Morgunblaðið - 16.07.1965, Blaðsíða 13

F5studagTJr W. JðW 1965
MORGU N BLADID
13
"V
Hindraði að presta-
kallíð yrði lagt niður
Rætt við Friðfinn Sigurðsson, bónda á
Rauðuskriðu, sem er 100 ára í dag
HUNDRAÐ ÁRA er í dag
Friðfinnur Sigurðsson, bóndi
í Rauðuskriðu. Hann er fædd-
ur Þingeyingur og hefur allan
sinn aldur átt heimili i Ljósa-
vatns- eða Aðaldælahreppi og
lengst af í Rauðuskriðu. Frið-
finnur hefur um dagana lagt
gjörva hönd á margt og verið
forvígismaður um ýmis fram-
faramál sinnar sveitar og hér-
aðs.
Fréttaritari Morgunblaðsins
á Húsavík heimsótti Friðfinn
í gær, þar sem hann liggur
nú í sjúkrahúsi Húsavíkur og
hefur verið í þrjú ár, en árið
1962 lærbrotnaði hann og hef-
ur ekki haft fótavist síðan.
— Mig langar að eiga við
þig viðtal, sem kæmi í Morg-
unblaðinu.
— Það þarf þá að vera eitt-
hvað af viti, en ég hef nú
ekki mikið af mér að segja.
Þú getur komið á afmælis-
daginn minn. Mér er sagt að
þeir ætli ýmsir að heimsækja
mig, og þú skalt heyra hvað
þeir segja. Vonandi ýkja þeir
ekki mína sögu.
— Hvernig hafðir þú það
á æskuárum þinum?
— Miðað við þeirra tíma
aldarhátt hafði ég það gott.
Byrjaði strax og ég gat að
vinna, enda hefur vinnan
alltaf glatt mig. Var ungling-
ur til sjós í J>rjú ár, réri frá
Hríseý, en landbúnaðurinn
hefur átt hug minn allan
æfinlega.
— Hver var þín skóla-
ganga?
— Hún; var engin. Ég lærði
að lesa og skrifa hjá eldri
bróður mínum, sem svolitla
tímukennslu hafði hlotið. Því
Vár það að ég hjálpaði Bald-
Vin á Ófeigsstöðum til að
kömast í skóla. Þú hefur ef-
laust heyrt1 þá Sögu? • :>«
— Nei, hvernig var hún?
— Það var fjármarkaður
að Úflsbæ í Bárðardal og
Baldvin rak þangað tvær
kindur, þær einu, sem hann
átti og ætlaði að selja þær.
Þeir vildu að vísu kaupa
kindurnar, en ekki greiða
þær í peningum heldur í vör-
um. En það kom Baldvin ekki
að gagni svo hann varð að
hætta við og fór þess hugar
heim á leið, að úr skóla-
göngu yrði ekki. Hann kom
við á Halldórsstöðum, og
þegar ég heyrði sögu hans
þótti mér það leið endalok
svo ég bauðst til að kaupa
kindurnar fyrir 15 krónur í
peningum og gerði það. Síð-
an slátraði ég þeim og lét
gera kæfu úr kjötinu og fór
með afurðirnar til Akureyr-
arar og fékk fyrir þær ein-
mitt 15 krónur Ég átti hvort
eð var leið þangað, svo þetta
kostaði mig ekkert.
— Það hefur verið erfitt
að vera unglingur í þá daga?
— Ja, ég veit ekki. Ég held
bara að unga fólkið í dag sé
ekkert ánægðara en við vor-
um, þó það hafi það á marg-
an hátt miklu betra eða
öðruvísi. Nú er nóg um pen-
ingana en illa farið með þá.
Mér finnst menn hljóti að lifa
um efni fram. Menn hugsa
ekki nóg fyrir morgundegin-
um og þó ísinn sé rétt við
landið hefði það lítil áhrif.
Ég reyndi alltaf um mína
daga að skulda engum. Eina
skuldin, sem ég man eftir
var lánið, sem ég fékk hjá
Stefáni Guðjohnsen kaup-
manni. Það var þegar ég
keypti þann hluta af jörðinni,
sem ég átti ekki í upp'nafi.
Ég fékk lánaðar 500 krónur.
Þegar ég spurði Guðjohnsen
hvaða tryggingu ég ætti að
gefa honum vildi hann enga,
og þetta var einu sinni ekki
skriflegt. En ég gat borgað
þetta áður en umsaminn tími
var liðinn.
— Þú hefur þá ekki lent í
kreppulánunum á sínum
tíma?
— Ekki fyrir sjálfan mig,
en ég þvældist mikið i þess-
um skuldum fyrir aðra.
— Hvað kom þér í þessar
álnir?
— Og bara það að fara vel
með fé og fjármuni. Ég eyddi
aldrei meiru en ég aflaði.
Ég var alltaf allan minn bú-
skap vel heyjaður og fékk
því góðar afurðir.
— Og þú hefur þá máske
verið aflögufær?
— Já, því betur þurfti ég
ekki að láta þá, sem komu
til mín með tóma sleða fara
erindisleysu, þó það hafi nú
ekki verið eins mikið og gefið
var af gamla heyinu á Laxa-
mýri. Þú þekkir þá sögu.
— Varstu ekki öfundaður
af velgengni þinni í búskapn-
um?
— Nei, síður en svo. Ég
vildi alltaf láta gott af mér
leiða, og menn voru mér
þakklátir en ekki öfund-
sjúkir.
— Hvað léztu gott af þér
leiða?
— Já, ég átti til dæmis að-
ild að stofnun Sparisjóðs
Kinnunga, Jarðræktarfélagi í
Aðaldal, nú og svo þetta með
Grenjaðarstaðarprestakallið.
