Morgunblaðið - 22.11.1964, Blaðsíða 28

MORGU N BLAÐIÐ
Sunnudagur 22. nðv. 1964
«8
r---------------
JENNIFER AMES
Hættuleg forvitni
L_______________j
1 — En mig langar ekki til að
giftast neinum eins og stendur,
og mér er óskiljanlegt að ég geti
verið í hættu, eins og þú sért að
hræða mig til að giftast þér, en
það skalt hvorki þú né aðrir
geta.
Hann sleppti henni. — Hvers
vegna viltu ekki trúa mér, góða?
Hér eystra er svo margt undar-
legt sem maður skilur ekki nema
maður hafi átt heima hérna alla
æfi. Hér eru viðsjálsgripir, jafn
vel í hópi þeirra, sem eru komn-
ir á efsta þrep mannvirðing-
anna,.og þeir víla ekki fyrir sér
að bíta frá sér, ef þeir telja hags
muni sína í hættu. Ég held jafn
vel að þeir mundu eláki hika við
að fremja morð! Þú þarft mann
sem getur verndað þig, elskan
mín. Fóstri minn hefur gert mér
skiljanlégt, að þú verður að
njóta stuðnings. Hann mundi
aldrei segja ósatt, það veit ég
fyrir víst,- og hann veit allt sem
gerist hér. Elsku Gail, viltu nú
ekki láta undan?
En Gail hafði bein í nefinu
og hún hristi bara höfuðið. —
Nei, ég ætla aS vinna þessi tvö
ár hérna, og ef þú vilt bíða þann
tíma, getum við talað um málið
að nýju. Kannske þú viljir nú
aka mér heim, mér fer að verða
kalt og ég er þreytt líka.
Þau töluðu fátt á heimleið-
inni. Gail var svo þreytt að hún
var ekki upplögð í viðræður, og
Brett einbeitti sér að stýrinu.
Þau buðu hvort öðru góða nótt,
fremur styttingslega.
Gail þótti miður ef hún hefði
sært hann, en hún var of þreytt
til að taka sér það nærri. Bón-
orð hans hafði ekki vakið neinn
enduróm í henni, og án þess að
hún skildi það eða vildi játa
það, var orðin breyting á henni.
Hvað hafði valdið því hugsaði
hún með sér og læddist hljóð-
lega upp í herbergið. Þar var
hljótt. Annaðhvort var Mildred
sofnuð, eða lét sem hún svæfi,
og Gail þótti vænt um það. Hún
Ödýrasta og falleg-
asta Jóla- og nýárs-
kveOjan til vina og
kunningja erlendis
<BJxíj<OD>
lceland
Review
Glæsilegt rit ó ensku um ísland
og íslendinga. Kostar aðeins 50
krónur. Fæst í bókaverzlunum.
vildi helzt ekki þurfa að tala
við Mildred í kvöld; hún var
sárreið henni fyrir að hafa bor-
ið slúður í Grant um eyjaferð-
ina. Hún háttaði án þess að
kveikja ljós, skreið upp í og sofn
aði samstundis.
Grant vár ekki í rannsókna-
stofunni morguninn eftir, og
Bobby sagði henni að hann hefði
farið í eitt sjúkrahúsið. Bobby
og Gail fóru að vinna. Þeim mið
aði vel áfram og í ákafanum
gleymdi Gail alveg sundurþykkj-
unni, sem var með henni og
Grant. Hún hlakkaði til að segja
honum frá árangrinum af því,
27
sem hún var að/fást við. Hún fór
inn í vinnustofuna hans rétt fyr-
ir hádegið. Stanzaði snögglega
og sperrti upp augun. Grant sat
við skrifborðið, en hann var
ekki einn. Hjá honum sat gest-
ur — Brett! Báðir stóðu upp
þegar hún kom inn og hún lét
augun hvarfla milli þeirra á
víxl. Það var Grant sem rauf
þögnina.
— Gerðu svo vel að fá þér
sæti, systir. Hér hefur borið
nýrra við — að maður ekki segi:
spaugilegt. Þessi ungi maður
sem mér skils vera mjög góður
vinur þinn, er kominn hingað til
að biðja þín — alveg eins og ég
væri ráðríkur faðir þinn!
Grant hló, en hún fann að sá
hlátur var til þess ætlaður að
fela það, sem honum var innst
í hug.
— Ég hef reynt að gera hon-
um skiljanlegt, að þú, sért í þín-
um fulla rétti, þó þú giftist hon-
um eða hverjum öðrum sem
vera skal, hvenær sem þú vilt.
— En ég hef lofað að vinna
hérna að minnsta kosti í tvö ár,
og ég hugsa ekki til hjóna-
bands fyrr en sá tími er liðinn.
Ég gaf loforð um það áður en
ég fór hingað. . . .
