Morgunblaðið - 06.10.1965, Blaðsíða 3

Miðvikmlagur 6. október 1965
MORGUNBLAÐIÐ
3

1
Að fara
yfir götu
STÚtLKA kemur gangandi
yfir götuna á móti rauðu ljósi
og utan við bólurnar við gang
brautina. Hinum megin tekur
lögregluþjónn á móti henni.
— Svona á ekki að fara
yfir götu!
Sbúlkan lítur flóttalega í
kringum sig, sér að allir horfa
á hana, roðnar upp í hársræt-
ur, en segir ekkert. Það er
auðséð að hún veit vel hvað
hún hefur gert rangt.
—Þér gerið þetta ekki aft-
ur, segir lögregluþjónninn.
— Nei hvíslar stúlkan og
skotrar augunum á fólkið í
kring.
Þetta gerðist nokkrum sinn-
um á gatnamótunum við
Lækjartorg á sjötta tímanum
í gær, þegar umferðin var
mest. Þar var staddur einn
af 10 lögregluþjónum, sem
daglega koma sér fyrir við
umferðarhornin og reyna að
kenna fólkinu að farg yfir
götu. En það er einn þáttur-
inn í víðtækri fræðslustarf-
semi um umferðarmál, sem
umferðardeildir lögreglunnar
og gatnamálastjóra efna til í
vetur i samvinnu við ýmsa
aðra aðila.
Það er orðinn mjög brýn
nauðsyn áð koma Reykvíking-
um í skilning um að þeir búa
Þær höfðu farið yfir á rauðu ljósi og lögreglan veitir þeim ámlnningu.
ferðardeildanna til að hjálpa
þar til, er nú búið að afhenda
um 16 þús. skólabörnum
bækling með leiðbeiningum
um umferðaröryggi, dreifa
um 20 þús. öðrum dreifimið-
um í hús með póstinum og
festar hafa verið upp um 300
auglýsingamyndir tU áminn-
ingar víðs vegar um borgina.
Auk þess fara fram sýningar
á umferðarkvikmyndum í
skólunum.
Við gengum í gær út á
helztu umferðarhomin í mið-
bænum með þeim Pétri Svein
björnssyni, fulltrúa hjá um-
ferðardeild gatnamálastjóra
Strætisvagnafarþegum hættir til að fara skáhallt yfir
Kalkofnsveginn, og leggja sig í hættu, þó -sebrabetU sé
rétt hjá.
Pétur Sveinbjörnsson og Erlingur Pálsson við eitt af
áminningarspjöldunum, sem fest hafa verið upp í bæn-
og Erlingi Pálssyni, yfirlög-
regluþjóni, en þá voru lög-
reglumenn önnum kafnir við
að leiðbeina vegfarendum og
áminna Þá. — Þó við höfum
svo marga lögregluþjóna við
öll helztu gatnamótin aðeins
Jí 10—14 daga núna, þá verður
haldið áfram að reyna að
fræða fólkið og kenna því í
vetur, sagði Erlingur. Og þeg-
í borg, þar sem um 10 þús.
bílar fara um göturnar, og að
þeir dagar eru liðnir er þeir
gengu um troðninga uppi í
sveit, þar sem ekki var von á
nokkru farartæki. Margir af
íbúðum borgarinnar hafa að
vísu ekki búið lengi í borg,
en flest meðalgreint fólk á að
geta lært nauðsynlegar um-
ferðarreglur. í viðleitni um-
ar búið er að kenna því og
ala það vel upp í þessu, þá
má grípa til þess að sekta. En
við förum mjög vægilega í
sakirnar fyrst um sinn. Að-
spurður hvort það yrði jafn
dýrt að ganga yfir götu á
rauðu og í Kaupmannahöfn,
þar sem er 50 d. kr. sekt fyrir
fyrsta brotið, vildi Erlingur
lítið segja. En það er auðséð
að þessi aðferð að sekta gefur
góða raun í Danmörku. Fólki
virðist annara um peningana
sína en lífið.
Pósthúshornið er slæmur
staður. Þar kemur fólk frá
Landsbankahorninu og tekur
skástefnu yfir götuna að póst-
húsdyrunum. Pétur segir okk-
ur, að næstu daga verði reynt
að setja þarna upp hindrun.
Annar slæmur staður er við
Kalkofnsveg. Við sjáum hvar
hópur kemur út úr strætis-
vagni. Nokkrir vegfarendur
taka sig út úr og koma ská-
halt yfir götuna í umferðinni
yfir á hornið hjá BSÍ, þótt
sebrabraut sé gkarnmt frá.
Þarna tók lögregluþjónn 120
manns og áminnti fyrstu 1-2
klst., er hann stóð þar. En nú
virðast menn vera að byrja að
læra, segja lögreglumennirnir.
Enda hefur lögregluþjónn ver
ið þar næstum allan daginn
að undanfömu.
Sem við göngum milli götu-
hornanna í miðbænum á anna
tímanum, sjáum við margs-
konar umferðarbrot og glanna
skap í umferðinni, sem sýnir
að börgarbúar skynja ekki
enn hvað umferð i borgum er
og nauðsyn þess að kunna sig
í henni, ef manni er annt um
líf og limi. Ein og ein mann-
eskja rýkur yfir götuna móti
rauðu ljósi, beint fyrir fram-
an bílana, strákar á hjóli
koma á fullri ferð inn á braut
ina, þar sem gangandi .menn
eiga að vera öruggir, og bíl-
arnir beygja réttilega á sínu
græna ljósi og koma svo þvert
á brautir hinna gangandi, án
þess að virða rétt þeirra og
bíða. Allir fá áminningu frá
lögregluþjóninum, og allir
verða jafn skömmustulegir..
Vita á sig sökina. Vonandi
muna þeir það enn þegar roð-
inn er horfinn úr kinnunum.
Bílarnir eiga réttinn, en hvað skyldi þessi ungfrú vera að hugsa, standandi úti á mið'ri
götunni?
*

