Morgunblaðið - 25.07.1965, Blaðsíða 3

, SunnudaguT 23. Júlí • 1965
MORCUNBLAÐIÐ
3

lm
Skólafdlk í fiskvinnu
Sr. Eiríkur J. Eiriksson:
Hugur fylgi máli
Heimsókn i ísbjörninn
ÞAÐ var fögur fjalla.sýn af
Seltjarnarnesinu í fyrradag,
er við áttum þar leið um. 1
norðri gnæfði Esjan ægifögur
á að líta, dimmblá eins' og hún
er oft eftir nýfallna skúr. Það
stafaði á sjóinn og hreint loft-
ið ilmaði af regnvotu grasinu.
Það var því ekki laust við, að
við kviðum fyrir að slíta okk-
ur frá þessu og fara inn í
frystihúsið ísbjörninn, en þang
að var ferðinni heitið. Við
vissum, hvað beið okkar er
þangað kæmi, fiskifýla og þess
háttar eða það, sem sumir
kalla peningalykt. En er við
hugsuðum til ungu kynslóð-
arinnar, er þar beið okkar
starfsöm og þróttmikil létum
við okkur hafa það, hertum
upp hugann og renndum í
hlað.
Er í hlað kom sjáum við,
hvar stendur þar maður, er
virðist bæði þéttur á velli og
þéttur í -lund, yfirverkstjór-
inn G<uðmundur Guðmunds-
son. Guðmundur kemur upp
að bílnum og tekur okkur tali.
— Megum við ekki hafa tal
af nokkrum skólakrökkum,
sem vinna hjá þér og taka af
Okkur heyrðist þær segja Anna Ragnarsdóttir og Jóhannai
Guðmundsdóttir. (Ljósm. Mbl. Sv. Þorm.)
um í sal einn mikinn, þar sem
urmull kvenfólks vinnur, að
því að skera úr karfaflökum,
vigta þau og pakka. Við tök-
um eina litla stúlku talL
Strákarnir unnn að þvi að losa stúlkurnar við úrganginn úr
fiskinum. Þeir heita: Halldór Jónsson, Kristján Ágústsson og
Jón Viðar Andrésson.
þeim myn’dir?, spyrjum við.
— Jú, alveg sjálfsagt, seg-
ir Guðmundur, það eru þrjá
tíu ár síðan ég sat á skólabekk
svo að ég þarf þá liklega ekki
að fá hjarslátt?
— Láta krakkarnir ekki vel
aí því að vinna hér?, segjum
-við.
— Jú jú, því skyldu þau
ekki láta vel af því? segir
hann.
— Hvað heitir þú? segjum
við.
— Guðrún Sæmundsdóttir,
segir hún og brosir.
— Og í hvaða skóla ert þú?
— Gagnfræðaskóla Austur-
bæjar, segir hún.
Og nú er allt að fara í vit-
leysu á færibandinu hjá
henni, enda ekkert gaman að
fá svona blaðasnápa í heim-
sókn, sem bara flækjast fyrir.
h
svo að hún geti komið lagi á
færibandið að nýju og vind-
um okkur að þremur stúlkum,
sem eru í óða önn að skera
blóð úr karfaflökum.
— Hvað heitið þið stúlkur
góðar? segjum við.
— Súsanna Þorsteinsson,
Anna Karlsdóttir og Lára
Fi'ið'bertsdóttir, segja þær ein
eftir aðra, svo að við eigum
fullt í fangi með að ná niður
nöfnunum.
— Og fáið þið sæmilegt
kaup? spyrjum við.
— Svona um tuttugu og
átta krónur á tímann, segir
Lára og virðist hreint ekki
óánægð með það.
— Finnst ykkur ekkert
vond lyktin? höldum við
áfram.
— Ekki svo, segja þær allar
í kór, en ein þeirra fitjar ör-
lítið upp á nefið.
— Þetta venst allt, segir
Anna, og ber sig borginmann-
lega.
