Morgunblaðið - 22.07.1964, Blaðsíða 20

20
MORGU N BLAÐIÐ
Miðvikudagur 22. júlí 1964
— Ég gæti haft fulla þörf á
einhverri launauppbót, hugsaði
áii, en heldur vildi ég nú einn
koss. En svo brosti hún glað-
lega: — Hafa verið nokkur ný
vandræði með ungfrú Holland
meðan ég var í burtu? spurði
hún.
Hann andvarpaði. — O, bara
þetta venjulega. Við tókum
íyrstu myndirnar í gær, með
Laurence Banyon og það ætlaði
allt vitlaust að verða .... ýmist
tók hann of fast eða of laust á
henni, og henni tókst að finna
upp á hverri vitleysunni af ann-
arri. Og loksins hótaði hún að
hætta við allt saman, nema þvi
aðeins við fengjum annan í stað-
inn fyrir Banyon. Og ég hef feng-
ið boð um, að hún ætli að koma
hingað og finna mig í dag — og
við sem eigum að fara að taka
útimyndir á morgun!
Jill stökk niður af borðshorn-
inu. — Það lítur þá helzt út fyrir,
að Susan Barlow hafi komið á
réttri stundu, sagði hún. Ég býst
víð, að þú hafir fulla þörf á
hennar hjálp.
Hún opnaði dyrnar og Susan
Barlow kom inn, hikandi, en
með áberandi yndisþokka. Jim
glápti á hana og stóð upp. —
Ja, svei mér ef bú hefur ekki hitt
vel á, Jill, sagði hann.
Hann gekk fram fyrir borðið
og rétti fram hönd. — Gleður
mig að sjá yður, ungfrú Barlow.
Ef þér getið séð af fáum mínút-
um til að ræða eitt eða tvö atriði,
skal ég hringja í ráðningadeild-
ina og láta ganga frá öllu saman
í einum hvelli.
— Þakka yður fyrir, sagði
Susan og brosti feimnislega.
Þær eru alveg furðulega líkar,
hugsaði Jim, og seildist eftir
simanum. Hann hló með sjálfum
sér, er hann hugsaði til þess,
hvernig ungfrú Holland yrði við
þegar hún vissi um Susan Bar-
low.
En svo vildi til, að hann þurfti
ekki lengi að bíða eftir að kom-
ast að því. Utan úr ytri skrif-
stofunni heyrði hann röddina í
Eunice Briggs, sem var eitthvað
að þrefa við einhvern. En svo
var hurðinni hrundið upp og í
dyrunum birtist ungfrú Holland,
öll dúðuð í minkaskinn.
Henni varð litið á Susan Bar-
low, sem aftur horfði á hana
með undrun og forvitni.
— Má ég kynna yður Susan
Barlow, sagði Jill og var ekki
laust við bros á andlitinu á
henni.
Rétt sem snöggvast sýndi ung-
frú Holland flestar tennur sínar,
Jim bjóst næstum við, að hún
færi að sýna klærnar líka. —
Oð 'hver er Susan Barlow, ef ég
illlllllllltllllllllllllllllllllllllll
6
niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiii
rnætti spyrja? spurði hún :— Og
iivað er hún hér að gera?
Hr. Laurence Banyon — kall-
cður Larry meðal kunningja
sinna og slúðurdálkahöfunda —
var án alls vafa mjög álitlegur
maður. Hann var fríður á Suður-
iandavísu, með liðað hár, dökk-
biá augu og pétursspor í höku.
En jafnframt verður að játa, að
bann var ekkert góður maður.
Hann vissi óþarflega vel af vanga
svipnum á sér og svo aðdráttar-
aflinu sínu á konur, og eigin
hagsmunum. Sérstaklega þó hags
mununum.
Morguninn sem Yvonne Hol-
land og Susan Barlow höfðu
mætzt augliti til auglitis í skrf-
stofu Jims Parker, sat hr. Laur-
ence Banyon og beið í setustof-
unni hennar ungfrú Holland í
Dorchester Tower gistihúsinu.
Skórnir hans voru óþarflega
frammjóir og jakkinn hans var
óþarflega aðskorinn. Buxurnar
of þröngar. Og hann var að
reykja vindling með ilmefni í.
Ulviljaður gagnrýndandi hefði
sagt, að hann liti út eins og leigu
maður og að heilinn í honum
væri álíka takmarkaður og
smekkurinn hans. En sá gagn-
rýnandi hefði farið villur vegar.