STAKSTFIMAR
Síldin og
kommúnistai
Að undanförnu hefur verið
mokafli á síldarmiðunum fyrir
Austurlandi. Allar þrær á Aust-
fjörðum eru að fyllast og vinnu-
afl skortir til þess að vinna afl-
ann í landi. Tekjur þjóðarbúsins
af þessum. afla eru gífurlegar,
en þó er sá hængur á, að nokkur
óvissa er um sölu á* sildinni,
fyrst og fremst vegna neitunar
Sovétrikjanna á að kaupa af okk-
ur saltsíld í jafn ríkum mæli
og undanfarin ár. Fyrir einu ári
jíomu forustumenn kommúnista
hér á landi heim frá Moskvu, og
fluttu þau stórtíðindi, að Rússar
væru reiðubúnir til þess að
kaupa af okkur mjög aukið magn
sildar, aðeins ef íslenzk stjórn-
arvöld fengjust til þess að taka
upp samninga við þá um aukna
sölu. Eftir þessu loforði komm-
únista hefur verið gengið i eitt
ár, og lauk þeim tilraunum með
þvi, að samningaviðræðum um
nýjan viðskiptasamning milli ls-
lands og Sovétríkjanna til
þriggja ára var frestað í ágúst,
þegar ljóst var orðið, að Sovét-
rikin voru mjög treg til að kaupa
af okkur síldarvörur, vildu stór-
minnka kaup á saltsíld og hætta
með öllu kaupum á frystri síld.
Skömmu siðar bárust fregnir um
saltsíldarsölur Sovétríkjanna á
mörkuðum okkar í Vestur-Evr-
ópu og fyrir nokkru hafa þau
selt frysta síld undir heims-
markaðsverði til Vestur-Þýzka-
lands.
Hvað gerðist?
Nú má vel vera, að viðræður
þær, sem væntanlega verða tekn-
ar upp við Sovétríkin á ný, fyrir
áramót, leiði til þess, að gerður
verði nýr viðskiptasamningur
og þau fallizt á að kaupa af okk-
ur saltsíld og frysta síld. En ó-
neitanlega hefur framvinda þess-
ara mála að undanförnu verið
nokkuð önnur en ætla hefði mátt
eftir yfirlýsingar félaga Bres-
nevs og Einars á síðastliðnu
sumri, og fullyrðingar kommún-
ista hér á landi um möguleika á
síldarsölum austur á bóginn.
Kommúnistamálgagnið hefur ver
ið óvenju fámált í sumar nm
þessi mál, og hafa skrif þess nú
stungið mjög í stúf við mikil
skrif blaðsins á síðastliðnu sumri.
Hér í Mbl. hefur þeirri spurn-
ingu verið beint aftur og aftur
til kommúnista, hvað raunveru-
lega hafi gerzt í Moskvu í fyrra-
sumar og hver skýring sé á
tregðu Sovétríkjanna nú til að
kaupa af okkur síld. Þeim
spurningum er enn ósvarað og
eru þær hér með ítrekaðar. Ó-
skiljanlegt er, af hverju stendur
á svari.
Spilin á borðið
Hér er um svo mikilvæg mál
að ræða fyrir íslenzka þjóð, að
kommúnistar hér á landi verða
að leggja spilin á borðið og gera
hreint fyrir sínum dyrum. Þeil
hafa í eitt ár rekið víðtæka
blekkingarherferð út um land,
sérstaklega á Norðurlandi vestra,
þar sem kaupstaðir og kauptún
hafa orðið fyrir þungum búsifj-
um vegna síldarleysis á miðun-
um fyrir Norðurlandi. En nú er
komið í Ijós, að öll gylliboð
kommúnista í þeim landshíuta
hafa reynzt staðlausir stafir, og
þeir menn, sem þau hafa haft
uppi, standa berskjaldaðir, sem
ósannindamenn og blekkinga-
smiðir. Annaðhvort er, að yfir-
lýsing Bresnévs og Einars hefur
verið blekking ein, eða þessi litla
þjóð er nú Iátin finna fyrir því,
að hið volduga stórveldi í austri
telur sér hagkvæmt að beita
hana viðskiptalegum þvingunum
í pólitískum tilgangi. Hver sem
skýringin er, er almenn krafa, að
kommúnistar geri hreint fyrir
sínum dyrum. Spilin á borðið!