Morgunblaðið - 02.04.1965, Blaðsíða 28

MORCU N BLADID
Föstudagur 2. apríl 1965
F 28
ANN PETRY:
STRÆTIÐ
— Mamma! Hvað á ég að sjóða egg'in í miklu vatni.
ar. Því að í kvöld ætlaði hann
að fleygja henni út og fína borð
inu á eftir.
Hann mókti í stólnum við út-
varpið og beið eftir að heyra lyk
il Min í skráargatinu, og braut
heilann um, hvert hún hefði get
að farið. Þetta var í fyrsta sinn
sem hann vissi hana hafa farið
út eftir að hún kom frá vinn-
unni. Því að hún fór í búðir á leið
inni þaðan, en eldaði síðan og
tók til og sat í fótabaði það sem
eftir var kvöldsins. Hún átti enga
kunningja að heimsækja. Hann
versnaði í skapinu eftir því sem
biðin lengdist, af því að hann
langaði meira til að hugsa um
Lutie en brjóta heilann um, hvert
Min hefði farið.
5. KAFLI.
Fyrr um kvöldið, þegar Min
var að gæða sér á kvöldmatnum
í eldhúsinu, var hún alveg viss
um það með sjálfri sér, að Jones
byggi yfir einhverjum hrekkjum,
þar sem hann sat inni í stofunni.
Jafnvel þótt hann svaraði engu,
þegar hún sagði honum að matur
inn væri tilbúinn, þá hélt hún,
að hann hlyti að vera soltinn, en
þetta væri bara þvermóðska, og
loksins missti hún þolinmæðina
og kallaði gegn um dyrnar: —
Ætiarðu ekkert að éta?
Hann hristi höfuðið og hún fór
fram aftur og fékk sér í annan
bolla aftur og smurði þriðju
brauðsneiðina þykkt, og hugsaði
með sér. Ekki þekkir hann mig
nú mikið. Hann heldur að ég
viti ekki, hvað að honum gengur!
Hún hafði séð augnatillitið, sem
hann gaf frú Johnson, kvöldið
sem hún borgaði upp í húsaleig-
una. Hann hafði næstum étið
hana upp til agna með augunum,
svo hrifinn var hann af því að
hún var svona há og grönn og
heilbrigð í útliti. Þrisvar síðan
hafði hún opnað hurðina og séð
hann vera að glápa á eftir henni
þegar hún gekk upp stigann.
Hann heldur, að ég viti ekki,
hvað honum er efst í huga, sagði
hún við sjálfa sig.
Jú, hún vissi það mætavel og
hún vissi líka, hvernig hún sjálf
ætlaði að snúast við því. En fyrst
yrði hún nú samt að fá frú Hed-
ges til að benda sér á nýjan dval
arstað. Hún þóttist viss um, að
frú Hedges vissi um eitthvað og
mundi með ánægju benda henni
á það, af því að hún vildi hvers
manns vanda leysa. Ekki svo að
skilja, að Jones væri þar sam-
mála, af því að honum var í nöp
við frú Hedges. Hann vissi held
ur ekki, að henni væri kunnugt
um það. En hún hafði séð hann
rannhvolfa augunum upp í
gluggana hjá frú Hedges, og and
litið á honum hafði verið eins
og á sjálfum djöflinum — -svart
og illskufullt.
Jones fór út úr íbúðinni og Min
stóð upp frá eldhúsborðinu, lædd
ist varlega fram að dyrunum og
leit út í ganginn. Hann var að
tala við strákinn hennar frú
Johnson — og það var svei mér
hraustlegur krakki. Kannski
gæti það verið rétt að tala utan
að því við frú Johnson, að það
væri ekki rétt að láta hann vera
allt of mikið með Jones. Ekki að
það væri svo sem neitt athuga-
vert við Jones, það var bara
þetta, að hann var svo lengi bú
inn að búa í kjöllurum, að hann
hafði fengið ýmsar skrítnar flug-
ur í kollinn.
SHHBWH
13
Hún stóð svona þangað til hún
heyrði Jones opna kjallaradyrn
ar og stíga þungt niður eftir stig
anum. Hann yrði þar nógu lengi
til þess, að hún gæti klætt sig og
ráðgast við frú Hedges.
Hún flýtti sér að þvo upp, og
hugsaði sem svo, að hvort sem
hann kæmi mínútinni fyrr eða
seinna upp úr kjallaranum, þá
gæti það engu breytt. Hún hafði
fataskipti í snatri og fór í betri
.kjólinn og sparikápuna, og meira
að segja nýrri skóna. Hun var
dálítið hikandi þegar kom að hatt
inum. Þríhyrnan, sem hún hafði
yfir höfðinu í vinnuna var þægi
legri, en hatturinn virðulegri.
