði ekki
annað að gera, en „satan finnur
verk fyrir hendur iðjuleysingj-
ans“ . . .
— Jæja, gott og vel, komdu þá
bara hingað, ef þú villt, Kisa
En farðu varlega. Taktu bíl.
Og svo lagði veslings maður-
inn frá sér símann, með mesta
raunasvip, sem hægt var að
hugsa sér, og það sýndi bezt, að
ekki eru peningarnir fyrir öllu,
það er ekki hægt að kaupa ham
ingju fyrir þá. Og svo sagði
hann: — Eg held, að við látum
þetta nægja, ungfrú Andrews.
Eitt eintak handa hverjum og
eitt í skjalasafnið. Trúnaðar-
skjalasafnið, skiljið þér.
— Já, hr. Newton, svaraða
ungfrú Andrews og það fór um
hana dálítill ylur, við hugsunina
um, hve vel hann treysti henni,
og henni einni af öllum, sem
þarna unnu — og hún ætti það
skilið.
Hún róaðist ofurlitið við að
tala við Tony, og svo fór hún
upp í svefnherbergið til að
greiða sér. Heridurnar skulfu
ofmikið til þess að hún gæti mál
að á sér varirnar, en þær gætu
gengið eiiis og þær voru. Hún
setti upp hattinn frá Dior —
það var auðvelt — greip veskið
sitt og hljóp niður stigann.
En um leið og hún lagði af
stað, tók síminn að hringja.
Hljómurinn fór gegn um höfuð
ið á henni, og tvaldi hana. Hún
greip höndum fyrir eyrun. —
Hættu! Hættu!
En þá datt henni í hug, að
þetta gæti verið Bea. Jæja, ef
svo væri, gat hún hringt í
Claridge úr skrifstofunni og út-
skýrt málið fyrir henni. Hún tók
hendurnar frá eyrunum. Síminn
var þagnaður, rétt eins og sá,
sem í símanum var hefði heyrt
hugsanir hennar. Hún sá bréfið
til Noru á borðinu og gekk ti!
að taka það, en fór í sveig kring
um símann, rétt eins og hann
væri einhver óvinur, sem mundi
ráðast á hana. — Vertu ekki með
þessa vitleysu, stelpa! sagði
hún, og í sama tón, sem Bea
hafði notað við hana, þegar hún
var krakki.
Samt sem áður hálfhljóp hún
til dyranna, til þess að komast
út úr íbúðinni, áður en þessi bann
setta hringing hæfist aftur.
En þegar hún opnaði, hrökk
hún til baka og æpti. Þarna í
dyrunum stóð ókunnugur maður
og lyfti hendi eins og hann
ætlaði að fara að þrýsta á bjöllu
hnappinn. Hann var hár og
grannur, í þunnum yfirfrakka og
með flókahatt, vel búinn maður,
sem enginn hefði tekið eftir sér
staklega, ef ekki andlitið á hon-
um hefði verið eins og það var.
Það var eitthvað óeðlilega ljós-
rautt, og gljáði eins og ör —
þetta var alls ekki andlit á venju
legum manni, eins og guð hafði
skapað það, heldur eins og
handaverk fákunnandi læknis.
Nefið var ólíkt því, sem gerðist
á mönnum, og varirnar saumað
ar og með óeðlilegum blettum á.
Áður en Kit gat skellt hurð-
inni í, gekk maðurinn inn í gang
inn. Kitt þaut inn í setustofuna.
— Frú Newton! heyrði hún
manninn kalla. — Frú Newton!
Hún hafði lokað og læst glugga
hurðinni út á svalirnar. Hún
reif þær upp aftur og komst und
an út á svalirnar, þar sem hún
ætti að vera örugg með torgið
opið fyrir framan sig. Nema ef
maðurinn hrinti henni, hver gat
þá vitað nema hún hefði framið
sjálfsmorð? — Bryan! æpti hún.
— Bryan!
Bryan var enn uppi í húsgrind
inni, á annarri hæð. — Hann
leit við. — Hvað er að?
— Upp hingað. Fljótur í guðs
bænum!
Bryan kom þjótandi eins fljótt
og hann gat, og þegar húp leit
við aftur, var hinn maðurinn
horfinn. Kit hélt sér dauðahaldi
í svalagrindina. Henni var óhætt.
Hann gæti ekki hrifsað hana
lausa, þar sem allir sáu til.
— Hvað er að, Kit? spurði
Bryan.
— Það var maður, sagði Kit,
um leið og hún hjálpaði honum
upp á svalirnar. — Hann kom
inn í íbúðina. Kannski hefur
hann orðið hræddur.