Það var ýmislegt á seiði bak við
þetta enni, sem sýndist svo slétt.
í stuttu máli sagt var hr. Bany-
on að gera það upp við sig, hvort
ungfrú Yvonne Holland væri,- að
öllu samanlögðu, ómaksins verð.
Hann var tekinn að efast stór-
lega um það. Þessi andstyggilega
rifrildissenna daginn áður, sem
Jím Parker hafði sagt Jiíl frá,
hafði ekki verið annað en ein af
mörgum í röð, og þær fóru versn-
Við ætlum að borga sitt í hvoru lagL
ariii. Gallinn var sá, að Yvonne
var farin að taka hann sem ein-
hvern sjálfsagðan hlut, og ein-
mitt vegna þess, að innst inni var
hún óviss um hann. Nógu var
hún falleg — enginn ágreiningur
um það. Og hún hafði hjálpað
honum talsvert áfrám — hann
hefði aldrei leikið á móti henni,
ef hún hefði ekki sett það á odd-
inn. Og hún var örlát við hann
hann — hann leit ibygginn á
ermahnappana sína með perlun-
um í og vindlingaveskið úr hömr
uðu gulli — en þessi sífellda
ásókn hennar, að hann giftist
henni... .Laurence Banyon stóð
upp af mjúka legubekknum,
gekk yfir þvert gólfið og skoðaði
sjálfan sig í speglinum. — Lít ég
út eins og eiginmaður? spurði
hann sjálfan sig.
B YLTINGIN í RÚSSLANDI 1917
ALAN MOOREHEAD
í júlímánuði höfðu sovétin, með
alla sina miklu flækju skrif-
stofa og nefnda, verið beðin að
rýma Taurishöllina, til þess að
hægt væri að búa hana undir
komu löggjafarþingsins, og þau
höfðu leitað hælis í Smolny (því
að vitanlega voru aðalsdæturnar
þegar flúnar). Meira en hundrað
stór herbergi voru þarna í bygg-
ingunni svo að hún var mjög
hentug til þessara nota. í októ-
bermánuði hafði Smolny orðið
æ meir undirlagt bolsjevíkum, og
nú í nóvemberbyrjun var bygg-
ingin orðin bolsjevíkavígi.
Milli þessara tveggja andstæðu
herja — bolsjevíkanna í Smolny
og stjórnarliðsins, sem hnappað-
ist saman um Mariinsky- og Vetr
arhöllina — var einskonar al-
menningur breiðra, flatra gatna,
brúnna yfir Nevu út á eyjarnar,
dreifðar setuliðsfylkingar, verka
mannahverfin Viborgmegin, og á
eyju ofurlítið ofar við ána en
Vetrarhöllin var hinn forni kast-
ali Péturs og Páls.
Hinn annan nóvember tók
Zinoviev opnberlega aftur í blöð
unum alla andstöðu sína við Len
in (og Kamenev gerði bráðlega
slíkt hið sama), og fylkingar bol
sjevíka tóku brátt að síga saman
til beinnar árásar. Nú var aðal-
tilgangur Trotskis sá — og hann
verður að skoða sem yfirhershöfð
ingja bolsjevíka, næstu dagana —
að herða takið á setuliðinu í Petro
grad. Með það fyrir augum voru
sovétkommisarar skipaðir í
hverri herdeild. Stundum neit-
uðu hermennirnir þessum komm-
issörum móttöku, en oftast var
tekið við þeim, og nú hófst fast
samband milli Smolny og setu-
liðsins. Næsta skrefið var að
senda sendinefnd til Polkovni-
kovs ofursta, til að heimta oþin
bera viðurkenningu á kommis-
sörunum. Polkovnikov styrkti
kósakkasveitir sínar á strætun-
um, og neitaði.
Sunnudaginn 4. nóvember fór
fram einskonar lokaæfing á við
ureigninni, sem fram undan var.
Petrogradsovétið — þ.e. bolsje-
víkar — hvöttu fylgismenn sina
til að láta á sér bera, hverjir í
sínu hverfi, ekki með ofsa held
ur aðeins láta sjást, að þeir gætu
eitthvað. Ekki gerðist neitt al-
varlegt, en á fundunum var margt
hermanna og verkamanna, sem
biðu sýnilega aðeins eftir því, að
þeim væri gefið merki, og um
daginn sendi hermálanefnd bol-
sjevíka boð til herdeildanna, að
framvegis skyldu þær engum
skipunum hlýða, utan þeim, sem
kæmu frá þeirra eigin kommis-
sörum.
