Morgunblaðið - 25.07.1965, Blaðsíða 18
18
MORGUNBLADIÐ
Sunmidaguf 25. júlí 1965
Það voru víst flestir vantrú-
aðir á sannleiksgiidi þeirrar full
yrðingar Mandy Rice-Davies,
sem fræg varð í Profumo-mál-
inu hér áður ásamt stallsystur
sinni, Christine Keeier, að einn
aðdáenda hennar, Pierre Einil
Phiiipe Christian Cervelio, bar-
ón að na fnbót (og var þó nafnið
næsta nóg að sumra dómi hér)
og maður vel á sig kominn til
likama og íjár — eins og mynd
in og víðiendar ekrur á Jam-
aiea bera ljósast vitni, — vildi
taka sér hana fyrir konu. En
Mandy reyndist hafa á réttu að
standa, því nú hefur baróninn
yfirgeíið konu sína, Vivien-
Cain, engiisaxneskrar og ágætr-
ar ættar til að ganga að
eiga hina allsendis ómenntuðu
og ekki ýkja barónsfrúarlegu
Mandy Rice-Davies.
— ★ —
Söguhetjan fræga, James
Bond, virðist ætla að ná somu
vinsæidum hér og annars stað-
*r út í hinum stóra heimi. Eins
og kunnugt er, rekur nú hver
kvikmyndin aðra, þar sem
Bond eltist við stórhættulega
glæpamenn og hefur ein þeirra
þegar verið sýnd hér á landi.
I«á hefur Bond einnig átt mikl-
«m vinsældum að fagna í blöð-
um hér á landi og nú er ný-
komin út á íslenzku bókin
Goldfinger, en hún fjallar um
baráttu Bond gegn harðsvíruð-
um glæpamanni, sem hefur á-
fcveðið að ræna 15 biiJjóna
doliara virði af gulli, úr Fort
Knex, guilforðabúri Bandaríkj-
anna. Sagan hefur nú fyrir
nokkru verið kvikmynduð og
er myndin, sem hér fyigir með
úr henni og sýnir hvar Sean
Connern í gervi Bends reyna að
afvopna giæpamanninn, sem er
•kki alis kestar auðvelt verk.
☆
I»að var ekki skrítið þótt ýms
ir sjómenn, sem leið áttu um
Ermarsund nú fyrir skömmu
héldu að þeir væru farnir að
sjá hillingar sökum þorsta, er
þeir sáu þessa ægistóru flösku
sigla þar um. En þegar þeir
korou nær sáu þeir að þetta var
lítil fleyta i iaginu eins og gin-
flaska og róuðust þeir þá mjög.
Maðurinn sem sigldi flöskunni,
«r enskur og heitir Robert Platt
en eg þetta kvað ekki vera í
fyista skipti, sem hann fer yfir
Ermarsundið á smáum og sér-
kennilegum fjeytum.
BEATRICE Maieilo fór eitt
sinn á hárgreiðslustofu og lét
greiða sér samkvæmt nýjustu
tízku. Þegar hún svo kom til
síns heima og fór að sýna bónda
sínum hárið á sér varð hann
allt annað en hrifinn, sagði að
þetta væri óþarfa peningaeyðsla
og sóun á fjármunum heimilis-
ins Og tók sig t»l og snoðaði
konú sína.
En það var ekki allt búið enn.
Skömmu síðar var hann á gangi
með yngstu dóttur sína og hitti
þá gamlan kunningja sinn, sem
hann hafði ekki séð í mörg ár.
Kunningi hans byrjar á því að
hæla dótturinni fyrir fríðleika
en bætti við, að sér þætti það
annars skrítið, hve ljós stúlkan
var yfirlitum, því þau hjónin
væru bæði mjög dökk. í>etta
gat faðirinn ekki þolað, fór
heim með dótturina og snoðaði
hana lika. En nú var Beatrice
nóg boðið, hún gerði uppreisn
gegn harðstjórninni og fór að
heiman með litlu dótturina og
tvö börn þeirra önnur, sem eig-
inmaðurinn hafði ekki enn náð
að snoða. Á myndinni sést
Beatrice ásamt litlu dóttur ^ ni
eftir ,,bársnyrtmgu“ húsbond-
ans á heimilinu. Skyldi hann
annars vita það, að þessi hár-
snyrting hans var hér tízku-
fyrirbæri ekki alls fyrir löngu
og kennt við Yul Bryruíer.
