Morgunblaðið - 27.02.1965, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
Eaugardagur 27. febrúar 1965
Victoria Holt:
Höfðingjasetrið
— Mér þótti ekkert vænt um
hana lengur, af því að hún var
ekki alvörufíll, og nú er hún far-
in.
— Farin hvert?
— Það veit ég ekki.
— Hún hlýtur að vera í barna
herberginu.
Hann hristi höfuðið. — Ég leit-
aði að henni, en hún var þá bara
horfin. Ég vil fá Nelly aftur en
nú er hún farin.
— Ég skal fara að finna hana,
sagði ég. — Vertu hérna hjá
henni ömmu á meðan.
Ég skildi þau svo eftir saman,
og Carylon hafði sýnilega látið
huggast og hlustaði nú á ömmu
sína segja uppáhaldssöguna
hans.
Undir eins og ég kom inn í
húsið, fann ég einhvern ískyggi-
legan fyrirboða — eða það sagði
ég að minnsta kosti sjálfri mér
á eftir. Þarna var svo þögult.
Allt heimilisfólkið var fjarver-
andi. Aðeins Judith mundi
liggja í herberginu sínu, með úfið
hárið og þennan innantóma svip
á andlitinu, sem er einkenni
drykkjusjúklingsins.
Ég fékk hroll, enda þótt hlýtt
væri .í veðri. Mig langaði út i
rósagarðinn til sonar míns. Bless
að barnið. Ég gæti dáið fyrir
hann- En svo brosti ég að þessari
tilfinningasemi. Að hvaða gagni
yrði ég honum dauð Hann þarfn
aðist mín til að ráða fyrir sér
og veita honum það líf, sem hann
verðskuldaði.
Hvað hann yrði kátur þegar
ég rétti honum fílinn hans og
hann gæti endurtekið, að sér
þætti ennþá vænt um hann.
Ég fór inn í barnaherbergið,
en leikfangið var ekki þar. Ég
hafði séð Carylon með fílinn um
morguninn. Veslings Nelly! Hún
hafði verið fallin í ónáð. Þetta
hafði verið þegar Mellyora kom
með hann inn til mín á leiðinni
út. Svo höfðu þau gengið saman
eftir aðalganginum og síðan nið-
ur stóra stigann.
Ég rakti þessa leið og bjóst
við, að hann hefði bara sleppt
bandinu einhversstaðar á leið-
inni.
Þegar ég kom fram á stiga-
gatið, sá ég fílinn. Hann lá á
annarri tröppunni ofan frá og
skór kræktur í hann.
Ég kom nær. Háhælaður skór,
kræktur í fóðrið á fílnum? Hver
gat átt hann? Ég reis upp og
hélt á fíinum í annarri hendi en
skónum í hinni, en um leið sá
ég eitthvað liggja fyrir neðan
stigann.
Ég fékk svo ákafan hjartslátt,
að það var eins og ég ætlaði að
springa, þegar ég hljóp niður.
Þar fyrir neðan stigann, lá
Judith.
— Judith! hvíslaði ég. Hún lá
grafkyrr. Hún andaði ekki og
ég vissi alveg, að hún var dáin.
Nú fannst mér eins og allt
húsið væri að, horfa á mig. í
annarri hendi hélt ég á skónum,
en í hinni á fílnum. Ég sá þetta
allt saman fyrir mér. Fíllinn
hafði legið frammi á stigagatinu
og Judith hafði komið þar að,
þéttkennd, og ekki séð hann. Ég
sá alveg fyrir mér, hvernig hæll
inn á henni festist í fóðrinu og
hún missti jafnvægið og datt . . .
og dó.
Og allt þetta vegna þess, að
sonur minn hafði skilið eftir
leikfangið sitt á stigagatinu —
það var gildran, sem sakleysing-
inn hafði sett upp.
Ég lokaði augunum og fór að
hugsa um allar hvíslingarnar!
Drengurinn bar ábyrgðina á
dauða hennar, ef svo mætti segja.
Svoria sögur voru yndi og eftir-
læti fólksins og á þeim gat það
lifað árum saman.
Og hann fengi að vita það, og
enda þótt segja mætti, að það
væri ekki honum að kenna, yrði
það skuggi á hamingju hans að
vita sig vera í sök í dauða henn-
ar. En hversvegna átti að tefla
hamingju hans í tvísýnu þó að
drukkinn konuræfill dytti niður
stiga og hálsbryti sig?
Þessi dauðaþögn í húsinu dró
úr mér allan kjark. Ég heyrði
tifi$ í klukkunni, er ég kraup á
kné hjá Judith. Það var ekki um
að villast: hún var dauð.