Mánudaginn 5. nóvember voru
samningar aftur upp teknir við
Polkovinikov, og nú heimtuðu
bolsjevíkarnir að fá sæti í her-
ráðsfundum herumdæmis Petro-
gradborgar. Þegar þessu var neit
að, voru skeyti send frá Smolny
til herdeildanna og þeim skipað
að taka mikilvæga staði, hver á
sínu svæði, með vélbyssum.
Nú tók ríkisstjórnin lóks að
hreyfa sig fyrir alvöru. Kerensky
kallaði saman ráðherrafund síðla
kvölds, 5. nóvember, og neyðar-
ástandi var lýst yfir. Polkovni-
kov var settur yfir allan herafla
borgarinnar, og fékk skipanir um
að snúast með hörku gegn hverju
uppþoti. Herbyltingarnefnd sov-
étanna var yfirlýst ólögleg, og
skipun var út gefin um að hand
taka Trotsky og aðra bolsjevíka-
foringja. Bolsjevíkablöð voru
bönnuð. Kerensky var enn von
góður og kvaðst þaulþekkja allar
fyrirætlanir bolsjevíka. Hann
yrði ekki nema feginn ef þeir
gerðu uppreistartilraun, þar eð
hann hefði nægan liðsafla til að
bæla slíkt niður. Og jafnvel nú
var verið að kalla inn tryggar
hersveitir, sem voru utan borgar
innar. En Polkovinkov beitti
engri hörku þá nótt. Hann sendi
út kvennahersveit1) til að styrkja
varðliðið úti fyrir Yetrarhöll-
inni, en hann gerði enga tilraun
1) Þetta var sjálfboðasveit
kvenna, sem hafði svarið að
berjast gegn Þjóðverjum þar
til yfir lykL
KALLI KÚREKI
Teiknari; J. MORA
r — Frænka hefur kveikt á eldavél-
tnni! Æ, það verður indælt að koma
heim!
— Hlustið! Það er einhver að koma
— og fer geyst!
— Honum virðist sannarlga liggia
einhver ósköp á, þessum!
— ... ekki datt mér hug að ég
myndi relcast á nokkurn mann hér
í þessum troðningi.
til að ráðast að kjarna ókyrrðar-
innar í Smolnyklaustrinu. Og
sannleikurinn var líka sá, að
stjórnin hafði þegar beðið hnekki
þennan dag, án þess að nokkru
skoti væri hleypt af.
Setuliðið í Péturs og Páls kast-
alanum var aðallega faltbyssu-
skyttur og svo reiðhjólasveit, og
það hafði ekki verið sérlega vin-
veitt bolsjevíkum. Það hafði end
ursent bolsjevíkakommissarinn,
sem þangað var sendur, og það
var greinilegt, að ef það var
ekki beinlínis mótfallið uppreist
þá yrði það hlutlaust. Síðasta
ráðið var að fá Trotsky til að
tala til mannanna. í sinni eigin
frásögn víkur Tortsky að þessu
atviki með hæfilegri hógværð, en
það virðist greinilegt, að mælska
hans hefur þarna náð hámarki,
því að honum tókst að snúa setu-
liðinu, en það þýddi sama sem
yfirráð yfir vopnabúrinu um leið.
Um nóttina voru um 10.000 hand-
vopn afhent rauðliðunum, sem
voru nú í skipulegum flokkum,
500—600 manna í öllum stærri
verksmiðj unum.
Fáskrúðsfjörðui
F R Ú Þórunn Pálsdóttir er
umboðsmaður Morgunblaðs-
ins á Fáskrúðsfirði og hefur
með höndum þjónustu við
kaupendur blaðsins í bæn-
um. í söluturni hjá Marteini
Þorsteinssyni er blaðið selt
í lausasölu.
Höfn
í Hornafirði
FERÐAFÓLKI skal á það
bent, að Morgunblaðið er til
sölu á öllum helztu áninga-
stöðum á hinum venjulegu
ferðamannaslóðum, hvort
heldur er sunnan lands, á
vesturleiðum, norðan lands
eða austan.