Hún nældi því kollháan, svartan
flókahatt á höfuðið með löngum
hattprjónum og festi hann þannig
til að standast vindinn, sem stund
um var hvass þarna í götunni.
Hún leit í kring um sig í stof
unni, rétt til að sannfærast um,
að Jones hefði ekki komið inn
meðan hún var að hafa fata-
skipti. Stundum læddist hann
svo hljóðlega inn, að hún varð
hans alls ekki vör, en liti hún
við, þá gat hann setið þarna í
stólnum við útvarpið, eða jafnvel
staðið rétt fyrir aftan hana í eld
húsinu. Rétt eins og draugur.
Til þess að vera viss um, að
hún væri þarna ein, leit hún inn
í bæði eldhúsið og baðherbergið.
Síðan gekk hún að stóra borðinu
og hnipraði sig niður, þó án þess
að svarta kúpan snerti gólfið.
Hún seildist inn undir borðið, en
þegar hún rétti úr sér aftur var
hún með ofurlítinn seðlavöndul
í hendinni. Það var féð, sem hún
hafði verið að spara saman í
nýjar tennur. Hún leit á pening
ana, rétt eins og til að ráða það
við sig, hvort hún ætti að taka
þá alla með sér. Jú, það ætti
hún að gera, hugsaði hún um leið
og hún stakk þeim í veskið sitt.
Það var aldrei að vita, hversu
mikils hún þyrfti með.
Áður en hún fór út, klappaði
hún mjúklega á borðið. Þetta var
bezti peninga-felustaður, sem
henni gat dottið í hug. Hún elsk
aði gljáandi plötuna á borðinu og
sveigjurnar í klóaloppunúm, en
aðalkosturinn á því var samt
leynihólfið, sem í því var. Áður
en hún eignaðist borðið, hafði
hún aldrei getað lagt aura til hlið
ar, því að mennirnir hennar
höfðu alltaf fundið þá, þó ekki
væri nema einsdalsseðill eða kop
arhlunkar. Það var sama, hvar
hún faldi þá, þeir skyldu alltaf
þefa þá uppi. Það var eins og
þeir fyndu af þeim lyktina, hvort
sem þeir voru settir í kaffikönn
ur, undir diska, í ískassann, und
ir rúmdýnur, milli rúmfatanna
eða undir gólfábreiður.
Stórikarl, næsti maðurinn á
undan Jones, gat haft það til að
rífa peningana upp úr sokkun-
um hennar, fara með harðar
krumlurnar inn undir kjólinn
hennar, af ákafanum að ná í þá.
En þegar hún fékk borðið, gat
húfl platað Stórakarl. Einmitt
þessvegna hafði hann hiaupið frá
henpi. Og henni var svo sem
sama þó hann færi, því að hann
var alltaf fullur, blankur og
svangur og að eiga að fæða hann
var eins og að ausa í botnlausa
tunnu.
Þegar því Jones bsuð henni að
flytja inn til sin, hafði hún tekið
boðinu fúslega. Því að hún átti
sér engan vísan samastað. Auk
þess hafði hún borðið, svo að
hann mátti þá vera eins og hin
ir, því að borðið mundi varð-
veita aurana hennar, og bráðum
hefði hún nóg til að kaupa sér
tennurnar. En Jones var ekki
eins og hinir. Hann bað hana
aldrei um aura. Það og svo hitt,
að hann hafði boðið henni húsa-
skjól, gaf henni einhverja glaða
öryggiskennd. Hanh hafði vilja
hana sjálfrar hennar vegna, en
ekki vegna þeirra aura, sem hann
gæti kreist út úr henni.
Þegar hún kom ú.r vinnunni,
tók hún því til í íbúðinni hjá
honum, eldaði fyrir hann og
pressaði fötin hans. Hún keypti
kánarífugl 1 skrautbúri, af því að
henni fannst hún verða að arta
eitthvað upp á íbúðina, til að
sýna þakklæti sitt. Þegar hún nú
þurfti enga húsaleigu að greiða,
safnaðist henni óðum fé, svo að
bráðum gæti hún fengið tennurn
ar, auk ýmislegs smávegis, sem
hún keypti í búðunum í Áttundu
tröð, þegar hún var þar á ferð
inni.