Hann bandaði hendinni. — Ef
það er bráðnauðsynlegt að þið
giftist, vil ég vitanlega ekki
vera því tíl fyrirstöðu. Þú ert
frjáls að því.
— Þarna heyrirðu, elskan
mín! sagði Brett. — Það er ekki
annað en fyrirsláttur, að vera
að tala um þetta loforð, í tíma
og ótíma. Engum er leyfilegt að
herma þesskonar loforð upp á
Þig.
— Ég hef sagt að ég leysi ung
frú Stewart undan loforðinu,
sagði Grant þurrlega, og Brett
stóð upp og rétti fram höndina.
— Hjartans þakkir Raeburn
læknir. Mér finnst þetta samtal
hafa hreinsað loftið. Ég vissi allt
af að þetta hlaut að vera fyrir-
sláttur, en Gail hafði tekið það í
sig, að loforðið væri bindandi. En
nú líður mér betur, og^ ég skal
ekki tefja yður lengur. Ég er bú-
inn að tefja'yður óhæfilega lengi.
Brett sneri sér að Gail og
sagði: — Ég kem og sæki þig
annað kvöld, elskan mín. Ég bíð
á sama stað og í gærkvöldi.
Þau kvöddust í snatri og hann
fór út, en Gail sat eftir. Grant
reyndi að sýnast rólegur, og
hann reyndi að brosa, en ekkert
bros varð úr því.
—Lofðu mér að óska til ham-
ingju, sagði hann. — Dyson hef-
ur sagt mér ýmislegt um sjálfan
sig, án þess að ég spyrði hann
— vitanlega. Ég skipti mér
aldrei af því, sem mér kemur
ékiki við. En það er svo að sjá,
sem hann hafi hreiðrað býsna
vel um sig hérifa, svo að ég hef
fulla ástæðu til að óska til ham
ingju.
— Hversvegna hefur þér snú-
izt hugur? spurði hún hvasst. —
Það er ekki langt síðan þú minnt
ir mig á loforðið.
— Veit ég það, en ég sé núna,
að ég hefði aldrei átt að krefj-
ast svona loforðs. Það var ekki
rétt af mér. Þú varst ólm í nð
komast hingað, og hefðir líklega
gengið að öllu, sem mér hefði
getað dottið í hug að krefjast. Ég
er hræddur um að ég hafi hugs-
að minna um þið en um sam-
vinnuna. Þá var hún fyrir öllu
frá mínu sjónarmiði, en ég gat
varla sagt að ég þekkti þig
sjálfa.
— Er það eina ástæðan til
þess að þér snerist hugur: — að
þú þekkir mig persónulega
núna spurði hún eftir nokkra
þögn.
— Nei, ekki er það svo, sagði
hann. — Það sem mestu réð var
dálítið sem Dyson sagði mér.
Hann sagði að þú værir í hættu
stödd vegna þess að þú værir að
reyna að komast að hver hefði
valdið handtöku-foreldra þinna.
Og ef svo er, að þú sért í hættu
hérna, þá er það ekki á mínu
valdi að veita þér vernd. Ég
þekki lítið þessa stórborg, og
fólkið hérna enn minna. En hér
er margt á huldu, og mér finnst
hugsanlegt að ólíklegustu hlutir
geti gerst hér. Dyson tókst að
gera mig verulega skelkaðan, og
það er ekki fjarri mér að halda,
að þú værir öruggari undir
hans umsjá. Ef það er rétt sem
hann sagði mér, þá ert þú jafn
áköf í að giftast og hann er. En
ef þú af einhverjum ástæðum
vilt ekki giftast honum, þá held
ég að vissast væri að þú færir
sem fyrst til Englands.
— Er þér alvara?
Hún virtist forviða og óróleg,
og hann kinkaði kolli.
— Já, mér er full alvara,
Gail.
Hún horfði lengi á hann og
lolas sneri hann sér undan, augna
blik. Hún sá að honum leið illa,
en var að reyna ð dylja það.
— Mig langar ekkert til að
giftast Brett, sagði hún loks. Að
minnsta kosti ekki eins og sakir
standa. Og ég veit ekki hvort ég
muni nokkurntxma kæra mig um
að giftast honum. En mig langar
ekki heldur að fara til Englands.
— Hversvegna ekki. Ef þú
— Pabbi segir að ég verði að reikna dæmin mín sjáiíur.
Með öðrum orðum, þá getur hann ekki reiknað þau.
ert í hættu hérna, er langrétt-
ast að^ þú farir heim.
— Ég vil ekiki fara, sagði hún
aftur. — Góði, þú mátt ekki
neyða mig til að fara!
— En þú hefur ekki sagt mér
neina ástæðu til þess að þú vilt
vera hérna áfram, sagði hann
lágt. — Ef það er svo, að þú ert
ekki viss um tilfinningar þínar
til þessa unga manns, er hyggi-
legast að þú farir heim.