Bryan þaut fram hjá henni,
gegn um stofuna og forstofuna
og fram á ganginn. Kit elti hann.
— Hann hlýtur að hafa orðið
hræddur og sloppið burt, sagði
Kit, og fylgdi honum út á sval-
irnar. Bryan hallaði sér yfir
grindverkið. — Harry! æpti
hann. — Kom nokkur þarna út,
rétt í þessu?
— Engin sála.
— Hafðu auga með honum.
Og eins þú, Bill.
— Hvernig lítur hann út?
Bryan sneri sér að Kit. Hvern
ig leit hann út?
— I þunnum yfirfrakka, með
gráan hatt, sagði Kit. — Og and
litið eins og opið sár.
— Með ör á andlitinu. Brennd
ur, eða eitthvað þess háttar.
Bryan kom aftur. — Eg ætla
að gá uppi í svefnherberginu. Þú
skalt gá í eldhúsinu og baðinu.
Hann hljóp upp. Kit gáði í eld-
húsinu og fatageymslunni. Engin
sála þar.
— Gott, sagði Bryan. — Lok-
aðu þig inni. Opnaðu ekki nema
ég kalli. Ef við erum heppin,
getum við króað hann inni.
— Þakka þér fyrir, Bryan. En
farðu varlega. í guðs bænum,
farðu varlega!
Bryan hljóp út. Læstu þessum
dyrum, sagði hann. Svo horfði
hann á vísinn á lyftunni. Hún
var niðri á neðstu hæð. Svo
hljóp hann niður og leitaði á öil
um stigapöllum.
Þar var engann mann að sjá,
hvorki með ör í andliti eða án
þeirra, nema hvað Harry var við
útidyrnar, Bill við bakdyrnar, og
húsvörðurinn við kjallaratröpp-
urnar. Heldur ekki var neinn í
felum í lyftunni.
Þeir ræddu möguléika á því
fyrir manninn að hafa sloppið
burt — yf'ir þökin eða niður
brunastigann. Húsvörðurinn
neitaði öllum slíkum möguleik-
um.
— Ekki getur hann hafa orðið
uppnuminn, sagði Bryan.
— Það gæti hann vel, ef hann
hefði komið af himnum ofan,
sagði Harry.
Bryan hristi höfuðið. Þann
möguleika vildi hann ekki viður
kenna.
Bill greip fram í. — Eg ætti
kannski að fara upp og segja
henni það? Á kaupi? Það væri
ekki nema velkomið.
Bryan bandaði hendi við þeim.
— Snáfið þið að ykkar verki,
báðir tveir, sagði hann. En þeg
ar hann gekk að lyftunni, fór
hann að hugsa sig um. Kit New
ton var bersýnilega í mikilli
hættu, en hvort það kom innan
eða utan að, gat hann ekki ráðið
við sig.
13. kafli.
■— Eg held þú ættir að hringja
til -mannsins þíns, sagði Bryan,
þegar hann sagði henni fra
hvarfi mannsins. — Það er að
segja, ef þú ert viss um, að hann
hafi eitthvað illt í huga.
— Eg er búin að reyna það,
sagði Kit. — Hann bíður eftir
mér í skrifstofunni smni. Og
hann fer sjálfsagt að undrast
um mig. En ég gæti ekki hringt
aftur. Eg hef fengið þessag and
styggilegu upphringingar, þar
sem mér er hótað bana. Og dóna
legt tal um, hvað hann ætli að
gera við mig á undan og eftir.
Eg gæti ekki snert við símanum.
— Það gætirðu vel, þegar ég
er á staðnum, sagði Bryan. —
Eg skal hringja í númerið og svo
talar þú. Er þetta ekki mál fyrir
Scotland Yard, undir öllum kring
umstæðum?
Kit gaf honum númerið í skrif-
stofunni. — Við höfum þegar
talað við Byrnes lögreglustjóra,
sagði hún, meðan hann var að ná
í númerið. — Hann heldur, að
ég sé að skálda þetta upp. Það
halda víst allir, og jafnvel Bea
frænka. En það geta þau ekki
lengur, finnst þér. — Ekki eftir
þessa hringingu.
Ákafinn í rödd hennar var svo
mikill, að harin spurði hana,
hvort hann ætti ekki að tala við
manninn hennar fyrir hana. —
Vildirðu það? spurði hún með
ákafa. — Tony er svo önnum
kafmn og svo áhyggjufullur.
Hann trúir mér heldur ekki leng
ur.
Hún var svo einmana og yfir
gefin, að Bryan vorkenndi henni.
Og þó, hugsaðí hann, ef margir
halda, að einhver sé . . . hvað?
