Morgunblaðið - 06.10.1965, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 6. október 1965
PATRICK QUENTIN:
GRUNSAMLEG ATVIK
Ég leit á mömmu æðisgengnu
augnaráði. í guðs bænum,
mamma, láttu eins og þú hafir
einhverja vitglóru. í guðs bæn-
um! En hún var enn margar
mílur í burtu, í „leiðslunni“
sinni. En svo nálgaðist hún
aftur og munnvikin sigu ofur-
lítið.
— Ó, Ronnie minn. Mér líð-
ur svo illa. Ég kom þessu öllu
af stað. í>að var allt mér að
kenna. Auðvitað ætti ég að gera
það, en ég er hrædd um, að það
sé orðið um seinan.
— Um seinan?
— Það var hringt til mín.
Fyrir einum fimm mínútum. Ég
tók símann meðan ég var að
tala við Cleonie. Það er sótzt
eftir nokkur í þrjár vikur í
sumarhótelið í Cannes, strax og
þegar við erum búin hér. Og
ég tók boðinu.
Dásamlega mamrna! Þarna
slapp hún laglega. Ég hefði mátt
vita það fyrirfram.
— En góða Anny. Ronnie
lagði höndina á arm henni. —
Það.er ekki nema þrjár vikur
í viðbót. Ég get beðið með allt
saman á meðan. Gerðu það,
Anny......
Meðan ég hríðskalf, stóð
mamma bara og var hin ró-
legasta. En svo hallaði hún sér
fyrirvaralaust að brjósti hans
og snökti ofurlítið.
— Ó, Ronnie, það þýðir ekki
neitt.
— Já, en góða Anny....
— Farðu! Gerðu það fyrir
mig, Ronnie, farðu. Ég get ekki
tekið að mér þessa mynd þína.
Ég get aldrei tekið að mér neina
mynd hjá þér. Ég má ekki hitta
þig. Ég ....
Handleggimir á henni voru
kornnir upp á háls á honum og
hún kyssti hann ákaft, beint á
munninn.
— Skilurðu það ekki, Ronnie.
Ég elska þig. Ég vil verða kon-
an þín. En það er vonlaust. Það
get ég aldrei orðið. Og að þurfa
að vinna með þér og hitta þig
hvem dag... Ronnie .... farðu
elskan.... farðu strax!
Hún var að draga hann að
dyrunum og hékk utan í honum,
úrvinda af harmi, en dró hann
samt burt. Ég gerði ekki annað
en bara'standa þarna í setustof-
unni. Eftir andartak var hún
komin aftur. Hún hneig niður
á stól.
— Guði sé lof, að þú gafst
honum afsvar, sagði ég. — Á
sama augnabliki og það hefði
verið tilkynnt, að þú ættir að
leika Ninon, hefði Robinson lög-
reglustjóri hervæðzt. Þetta var
alveg hárrétt hjá þér.
— Hárrétt! Mamma greip
höndum fyrir augun. Rétt, rétt,
rétt! Hver kærir sig um rétt
eða rangt? Ég elska hann. Skil-
urðu það ekki? Hvað þú getur
verið kaldranalegur, blessað
barn. Ég elska hann!
Ég skammaðist mín og sagði:
— Veslings mamma. Og svo get
urðu ekki einu sinni gifzt hon-
um vegna þessa tvíkvæmis-
manns þíns. Er það í veginum?
En hún sat bara með hendur
fyrir augunum.
— Já, en, mamma, er ekki
einhvernveginn hægt að fá
skilnað? I>ú getur bjargað
hverju sem er. Geturðu ekki
reynt að ....?
Allt í einu féll höndin frá
augunum og ég fékk augnatillit
sem boraði mig í gegn.
— Æ, góði minn, við megum
ekki vera að þessu drolli. Hvað
er klukkan? Við verðum að fara
gegn um alla sýninguna. Við
megum ekki verða of slöpp.
Náðu í Pam og Gino og Hans
frænda.
Ég lagði af stað til dyranna,
en þá kallaði hún í mig aftur.
— Nikki!
— Já, mamma, sagði ég og
sneri við.
Nú var hún aftur orðin falleg
og hugsi á svipinn. — Það ætti
23
að verða gaman í Cannes, sagði
hún.
— Svo að það er þá allt í lagi
með þessa ráðningu til Cann-
es?
— Nú, vitanlega. Skárri er
það tortryggnin í þér, krakki!
Sumarleikhúsið. Bezti tími árs-
ins. Elsa Cole, Ali, David......
allir beztu vinirnir mínir. Og
hugsaðu þér, þeir fullvissuðu
mig um það í símann, að Grace
mundi lika koma á frumsýn-
inguna.
— Graoe? Hvaða Grace?
— Hennar hátign, sagði
mamma og var nú orðin alveg
evrópsk. Furstafrúin af Mon-
aco!