Ég var fljót að ákvarða mig.
Ég setti skóinn upp í tröppuna,
en fór með fílinn inn í barnaher
bergið og skildi hann þar eftir.
Enginn skyldi geta sagt, að son-
ur minn hefði ráðið Judith bana.
Svo hljóp ég út úr húsinu eins
og fætur toguðu, til að ná í
Hilliard lækni.
Læknirinn svaf úti í garðinum
sínum. Ég tafsaði eitthvað um að
það hefði orðið slys í Klaustrinu
og hann þurfti ekki annað en
líta á mig til þess að flýta sér
af stað með mér. Það var dauða-
þögn í húsinu. Skórinn lá óhreyfð
ur við hliðina á Judith. Ég stóð
við hliðina á lækninum meðan
hann snerti dánu andlitinu á
henni.
— Þetta er hræðilegt, tautaði
hann. — Hræðilegt. Síðan leit
hann upp stigann og sá skóinn.
— Hún hefur verið að drekka,
tautaði hann.
Ég kinkaði kolli. Hann rétti
sig upp. — Ég get ekkert fyrir
hana gert.
— Heldurðu, að hún hafi dáið
strax? spurði ég.
Hann yppti öxlum. — Það er
sennilegt. Það heyrði hana víst
enginn detta, eð hvað?
Ég útskýrði fyrir honum, að
allt fólkið væri a^ heiman og
húsið manntómt.
— Hvar er Sir Justin?
— Það veit ég ekki. Og mað-
urinn minn fór til Plymouth, í
sambandi við eignina og frú
Larnston er í garðinum og sonur
minn.
Hann kinkaði kolli. — Við
verðum að ná í Sir Justin eins
fljótt og við getum. Hvar skyldi
hann vera?
Ég vissi vel hvar hann var . . .
með Mellyoru. En þá greip ótt-
inn mig í fyrsta sinn. Nú var
hann frjáls maður . . . og gat
gengið að eiga Mellyoru. Eftir
eitt ár — það var nægur tími —
mundu þau giftast. Og eftir
annað ár mundu þau kannski
27
eignast son. Ég hafði verið svo
uppfull af því að koma leikfang-
inu hans Carylons undan, að mér
hafði ekki dottið í hug þetta,
sem ég óttaðist mest af öllu.
Hillard læknir var að tala og
gefa fyrirskipanir, en ég stóð
bara kyrr og það var rétt eins
og allt húsið væri að hæðast að
mér.
Seinna sama dag komu for-
eldrar Judith í Klaustrið.
Mamma hennar var mjög lík
henni, tiguleg og með sama
kvalda augnaráðið. Hún gekk
þangað inn, sem Judith lá og ég
gat heyrt ofsalegar ásakanir
hennar.
— Hvað hafið þið gert við
hana dóttur mína? Hversvegna
sleppti ég henni nokkurntima í
þetta hús
Þjónustuliðið heyrði þetta
líka. Ég sá frú Rolt á tröppun-
um og hún horfði til jarðar, svo
að ég skyldi ekki sjá spenning-
inn í augnaráði hennar. Svona
Blaðburðarfólk
óskast til blaðburðar í eftirtalin hverfi
Sími 22-4-80
Lambastaðahverfi
Skúlagata
Háteigsvegur
— Hvers vegna hættuð þér að starfa sem næturvörðnr?
atvik var þessa fólks ær og kýr.
Hneyksli á hærri stöðum. Þegar
það færi að tala um dauða
Judith, mundi þar fylgja með
sama sagan af því, sem hún bun-
aði út úr sér í afbrýðissemi sinni
gagnvart Mellyoru, framan í öllu
þjónustufólkinu.
Jane Carwillen, gamla fóstran
hennar Judith, kom inn til að
sjá litlu stúlkuna sína í síðasta
sinn. Þegar hún fór ú.t, mætti
hún Sir Justin og ég gleymi
aldrei hatrinu, sem skein út úr
augum hennar.
Frú Rolt beið niðri í gangin-
um. Hún leit ’forvitnum augum
á Jane gömlu. — Mér var að
detta í hug, hvort hungfrú Car-
willen vildi ekki fá sér eitt glas
af víni til að hressa sig á.
— Það getur enginn hresst mig
með neinu framar, svaraði Jane.
að láta bera sorgiria með sér,
— Það er alltaf huggun í því
sagði frú Rolt. — Þú úthellir
þínu hjárta fyrir okkur og við
okkar fyrir þér.