- Karmelfjall
Framhald af bls. 8
ljóma um allt ísraelsríki af
þeirra hinztu för.
Á þessum slóðum bar og
fyrir augu mín annað enn at-
hyglisverðara minningartákn:
Hér eru stórir flákar grýttra
fjalahlíða klæddir tvítugum
furuskógi, sex milljón tré
gróðursett til minningar um
þá sex milljón Gyðinga, sem
nazistastjórnin þýzka lét
myrða á valdatíð sinni. Trén
eru orðin tveggja til þriggja
mannhæða há, virtist mér.
Þau 'binda hrapandi urð,
mynda jarðveg, gera landið
fegurra og byggilegra. Mér
kom í hug setning úr kvæði
Guðmundar Böðvarssonar
skálds: Hrjóstursins ást, þar
sem hann sér fyrir sér bjarg-
skriðuna gráu sem skóg hvítra
rósa:
„Vel má þó ske bún verði
hæf að lokum,
veðruð og máð, í jarðveg
handa liljum.“
í þessum gráu bjargskriðum
Landsins helga hafði skáld-
sýn bóndans á Kirkjuhóli orð-
ið að veruleika. Kannski að
okkar þjóð beri gæfu til að
láta hana einnig rætast í Hvít-
ársíðunni.
Það er svo einkennilegt
með Jerúsalem, að hún er
mér minnisstæðust eins og ég
sá hana álengdar. Þessir gul-
gráu húskassar hver upp af
öðrum í grýttum hlíðum fjall-
anna eru fjarri því að vera
aðlaðandi, þeir vekja í mér
undrun, en ekki aðdáun. Eng-
inn staður er fyrir mínurn
augum óbyggilegri en arabisk
borg, þar sem nútíminn virð-
ist tæplega hafa gengið um
garða, hvað þá tekið sér ból-
festu. Vera má þó að nánari
viðkynning breytti þessu áliti
mínu.
Höfuðborg Israelsríkis —
nýja Jerúsalem — ber ekki
arabiskan svip. Hún er fátæk
af fornum helgistöðum, en
vel búin þægindum vorra
tíma, sniðin við venjur og
hæfi Vesturlanda að húsa-
kosti, menningartækjum,
gatnagerð og garðaprýði. Öll
gamla gorgin heyrir undir
Jórdamu, utan Síonfjallið,
með Gröf Davíðs konungs,
MaríukJaustrið og loftsal hinn
ar síðustu kvöidmáltíðar.
Náttúrlega vorum við leidd
um hvern krók þessara helgu
húsakynna og var margt um
listaverk og minjar og svart-
klædda múnka sitjandi yfir
bænakverum sínum og þarna
má enginn karlmaður ganga
inn berhöfðaður, hellur verð
ur maður að hylja hvirfil
sinn með einhverju og sagði
Daníel Lerman að vasaklútur
nægði, ef ekki væri kostur á
veigameira höfuðfati. Konan
mín batt á mig túrban úr
slæðunni sinni og fullnægði
það öilu réttiæti.
Af Síonfjalli og þaki graf-
arinnar sér fleira en nöfnum
tjáir að nefna: Olíufjailið í
austri handan við Kedron
lækinn, sem Davíð konungur
gekk yfir um feerfættur ®g
grátandi, þegar Absalon, upp
áhalds sonur bans, hafði gert
samsæri gegn honum og náð
Síonborg á vald sitt í feilL
Getsemane blasir við í vest-
urhlíðinni. Skammt í norðri
er Moriafjallið, þar sem
Abraham var að því kominn
að fórna ísak. Sorpbrennsiu-
staður borgarinnar á dögum
Krists, Gehennadalurinn djúp
ur og krappur, liggur hér
fyrir fótum manns. Til sýnis
er einnig sundlaugarstæðið
forna, þar sem sagt er að
Batseba hafi verið að baða
sig, þegar Davíð sá hana fyrst
ofan af þaki hallar sinnar. en
hann iét girndina, sem kunn-
við í norðurhalla hæðanna
handan við grunnt dalverpið,
en þetta er samt í öðru landi
og gaddavírsgirðingin mann-
held. Á Hæð Rakel-ar er sagt
að grafin sé Rakel yngri kona
Jakobs ísraels. Hingað má
því ekki rekja þráðinn í því
fyrrum vinsæla og marg-
sungna kvæði Gísla Brynjólfs
sonar, „Grátur Jakobs yfir
Rakel“:
„Hvert er farin hin fagra og
felíða?