Það kom fyrir, það sem eft-
ir var dvalar okkar í Las Veg-
as, að fiðrildin tóku að ókyrr-
ast í hofðinu á mér, en ekki var
það samt oft. Vitanlega var það
henni Lukku að þakka, því að
hún var allsstaðar á höttunum
kring um mig og hún var indæl-
asta stúlkan í heiminum, og jafn
vel þótt mér dytti stundum í
hug þessi óhugnalega setning:
„Spurðu Roger Renard, hann
var þar þegar hún gerði það“
þá var Lukka alltaf á staðnum
til að dreifa huganum. Dagur
leið eftir dag, og mamma var
aftur komin á þá skoðun, að
Lukka væri „guðdómleg". Ég
fór jafnvel að hugsa uni það,
hve margt hæfileikafólk hefði
gifzt þegar það var bara nítján
ára, og eitt kveldið var ég næst
Heimaverkefni
Ung kona með góða rit-
hönd og mjög góða staf-
setningarkunnáttu ó s k a r
eftir heimavinnu, t. d.
skriftir eða prófarkalestur.
Tilboð merkt: „Hagkvæmt
— 2457“ sendist Mbl. fyrir
laugardag.
Þokulukiir
6 volt, 12 volt, 24 volt.
Varahlutaverzlun
Jóh. Olafsson & Co.
Brautarholti 2
Sími 1-19-84.
um búinn að segja vxð mömmu:
— Hvemig þætti þér að vera
amma, eins og hún Marlene Di-
etrich? En ég þorði það nú samt
ekki, þegar á átti að herða.
Jæja, ég hafði nú nægan tíma
fyrir mér, hugsaði ég, og bráð-
lega kom líka að því, að Las
Vegas tilheyrði fortíðinni. Tam-
berlaine-sýningamar tókust
enda með miklum glæsibrag.
Einkaflugvél Steves flutti okkur
aftur til L.A. og áætlunarflugvél
flutti okkur til New York og
flugum við áfram til Evrópu og
Nizza, og brátt höfðum við al-
veg skipt um heim og vorum
komin í alla léttúðina í Cannes,
þar sem við bjuggum í heljar-
mikilli íbúð í Hotel Suarez.
Hennar hátign kom fljúgandi
til að vera við frumsýninguna,
og vitanlega var þetta söguleg-
ur viðbxirður, þar sem ýms
frönsk skáld ortu lofkvæði um
mömmu og völdu henni sterk-
ustu lýsingarorð tungu sinnar.
Mamma var afskaplega hrifin
bæði af kvæðunum og nærveru
hennar hátignar. Og hún var
næstum enn hrifnari af að
hitta ýmsa gamla kunningja á
hverjum degi, og Elda og Ali
og Cole og allir gömlu vinirnir
þeyttu henni milli skemmtistað-
anna þarna, svo að hún var
næstum búin að fá svima.
Stundum varð ég að fara með
henni og verða samkvæmisljón,
en oftast slapp ég samt við iþað
og þá fórum við Lukka í fyrir-
ferðar minnstu baðfötin okkar
og reikuðum um fjörxma og lét-
um Miðjarðarhafssólina brenna
okkur allsstaðar nema þar sem
við þrýstum okkur saman,
Ronnie lét símskeytin dynja
á mömmu daglega og ég tók
að gerast uggandi um, að hún
mundi láta imdan og leika Nin-
on, eftir allt saman, en sá ótti
hvarf síðustu vikxrna okkar í
Cannes, því að_ þá fékk hún
skeyti frá Palladium í London,
sem vildi fá okbur um óákveð-
inn tíma, og samtímis kom í
póstinum eitthvað, sem líktist
bókfelli og þar sem hermi var
tilkynnt, að hún hefði verið
útnefnd til að verða kynnt fyr
ir drottningunni á einhverri
kvikmyndahátíð þar í landi.
Þessi drottningarkynning var
dagsett eitthvað viku fyrir frum
sýninguna á Palladium, og fyr-
ir einhverja ótrúlega tilviljxm
bar hana upp . á afmælisdag
mömmu. Þessi tilviljun var of-
mikið fyrir mömmu. Hún sím-
aði undir eins samþykki sitt til
Palladium og hneigði sig næst-
um þegar hún svaraði drottn-
ingarboðinu.
Við Lukka vorum inni hjá
henni þegar þetta gerðist og þá
sló þeirri hugmynd snögglega
niður í mig, að nú, ef nokkurn-
tíma, væri rétta stundin til að
minnast á ömmuna, sem áður
segir.
— Mamma, sagði ég, — okk-
ur Lukku langar til að giftast.
Ég hafði verið nokkuð hik-
andi, því að það var ég alltaf,
ef líiamma var annarsvegar, en
nú sá ég strax, að þetta hafði
verið ástæðulaust. Önnu drottn-
ingar-brosið brettist bara í guð-
blessi-ykkur, börnin mín-bros,
og svo kyssti hún okkur bæði
og þrýsti okkur að sér.
