Morgunblaðið - 04.01.1966, Side 28

28
MORGU NBLAÐIÐ
Þriðjudagur 4. Janúar 1966
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
— Hvað finnst þér sjálfum
um farkostinn?
— Mér finnst hann auðvitað
hábölvaður, svaraði hann og
settist á brúnina og ruggaði þar
fram og aftur eins og dúkka
með blý í bakhlutanum.
Tíminn leið og við Saunders
gerðum ekki annað en stara á
mjólkurlitað vatnið, sem
streymdi með síðum bátsins og
freyddi í kjölfarinu. Það dró
heldur úr rigningunni. Jim
Blackwell var á þönum milli
okkar og ,,brúarinnar“, og færði
okkur nýjustu fréttir, meðal
annars þær, að skipstjórinn
væri farinn svolítið að jafna sig.
— O, hann er ekki annað en
gamall þrákjálki! Þetta er það
skemmtilegasta, sem hann hef-
ur komizt í í h-eilan mannsaldur
og ég skal bölva mér uppá, að
hann hefði ekki viljað snúa við
þótt allt te Kínaveldis hefði ver-
ið í boði.
Þegar við vorum komnir fram
hjá Viktoríu-skipakvínni, gaf
Skeljaskröltur gamli frá sér
gleðióp, sem þýddi það, að hann
hefði aftur komið auga á Gi-
useppe. Það dró úr mesta háv-
aðanum í vélinni er hann hægði
á sér og kom sér fyrir þannig
að ekki var nema hálf kapal-
lengd milli okkar og hins sem
við vorum að elta.
Ég var orðinn ískaldur inn í
bein — ég minntist ekki, að mér
hefði nokkumtíma orðið jafn-
kalt. Ég var rennblaubur í fæt-
urna. Ég hafði orðið þess var
um seinan, að með því að leita
til þessa opna rúms í bátnum,
hafði ég stigið í spannardjúpt
lekavatn.
— Hann er að sökkva sagði
Saunders hræddur en hresstist
ofurlítið við þegar Jim fullviss-
aði hann um, að farkostur á
borð við Jolly Roger þyldi allt
niður í sex þumlunga fríborð,
án þess að sökkva. Það er nú
svo, hugsaði ég með sjálfum
mér — Barney átti bátinn og
hann mátti gjarna sökkva með
honum, en ég mundi synda til
lands sem allra fljótast.
— Ertu syndur? spurði ég
Saunders, nokkru seinna.
— Nei. svaraði hann og reyndi
að dylja hræðsluna í röddinni.
— Hversvegna spyrðu?
Ég yppti öxlum. Ekki svo sem
blikuðu tvisvar og hurfu síðan
rétt í hug.
Hann starði út á ána sem
fór síbreikkandi og til strand-
anna, sem fjarlægðust stöðugt.
— Kannski hefði ég átt að læra
það, tautaði hann, og fór svo
eitthvað að tala lágt við sjálf-
an sig, en hafði ekki augun af
björgunarbelti. sem hékk þar
nærri. Nú sáust Tilbury skipa
kvíamar framundan á bakborða,
og Jim fór upp í brúna.
— Frændi! kallaði hahn and-
artaki seinna, hann er að
leggjast að.
65
□-
Ég staulaðist fram eftir og
Saunders á eftir mér, og greip x
hvað sem hönd á festi. Giuseppe
var að smjúga að bakkanum
Kentmegin — inn í Gravesend!
— Hvern fjandann er hann að
gera þangað? sagði ég. — Biddu
hann Barney að slá vélinni frá.
Nú varð þögn á litla farkost-
inum, og meðan við rugguðum
og veltumst í þungri ylgjunni,
horfði ég á Giuseppe, sem enn
var í gangi og beygði nú fyrir
ferjubryggjuna í Gravesend. En
allt í einu, þegar hann var vel
laus við bakkann, sneri Barker
honum við, fór frá stýrinu, og
við gátum heyrt ofurlítið skrölt,
þegar hann lét akkerið falla.
Hadh dró léttibátinn að, steig
niður í hann og reri áleiðis til
lands.
— Hvaða staður er þetta,
veiztu það? spurði ég Jim, og
beindi augum að langri, hvítri
byggingu, sem Barker stefndi að.
— Það er Cresta-róðraklúbb-
urinn. greip Barney fram í. —
Það er einskonar hótel, þar sem
menn geta fengið gistingiu yfir
nóttina.
— Höfum við nokkurn létti-
bát.
— Þið þurfið engan bát. Ég
get vel komizt að landi dálítið
neðar — fyrir aftan dráttarbát-
ana þarna.
Barker hafði lagt inn árarn-
ar sínar og rann nú hljóðlega
að lágri bryggju. Það var svo
Blaðburðarfólk vantar í eftirtalin hverfi:
Skerjai sunnan Ingólfsstræti
flugvallar Tjarnargata
Háteigsvegur Aðalstræti
Vesturgata, 44-68 Túngata
Freyjugata Þingholtsstr.
Lambastaðahverfi F ramnesvegur
Laufásvegur 58-79 Laugarásvegur
Bræðraborgarstígur Kjartansgata
Snorrabraut Laugarteigur
Langholtsv. frá 110-208
Kerrur undir blöðin fylgja hverfunum
SÍMI 22 -4-80
hljótt, að við gátum heyrt ofur-
lítinn dynk, þegar báturinn
snerti bryggjuna og ofurlítið
urg, þegar hann skreið fram
með henni. Svo steig Barker á
land, batt bátinn tók með sér
árarnar, lagði þær á öxl sér og
stikaði upp að bátahúsinu og
hvarf inn í það.
