Morgunblaðið - 22.10.1965, Page 28

28
MORCUNBLAÐIÐ
Föstudagur 22. október 1965
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
— Ég get ekki talað við yð-
ur núna, eins og ég lít út!
Það voru hennar orð en ekki
mín. Það var talsvert hvasst,
og ekki vel hljóðbsert.
— Þér verðið að tala við mig,
æpti ég. — Sáuð þér í gær-
kvöldi nokkuð óvenjulegt á
seyði hérna?
— Ha? Hún var alveg heyrn-
arlaus! Ég brýndi raustina og
æpti sömu spumingima aftur.
— Já, öskraði hún á móti.
— Hvað?
— Tvo menn. Annar var í
garðinum með vasaljós og einn
úppi í þessum glugga. Mér
fannst það grunsamlegt þá. Mað
urinn minn sagði, að ég ætti að
hringja í lögregluna.
— Og hversvegna gerðuð þér
það ekki?
Þegar hún yppti öxlum, svo
að sloppurinn var næstum dott-
inn niður um hana ,herti ég mig
upp gegn svarinu, sem ég vissi
að mundi koma.
— Mér fannst mig ekkert
varða um það, sagði hún.
Ég glápti á hana. — Gerið
þér yður ljóst, frú, að hér var
framið morð í nótt sem leið?
Hún gerði sér það sýnilega ljóst,
en langaði ekkert að tala um
það. Ég hellti mér yfir hana að
skilnaði — ég man nú ekki al-
mennilega, hvað ég sagði, en
hún hvarf svo snögglega, að það
var létt eins og hún hefði dott-
ið niður lyftuopið.
— Rölvaður karlingarbjálf-
inn! tautaði ég sárgramur að
lokuðum glugganum hennar, og
stikaði aftur inn í svefnherberg-
ið í sama bili og Saunders kom
þar inn.
— Jæja? sagði ég. — Var það
þá kerlingin þarna niðri, sem
gerði það?
— Nei, alveg fráleitt. Hún
sagði að þarna hefði verið lög-
reglumaður í ganginum, alla
nóttina. ,
Ég sneri mér að honum, ösku
vondur. — Við vitum, að það
var maður í ganginum alla nótt
ina, en ef sá maður sefur eitt-
hvað líkt og ég, hefði stórskota-
liðið getað gengið framhjá hon-
um, án þess að hann yrði þess
var.
Ég kveikti mér í vindlingi og
blés reyknum í hann í vonzku.
Hann brá sér hvergi. Ég sett-
ist á rúmi og horfði fýldur á
mína eigin mynd í speglinum á
móti — en það var allra hluta
ólíklegast til að veita mér nokk-
urn innblástur. Ég saug vindling
□---------------------------n
7
□---------------------------□
inn, en fékk þá viðbjóð á hon-1
um og stóð upp til að slökkva
einhversstaðar í honum. Dökki
bletturinn á gólfábreiðunni dró
að sér athygli mína.
— .Hvað er þetta? sagði ég og
glápti á hann. Saunders kom og
athugaði líka blettinn. Það var
eins og hann væri rakur, og
svo reyndist vera, er ég lagði
handarbakið á hann. Það var
rakt. Ég þefaði af því, og leit
á Saunders.
— Hundur, sagði ég og gnísti
tönnum. Saunders tók upp vasa-
klútinn sinn og rétti mér hann.
Ég þerraði handarbakið og gekk
síðan inn í baðherbergið til að
þvo mér um hendumar.
En þá fékk Saunders hug-
mynd, einmitt í sama bili, því
að áður en ég vissi af, var hann
(yÖRUCJRVgVL)

ÚRVALSVÖRUR
Ö. JOHNSON & KAABER HF.
kominn í dyrnar, þunglamalegur
og ibygginn.
— Mér var að detta í hug....
stundi hann upp. Ég fleygði
handklæðinu til hans. — Það
var mér líka, Saunders. Við skul
um fara.
— Hvert? Hann var að koma
handklæðinu fyrir á slánni og
ég um leið að setja þennan
hlægilega hatt á höfuðið á hon-
um.
— Að hitta leikara og spyrja
hann um lítinn hund.
★
Húsið á horninu var stórt og
veglegt hús, sem mátti muna
sinn fífil fegurri. Því hafði ver-
ið breytt í leiguhús og máJað
andstyggilegum eplagrænum lit.
Við litum á bréfakassana og sá-
um, að hr. David Dane átti
heima í Íbúð nr. 7. í ilnðjum
stiganum mættum við vingjarn-
legri konu með rauðan hatt,
sem brosti tii okkar og fræddi
okkur um það, að veðrið væri
tekið að skána. Ég skildi það
svo, sem rigningunni befði stytt
upp, og hugsaði hlýlega til 30-
stiga stormsins, sem var i þessu
að hamast á byggingunni. En
það var nú samt gott, að ein-
hver talaði til manns, og Saund-
ers lyfti hattinum, með gamal-
dags kurteisi.