Hún endurtók í þriðja sinn að
hún vildi ekki fara, og hún furð-
aði sig sjálf á,'hve mikilsvert
henni fannst að verða í Hong
Kong áfram. Hversvegna var
þetta svona nauðsynlegt? En allt
í einu var eins og hula væri dreg
in frá augunum á henni og hún
sá allt skýrt. Það var ekki vegna
Bretts, sem hún vildi ekki fara
frá Hong Kong. Og ekki heldur
vegna starfsins í stofnuninni
eða samkivæmislífsins. Hún vildi
vera hjá Grant, og gat ekki hugs
að til þess að skilja við hanri.
Hann var orðinn henni miklu
meira virði en starfið — meira
virði en Brett. Tilfinningar henn
ar til Grants áttu sér dýpri ræt-
ur en nokkuð annað. Hún hafði
ekki skilið það fyrr, en nú vissi
hún, að þetta var sú eina, sanna
ást.
En hún gat ekki vænzt neinn-
ar hamingju af þessari uppgötv
un. Því að Grant lifði aðeins fyr-
ir starf sitt, eða að minnsta kosti
að mestu leyti. Hún vissi að hon
um var hlýtt til hennar og að
hann vildi vera vinur hennar —
þangað til hann heyrði slúður-
söguna um ferðalag hennar og
Bretts ú.t í eyjuna. Hann hafði
meira að segja beðið hana um að
hjálpa sér til að taka sér hvíld-
arstund. En svo var það varla
meira. Honum hafði fallið vel að
eiga hana sem kunningja, en
hann mundi aldrei líta hana öðr
um augum.
Gail muldraði einhver afsök-
unarorð og fór út úr skrifstof-
unni. Hún þurfti að vera ein og
rannsaka hugsanir sínar og til-
finningar. En til hvers var að
vera að brjóta heilann um það,
sem ekki var hægt að breyta?
Henni varð enn ljósara að það
hafði álltaf verið Grant sem hún
elskaði, þó að hún hefði sjálf-
rátt og ósjálfrátt reynt að vísa
því á bug. Og svo hafði Brett
komið til sögunnar, með sína
glaðlegu tilbeiðslu. Hann hafði
lagt hana í læðing. Ást hans og
kossar höfðu vakið í henni ástar
þrána, og hjá honum hafði hún
leitað uppbótar fyrir allt það,
sem lífið hafði áður neitað henni
um. En hún hafði alltaf fundið
að þetta var ekki sú sanna ást,
sem hægt er að byggja æfilanga
líf hamingju á.
Henni fannst undarlegt að
vera undir sama þaki og Grant,
núna er hún hafði öðlast þessa
nýju vissu. Þau unnu við sama
borðið og stundum varð ekki hjá
því komist að þau snertu hvort
annað. Hvenær sem hönd han»
straukst við hana, fannst henm
hún fá kipp, eins og undan raf-
magnsstraumi. Þetta var allt
annað en þegar Brett var að
faðma hana að sér! Hún var í
huganum eitt með Grant, en það
mátti enginn fá að vita, síst
hann. Hvað mundi hana
segja, ef hann vissi sann-
leikann? Hún reyndi að gera sér
í hugarlund hve óþægilegt hon-
um mundi finnast það, en vafa-
laust mundi hann gera sitt bezta
til þess að vera vingjarnlegur.og
sýna henni lundargeð, eigi að
síður. Það yrði hræðilegt. Áður
hafði hún þráð að hann sýndi
henni vinsemd — nú óskaði hún
þess síst af öllu. Hún óskaði að
framkoma hans yrði lík þvi, sem
hún var fyrstu dagana eftir að
hún kiom til Hong Kong. Hvað
hafði eiginlega gerzt síðan þá?
Mildred hafði sagt honum að
hún væri að dingla með Brett,
og nú hafði Brett játað henni
ást sína í viðurvist Grants og
beðið hana um að giftast sér.
Það var ekkert undarlegt þð
Grant væri ekki samur maður
eftir þetta. Nú gat hann varla
heitið vinur hennar lengur, held
ur aðeins húsbóndi hennar, sem
aðeins hafði áhuga á vinn-
unni sem hún leysti af hendi.
Hann kærði sig ekki einu sinni
um að hjálpa henni. Hann hafði
aðeins tvær uppástungur á tak-
teinum: annaðhvort giftist hún
Brett eða færi til Englands.
KALLI KUREKI

Teiknari: J. MORA
1. Þetta var ljótur grikkur.
Æ, ég held að bakið á mér sé brot
5.
2. Heyrðu Kalli, ég hefði ekki truað
því, en rétt áður en Frikki kveikti
í sjálfum sér, var hann eitthvað að
fikta við hestinn þinn. Hann setti
eitthvað undir hnakkinn.
3. Þú... þú mundir gera mér svona
grikk.
Hvað grikk? Ég fór aldrei nálaegt
hestinum þínum.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um alian Ey jaf jörð
og víðar.