— ★ —
Við hittum að máli stúlku,
er stendur við færiband og
ýtir flökunum til stallsystra
sinna, sem verka þau.
—r Hvað heitir þú?
— Anney Bergmann, segir
hún óg það bregður fyrir ör-
litlu feimnisbrosi við annað
munnvikið.
— Ertu í skóla á veturna?
spyrjum við, þó að við þykj-
umst nú vissir um að svo sé.
VI. sunnudagur eftir trinitatis.
Guðspjallið Matth. 5,20—26.
RÉTTLÆTI Fariseanna stendur
við þenna helgidag i almanakinu.
Farisearnir voru miklir kennend-
ur. Þeir voru lærdómsmenn. Þeir
voru einnig áhugasamir um
fræðsluna, en þó vantaði þá aðal
hins góða kennara*. Það, sem þeir
voru að kenna, var ekki af sjálf-
um þeim, þeir voru bókstafs-
menn, lögmálsins skyldi vandlega
gætt, en hugur og hjarta var
einatt ekki með í leiknum.
Þungamiðja guðspjallsins felst
í orðum þess: „Því ég segi yður,
að ef réttlæti yðar tekur ekki
langt fram réttlæti fræðimann-
anna og Fariseanna, komist þér
alls ekki inn í himnaríki".
Sólheitur sumardagur. Jöklam
ir sjást óljóst og Hekla er nær
hulin skykkju hitamóðunnar með
hlöðum úr sólargulli. Þorpið er
ævintýraborg á himinströnd, og
haf í milli hennar og landsins
hér. Árnar í fjarska verða að
víggirðingum í tíbránni og mýra-
borgirnar að virkjum.
Umhverfið hið næsta, lág vot-
lend rhýrin, með einslaga þúf-
urnar í þúsundatali, verður
hversdagslegt. Þar er ég, barn að
aldri, við sumarstarf mitt.
Þjóðvegurinn er þarna rétt
hjá. Fáir fara um hann þenna
annadag. Þó stanzar bíll á móts
við mig. í honum eru tveir af
kennurum mínum. Þeir eru á leið
til Reykjavíkur, og svo er ferð-
inni heitið þaðan með skipi til
Kaupmannahafnar. til þátttöku í
norrænu kennaramóti þar.
„Blessaðir ráðleysingjar eru
nú þessir kennarar. Þeim væri
nær að fara í kaupavinnu en að
vera að fara til Danmerkur um
hábjargræðistímann", sggði fólk.
„Eins og börnin fái ekki nóg af
fræðslu^ni, þó ekki sé verið að
auka á kröfurnar með erlendum
fyrirmyndum, sem ekki eiga við
í okkar fátæka landi“.
Kennararnir kveðja mig. Þeg-
ar bíllinn er farinn, finn ég til
einmanakenndar. Mér fannst þess
ir vinir mínir véra eins og fleyg-
ir fuglar, en ég fjötraður bönd-
um vinnu minnar í fangelsi
— Já, ségir hún, ég var í
Vogaskóla í vetur.
— Og þér finnst gaman að
vinna þér inn skilding í sum-
arleyfinu, spyrjum við og
það liggur við að okkur
klígi af allri fisklygtinni.
— Já, já, segir hún um leið
og maðúr vindur sér að okk-
ur og segir.
— Þið vilduð ná tali af
skólakrökkum?
— Já, segjum við og skilj-
um ekki, hvaðan á okkur
Framhald á bls. 26.

Þær skárn blóð úr fiskflökum. Frá vinstri: Súsanna Þorsteins
son, Anna Karlsdóttir og Lára Friðbertsdóttir.

Það er ekki gaman að fá svona blaðasnápa í heimsókn. Það
safnast fljótt fyrir á færibandinu. Guðrún Sæmundsdóttir að
störfum.
þröngu. Vegurinn út í fjarskann,
sléttan, öll eins, án raunveru-
legra takmarkana með hillingum
'sínum, ögruðu mér. Grátur
brauzt fram, tilefnislaus, og án
tilgangs, án saka, árangurslaus —
sem betur fór. Mér var hollast
starfið, að vera staðbundinn.
