Morgunblaðið - 03.02.1965, Side 24

24
MORGU NBLAÐIÐ
Miðvifcudagur 3. febrúar 1965
Victoria Holt:
Höfðingjasetrið
— Pabbi má ég fá lánaðan bílinn og hárkolluna þína í
kvöld?
Ég hafði ekki augun af Larn
ston-fjölskyldunni aila messuna
og áður en henni var lokið, vissi
ég að hverju Johnny var að gá.
>að var Hetty Pengaster! Ég
gat skilið það með Mellyoru og
Justin. En_ Johnny og líetty
Pengaster! Ég gat skilið það með
Mellyoru og Justin. En Johnny
og Hetty Pengaster!
Síðdegis þennan dag var hlýtt
og Mellyoru langaði til að fara
út Hún var eitthvað alverleg
í skapi og mér datt í hug, hvort
það stæði í nokkru sambandi við
það, að hún hafði séð Justin í
kirkjunnL Ég var orðin það ver
aldarvön, að ég efaðist um, að
það mundi þykja viðeigandi fyr
ir mann eins og Justin Larnston
að eiga prestsdóttur.
Ég varð hissa þegar Mellyorti
fór með okkur inn í kirkjugarð-
inn.
—- Til hvers eigum við að vera
að fara hingað? spurði ég
— Mig langar að sýna • þér
nokkuð. Hún gekk síðan kring
um kirkjuna og stanzaði við leg
stein.
„Mary Anna Martin“, las ég.
„36 ára“.
— Hún var móðir mín, sagði
hún. — Hún var grafin hérna
fyrir tíu árum.'Lestu nú nafnið
fyrir neðan.
„Kerensa Martin.M. Kerensa!
Hún kinkaði kolli til mín,
brosandi. — Kerensa! Mér þykir
svo vænt um nafnið þitt. Mér
þótti vænt um það um leið og ég
heyrði það. Manstu ekki eftir
því? Þú stóðst þarna í Klaustur
múr m, þar sem beinin af nunn
unr fundust. Justin spurði mig
h\ .. þetta væri og þú svaraðir,
að það væri ekkert „þetta“. >að
er Kerensa Carlee. >essi Kerensa
Martin var systir mín. >ú sérð
þarna, að hún hefður verið 3ja
vikna og 2ja daga gömul.
— Dó hún mamma þín þegar
hún fæddist?
Mellyora kinkaði kolli. — Mig
langaði svo að eignast systur.
Ég var fimm ára og mér fannst
ég vera búin að bíða eftir henni
árum saman. Og þegar Kerensa
fæddist var. ég svo spennt. En
það fór svona illa. Hún dó og
mamma líka, og aUt breyttist.
— Ég skil.
— >essvegna var það, að þeg-
ar ég sá þig standa þarna á
markaðnum . . . og af því að
þú hézt Kerensa. >ú skilur,
hvað ég á við
— Ég hélt, að þú hefðir ráðið
mig af því að þú vorkenndir mér,
sagði ég.
— Ég vorkenni öllu fólki, sem
stendur á ráðningarpallinum, en
ekki get ég tekið það allt heim
með mér, eða hvað? Pabbi hefur
víst nógar áhyggjur af reikning
unum sínum án þess. Hún hló.
— _En ég er fegin, að þú komst.
Ég horfði á legsteininn og dáð
ist að þessari tilviljun, sem hafði
gefið mér allt, sem mig langaði
í. >etta hefði allt getað farið svo
allt öðru vísi. Ef þessi Kerensa
litla hefði lifað . . . ef hún hefði
ekki heitið Kerensa . . . hvar
stæði ég þá?
Við vorum í ennþá innilegra
sambandi eftir þetta samtal við
leiðið. Mellyora vildi láta eins og
ég væri systir hennar, og ég hafði
ekkert á móti því. Meðan ég var
að bursta á henni hárið, um
kvöldið, leiddi ég talið að Justin.
— Hvernig lízt þér á hann?
spurði ég. og ég tók eftir því, að
hún roðnaði snögglega.
— Hann er laglegur.
— Laglegri en Johnny
— O . . . hann Johnny. >að
var fyrirlitning í málrómnum.
— Talar hann mikið við þig?
— Hver? Justin? Hann er allt
af almennilegur þegar ég kem
þangað, en hann hefur svo mik
ið að gera. Hann tekur próf í
vor og þá fer hann að vera heima
alltaf.