Átti hún eitthvert erindi með
þessu? Þýddi það sama, sem, að
við vissum eitthvað, sem þið ætt-
uð að vita og gagnkvæmt? Lík-
lega hefur Jane haldið það, því
að víst er um það, að hún þá
glasið.
Hálftíma seinna, þegar ég
vissi, að hún var ekki farin, gerði
ég mér erindi niður í eldhúsið.
Ég vissi alveg, að hitt fólkið
hafði verið að segja Jane frá
þessu atviki, þegar Judith var
að ásaka manninn sinn og Melly-
oru um að vera elskendur. Og
þarna var í fyrsta sinn sagt, að
andlát Judith væri ekki nein til-
viljun.
Við réttarhaldið var úrskurð-
að, að þetta hefði verið slys.
Konan virtist hafa verið undir
einhverjum áhrifum áfengis og
síðan misst fótanna og dottið
niður.
Ég kom fram sem vitni, þar eð
ég hafði komið fyrst að henní,
og skýrði frá, hvernig ég hefði
farið inn í húsið að leita að
leikfangi sonar míns, og séð þá
Judith liggjandi fyrir neðan stig-
ann, en annan skóinn hennar á
einu stigaþrepinu. Enginn rengdi
þetta, enda þótt ég væri hrædd
KALLI KUREKI

-K- ~Xr~
Teiknari: J. MORA
At THE APPO/NTED HOUR, REDAKlD THE OU-TIMER
ARMUeM TOVJK) FOZ THE &UK) DUEL WITH
ODE-SHOT SCHLA&EL, WOULD-BE BAD MAK)-"
„Kalli, það er ennþá tími til að
hætta við þetta all/. saman. Við skul-
um fara aftur heim.“
„Og láta alla kalla þig hugleys-
ingja. Nei vinur nú verður ekki aft-
ur snúið. En það er engin ástæða til
að vera hræddur.“
„Heldurðu að það þýddi eiö hvað
að ég bæðisi enn einu sinni aisoKun-
ar.“
„Uss, þama er hinn mentaðargjami
vinur þinn mættur á sínum stað.“
„Halló, drápsmaður.“
„É-Ég átti ekki von á þér. Ég deildi
við hann en ekki þig.“
um, að taugaóstyrkurinn mundi
koma upp um mig.
Sir Justin virtist hafa elzt um
tíu ár. Ég gat séð, að hann ásak-
aði sjálfan sig. Og Mellyora leit
út eins og afturganga. Hún var
svo miður sín út af þessu, sem
gerzt hafði, að hún virtist alveg
vera búin að gleyma þessu við-
tali sínu.
Hvað hún gat verið ólík mér!
Ég fullvissaði mig um, að í henn
ar sporum hefði ég verið frá
mér numin af gleði, þar sem ég
sæi framtíðina brosa við mér. Eg
mundi láta kjaftæðið í vinnukind
unum eiris og vind um eyru
þjóta. Hvað var að óttast, þegar
maður var bráðum orðin hús-
móðir í húsinu og gæti rekið
þær, hverja af annarri-
En órólegasta manneskjan í
öllu húsinu var nú samt ég sjálf.
Þarna var .framtíð sonar míns
í veði; Nú var hann mér fyrir
öllu. Ég kærði mig ekki um að
athuga mitt eigið líf og nákvæm
lega. Hjónabandið mitt var ekki
sem æskilegast. Ég þoldi að vísu
Johnny, en ég elskaði hann ekki
— og hafði aldrei gert.
En nú þurfti ég á eiginmanni
halda, sem ég gæti snúið mér
til, sem gæti elskað mig og gert
líf mitt einhvers virði, jafnvel
þótt metnaðardraumar mínir
færu út um þúfur. Aldrei hafði
ég verið eins einmana og um
þessar mundir, þegar ég hafði
séð það svart á hvítu, fyrir eitt
lítið atvik, hvernig draumar
gætu að engu orðið. Mér hafði
fundizt ég vera sterk og með
hæfileika til að fá forlögin til
að láta allt eftir mér, sem ég
girntist. En nú var ég vesæl og
ósjálfbjarga, og þráði einhvern
sterkan arm til að styðja mig.
Ég var alltaf að hugsa um Kim.
Þarna um kvöldið, þegar ég var
svo ung og óreynd, hafði ég út-
valið hann. Ég hafði aldrei getað
gleymt honum fyrir fullt og allt.
Dýpst í huga mínum var trúin
á það, að hann mundi koma
aftur . . og til mín.
Garðahreppur
Afgreiðsla Morgunblaðsins
fyrir Garðahrepp er að Hof-
túni við Vífilsstaðaveg, simi
51247.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafoarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allan Eyjaf jörð
og víðar.