Svo studdi hann fingri á bjöll
una við nr. 7 og hundúr tók að
hamast handan við eplagræna
hurðina. Við litum óróir hvor á
annan og allt í einu bættist ann
að hljóð við hávaðann, er ein-
hver hljóp niður stigann,»og tók
að sussa á hundinn.
Hurðin opnaðist út og ég gat
ekki annað en dáðst af fimi
Saunders, er hann gat vikið sér
undan, án þess að hún lenti á
honum.
Ungi maðurinn, sem var á
svipinn eins og hundurinn hans,
stóð í dyrunum og greip sprikl-
and hundinn og hélt honum fast
upp fiS sér en hendinni yfir
trýnið á honum. Hann kinkaði
kolli, er ég spurð hann, hvort
hann væri David Dane, og þeg-
ar ég sagði honum, að ég væri
frá lögreglunni og sýndi hoaum
spjaldið mitt, því til sönnunar,
var eins og hann missti svipinn
og fölnaði ofurlítið. Hann
sleppti líka takinu og hundstrýn
inu og sami hávaðinn hófst aft-
ur.
Hann hrópaði upp, gegn um
hávaðann í hundinum: — 3íð-
ið þér ofurlítið, ég skal loka
hann inni, og svo þaut hann upp
stigann og hvarf. Við heyrðum
mikla hurðaskelli og hundgá, og
loks kom hann, afsakaði sig og
bauð okkur að koma upp. Hann
gekk á undan okkur eftir löng-
um gangi, bauð okkur inn í stóra
vinnu- og setustofu, sem var
undir súð og með Skrítnum bás-
um í. Húsgögnin voru áberandi
og gasaleg, af árgerð 1973, lík-
lega, með krómuðum pappírs-
körfum og lampaskermum með
götum á. Á veggjunum voru
marglitir kaðalspottar og app-
elsínuberkir í römmum. Það
mátti á öllu sjá, að þesgi ná-
ungi var sjónvarpsleikari. Þarna
voru margir gluggar og flestir
opnir, og þessvegna stólparok í
stofunni. Ég hnipraði mig skjálf
andi inn í frakkann minn.
Hann bauð okkur sæti. Ég
leit í kring um mig, í vondu
skapi og valdi síðan stól, sem
var eins og þvottakarfa á hvolfi
en Saunders leit í kring um sig
og ákvað að standa þar sem
hann var kominn.
*— Finnst yður of kalt? spurði
David Dane. — Ég elska ferska
loftið.
Ég leit enn út um gluggann
og hélt áfram að skjálfa.
— Jæja ... kannski.....ef yð-
ur er sama ... *
Hann stökk á fætur og lokaði
einum tveimur gluggum. Þá
voru tveir eftir opnir. En jafn-
vel þaðan sem ég sat, gat ég
séð, að andlitið á honum var
helblátt af kulda. Hann settist á
bekkinn undir glugganum.
Ég hóf mál mitt: — Ég bið
yður að afsaka, að við ráðumst
svona inn á yður, en eins og
þér munuð hafa getið yður til,
erum við að rannsaka dauða
ungfrú Twist í næsta húsi, og
| þessvegna þurfum við að spyrja
yður nokkurra spurninga, en
auðvitað er það bara formsatr-
iði....
Hann veifaði hendi. — Gerið
svo vel, fulltrúi. Má ég bjóða
yður eitthvað að drekka, eða
kannski sígarettu?
Ég afþakkaði það og hélt á-
fram:
— Við sáum yður í morgun
þarna við húsið hjá Twist, og
þér munið að litli hundurinn yð-
ar gerði sitt bezta til að losa að-
stoðarmanninn minn við hattinn
hans. Þetta er annars Saunders
liðþjálfi . . .
Saunders hneigði sig hátíðlega
eins og leikari í Shakespeare-
leikriti.
— Mér skilst, að þér hafið
þekkt ungfrú Twist?
— Jæja, ekki var það nú mik-
ið, sagði hann. — Ég hef hérna
bjánasamkomur öðru hverju, og
hún kom á sumar þeirra með
einhverjum kunningjum sínum.
— Albert Hall?
— Hvað sögðuð þér?
— Albert Hall, kunningja
hennar.
Það var eins og hann skildi
ekkert, en sagði: — Ég þekki
engan Albert Hall, er ég hrædd-
ur um, nema þá húsið þarna
í Kensington með þessu hræði-
lega minnismerki. Heitir mað-
urinn þetta virkilega?
Ég gaf í skyn, að ef til vill
hefði getað verið um fleiri kunn
ingja en einn að ræða.
Hann gaut til mín augunum
og brosti smeðjulega.
