Morgunblaðið - 11.09.1964, Blaðsíða 24

V
24
MORGUNBLAÐIÐ
1 Föstudagur 11. sept. 1964
HERMINA BLACK:
Eitur og ást
að því gert a3 piltamir í flug-
stöðinni elskuðu hana. Og ekki
hafði hún unnið neitt klaustur-
heit! Iss. hvílíkt líf! Ekki einn
eirtasti almennilegur karlmaður
á nálægum slóðum! Það var auð-
séð að Corinnu leizt vel á Blake
Ferguson — en Söndru fannst
ekkert púður í honum. Hinsveg
ar var gott að hafa hann þarna
á næstu grösum, því að annars
færi þessi Langly-drós að draga
sig eftir piltunum hennar. Sandra
gat alls ekki hugsað sér, að Cor-
inna gæti lifað án þess að draga
sig eftir einhverjum. Hin unga
frú Lediard var sannfærð um, að
allar kynsystur hennar væru
þannig af guði gerðar, að þær
yrðu að reyna að ná sér í karl-
mann. Og þessvegna leit hún á
hverja unga og sæmilega snoppu
fríða stúlku sem keppinaut. Hún
var örugg um sjálfa sig og töfra
sína, en þoldi ekki að hugsa til
þess að hún ætti nokkurn keppi-
naut.
Sandra var af góðum ættum
og hafði fengið allra bezta upp
eldi, svo að þess hefði mátt
vænta að hún hefði góðan smekk
— ekki sízt hvað klæðaburð
snerti. En það .var eitthvað
glannalegt við hana, eitthvað hóf
laust, og aldrei hafði það komið
betur fram en í valinu á kjóln-
um, sem hún ætlaði að nota í
veizluna núna. Þetta var hálf-
gerð krínólína úr hrjúfu rósa-
silki. Tveggja þumlunga breitt
belti með hvítum rínarsteinum
um þvengmjótt mittið, og bönd
með samskonar steinum ofan-
vert á kjólnum, en engin axla-
höld voru á honum. Hún var með
langa svarta hanzka, alsetta smá
um rínarsteinum, og hanzkanna
vegna bar enn meir á nekt háls-
ins og herðanna. Hún setti dem-
anta-armband á annan úlfliðinn,
utanyfir hanzkann og leit svo
ánægjuleg í speglinn. En hún
hefði verið enn ánægðari ef rín
arsteinarnir hefðu verið dem-
antar. Hún hnyklaði ofurlítið
brúnirnar um leið og hún leit á
armbandið. Philip hafði gefið
henni það í brúðargjöf, og hún
hafði verið með honum þegar
hann valdi það. Hann varð að
gefa henni fleiri demanta! Þeir
voru einmitt hennar steinar! Hún
kinkaði kolli: Ég hefði fremur átt
að giftast milljónamæringi með
austrænan smekk — ekki borg
aralegum og aðeins miðlungsrík
um fornfræðiprófessor- Og þó
hafði Philip verið hjálparhellan
hennar. Hún slapp úr foreldra-
húsunum og komst hjá að gera
sjálfa sig að fífli. Skrítnast var
að einhver taug var í henni til
Philips — einhver hugur, sem
22
hún hafði aldrei borið til neins
annars manns.
Allt í einu kom Sandra auga á
ungfrú Morton í speglinum. Hún
stóð frammi við dyr og klemmdi
saman varirnar. Sandra leit
snöggt við og sagði ergileg:
— Hversvegna standið þér
þarna og gónið?
— Ég var að dást að hve fal
leg frúin er, sagði stúlkan.
Hrukkan milli augnanna á
Söndru hvarf strax. Hún hefði
ekki getað fengið þægilegra svar.
Því að hégómagirndin var mesti
veikleikinn hennar.
Minkafeldurinn lá á rúminu;
hann var líka gjöf frá prófessorn
um. Sandra tók hann á handlegg
inn, tók töskuna sína og gekk út,
framhjá ungfrú Morton.
Stundvísin var ekki hennar
sterka hlið, en í þetta skipti
var hún tilbúin fyrr en þörf var
á. Þegar hún kom inn í stofuna
hélt hún fyrst að enginn væri
þarna inni. En þá stóð hár og
renglulegur maður upp úr einum
hægindastólnum og kom fram í
birtuna frá ljósakrónunni í loft-
inu.