— Lízt þér vel á hann? sagði
ég-
Hún kinkaði kolli og brosti.
—y Betur en á . . . Kim? vog-
aði ég að segja.
— Kim O, hann er svo tryllt
ur. Hún fitjaði upp á trýnið. —
Mér líkar vel við Kim. En Justin,
hann er alveg eins og riddari . . .
Sir Galahad eða Sir Lancelot.
Kim er ekki svoleiðis.
Mér datt í hug, þegar Kim var
að bjarga Jóa úr dýraboganum
og bera hann á örmum sér gegn
um skóginn og alla leið heim í
kofann. Ég trúði því ekki, að
Justin hefði nokkurntíma gert
það fyrir mig. Mellyora kynni
að vera hrifnari af Justin Larn-
ston, en Kim mundi alltaf verða
minn riddari.
>ar sem ég var ráðin af séra
Charles, sem lagskona dóttur
hans, gat ég um leið verið vernd-
ari hennar og oft yfirgáfum við
ungfrú Kellow og fórum einar ú(t
að ríða um móana.
Einn góðviðrisdaginn riðum
við lengra en við höfðum áður
gert, og Mellyora stöðvaði ekki
hestinn fyrr en við komum að
einkennilegu steinvirki — þrír
steinar stóðu uppreistir og sá
fjórði var lagður ofan á þá.
— Veiztu, hvað þetta er, Ker-
ensa? >að er grafreitur. Pabbi
hefur sagt mér, að Keltarnir hafi
reist þá.
Hún leit kring um sig með
hönd fyrir auga. — Við getum
ekki verið langt frá Derrise-
landareigninni.
— Hvað er það? spurði ég.
— Farðu ekki að segja mér, að
þú hafir aldrei heyrt Derrise-
fólkið nefnt á nafn? sagði Melly-
ora. — >að er ríkasta fólkið
hér nærlendis. >að á fjölmargar
ekrur lands.
7
ammmmm
— Fleiri en Larnstonarnir?
— Miklu fleiri. Ég held, að
kletturinn þarna sé Derrise-klett
urinn.
Nú vorum við komnar á grýtta
jörð og kletturinn stóð uppi á
hól — einkennilega lagaður klett
ur, sem tilsýndar gat litið ú,t eins
og risavaxinn maður. >egar við
höfðum riðið eins nærri honum
og við gátum, fórum við af baki,
bundum hestana við runn og
klifruðum upp að klettinum.
Mellyora rak upp siguróp.
— >að var rétt hjá mér, að
þetta er Derrise-landið. Sjáðu!
Ég leit í áttina og gat séð
stórt höfðingjasetur, sem líkt-
ist mest kastala, á grænu eng-
inu.
— >etta er Derrise-höllin,
sagði Mellyora.
— Hún er eins og kastali.
— Já, en enda þótt Derrise-ætt
in sé einhver hin ríkasta í Aust-
ur-Cornwall, er sagt, að hún liggi
undir skapadómi.
— Hvernig það með svona hús
og alla þessa peninga?
— Æ, Kerensa, þú leggur allt
af veraldlegan mælikvarða á allt.
Hlustarðu aldrei á ræðurnar hans
pabba?
— Hvaða dómur hvílir á þeim?
spurði ég.
— Brjálsemi. Það er sagt, að
það sé geðveiki í ættinni. Henni
skýtur upp öðru hverju. Það er
sagt, að systir núverandi lávarðs
ins sé brjáluð, að hún komi hér
út á móana með fullu tungli og
dansi kring um klettinn. Lík-
lega er þetta bara kjaftasaga.
En hvað sem öðru líður verða
bráðum engir Derrisar til. Lá-
varðurinn á ekki nema eina dótt
ur, Judith,-og hún er sá síðasti
af ættinni.
Við héldum áfram að tala um
svona þjóðsögur og sagnir, og ég
spurði hana, hvort hún tryði á
söguna um meyjarnar, sem urðu
að steini.
Hún hikaði. — Ja . . . þegar
ég stend við þessa steina, sýnast
mér þeir lifandi. Hún brostL —
Og þarna þennan dag, þegar þú
varst inni í múrnum, fannst mér
þú vera sjöunda mærin, sem
hafði verið múruð inni.
— Þetta datt mér í hug. Þú
varst svo skrítin á svipinn.