— Það gæti meir en átt sér
stað.
Ég leit á hann kuldalega. Ég
leit til Saunders. Hann stóð
þama og hélt á hattinum í
'blárri hendinni, og horfði eins
og dáleiddur á eitthvað, sem var
líkast skorpnuðu mannshöfði og
hékk niður úr krómaðri lampa-
grind. Þegar ég leit aftur í aug-
un á Dane, hefði ég getað svar-
ið, að honum var gkemmt. Ég
hleypti í mig hörku og gekk að
glugganum og skellti honum svo
hranalega aftur, að hestur fyr-
ir kolavagni hinumegin á göt-
unni fældist.
— Afsakið, hr. Dane, en mér
I er ómögulegt að hugsa í svona
ofsaroki.
Jafnvel Saunders varð hverft
við og ég sá mér til ánægju, að
einhver tortryggni kom í augna.
ráð unga mannsins, en hvarf óð-
ar aftur fyrir ólundarsvip, og
hann fitjaði upp á trýnið.
— Hvað getið þér sagt mér,
sem máli skiptir um Úrsúlu
Twist?
— Ja . . . . hvað viljið þér
vita?
Ég hefði vel getað gefið hon-
um einn á hann.
— Til dæmis, hvaða kunn-
ingja hún átti. Hverjir voru
þeir, þessir.......kunningjar
hennar?
Hann kveikti sér í vindlingi
áður en hann hirti um að svara,
en sagði svo, letilega: - Þér gæt
uð byrjað á að tala við Barker-
fjölskylduna.
— Barker?
— Já, Hammond Barker, mál-
arann. Það vill svo til, að hann
hefur vinnustofu í Chelsea. Vild
uð þér fá heimilisfangið?
Ég rétti honum minnisbókina
mína og eftir að hann hafði
þreifað fyrir sér í vösum sín-
um, eftir einhverju til að skrifa
með, rétti ég honum bláan kúlu-
penna, sem hann starði á, einu
andartaki of lengi.
— Ýtið þér á endann, sagði
ég, honum til leiðbeiningar.
Hann skrifaði heimilisfangið
með skrautlegri, kæruleysislegri
rithönd, og rétti mér svo bók-
ina aftur. Svo kreisti hann
klemmuna á pennanum og virt-
ist hissa, þegar oddurinn skrapp
inn.
— Það skyldi ekki vera, að
þér ættuð þennan penna? sagði
ég.
Hann glotti. — Þennan penna?
þér voruð nú sjálfur að lána
mér hann.
Ég tók við pennanum og
starði á hann andartak ,en sneri
svo huganum að fyrra efni.
— Voru það nokkrir fleiri en
Barker?
Hann glennti út fingurna. —
Hvernig ætti ég að geta vitað
það? Ég get varla sagt, að ég
þekkti stúlkuna.
— Hvað voruð þér þá að
gera heima hjá henni í morgun?
— Ég var bara að samhryggj-
ast.
— En auk þess? ,
— Hvað eigið þér við?
— Hvað voruð þér að gera i
svefnherberginu hennar?
Hann glápti á mig. — I svefn-
herberginu?
— Já, í svefnherberginu, og
þér voruð að gá þar af ein-
hverju. Hvað var það?
Hann stóð upp og hló snöggt.
— Þetta er nú fullmikið. Hver
segir að ég hafi verið í svefn-
herberginu hennar?
— Ég segi það.
— Eruð þér að ásaka mig?
— Ég er að segja yður. Hvað
var það?
Hann yppti öxlum eins og
taugaóstyrkur og gekk frá mér,
en stóð þá augliti til auglitis við
Saunders, og beygði af.
— Ég verð að minna yður á
fulltrúi, að ég er ekki fyrir
rétti.
Ég sneri mér að honum. —.
Hugsið yður betur um, hr. Dane.
Ég ætla ekki að halda þessu
tali áfram, af því að það er á-
rangurslaust, en ég bið yður að
hugsa yður vel um. Kannski þér
komið seinna og talið vi’ð
okkur ótilkvaddur — það mundi
ég gera í yðar sporum — annars
gætuð þér lent í erfiðleikum.
Ég tók hattinn minn. — Þér
þurfið ekki að fylgja okkur út
— eða kveðja okkur, því að
mér segir svo hugur um, að við
eigum eftir að tala betur sam-
an.
Ég þagnaði og sendi honum
tvirætt augatillit.
— Svo væri einhverju af tíma
yðar vel varið til þess að kenna
hundinum yðar betri siði —
honum hættir til að skilja eftir
nafnspjaldið sitt í öðrum hús-
um. Og svo stauluðumst við
niður stigann, gegn um forstof-
una og út í hreina loftið, sem
ég var nú farinn að hlakka til.
— Þetta er hið upprunalega
vandræðabarn, sagði ég við
Saunders.