— Ert það þú, Robin- En hvað
mér brá við! Hvað ert þú að
gera héma?
— Lediard prófessor stakk upp
á að ég skyldi líta inn hérna, og
svo gætum við orðið samferða ...
Hann lækkaði röddina og
gleypti hana með augunum, ofan
frá hvirfli og niður í tær. — Þú
ert yndisleg núna, Sandra, sagði
hann hári röddu.
Eins og venjulega var henni
kvöl að hitta hann, en von bráð
ar fann hún til sömu ólgunnar,
sem alltaf kom í hana þegar hún
var ein með honum. Hún fann
það í hjarta sínu, að hættulegt
var að hafa nokkuð saman við
þennan mann að sælda. Þó að
hún hefði þekkt hann árum sam
an var hann hættulegur samt.
Hún var hrædd við beiskjudrætt
ina kringum munninn á honum
og vonsvikin, sem skinu úr aug
unum á honum. En hún hafði
aldrei getað staðizt þá freistingu
að leika sér að eldinum.
Hún horfði ögrandi á hann. —
Er ég fallegri en ég er vön?
— Það er óþarfi fyrir þig að
vera að veiða skjall, Sandra,
sagði hann rólega.
Hún yppti óþolin hvítri öxl-
inni og fleygði minkafeldinum á
sófann. — Áttu vindling handa
mér?
Hann rétti henni vindling, og
með vilja sneri hún sér frá hon
um og kveikti með kveikjara,
sem stóð þar á lágu borði.
— Ég er alls ekki ánægð með
þig, Robin, sagði hún. — Hvað
gengur að þér upp á síðkastið?
Hann svaraði ekki og hún hélt
áfram: — Þú notaðir megnið af
deginum í gær til þess að glápa
á mig, en þann tímann sem þú
gerðir það ekki, fórst þú einför
um og varst reiður.
— Þér skjátlast. Ég reiðist ekki.
— Þá tekst þér vel að láta líta
svo út. Philip hlýtur fyrr eða síð
ar að taka eftir hvernig þú hagar
þér við mig.
— Það gildir mig einu, sagði
hann. — Ekki var það ég, sem
bað þig um að giftast — Philip'.
— Nei, það sem þú hafðir að
bjóða var miklu lakara, sagði hún
og settist.
Hann var kominn bak við hana
áður en hún vissi af. Beygði sig
og studdi hendinni laust á bera
öxlina á henni. — Og varstu
ekki hrædd um að þú mundir
segja já, einn góðan veðurdag,
elskan mín? Þá hefði verið úti
um okkur bæði, en að fara til
helvítis með þér hefði samt ver
ið skárra en að lifa án þín hér
á jörðinni. Kannske þér skiljist
það einhverntíma.
— Gerðu ekki þetta, sagði hún
og lyfti hendinni til að ýta hend
inni á honum af öxlinni á sér,
en þá klemmdu fingurnir fastar
að öxlinni.
— Þú ert svín, sagði hún. —
Þú meiðir mig — slepptu. •
— Ég ætla mér líka að meiða
þig, sagði hann og hló hásum
hlátri. — En það eina sem ég
get er að elta þig eins og rakki,
sem vonast eftir gælum eða
sparki.
— Það er naumast að þú ert
hátíðlegur, Robin. Er ekki kom
inn tími til að við hættum þessu?
— Hvenær fæ ég að hitta þig?
— Þú hefur hitt mig núna.
— Við skulum aka eitthvað á
morgun.
— Nei.
— Hve lengi ætlast þú til að
ég þoli þetta?
Hún leit ekki á hann en svar-
aði kuldalega:
— Ekki bað ég þig um að koma
til Egyptalands, Robin. Þú hefð
ir átt að halda þig í fjarlægð.
Það er alls ekki ég sem kvel þig.
Þú gerir það sjálfur.
— Er þér alvara að ætla að
halda áfram að fara með mig
. . . byrjaði hann.
— Mér er illa við allt uppi-
stand, sagði hún í aðvörunartón.
Wrayman stóð við slaghörp-
una og blaðaði í nótnabók, og
Sandra var á leiðinni að borði
með glasabakka, kokkteilhristi og
sérríflösku þegar Lediard pró-
fessor og Corinna komu saman
inn í stofuna.
