Morgunblaðið - 27.07.1965, Blaðsíða 24

24
MORCUNBLAÐIÐ
T>riðínða$rur 27. júlí 1965
CEORCETTE HEYER
FRIDSPILLIRINN
✓ .
þá getið þér verið viss um, að En hvað yrði um yður, frú? sagði
þér farið beint í Steininn fyrir hann. — Ée bvst ekki við. að bað
.. --- - Steininn fyrir
einhverja aðra ákæru. Og auk
þess er það, að jafnskjótt, sem
það verður uppvíst, að þér hafið
lánað ómyndugum fé, fáið þér
ekki einn einasta eyri af því aft-
ur. Svo að þér skuluð ekki láta
mig heyra meira af svona kjaft-
æði. Ég er sem sé ekkert hrædd
við yður eða neitt, sem þér gætuð
tekið uppá.
— Þér eruð mjög hugrökk,
sagði Goldhanger hóglega. — Og
svo hafið þér líka almenna skyn-
semi, eins og þér voruð, að segja
mér. En það hef ég bara líka,
frú mín góð. og ég held ekki að
þér hafið komið hingað með vit-
und, auk heldur viija foreldra
yðar eða jafnvel Huberts Riven-
hall. Kannski viljið þér kæra
mig fyrir yfirvöldunum, en hleypti ofurlítið brúnum, — að
kannski fáið þér bara ekkert
tækifæri til þess. Nú vil ég ekki
ganga hart að svona fallegri
konu, svo að við ættum að fara
bil beggja. Þér fáið mér þessi fyrst þegar ég kom hingað inn,
• i__J___ J r-TTn -foll- i _ír..i _J. w
hann. — Ég býst ekki við, að það
yrði neitt mikið eða merkilegt,
svaraði hún. — Og þér gætuð
varla verið mjög spenntur fyrir
því, þegar þér væruð dauður.
Nú, en skyldi svo verða, þá skal
ég segja yður, hvað ég mundi
segja lögreglunni.
Hr. Goldhanger gleymdi í svip-
inn allri kurteisi og svaraði önug-
lega, að sig langaði ekkert til að
heyra það.
37
— Þér skiljið, sagði Soffía og
fimm hundruð pund og svo fall-
AAUIAAA o “ VCgna JJCOO, WA '■'O
egu perlurnar, sem þér eruð með heldur mótfallinn öllum morð-
í eyrunum, og þá afhendi ég yð- — — —- ~~
X cj1 a LAAivxiu, r'a “ LIIIl, Cil uu ac cg, au j-»v-a
ur skuldabréf hr. Rivenhalls og mjög vondur maður, og mér
_’ _—__-X. , V. í 1-_aaJ _________ __'Y „Un ly 1
við verðum bæði ánægð.
— Soffía hló. — Ég býst nú við,
að þér munduð verða heldur
meira en ánægður. Ég skal gefa
yður fimm hundruð pund fyrir
skuldabréfið og hringinn, en ekki
túskilding þar umfram.
— En kannski mundu elsku
foreldrar yður gefa mér miklu
meira fyrir að heimta yður aftur
heila á húfi?
Hann stóð upp um leið og hann
sagði þetta, en þessi erfiði gestur
hans lét sér hvergi bregða, eins
og hann þó hafði búizt við, held-
ur dró höndina úr múffunni sinni
og í ljós kom lítil en þó fullnýt
skammbyssa. — Setjizt þér nið-
ur, hr. Goldhanger, sagði hún.
Hann settist niður. Hann trúði
því ekki, að neinn kvenmaður
mundi þola að heyra háan hvell,
en það mikið var hann búinn að
sjá og heyra til Soffíu, að hann
langaði ekkert til að sannprófa
þetta. Hann bað hana bara að
taka ekki uppá neinum bjána-
skap.
— f>ér megið ekki halda, að ég
kunni ekki að fara með skamm-
byssu, sagði hún örugg. — Meira
að segja er ég allgóð skytta. Ég
ætti kannski að taka það fram,
að ég hef átt heima alllengi á
Spáni, þar sem mikið er af
ógeðslegu fólki, eins og ræningj-
ingjum og glæpamönnum. Faðir
minn kenndi mér að skjóta. Ég
er nú ekki eins góð skytta og
hann, en ég treysti mér samt til
að senda kúlu gegn um yður,
hvar sem þér segið til.
— Þér eruð að reyna að hræða
mig, en ég er ekki hræddur við
byssur í kvenmanns höndum og
auk þess er byssan ekki hlaðin
ð hún er hlaðin, svaraði Soffía.
ivernig það bar að.
ég get ekki að því gert, að mér
finnst það mundu verða heilla-
ráð að skjóta yður, hvort sem
væri. Ég ætlaði mér það nú ekki
vegna þess, að yfirleiít er ég
um, en nú sé ég, að þér eruð
þætti gaman að vita, hvort ekki
verulega hugrakkur maður
mundi skjóta yður og losa þann-
ig heiminn við einn vondan
mann.
— Leggið þér þennan byssu-
skratta til hliðar og svo skulum
við tala saman í alvöru.