— Veiztu, að næstu nótt
dreymdi mig, að verið væri að
múra þig inni í veggnum og ég
reif steinana burt, þangað til
blæddi úr höndunum á mér. Ég
hjálpaði þér til að sleppa, Ker-
ensa, en meiddi sjálfa mig af-
skaplega á því. Hún sneri baki
að útsýninu, sem fram undan
okkur var.
— Það er kominn tími til að
fara heim, sagði hún.
Við vorum þöglar á heimleið-
inni. Ég held, að Mellyora hafi
verið að hugsa um þennan draum
sinn, sem hún hafði sagt mér
frá. Og það var ég líka.
Það bar sjaldan skugga á þetta
stöðuga sumar, sem var meðan
ég dvaldi á prestsetrinu. Þó kom
einn þegar ég sá Jóa aka gegn
um þorpið með dýralækninum.
Hann stóð alltaf aftan á vagnin-
um og mér fannst það auðmýkj-
andi fyrir bróður minn að ferð-
ast eins og vinnukind. Ég hefði
heldur viljað sjá hann við hlið-
ina á hr. Pollent, eins og vin eða
aðstoðarmann. . Og ennþá hefði
verið betra, ef hann hefði getað
ekið í fína vagninum læknis-
ins.
Og eins var mér meinilla við
þegar Mellyora fór í boð í fínasta
kjólnum sínum. Mig langaði að
fara með henni, en vitanlega
bauð enginn mér heim. Við
svona tækifæri var mér það ljóst,
að enda þótt Mellyora væri góð
við mig, var ég ekki annað en
vinnukind af skárra taginu þarna
í húsinu — en alls ekki nein fín
dama, eins og mig langaði til að
verða, sem fína fólkið tæki á
móti sem jafningja. En þetta voru
nú annars ekki nema smá-títu?
prjónsstungur í þessu sælulífi
mínu.
Justin Larnston hafði nú ver
ið heima í heilt ár, eftir háskóla-
námið og við sáum hann oftar
en áður. Oft hitti ég hann þegar
hann ók gegnum þorpið. Væri
Mellyora með mér, hneigði hann
sig kurteislega og brosti jafnvel,
enda þótt þetta væri fremur
dauft bros. En hvenær sem við
hittum hann, varð Mellyora ofsa
kát.
Kim, sem var ofurlítið yngri
en Justin, var enn í háskólanum.
Ég hlakkaði til þegar hann yrði
búinn, þá gæti ég oftar fengið að
sjá hann.
En þá var einn daginn þessu
viðburðalausa lífi okkar lokið.
Við sátum úti með saumana okk
ar, þegar Bess kom hlaupandi út
og æpti: —. Hafið þið heyrt þess
ar voðalegu fréttir frá Klaustr-
inu?
Mellyora fölnaði og lét saum-
ana falla. — Hvaða fréttir?
— >að er Sir Justin. Hann
hneig niður inni í bókastofunni
sinni, er sagt. Læknirinn er kom
inn til hans. Hann er afskap-
lega veikur og er talinn af, er
sagt.
Mellyora varð rólegri, þegar
hún heyrði, að ekkert gengi að
Justin. — Hver segir það
— Ein af stúlkunum sagði frú
Yeo það. Hún segir, að þarna sé
allt í uppnámi.
Þegar Bess var farin inn, sát-
um við kyrrar í garðinum, en lít
ið varð okkur úr verki. Ég vissL
að Mellyora var að hugsa um þýð
inguna, sem þetta gæti haft fyrir
Justin. Hann yrði Sir Justin, ef
faðir hans dæi og eignaðist
Klaustrið. Ég var að hugsa um,
hvort hún mundi vera hrygg, af
því að nú væri Justin henni enn
fjarlægari en nokkru sinni áður.
Það var ungfrú Kellow, sem
fékk fyrst næstu fréttirnar. Hún
kom inn í kennslustofuna með
dagblað í hendi.
Garðahreppur
Afgreiðsla Morgunblaðsins
fyrir Garðahrepp er að Hof-
túni við Vífilsstaðaveg, simi
51247.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allai. Ey jaf jörð
og víðar.
Blaðburðarfólk
óskast til blaðburðar í eftirtalin hverfi
Sími 22-4-80
Hfeðalholt
Lindargötu
Háteigsveg
Skolavörðustígur
KALLI KUREKI

•*— - -K—

Teiknari: J. MORA
.Skjótið ekki. Leyfið mér að fara." - „Ég skal hjálpa þér svo ferðin heá ara þar, sem þú xerð núna heJdur
gangi greiðar. Það mun jafnvel vera en hér er núna.“