Sumarið leið. Fyrirferðarmik-
ið er það í endurminningunni:
Bjartir morgnar eins og harpa,
þúsundstrengjuð. Kvöldin eins og
karfa full af angandi blómum
drauma og ljúfsárra kennda.
Um konung einn, er uppi var
á Englandi um 630 segir svo. —
Drottning hans var kristin og
sjálfur lét hann skírast til krist-
innar trúar —: „Fullkominn frið-
ur var alls staðar, þar sem yfir-
ráð hans náðu til. Móðir gat 6-
áreitt farið með ungbarn sitt um
þvert og endilangt England. Það
er til marks um hve konungi var
umhugað um velferð þegna
sinna, að hann lét festa upp
drykkjarílát við lindir á þjóð-
vegum úti ferðafólki til fyrir-
greiðslu. Þorði enginn að snerta
þenna útbúnað til annars en þess,
er hann var ætlaður til, af ótta-
blandinni virðingu fyrir konungi
þessum".
Mýnd er hér brugðið upp, sem
er fögur: Móðir, sem nýtur frið-
helgi með barn sitt og fyrir-
greiðsla við lindina.
Jesús leggur áherzlu í dag á,
að við berum sjálf okkur fram
sem fórn, sem fegurst sé sú fórn
og hreinust ósnortin svo sem
framast má verða af vondum
hugrenningum sjálfra okkar og
annarra í okkar garð. Guðsþjón-
usta okkar sé fólgin í andlegum
þroska og siðferðilegu þreki, en
ekki ytri fullnæging guðsdýrkun-
ar, þar sem við sjálf erum undan-
þegin eigin framlögum af okkar
innsta eðli og veru.
Jesús kennir í dag, að sannur
bróðurhugur eigi að vera eink-
unn og innsigli guðsrækni okk-
ar, hugarrækt og hjartans skóla-
gangan að prófborði lífsins, þar
sem höfundur þess og fullkomn-
ari ræður og dæmir.
Góður kennari er sá einn, er
hyggur að grundvelli þekkingar
og fræðslu, sem er persónulegur
þroski og göfgi.
Kristindómurinn hefur átt í
vök að verjast að fá framgengt
boðskap sínum um gildi mann-
göfginnar, mannssálarinnar og,
að lindin við veginn fái að svala
þreyttum vegfaranda.
Kristindómurinn er í innsta
eðli sínu nýtt málefni mann-
heima, nýr siður, en umfram allt
nýtt innihald, nýtt hjarta, hugur,
sem fylgir 'máli.
Sá hugur er kærleikurinn,
sumartíð blíð, er vöxtur allur
má ekki án vera, né nein mann-
leg sál.
Með haustinu komu kennararn
ir heim frá norræna kennara-
mótinu.
Margt skammdegiskvöldið varð
bjart, er þeir sögðu okkur börn-
unum frá ferðinni til Danmerk-
ur.
Kennslustundin marg mótaðist
af nýrri þekkingu, en um fram
allt nýrri umhyggju og kærleika
til okkar barnanna. Litla kennslu
stofan bauð okkur heimsins
beztu hugsanir um, hvernig bezt
yrði búið að mannssál, einnig hér
úti á íslandi í litlu sjávarþorpi.
Guð gefi, að samfundir kenn-
ara og mót leiði til þeirrar bless-
unar í síauknum mæli, að sál sér-
hvers barns nærist við lindir
kærleiksríkrar umönnunar og
fórnandi hugarfars kennenda og
ábyrgra manna, hver sem stétt
þeirra er eða starf.
Gerumst öll uppalendur. Alhug
ur kærleikans fylgi máli okkar
og helgi það, að sumar verði og
vöxtur þjóðanna á Norðurlönd-
um og, hvar sem barn er um
víðan heim, og þrá og þörf fyrir
Guðs vernd og miskunn og hans
lind til meimta og blessunar.
— Amen.