Henni var alveg sama þó að
Jones væri fámáll og fengi
stundum ólundarköst — en þá
mátti hvorki hún né hundurinn
verða á vegi hans. En þrátt fyrir
þetta skap, þótti honum vænt
um hana á sína vísu og hann
þarfnaðist hennar raunverulega.
Hún vissi ekki sjálf, hvenær hún
hafði verið svona hamingjusöm.
Það gat blossað upp í henni, svo
að hún þreyttist aldrei á að tala
við hann og hundinn. Og þegar
hann og hundurinn fóru út og
stóðu fyrir utan húsið, talaði hún
bara við sjálfa sig, en svo lágt, að
fólk skyldi ekki heyra til hennar
og halda, að hún væri eitthvað
skrítin í koilinum.
Allt var sem sagt í himnalagi
þangað til þessi frú Johnson
flutti í húsið. Þá breyttist Jones
svo mjög, að nú var hann alltaf
níðingslegur og önugur. Hann
sparkaði í hundinn og lamdi
hana. Og það var ekki lengra síð
an en í gærkvöldi, þegar hún var
að taka baunirnar út úr bakara-
ofninum, þá hafði hann sparkað
í hana, rétt eins og hún væri
hundurinn. Henni hafði tekizt að
halda í baunabakkann, en sagði
ekki neitt og tókst að kingja
ópinu, sem var komið upp í
kverkarnar á henni, af því að hún.
vissi alveg hvað að honum gekk.
Hann hafði verið að bera saman.
baksvipinn á henni og hitt,
hvernig frú JohnSon mundi líta
út ef hann sæi hana svona aftan
frá.
Jæja, tennurnar urðu þá að
bíða eitthvað enn, því að hún
varð að eyða öllu andvirðinu til
þess að geta haldið í íbúðina.
Hún lokaði hægt á eftir sér. —
unum þægilega fyrir á glugga-
kistunni og bjóst til að eiga langt
viðtal.
— Heldurðu, að ég mætti koma
inn eina mínútu? sagði Min. —
Það er nokkuð dálítið mikilvægt,
sem ég þyrfti að tala um við þig.
— Sjálfsagt, elskan. Gaktu
beint inn. Hér er alltaf opið. En
þú ættir að hringja tvisvar svo
að stúlkurnar haldi ekki, að það
sé viðskiptavinur.
Min hringdi tvisvar og gekk
inn, hugsandi með sjálfri sér:
Ef þetta gengur ekki, að hún geti
hjálpað mér, þá veit ég ekki hvað
ég á til bragðs að taka. Hún get-
ur bent mér á eitthvað ef hún
vill, en stundum er fólk svoddan
kvikindi, að það vill það ekki.
En frú, Hedges er ekki þannig,
hugsaði hún vongóð. Áreiðanlega
ekki frú Hedges.
Iheodór $. Georgsson
málflutningsskrifstofa
Uverfisgötu 42, III. hæð.
Símj 17270.
Höfn
í Hornafirði
BRÆÐURNIR Ólafur og
Bragi Ársælssynir á Höfn í
Hornafirði eru umboðsmenn
Morgunblaðsins þar. Þeir
hafa einnig með höndum
blaðadreifinguna til nær-
liggjandi sveita og ættu
bændur, t.d. í Nesjahreppi
að athuga þetta.
Sandur
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins á Sandi er Herluf
Clausen. Gestum og gang-
andi skal á það bent, að í
Verzl. Bjarg er Morgun-
blaðið selt í lausasölu.
Grundarfjörður
VERZLUN Emils Magnús-
sonar í Grundarfirði hefur
umboð Morgunblaðsins með
höndum, og þar er blaðið
einnig selt í lausasölu, um
söluop eftir lokunartíma.
Blaðburðarfólk
öskast til blaðburðar í eftirtalin hverfi
Sími 22-4-80
Lindargata
Bergstaðarstræti
KALLI KÚREKI
-*■

Teiknari: J. MORA
— Sjáðu þetta. I>eir eru svei mér
ekki hræddir.
— Eg hef það á tilfinninguimi að
þetta séu slæmir Indíánar.
— Kjöt hvítu mannanna er skolli
gott.
— Gott, slæmt. Hverju skiptir það.
Það er fengið í landi sem hvítu
mennirnir stálu frá Apache-Indi-
ánunum.
— Ætlarðu að skjóta þá núna eða
tala við þá fyrst.
— Eg vona að enginn verði skot-
inn, en byssan verður örugglega laus
í hulstrinu þegar við tölurn við þá.