— Hvað með Grenjaðar-
staðaprestakall?
— Það var nú í tíð Jónasar
frá Hriflu, að það átti að
leggja það niður. En slíkt var
móti mínum vilja og að
minnsta kosti flestra ef ekki
allra í sókninni. Þá fór ég
mína fyrstu og einu ferð til
Reykjavíkur árið 1930. Það
var dálítið erfið ferð. Við
Jónas vorum báðir stífir, en
ég sigraði nú. Og gaman var
að minnast þess á 100 ára af-
mæli Grenjaðarstaðarkirkju
nú um daginn. En við Jónas
urðum aldrei óvinir út af
þessú. Ég held ég eigi enga
óvini þó ég hafi átt í baráttu
við ýmsa.
— Þú fylgist með heims-
málunUm?
— Ég hlusta alltaf á frétt-
irnar, en ég skil ekki þennan
stöðugá ófrið í heiminum, og
fylgist lítið með því sem fyrir
Utan landsteinanha gérist.
Mér finnst öllu megi fórna
fyrir friðinn.
•— Þú hefur heyrt af geim-
förunum, sem nú fljúga át i
himingeiminn?
— Það skil ég nú ekki og
þykir ótrúleg saga. Ég vildi
ekki heldur eyða peningum í
þetta. Það er nóg með þá að
gera í annað betra, en ég er
nú líka orðinn of gamall til
þess að skilja þetta.
— Hefurðu farið í flugvél?
— Nei, og mundi ekki gera
það. Það eru betri kjör með
bilunum, þeir eru ágætir og
mér heyrist fólkið hafa nógan
tíma, svo þar mætti nú spara.
— Þú ert þá líklega ekki
hlynntur þessum miklu bíla-
kaupum, sem nú eiga sér stað.
— O, þar held ég nú að
keypt sé um efni fram. Menn
eiga að fá sér allt annað áður
og vera skuldlausir áður en
þeir kaupa bíla, en mér skilst
nú annað.
Nú kemur gangastúlkan
með kvöldmatinn handa Frið-
finni svo fréttaritaranum fer
að verða ofaukið.
•*— Finnst þér, Friðfinnur,
maturinn ekki betri núna en
hann var áður?
— Ég veit ekki hvort hann
er nokkuð betri eða hollari.
Mér þykir lítið varið í þessar
súpur og sætu graúta. Það er
betra að hafa matinn þann
sama og þann, sem maður
ólst upp við, en ég borða það
sem að mér er rétt.
— Áttu einhver áhugamál í
dag?
— Ahugamál? Já, það er
nú það, að styrkja sjúkrahús-
bygginguna hér, og ég er að
vinna að því núna. Það eru
til heima í minni sveit gamlir
sjóðir, sem ég vil að renni
hingað. Það verður þá mitt
síðasta verk.
Þá er nú bezt að fara að
slá botn í þetta spjall.
— Ja, blessaður, ég hefi
alltaf gaman að því að spjalla
og leita frétta, þreytist aldrei
á því að spjalla.
— Er þá ekki meira gaman
að því að spjalla við konur?
— Nei, þær eru nú frétta-
færri en karlmennirnir.
— Viltu ekki að lokum
gefa samferðamönnum þínum
einhver ráð eftir þína löngu
lífsreynslu?
— Það er vandásamt að
vísa til vegar og líklega >
myndu fáir fara að mínum
ráðum. Ég vil bara þakka mín
um samferðamönnum fyrir
hve mörgu mér lánaðist að
koma í framkvaund af því
sem ég hafði áhuga fyriK, Það
fæ ég aldrei fuj.lþakkað, og
mér líður vel. Svo þakka ég
heimilisfólkinu hér í sjúkra-
húsinu fyrir allt og vóna að
menn heimsæki mig nú á af-
mælisdaginn,
— S. P. B.
’-'S"
IH

*
IMý akbraut í Artúnsbrekku
t af baki
op; slasaðist
UNDANFARNA daga hefur
verið unnið að gerð nyrrár
akkbrautar í Ártúnsbrekku
»K er henni ætlað a$ bæta
Úr því öngþveiti, sem ott skap
ast í brckkunni í mikilli um-
ferð um helgar. Vegamila-
stjórnin sér um þessar fram-
kVæmdir. og skv. upptýsing-
um hennar á að nota þessa
nýju braut fyrir umferð nið-
ur brekkuna, en liiua gömlu,
sem er tvöföld, aðeins fyrir
akstur upp hana. í r ð er a
rykbinda nýju brauttna, en
tef það gefst ekki nægilega
vel, má búast við, að hún
verði malbikuð.
Ýmsar breytingar þarf að
gera á útkeyrslum frá þess-
um brautum áður en sú nýja
verður tekin í notkun, en von
ir standa til, að lagningu
hennar verði lokið í næstu
viku. (Ljósm. Sv. Þ.)
Akraiiesi, 14. júlíl —
ÞAÐ BAR við uppi í Skorradal
sl. laugardagskvöld, að ung
stúlka irá Grund, Guðrún Pétura
dóttir, datt aí baki og meiddi sig.
Hún þeysti ásamt einhverjum
fleiri á veginum út frá bænum,
en áður en varði slitnaði önnur
ístaðsólin og stúlkan hrökk af
baki. Henni var komið heim
þegar í stað.
Um morguninn var fenginn
sjúkrabill úr Borgarnesi, sem ók
henni á ílugvöllinn við Stóra-
Kropp, þar sem sjúkraflugvél tók
við henni og flaug með hana til
Reykjavíkur. Guðrún liggur nú
á Landsspíialanum. Hún meidd-
ist mikið í baki og fyrst var haid
ið, að nún væri höfuðkúpubrot
in. Svo reyndist ekki, en hún hef
ur fengio siæman heilahristing.