Morgunblaðið - 10.10.1963, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 10. okt. 1963
BRJÁLAÐA HÚSID O
ELIZABETH FERRARS ---__....._
— Það væri ekki úr vegi að
koma þessu húsi á geðveikra-
hæli, eins og það leggur sig,
sagði Toby. — Og þar á ég við
húsið sjálft. Ég held, að svona
geðveiklun beinlínis vaxi út úr
veggjunum.
Þeir fóru upp. Georg fylgdí
Toby inn í hans eigið svefnher-
bergi. Hann gekk að kommóð-
unni og benti á hnúðinn á einni
skúffunni.
— Nú skaltu athuga, hvað
gerist þarna bak við hæginda-
stólinn.
Toby aðgætti það sem var að
baki stólnum. Þarna var lítið
pappaspjald nælt á stólbakið, og
á þvi þrjú göt, þétt saman.
Stóllinn stóð svo sem fet frá
vegg, beint undan dyrum. Toby
hafði tekið eftir þessum dyrum,
kvöldinu áður og séð, að þær
voru læstar.
— Tilbúinn? sagði Georg. —
Taktu nú eftir.
Hann dró kommóðuskúffuna
út, og eitthvað skauzt út um lítið
gat á lokuðu hurðinni, og lenti
i pappaspjaldinu. Toby æpti upp
yfir sig. Þetta var ofurlítil ör úr
málmi. Hún lenti í pappanum og
hitti næstum eitt gatið, sem á
spjaldinu var. Toby leit fyrst á
hurðina, síðan á örina og loks
á Georg.
Georg gerði þýðingarmikla
bendingu. Það var greinilegt, að
ef pappaspjaldið og stóllinn
hefðu ekki verið fyrir, hefði örin
lent í breiðum bakhlutanum á
Georg.
— Gott og vel, sagði Toby og
settist á hækjur, — hvernig geng
ur þetta fyrir sig?
Georg gekk að stólnum og dró
örina út.
— Komdu með mér inn í
næsta herbergi, og þá skal ég
sýna þér.
Næsta herbergi við Georg,
með lokuðu hurðinni á milli, var
í rauninni ekki annað en stór
skápur, með hillum á öllum
veggjum, fullum af myndabók-
um, leikföngum, myndum, vegg-
skreytingum og hinu og þessu
drasli.
Georg gekk að læstu hurðinni.
Hann beygði sig niður og losaði
af henni einhverskonar útbúnað,
sem líktist mest krakkabyssu og
var að gerð mjög svipuð leik-
fangabyssum, sem krakkar nota.
Fjöður innan í mjórri pípu, sem
hægt að ýta til baka með því að
stinga örinni inn í hlaupið og þá
hélzt örin föst með haki. Þegar
þetta hak var svo losað, þaut
örin út úr hlaupinu. Og þarna
var hlaupinu stungið inn í gatið
á hurðinni. En til þess að hleypa
af, var þarna notaður langur
vír, sem lá að lokum út um
gluggann. Georg sýndi Toby,
hvenig vírinn hefði verði leidd-
ur út og að lokum inn um annan
glugga, sem var einmitt á hans
eigin herbergi.
— Og kommóðan er einmitt
fyrir glugganum. Skilurðu? sagði
Georg.
Toby leit á leikfangið, hugsi.
— Hvernig fannstu þetta? spurði
hann.
— Litla góða stúlkan sýndi
mér það.
— Góða! Andstyggðar krakki
og kolbiluð á öllum taugum.
— Nú, hvað er þetta? sagði
Georg. — Okkur kemur aldeilis
prýðilega saman. En hún vildi
samt ekki segja mér, hver hefði
*ett þetta upp, eða hvernig hún
hefði fundið það. Hún sagðist
aldrei segja frá leyndarmálum.
— Og hún vildi heldur ekki
segja þér frá þessum með eld-
spýturnar í gærkvöldi. Hvað er
langt síðan hún sýndi þér þetta?
— Það yar rétt áður en þú
komst inn. Hún kom skoppandi
tii mín og spurði, hvort hún ætti
að sýna mér dáíltið. Hún sagði
— og Georg sendi Toby augna-
tillit, sem beiddist afsökunar —
að ef stóllinn væri ekki fyrir, og
þú drægír út skúffuna og örin
lenti I þér, þá mundirðu breyt-
ast í gnú.