. . . geðveikur . . . eða sjái cfsjón
ir . . . þá er venjan sú, að það sé
rétt álitið. — Eg tala fynr frú
Newton, sagði hann, þegar hann
fékk sambandið. — Eg þarf að
tala við hr. Newton. Hann lagði
höndina yfir trektina. — Þau
eru ekki viss um, að hann sé til
viðtals, sagði hann við Kit.
ífltitvarpiö
Föstudagur 23. ágúst.
8:00 Morgunútvarp.
12:00 Hádegisútvarp.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13:00 ..Við vinnuna": Tónleikar.
15:00 Síðdegisútvarp.
18.30 Harmonikulög.
18.50 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20:00 Efst á baugi (Björgvin Guð*
mundsson og Tómas Karlsson).
20.30 Chaconna fyrir stre^gjasveit eft-
ir Johann Pachelbel.. Kammer*
hljómsveitin í Múnchen leik-
ur. Hans Stadlmair stjórnar.
20.40 Erindi: Ferð um Sognsæ (Ing-
ólfur Kristjánsson rithöfundur).
21.05 Tilbrigði og fúga eftir Brahms,
um stef eftir Hándel, op. 24,
Leon Fleisher leikur á píanó.
21.30 Útvarpssagan: „Herfjötur" eftir
Dagmar Edquist; VII (Guð-
jón Guðjónsson þýðir og flytur).
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Kvöldsagan: „Dularilmur" eftir
Kelley Roose; IV. (Halldóra
Gunnarsdóttir þýðír og les).
22.30 Menn og músík: VIII. þáttur:
Schubert (Ólafur Ragnar Grímji
son).
23:35 Dagskrárlok.
Laugardagur 24. ágúst
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 Óskalög sjúklinga (Kristi” Anna
Þórarinsdóttir).
14.30 Úr umferðinni.
14.40 Laugardagslögin — Fréttir.
16.30 Veðurfregnir. — Fjör í kringum
fóninn: Úl^ar Sveinbjörnsoa
kynnir nýjustu dans- og dægur*
lögin.
17.00 Fréttir. ~ I>etta vil ég heyraj
Frú Svanfríður Hjartardóttir
velur sér hljómplötur.
18.00 Söngvar í léttum tón.
1£.55 Tilk. — 19.20 Veðurfiegnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Hljómplöturabb um tvo ágæta
ítalska söngvara; Matthia Batt-
istini og Tito Schipa (GuðmuiuU
ur Jónsson).
20.50 Leikrit: „Mánudagur til mæðu"
eftir Alexander Ostrovsky. f>ýð-
andi: Bjarni Benediktsson fré
Hofteigi. Leikstjóri: Baldvm
Halldórsson.
22.00 Fréttir og veðurfregnii.
22.10 Danslög. — 24.(X) Dagskrárlok,
KALLI KUREKI

Teiknari: FRED HARMAN
MABEL, MA’AM, X LOOKED IfOTH MIRROR.
AIO'IKWEWYOúDMEVEkBAVEME.'I |
SEMT RED'S PICTURE HOPIfO' IT'D LUR.E !
YOU OUT HERE, AM' YOÚD FORSIVE ME
WHEM YOU SAW WHATA HEARTOF y
. • G-OLDI &OT! i---—-------.
I COULD FORS-IVEYOU, \
EYCEPTFOROMETHIM&F !
YDU DECEIVED MEf YOU
SENT M£ MR EYDER'S PH0T0
AfOD SAID IT WAS YOU/
, Lf S SEE Y3U í
TALi’. YOURWAY L
OuTA THAT' J
WELL,YOU DONE
TH'SAME/ SEMT
ME A PICTURE OF A , _
PRETTY,Y0UM&IT POESW’T COMDOtOE
— Ég get fyrirgefið þér allt nema
að þú skyldir blekkja mig. Þú send
ir mér myndina af Kalla og sagðir
að hún væri af þér.
— Snúðu þig nú út úr þessu.
— Jæja, þú gerðir nákvæmlega
það sama. Þú sendir mér mynd af
fallegri ungri stelpu.
— Það var mynd af mér. Það er
kannski nokkuð langt síðan hún var
tekin, en hún er alla vega af mér.
Þú losnar ekki með því . . . ö . . .
ég meina . . . þetta bætir ekki fvr-
ir það sem þú hefur gert
— Mabel, ég leit í spegil og sá
að þú mundir aldrei vilja mig. Ég
sendi myndina í þeirri von að hún
mundi lokka þig hingað og að þú
íyrirgæfir mér þegar þ»\ sæir hvað
ég er góðhjartaður.