Corinna var í miðnæturbláum
kjól, einföldum í sniði. Eina skart
ið hennar var armband úr út-
skornum lapis-lazuli með silfur-
spennu úr víravirki. Og hálsfesti
af sömu gerð. Hún hafði haft með
sér tvo eða þrjá ljósa kvöldkjóla
sem hún hafði ekki haft tækifæri
til að nota ennþá, • en hún hafði
kosið kjól, er vekti sem minnsta
eftirtekt. Hana hafði ekki grun
að, að áhrifin yrðu gagnstæð við
það sem hún ætlaðist til. Djúp-
blár liturinn — eins og nætur-
himinn, veikúr roði í kinnunum,
tært hvítt hörundið, allt þetta
rann saman í töfrandi heild.
Sandra starði á ritara manns-
ins síns. Hún hafði aldrei viljað
játa fyrir sjálfri sér, að hún gæti
orðið hættulegur keppinautur . . .
En nú fann hún að þarna var
samkeppni, og allt í einu fannst
henni hún sjálf vera aum, í öllu
sínu öfgafulla skarti, og hana sár
langaði til að öskra af heift.
Þá dró Ali dyratjöldin frá og
kynnti:
— Frú Glenister og herra
Blake Ferguson!
Frú Glenister kom vaðandi inn
í stofuna, nauðalík því sem hún
hafði verið þegar Corinna sá
hana fyrst, í Cairo. Hárið var í
háum hrauk uppi á höfðinu, kjóll
inn úr þykkur, brúnu silki, og
hún var með blævæng úr gyllt
um strútsfjöðrum og rafsteini.
Um hálsinn var festi úr demönt
um og safírum, sem hefðu getað
gert Söndru græna af öfund.
— Við þurfum ekki að fara
fyrr en eftir fimm mínútur, sagði
hún. — Ég er með Rollsbílinn
minn, Philip, það er nóg rúm
handa okkur öllum þar. Feiki-
nóg rúm handa sex. — Þér eruð
ljómandi falleg, Corinna-
Svo varð frú Glenister litið á
Söndru, sem var í óða önn að
hrista kokkteil, en Wrayman
stóð við hliðina á henni — ofur
prúður og sómdi sér vel í kjól-
fötunum.
— Þú kemur alveg mátulega,
Josephine frænka, sagði Sandra,
og röddin var ofurlítið hærri en
hún átti vanda til. — Hvað viltu
drekka? Kannske uppáhalds-
drykkinn minn — Lediard-
strammara?
Frú Glenistór hafði tekið gull
gleraugun af blævængsskaftinu
og bar þau upp að augunum. —
Hvað er að sjá þig Sandra? sagði
hún. — Hvað ertu að hugsa? Ekki
geturðu farið í þessum kjól . . .
— Hvað áttu við, Josephine
frænka, sagði Sandra og hló. —
Þú sérð að ég er kominn í hann.
— Ætlarðu þér að fara í þessu
til Cimonar Zenoupous! sagði frú
Glenister og hvessti augun. —
Philip, þú verður að beita hús-
bóndavaldinu, ef konan þín vill
ekki hlusta á mig! Þú verður að
muna hver gestgjafinn er! Það
kann að vera að álitið á Bretum
KALLI KÚREKI ~>f~ —K- -■*- ^ Teiknari; J. MORA
[ X WáTE A CHEAT/ YOU
1.SIG-WED THOSE IO.U.'S
| KNOWIMS-YOU
lCOULDN’T fWOFFf
. J HAVE THIRTY STEERS ,
EEADY FOR ME TOMORROW
MOgMIWS-, OÍZ YOU WON'T
LIVE TILL SUMOOWM f
@UTSJDE,THE
OLD-TtMER.
EXAMtNES
THE CAEDS
HERALMED
I THOUfrHT SO/
PIMPUICKS OMTH’
3ACK3f HE KMEV/
EVERY CARD HE
DEALT, FROMTH’
— Mér er illa við brögð. Þú skrif-
aðir undir skuldaviðurkenninguna
vitandi það, að þú gazt ekki staðið
í skilum, segir Brandur. Þú skalt
hafa 30 geldneyti reiðubúin handa
mér í fyrramálið, — að öðrum kosti
verða þínir dagar taldir, áður en
sólin sezt.
— Já, herra minn, segir Skröggur,
skjálfandi á beinunum. Þau munu
verða til reiðu.