— Það .er ekkert meira um að
tala, og mér líður miklu betur
með byssuna í hendinni. Ætlið
þér að fá mér þetta, sem ég kom
að sækja eða á ég að fara til
yfirvaldanna og tilkynna þeim,
að þér hafið ætlað að ræna mér?
— Frú mín! sagði Goldhanger,
— ég er ekki annað en fátækur
maður. Þér ....
— Þér verðið ekki nærri eins
fátækur þegar ég er búin að i
borga yður fimm hundruð pund-
in, sagði Soffía.
Það lifnaði eins og yfir hon-
um, því að um nokkra stund
hafði hann verið orðinn vonlítill
um að fá einu sinni þá upphæð.
— Gott og vel ég vil nú ekki hafa
neina óánægju út af þessu, svo
að ég ætla að fá yður skuldabréf- !
ið. En hringinn getið þér ekki
fengið því að honum var stolið
frá mér.
Ef svo er, sagði Soffía, —
fer ég auðvitað til yfirvaldanna, j
því að ég er viss um, að þau j
verða ekki trúuð á þá sögu yðar, '
fremur en ég er. Ef þér hafið
hann ekki, hljótið þér að hafa
selt hann, og það þýðir sama sem
kæru á yður. Ég spurði einmitt
í morgun ábyrgan gimsteinasala,
hvað lægi við því að selja veð-
setta muni.
— Þessi ókvenlega lagakunn-
átta gekk alveg fram af hr. Gold-
hanger, og hann leit á hana með
Ci Doan cnai ---------- --
Jæja, ef þér hreyfið yður úr við'bjóði og sagði: — Ég hef ekki
ólnum, komizt þér að raun um, selt hann.
— Nei, og heldur ekki látið
IlUIl Ci Iliauiii, ovaiav/i ^^aaa«. *'—> ”<=> -------- - ,
- Að minnsta kosti verðið þér stela honum frá yður! Eg byst
iauður, en vonandi vitið þér þá við, að hann sé í einhverri skúf
unni hérna í borðinu, ásamt með
Hr. Goldhanger hló órólega. — skuldabréfinu, því að ég get ekki
skilið, að þér hafið keypt svona
fallegan grip til annars en að
geyma verðmæti í honum. Og það
getur líka hugsazt, að þér geym-
ið skammbyssu í borðinu, svo að
því er víst rétt að segja yður, að
ég skildi eftir bréf til .... for-
eldra .... minna, hvert ég hefði
farið og í hvaða erindum.
— Ef ég ætti svona dóttur,
mundi ég skammast mín fyrir að
eiga hana, svaraði hr. Goldhang-
er og af raunverulegri tilfinn-
ingu.
— Slúður! Þér munduð áreið-
anlega verða stoltur af mér, og
hefðuð áreiðanlega kennt mér
vasaþjófnað. Og ef þér ættuð
svona dóttur, mundi hún áreið-
anlega þvo gólfin hjá yður, og
svo skyrtuna yðar, og þér mund-
uð þá verða betur settur en þér
eruð nú. En nú skuluð þér ekki
tefja mig lengur, því að ég er
orðin þreytt af að tala við yður,
og sannast að segja, hefur mér
fundizt þér hundleiðinlegur frá
fyrstu byrjun.
Hr. Goldhanger hafði oft verið
kallaður fantur, blóðsuga, svik-
ari, djöfull, mannæta og fjöl-
mörgum öðrum gælunöfnum, en
enn hafði engin sagt honum, að
hann væri hundleiðinlegur og
aldrei hafði nokkur viðskipta-
maður horft á hann með svona
brosandi fyrirlitningu. Hann
hefði gjarna viljað læsa horuðum
krumlunum um hálsinn á Soffíu,
og kreista úr henni líftóruna,
smátt og smátt. En Soffía hélt á
byssu, svo að hann tók heldur
þann kostinn að opna skúffu í
borðinu sínu og leita þar með
skjálfandi hendi að einhverju.
Hann ýtti svo hring og pappírs-
blaði yfir borðið og sagði: —
Peningana! Fáið mér peninganá!
Soffía tók upp skuldabréfið og
las það, síðan stakk hún því,
ásamt með hringnum í múffuna
sína og dró fram úr sama geymslu
stað seðlahrúgu, sem hún lagði
á borðið. — Hérna eru aurarnir,
sagði hún.
Eins og ósjálfrátt fór hann að
telja seðlana. Soffía stóð upp. —
Ef þér vilduð nú gera svo vel að
snúa stólnum yðar frá dyrunum,
væruð þér vænn.
Goldhanger næstum hvæsti að
henni, en gerði sem hún bað og
sagði yfir öxl sér: — Þér þurfið
ekki að vera hrædd. Ég er feginn
að losna við yður. Og svo bætti
hann við, skjálfandi af reiði: —
Trunta!
Soffía hló. Hún stakk lyklin-
um í skráargatið, og svaraði: —
Jæja, heldur vildi ég nú vera það,
heldur en kálrófa, klædd í ein-
hverjar fatadruslur, til að hræða
heimska stráka.