— Elskurnar mínar, ég er al-
veg viss um, að þetta er alveg
guðdómleg hugmynd. Æ, Lukka
mín, mér var rétt að detta það
í hug. Það er með þessa Eng-
lendinga. Þú veizt hvernig þeir
eru, þessir veslingar, fremur
sveitalegir, en samt svo hrifnir
af öllum glæsileik. Ég held, að
ég þurfi að hafa tvo búninga
þarna í London og skipta í
miðri sýningunni. Kaimski ensk
an búning. Blessunin hann John
Cavanagh, hann er svo sniðug-
ur. Svo að, Lukka mín, af því
að þú hefur verið svo dugleg
og staðið þig svo vel á sýning-
unni _ hvernig væri að láta
þig hafa ofurlítið sólónúmer
meðan ég er að hafa fataskipti?
Kannski einhvern franskan
söng? Það þykir alltaf svo
skemmtilegt í London — falleg
og snotur amerísk stúlka, sem
syngur einhvern sætan, lítinn
franskan söng. Heldurðu, að þú
treystir þér til þess, elskan?
— Ó, Anny! Lukka var frá
sér numin af gleði.
— En það kostar vinnu, elsk-
an! Þrælavinnu! Vitanlega höf-
um við ekki nema fjóra daga
til stefnu, en ég veit, að elsk-
an hann Charles mundi hafa
mestu ánægju.af að æfa með
þér og við verðum heila viku
í London áður eíi við byrjum-
Svo að ef þú bara þrælar og
þrælar og þrælar....
Jæja, svona var nú það. Ég
veit ekki almermilega, hvernig
það gekk fyrir sig, en giftingin
varð einhvernveginn að víkja
fyirr áhuganum á listferli
Lukku og eftir þetta fór hún á
hverjum morgni til að æfa með
Trenet. Mamma var alveg á
kafi í sigurvinningum sínum i
samkvæmislífinu. Gino hafði
fundið einhvern hálfbróður sinn
og var orðinn hreinræktaður ít-
ali aftur. Veslings Hans frændi,
reyndi að vera sem hressastur í
sinni gömlu list og tók þátt í
sýningunum á hverju kvöldi, en
hann var með einhverja
slæmsku í maganum og lá all-
an daginn í rúminu. Og ég
kærði mig ekkert um að vera
allán tímann með Pam, og þvi
flæktist ég um borgina einn
míns liðs.
Ég hélt áfram að heimsækja
baðströndina, enda er það hér
um bil það eina, sem hægt er
að gera í Cannes, nema þá mað-
ur vilji hanga á knæpunum og
taka sig út. Og þótt undarlegt
megi virðast, þá skeði það —
þó ekki á fyrsta eða öðrum degi
sem ég var Lukkulaus heldur á
þeim þriðja — að ég fór að
taka eftir því aftur, hvað fransk-
ar stúlkur eru snotrar. Vitan-
lega reri ég ekki í neina þeirra.
Svo siðsamur var ég í mér. En
svo var það fjórða og síðasta
morgunínn, þegar ég var á
gangi milli sólhlífanna á strönd-
inni, án þess að skipta mér af
neinu, nema horfa á kellingarn-
ar, sem lágu í legustólunum,
þaktar gimsteinum, að þá sá ég
stúlku, sem lá ein síns liðs í
sandinum.
Ég rétt leit á hana. Ég á við,
að mér varð ósjálfrátt litið í átt-
ina til hennar. Og þá skeði það
fyrir einhverja xmdursamlega til
viljun, að hún leit til mín í
sama bili. Þetta var Monika!
Ég komst sem snöggvast al-
veg í vandræði og hugsaði: Ó,
guð minn góður, og ég, sem hef
ekki skrifað henni vikum sam-
ah! Hvað í ósköpunum á ég að
segja við hana? En þá sendi
hún mér töfrandi bros og sam-
stundis mundi ég, að franskar
stúlkur eru ekki eins og þær
amerísku. Þær gengu beint að
hlutunum.
— Nikki .... elsku Nikki!
í hvellinum, eins og Sylvia
hefði orðað það, hafði ég fleygt
mér í sandinn við hliðina á
henni og áður en ég gæti nokk-
uð áttað mig á því, vorum við
farin að blaðra eitthvað hvort
við annað. Og svo var strax eins
og við hefðum aldrei skilið. Ein
hvernveginn voru handleggirnir
á mér komnir utan um hana og
við hvísluðumst á einhverjum
þýðingarlausum gæluorðum, og
svo lágum við í stífustu faðm-
lögum, sem þekkjast á franskri
baðströnd.
Miðjarðarhafssólin hellti geisl
um sínum yfir okkur. Að
minnsta kosti hélt ég það. Og
Miðjarðarhafshiminninn var
blár uppi yfir okkur. að
minnsta ko-sti fanntst mér það.
— Elskan!
— Elskan!
— Nikki!
— Monika!
En í sama bili var barið harka-
lega á öxlina á mér, en sektar-
kenndin hjá mér var ekki helm
ingurinn af því, sem hún hefði
átt að vera, því að þarna var
Lukka kornin og horfði á mig
manndráps augum.
Hárið á mér hafði orðið fyr-
ir allskonar hnjaski, og ég fór
að reyna áð koma einhverju
sköpulagi á það.
— Hæ, Lukka, hæ........