Toby hleypti brúnum með við
bjóðssvip. — Ég var nú einmitt
að reyna að muna, Georg, hve
nær ég dró síðast út skúffuna.
Ég man nú ekki almennilega,
hvort ég gerði það í morgun. Ég
held, að ég hafi gert það, þó að
ég geti ekki munað það alveg
fyrir víst, en hitt man ég fyrir
víst, að þegar ég fór út í morg-
un var þessi stóll ekki fyrir hurð
inni. Ég lét flytja hann út að
glugga, en einhver hefur komið
honum fyrir á sama stað aftur,
og það hlýtur að hafa verið gert
einhverntíma í morgun. Ég kann
ekki almennilega við þennan ná-
unga, sem er að æfa ýmsar morð-
aðferðir. Þetta með eldspýturn-
ar í gær og þetta í dag, að
ógleymdum drykkjunum, sem ég
held, að hafi verið ein æfingin.
Lou blandaði þá, og þeir báru
keim af sótthreinsunarmeðali, og
litli kallinn á stuttbuxunum
segir, að hann hafi smakkað allt,
sem í þá var látið, fyrir forvitni
sakir, og að ekkert hafi verið við
það að athuga, en hann hélt, að
þetta hlyti að hafa verið ísnum
að kenna. Ég minnist að hafa
lesið einhvern reyfara, þar sem
einmitt ísinn var eitraður. Ein-
hver hérna virðist vera að prófa
ýmsar morðaðferðir, og komast
að því, hvor þær mundu duga
ef til alvörunnar kæmi.
— Já, en Tobbi, þessi ör
mundi ekki drepa þig, þó að
Sunnudaginn 3. febrúar 1963
birti News of the World stóra
mynd af Christine Keeler, í ginn
andi stellingum, og í engu nema
ofur lítilfjörlegum sundfötum.
Myndinni fylgdi textinn: „Fyrir-
sæta í skothríðarmáli. Christine
Keeler hin fagra, tvítuga fyrir-
sæta frá London, kemur fram í
máli í Old Bailey í þessari viku,
þar sem maður er ákærður fyrir
að hafa skotið á hana í þeim til-
gangi að myrða hana. Hann er
þrítugur Vestur-Indíamaður,
John Edgecombe, frá Brentford,
Middlesex". Ég nefni þessa mynd
vegna þess, að flestir, sem hana
sjá, munu fara nærri um atvinnu
Christine Keeler.
En réttarhaldið yfir Edge-
combe fór nú samt ekki fram í
þessari viku, sem nefnd var.
Ekillinn á leiguvagninum hafði
orðið veikiir. Föstudaginn 8. fe-
brúar 1963, barst lögreglunm
læknisvottorð um, að hann væri
ófær um að mæta fyrir rétti, og
þá var ákveðið að sækja um
frest. Fresturinn var veittur
þangað til í marzmánuði. Málið
kom fyrir rétt 14. marz 1963, en
þá var Christine Keeler horfin.
En margt hafði gerzt í millitíð-
inni. Skothríðin hafði fengið um
tal í blöðunum. Margir spáðu, að
úr þessu gæti orðið góð saga.
Svo varð.
5. kafli.
CHRISTINE SEGIR
SÖGU SÍNA.
Þegar að kvöldi dagsins, sem
skothríðin fór fram, sagði
Christine Michael Eddowes nokk
urn hluta sögu sinnar, en hún
virðist ekki hafa borizt út til
hún lenti í sitjandanum á þér,
nema því aðeins hún væri eitr-
uð.
— Eitruð? Toby þreif örina af
Georg, og athugaði hana vand-
lega. Eitthvað brúnt var á odd-
inum. Hann stakk örinni í tóm-
an eldspýtustokk og setti hann
í vasa sinn.
— Jæja, það var nú það, sagði
Georg, — og finnst mér við ætt-
um að fara og þiggja þessa hress
ingu, sem sjálfsagt bíður eftir
okkur.