Fyrir utan rannsakar Skröggur spil
in, sem hann faldi í lófanum, og
kemst að raun um það, að hann hef-
ur verið beittur brögðum.
— Þetta datt mér í hug, segir hann
— nálstungur á bakhliðunum
Hann þekkti þá hvert einasta spiiL
sem hann gaf, allt frá byrjun.
sé ekki sérlega gott nú orðið,
en það er ástæðulaust að kven-
fólkið okkar geri sig auvirðilegt.
— Ég skil ekki hvað þú átt
við, sagði Sandra. Hún hafði
hvítnað af reiði er hún sneri sér
og horfði í augu mannsins síns.
— Ég hef aldrei verið móðguð
svona á ævi minn. Hvað er eig-
inlega út á kjólinn minn að setja?
— Hann er ljómandi fallegur,
elskan mín, sagði prófessorinn,
sem vildi ekki bregðast konunni
sinni svo aðrir hlýddu á, þó hon
um fyndist hún hefði átt að hafa
vit á að fara ekki í svona kjóL
— En ég held að Josephin#
frænka álíti, að . . .
— Ég álít að hún gæti eins vel
farið á nærbuxum og 1 þessu sem
hún er í, sagði gamla konan hilc
laust. — Ég er engin tepra, en
þú hlýtur að vita hverskonar mað
ur Zenoupous er. Hann er aust
urlendingur að tveim þriðju,
hvað svo sem hann segir sjálfur.
Hann þekkir hvaða tegund af
kvenfólki það er, sem klæðir sig
svona — hann hefur margar
þeirra á fóðrunum. Góða Sandra,
þú mátt til með að hylja axlirn
ar og — já, hitt
— Philip!
— Ég er hræddur um að Joa
ephine frænka hafi á rfettu að
standa, góða mín. Þetta verður
vafalaust bráðskemmtilegt sam
kvæmi, en ég kysi heldur, — ég
óska ekki að þú takir á móti
þeirri hyllingu, sem húsbóndinn
sýnir þér í þessum kjól. Hann
getur ekki skilið að . . .
— Aldrei hef ég heyrt aðra
eins endileysu! sagði Sandra og
augun skutu neistum, þó hún hins
vegar reyndi að hlæja. — Ég
hef engan tíma til að skipta um
kjól.
Hún sneri sér að Blake. — Er
uð þér ekki sammála mér um
að þetta sé fjarstæða? Getið þér
sett nokkuð út á kjólinn minn?
Blake dró við sig svarið. Svo
sagði hann hægt: — Nei, ekki
út á kjólinn.
— Þarna sjáið þið sjálf!
— En frú Lediard, ef ég væri
í yðar sporum, mimdi ég — með
einhverju móti — skýla herðun
um á mér, því að kjóllinn er
svo mikið fleginn. Josephine
frænka og maðurinn yðar þykja
ef til til vill gamaldags, en . . .
•
— Það vill nú svo til að kjóll
inn er nákvæmlega eftir tízku
frá Victoriu-tímunum . . .
— En á þeim tímum var brezkt
kvenfólk ekki í samkvæmum
verður ekki neitað, að kjóllinn
hjá austrænum „herrum". Þvl
er talsvert ögrandi.
Sandra hafði svo mikið vald á
sér að hún gat hlegið. — Þrír á
móti einum! Jæja, þá kemst ég
ekki hjá því að skipta.
Hún gekk rólega út og prófess
orinn fór að bjóða glösin.
Eftir dálitla_ stund sagði frú
Glenister: — Ég bið afsökunar,
Philip. Ég hefði átt að vita betur.
Eskifjörður
í BÓKSÖLUNNI á Eskifirði
er umboð Morgunblaðsins á
Eskifirði. í ,.Bakaríinu“ hjá
Hlöðver Jónssyni er blaðið
einnig selt í lausasölu yfir
sumarmánuðina.
Seyðisfjörður
IJMBOÐ Morgunblaðsins í
Seyðisfjarðarbæ er í Verzl.
Dvergasteinn. Blaðið er þar
einnig í lausasölu fram til
kl. 11,30 á kvöldin. „Bar-
inn“, veitingastofa, hefur
blaðið í lausasölu.
Vopnafjörður
Á Vopnafirði er Gunnar
Jónsson, umboðsmaður
Morgunblaðsins og í verzlun
hans og söluturni Kaupfé-
lagsins er blaðið einnig selt
í lausasölu.
N