Fórstu, Rakel, í svipanna
hím?
Fyrir sunnu sé ég nú líða
svarta flóka, og dimmir I
geim.
Rakel, Rakel, daprast nú
dagar,
dvín mér gleði, hrátt enda
mun líf;
leiðir eru mér ljósgrænir
hagar,
liggur í moidu hið ástkæra
víf“.
A þessari sömu hæð mættu
ísraelsménn aðalher Egypta i
frelsisstríðinu 1947—’48, eftir
að hafa brotizt austur um
„veg hreystinnar*1, og héðan
ráku þeir flótta óvinanna alla
leið vestur til Súes.
í Jerúsalem þóttist ég vita
af Eyrbekkingnum Björgúlfi
Gunnarssyni frá Akbraut, sem
um mörg ár var búinn að
vera loftskeytamaður í bæki-
stöð Sameinuðu þjóðanna á
hlutlausa svæðinu í Jerúsa-
iem, en við eftirgrennslan
fékk ég að vita, að hann væri
fluttur þaðan, genginn úr
þjónustu Sameinuðu þjóð-
anna, kvæntur hebreskri
konu, tekinn við starfi hjá
flugfélagi í Tel Aviv og bú-
settur þar. Ég stanzaði of
skamma stund í Tel Aviv til
þess að mér -entist tími til að
leita hann uppi, og ég hitti
hann því miður ekki.
Frá einum stað í suður-
jaðr; Jerúsalem, sér maður
niður til Dauða hafsins. Það
liggur þarna á hotni dýpzta
dals veraldar, yfirborð þess
er 400 metrum neðar en
sjávarmál, svo að djúpt
mundi þurfa að kafa í iður
jarðar til að finna leifar
Sódómu og Gómorru sem
taidar eru liggja á botni
þessa drepsalta stöðuvatns.
En engan hlut hef ég séð jafn
hreinbláan, ekki éinu sinni
himininn, sem þó gefur þvi
þennan lit. Hinum megin við
það rísa Móabsfjöllin, nakin
og rauðieit, í miskunnarlaus-
um bruna kvöldsólarinnar, og
fjallið Nebó, þaðan sem
Móses horfði inn í fyrirheitna
landið og hvarf lýð sínum að
því búnu til að sameinast
eílífðinni í musteri Sögu.
Eftir langan dag er haldið
til baka, ákvörðunarstaðurinn
Tel Aviv í hinu forna landi
Filista. Ég hlusta út í rökkr-
ið og heyri næturvindinn
þjóta. Ekki veit ég hvort það
er skegg Mósesar sem bylgj-
ast þarna uppi á hæðinni, eða
er það olíuviðargrein? Gyð-
ingahjón með asna í taumi
víkja út af þjóðveginum og
stefna í suður í átt tii eyði-
merkurinnar: Jósef og María
á flótta til Egyptalands. Þvl
að í þessu iandi líður ekki
tíminn, heldur stendur hann
öðrum þræði og með einhverj-
um hætti kyrr. Næturvindur
og húm, heitt eins og blóð úr
und, flæðir um fjöil og hálsa
Júdeu, og um vitund mína —
úr austurbotnum Asíuheims.
Sjúkrahtís-
byggingunnÉ
Akranesi
miðar vel
HELDUR miðar í áttina. Nú er
ugt er, ieiða sig til nokkuð sem sagt verið að ijúka við að
umdeiidra athafna! steypa aðra hæð í helming
Á öðrum útsýnisstað sunn- seinni álmu viðbyggingar sjúkra
an við borgina, „Hæð Rakel- hússins. í dag er verið að vír-
ar“, er maður ekki nema kipp binda og koma fyrir raflögnu'm.
korn frá Betlehem, sem blasir Á morgun verður loftið steypt.