— Hressingu? sagði Toby. Það
var eins og hann væri ekki nærri
jafnhrifinn af tilhugsuninni um
að fá eitthvað að drekka og
endranær. — Mér þætti gaman
að vita, hve lengi okkur verður
óhætt að neyta þess, sem fram
er borið hér. En við skulum
koma.
— Það var bara eitt enn,
Tobbi, sagði Georg. — Segðu
mér, hefurðu nokkurntíma heyrt
getið um það, sem kallað er
„breytingin mikla“?
Toby glápti á hann. — Þó það
nú væri. Og líka „handan við
tjaldið mikla“ og „hinumegin"
og allt það. Dauðinn á sér mörg
fin nöfn. En hversvegna ertu að
forvitnast um það? Ætlarðu að
fara að semja grafskrift eftir
hana ömmu þína?
— Nei, sagði Georg, — ég
vildi bara vera viss um, að það
er hægt að kalla hann einhverju
þessara nafna.
Þeir gengu saman niður stig-
ann.
— Hér kemur Tobías og engill
inn hans. Eva leit kring um sig,
lítt hrifin á svipinn, þegar þeir
almennings fyrir hans milli-
göngu. Hún sagði hana síðar í
hópum, sem hún komst brátt L
(I) Hún segir John Lewis söguna.
Um það bil níu dögum eftir
skothríðina, 23. desember 1962,
var samkvæmi í íbúð stúlku
einnar í Rossmore Court. Christ-
ine Keeler fór þangað, ásamt
Paul Mann. John Lewis fyrrver-
andi þingmaður, fór í samkvæm-
ið ásamt einum vini sínum. Skot
hríðin barst í tal í viðræðunum.
Nafn Stephen Wards var nefnt
og samstudis rifjuðust upp gaml-
ar endurminningar. John Lewis
8
og Stephen Ward höfðu átt í
málaferlum, 1954 og ’55 og var
grunnt á því góða með þeim.
Christine Keeler talaði um, hvað
hún kviði fyrir að vera kölluð
sem vitni; John Lewis sagði, að
hún yrði að fá einhvern fyrir sig
og benti henni á lögfræðing.
Hann hafði mikinn áhuga á sögu
hennar og næstu tvær eða þrjár
vikurnar gerði hann mikið til að
hitta hana og fá fleira að vita.
Hún sagði honum frá sambandi
sínu við Profumo og bréfunum,
sem hann hefði skrifað sér. Hún
sagði honum einnig, að Ward
hefði beðið sig að ná í upplýs-
ingar hjá Profumo, viðvíkjandi
því, hvenær Bandaríkjamenn
mundu afhenda Þjóðverjum
kjarnorkusprengjur.
félagar komu út í garðinn, og
hellti í glös handa þeim.
Þarna var flest fólkið saman
komið og allir með glös. En þeg-
ar Eva nálgaðist með sitt glasið
í hvorri hendi, greip Max Potter
annað úr hendi hennar, svo að
hún varð að fylla það þriðja.
Hún tautaði, þreytulega: — Hvað
ætli þú sért búin að drekka
mörg, Max?
— Það veit ég ekki fremur en
þú, sagði hann með ánægjubrosi.
— Þetta er dásamleg tilfinn-
ing. Ég er eitthvað svo dásam-
lega hress í dag. Ég hef verið
að sulla í mig hálfan morguninn
og nú fyrst er ég farinn að verða
var við það. Stóra krakkaand-
litið Ijómaði við Georg, sem
hann virtist vera orðinn eitthvað
svo hrifinn af. — Þægileg tilfinn-
ing, þegar maður byrjar að finna
á sér. Ekki sízt þegar maður er
orðinn vonlaus um það. Eg vildi
að þú ættir svolítið af spænsku
konjaki, Eva. Það er nú drykkur,
sem vert er um að tala. Þjónn-
inn, sem kom mér upp á það
John Lewis varð þegar ljóst
mikilvægi þessa máls, frá örygg-
is sjónarmiði séð. Hann sagði hr.
George Wigg, þingmanni, frá
öllu saman, og eftir það hafði
hann stöðugt upplýsingasam-
band við Wigg um allt, sem gerð
ist. Þeir töluðu saman næstum
daglega. John Lewis var svo
áhugasamur um þetta, að í marz
1963, kom hann sér upp eigin
spæjara til að njósna um málið
— það var blaðamaður, sem
dvaldi langstundum í íbúð Step-
hen Wards.