— Kálrófa? át Goldhanger eft-
ir, og vissi ekki, hvernig hann
átti að skilja þetta. — Kál-
rófa? ....
— En gesturinn óvelkomni var
farinn út.
12. kafli.
Hubert var á leiðinni upp í her
bergi sitt þetta kvöld, þegar hann
hitti frænku sína, sem var að
koma út úr kennslustofunni. Hún
sagði — Hubert! Einmitt maður-
inn sem ég vildi hitta! Bíddu, ég
er hérna með nokkuð handa þér
Hún gekk síðan inn í herbergið
sitt og kom út aftur glettin á
svipinn, og sagði: — Lokaðu aug-
unum og réttu út höndina.
— Er*þetta eitthvað voðálegt?
spurði hann, tortryggmn.
— Næst verðurðu að fara sjálf og biðja hann um að lækka útvarpið.
— Vitanlega ekki.
— Þú lítur út eins og þú ætlaðir
eitthvað að gabba mig, sagði hann
en lokaði samt augunum og rétti
út aðra höndina. Soffía lagði
hringinn og skuldabréfið í lófa
hans, og sagði, að nú mætti hann
opna augun aftur. Það gerði hann
en varð svo hvert við, að hann
missti hringinn á gólfið. — Soffía!
— Þú ert meiri slóðinn. Mundu
nú eftir að brenna blaðið. Ég var
næstum búin að því sjálf, því að
ég þóttist viss um, að þú mundir
bara skilja það eftir í vasanum
þínum en svo þóttist ég vita að
þú vildir sjá með eigin augum að
ég hefði bjargað því.
Hann beygði sig til að taka upp
hringinn. — En, Soffía, hvernig
náðirðu í þetta?
— Auðvitað fékk ég það hjá
honum Goldhanger.
Hann greip andann á lofti. Frá
....honum. Þú hefur þó ekki farið
heim til þess djöfuls? Það geturðu
ekki hafa gert.
— Jú það gerði ég reyndar.
Hvað hefði átt að geta aftrað því?
— Guð minn góður! æpti hann
Hann greip um únlið hennar og
sagði hvasst: — Hvernig tókst þér
að ná í það? Ertu að segja mér,
að þú hafir borgað honum það
sem ég skuldaði honum?
— O, hugsaðu ekki um það.
Það vildi svo til, að ég var með
þessi fimm hundruð pund á mér,
og þú borgar mér auðvitað ein-
hverntíma aftur. — Þú þarft ekki
að vera svona yfirkominn, bján-
inn þinn!
— Ég get ekki þolað þetta!
sagði hann og náði varla andan-
um.
— Auk þess lánaði hann mér
þetta með 15% á mánuði, og þú
veizt vel, að hann hefði aldrei
látið skuldabréfið frá sér nema
gegn greiðslu upp í topp. Segðu
mér sannleikan, Soffía!
— Ég er búin að því. Auðvitað
var hann ekkert ánægður með
þetta”en hann varð að gera eins
og ég sagði honum, af því að ég
hótaði honum að fara annars il
yfirvaldanna. Ég held, að þú hafir
lýst honum alveg rétt fyrir mér
Hubert! Hann er sennilega í
makki við hvern einasta þjóf í
London því að undir eins og óg
hann var hræddur svo að senni-
hótaði þessu, gat ég séð hvað
lega kærir hann sig ekkert um að
Sjá framan . yfirvöldin.
— Svo að Goldhanger lét
hræða sig til að afhenda þetta
Goldhanger!
— Hvað annað gat hann gert?
Ég sagði honum, að það væri
heimska að halda að eitthvað
hræðilega gæti farið fyrir þér þó
! að allt kæmist upp og hann vissi
að ef ég færi til yfirvaldanna
mundi hann aldrei sjá skilding
af þessum aurum sínum.
— Og þú hjá þessum and-
styggilega þorpara! Varstu ekki
hrædd? spurði hann með undrun.
— O, ekki nokkurn skapaðan
hlut, svaraði hún, eins og afsak-
andi.
— Þú veizt að ég á ekki tauga-
óstyrk til. Sir Horace segir, að
það sé alveg hneykslanlegt og sér-
j lega ókvenlegt! En þér „w segja
1 þá fannst mér Goldhanger bara
j hlægileg persóna. Ég var miklu
! hræddari við E1 Moro. Hann var
skæruliði og bölvaður fantur.
Hann og menn hans brutust einu
sinni inn í húsið okkar þegar Sir
Horace var að heiman en slepp-
um því. Fólk, sem er alltaf að
segja frá afrekum sínum er svo
hundleiðinlegt.
JAMES BOND
Eftir IAN FLEMING
f — Ég ætla að fara núna í kvöld og — Og ég á stefnumót við Búlgara sig hjá ykkur.
•já hvernig umhorfs er þarna í spila- einn. — Ég býst við að hann sé reiðubú-
vítinu. — Þetta hefur gengið fljótt fyrir inn að tala núna.
Blnðið kostar
5
krónur
í luusasölu