(n) Hún segir þaS hlöðunum.
Næstir á sviðið (eftir að hafa
sveimað þar í kring allan tím-
ann) komu blaðamennirnir.
Christine Keeler sagði Paul
Mann sögu sína. Paul Mann var
ungur maður, 26 ára gamall, og
hafði verið í Cliveden, helgina
góðu. Á þessum tíma (desember
1962) vann hann hjá skyrtuverk-
smiðju í Manchester, en kom oft
til London um helgar. Hann virð-
ist einnig hafa átt kunningja í
hópi blaðamanna. Hann var
kunningi bæði Stephen Wards og
Christine Keeler. Annar kunn-
ingi Keelers var kona að nafni
Nina Gadd, sem stundaði blaða-
mennsku án fastrar vistar. Það
virðist hafa verið mest fyrir til-
verknað þessara tveggja að sag-
an komst í hámæli. Þau bentu
henni á, að til væru blöð, sem
mundu kaupa söguna, en aðeins
tveir væntanlegir kaupendur
voru nefndir við hana, News of
the World og Sunday Pictorial.
Hún kom sér í samband við bæði
til að prófa, hvort þeirra vildi
borga betur.
fyrst, spurði mig hvort mér fynd
ist það ekki vera fullt af áfengi.
Mér fannst það ve lað orði komizt
Fullt af áfengi. Það var vel sagt.
Hann var orðinn loðmæltur.
— Jæja, þú mátt ekki gleyma,
að þú ert með bíl, Max, og að
hún dóttir mín á að fara með
þér. Eva skellti í sig úr glasinu
og lét svo fallast í stól.
— Hún Vanessa? spurði frú
Fry hvasst. Svo sneri hún sér
að Max Potter, og stóri, útsaum-
aði hatturinn á henni vaggaði
til beggja hliða. — Ætlið þér að
fara með barnið í bílnum með
yður prófessor Potter?
Hann leit til hennar og lyfti
glasinu. — Já, frú Fry, ég ætla
að fara með þetta hræðilega
barn með mér í bílnum. En hún
þarf ekki að skemma hann neitt.
Mér hefur aldrei tekizt það sjálf-
um. Alltaf gengur hann, hvað
sem veltist. Og hvað meira er
hægt að heimta af einum bíl?
Það geri ég að minnsta kosti
ekki. Þér skiljið . . einu sinni
fékk ég taugaáfall. . ,
Christine lét blöðin keppa um
kaupin. Þegar Sunday Pictorial
bauð henni þúsund pund, fór
hún beint til News of the World
til að láta það bjóða betur. En
talsmaður blaðsins sagði við
hana: „Þú getur farið fjandans
til. Ég tek ekki þátt í neinum
niðurboðssölum“. Því hreppti
Sunday Pictorial hnossið. Hinn
22. janúar 1963 fór hún í skrif-
stofu blaðsins og undirritaði skil
orðsbundinn samning um að
selja því söguna fyrir 1000 pund,
þar af 200 áttu að greiðast strax
en afgangurinn við útkomu. Hún
sagði svo söguna í aðalatriðum
og gaf henni aukinn lit með því
að segja frá margbreyttu lífi sínu
— með ríkum mönnum í háura
stöðum og með svertingjum í lág
um. Hún sagði frá sambandi sínu
við Profumo og Ivanov. Hún
lagði fram bréf Profumos dags.
9. ágúst, 1961 (,,Elsku“-bréfið)
sem sönnun þess, að hún segði
satt. Blaðið lét ljósmynda það
og kom því fyrir í járnskápnura
sínum.
Næstu dagana rituðu blaða-
menn niður sögu hennar í smá-
atriðum og þá sagði hún frétta-
mönnunum (sem hún hafði ekki
sagt þeim áður), að Ward hefði
beðið hana að ná í upplýsingar
hjá Profumo um það, hvenær
Bandaríkjamenn ætluðu að af-
henda Þjóðverjum kjamavopa.
Blaðamenn komu fljótt auga 4
það, hversu mjög þessi „njósna-
þáttur" mundi krydda söguna.
Skýrsla Dennings um Profumo-málið