— Við skulum leggjast að
þarna, sagði ég, en gnísti tönn-
um við tilhugsunina um gaura-
ganginn í vélinni, þegar hún
færi af stað aftur ,enda fældi
hún fjölda máva, þegar hún fór
af stað.
— Skárri er það nú djöfla-
gangurinn, hvíslaði Jim í eyrað
á mér.
Barney rétti Jolly Roger við
og við fórum hægt framhjá
bryggjunni. Einum tvö hundruð
stikum neðar færðum við okk-
ur hægt að bakkanum og nú
malaði vélin eins og ánægður
köttur. Barney stjómaði þessum
risapramma aðdáanlega vel og
við komum loks hljóðlaust að
steinvegg. Jim batt bátinn í
járnhring, sem þar var og Barn-
ey stöðvaði vélina. Ekkert hljóð
heyrðist nema gjálpið í vatn-
inu og svo einstaka skrækur frá
geðvondum mávi. Við klifruð-
um í land, allir þrír.
Jim sagði lágt: — Bamey
verður um borð þangað til við
látum hann vita. Hann ætlar að
fá sér lúr í káetunni.
— Ættum við að gefa honum
það, sem eftir er af viskíinu?
— Hann snertir aldrei við á-
fengi.
Ég leit á hann, tortrygginn, en
sagði ekki neitt. Við losuðum
okkur við olíugallana og fleygð
um þeim til Barneys, sem stóð
miðskips, og var að kveikja í
pípunni sinni og leit út eins og
hann væri nýbúinn að koma okk
ur heilum á húfi fyrir Kap
Horn.
— Þakka yður fyrir, Barney,
sagði ég.
— Ekkert að þakka, svaraði
hann og svo gengum við áleiðis
til róðraklúbbsins.
Jim benti yfir ána á Tilbury,
sem var í hálfgerðu hvarfi fyr-
ir hafnarmannvirkjunum í
Gravesend.
— Þetta mun vera Peruslavia
— þessi með öfuga þríhyrning-
inn á strompinum. Hún er kom-
in fyrr en við bjuggumst við.
Hún er nokkuð stór, finnst þér
ekki?
Það var hún, en engu að síður
eins og dvergur við hliðina á
heljarstóru skipi með gulum
reykháf og skjannarhvítri yfir-
byggingu. Við gengum hægt og
töluðum í hálfum hljóðum.
— Hversvegna erum við eins
og við værum að fara í nætur-
áhlaup, sagði ég allt í einu. En
ég hafði varla sleppt orðinu,
þegar lögregluþjóni skaut upp í
myrkrinu. Hann skellti á okkur
jósinu sínu.
Gott kvöld, sagði ég.

Jl
I1 iTT s A
Jk
COSPER
Jð*2.
— Gott kvöld herra ,sagði
hann, hálf-tortrygginn og hélt
áfram. Allt í einu vorum við
komnir í námunda við hvítu
bygginguna.
— Við byrjum á bátaskýlinu.
Við stigum varlega á brak-
af neinu. Mér datt það svona
vik, sem tveir mjóir plankar
lágu yfir og vorum þá komnir
á bryggjuna, þar sem Barker
hafði bundið léttibátinn sinn. Ég
beindi vasaljósinu mínu niður í
bátinn. Hann var galtómur.
— Líttu inn í geymsluhólfið,
sagði ég við Jimmy.
Þar var hönk af digrum kaðli,
eitthvað af olíufötum og verk-
færum og ekkert annað.
Við gengum nú að húsinu og
fundum innganginn. Yfir honum
var ofurlítill lampi með hlíf yf-
ir og ljósið frá honum skein á
nafnspjald, með nafninu
CRESTA á. Sitt hvorum megin
við dymar voru gluggar, ann-
ar þeirra var á einhverju, sem
virtist vera setusalur, þar brann
daufur eldur í heljarmiklum
arni, þarna voru leðurstólar og
mikið af blöðum og tímaritum,
en allur salurinn virtist eitt-
hvað dauður og yfirgefinn. En
gegn um rúðuna á hurðinni gát-
um við greint stiga, með kókos-
dregli á, sem snerist upp á efri
hæðina. Gegnum hinn glugg-
ann mátti sjá inn í drykkju-
stofu. Þar sat Jordan Barker
aleinn á háum stól og starði á
almanak sem var þar á veggn-
um fyrir framan hann.
Jim hvíslaði í eyrað á mér: —
Það er rétt eins og hann sé að
velta því fyrir sér, hvort þessi
ferð hans hafi raunverulega ver
ið nauðsynleg.
Ég skalf ofurlítið, hundvotur
eins og ég var, í næturkuldan-
um, og fór að hugsa það sama
um okkar eigin ferð.
Loksins komum við að tvö-
földu dyrunum á bátahúsinu. í
annarri hurðinni var grind, sem
Hafnarfjörður
Blaðburðarfólk vantar í mið- og
vesturbæinn.
Afgreiðslan, Arnarhrauni 14, sími 50374.
Unglingstelpa
óskast til sendiferða.
Vinnutími 9—12 f.h. eða 1—5 e.h.
JNor0iml)IaMfa
var í hálfa gátt. Ég ýtti upp
hurðinni. Inni fyrir var ekkert
nema myrkur.
— Stattu fyrir utan, Saunders
og hafðu auga á óvininum og
blístraðu ef þú heyrir í honum
og hafðu vel auga með Barker.
Við Jim gengum inn og lögð-
um aftur hurðina á eftir okkur.
Þef af fernis. tjöru og gömlu
timbri sló fyrir vit okkar. Vasa-
ljósin okkar leiddu ekki annað
í ljós, en þennan venjulega bún-
að, sem bátum tilheyrir. Helm-
ingur af húsinu var bátasmiða-
verkstæði, þar voru breiðir
bekkir með mörgum verkfærum
á, en ökladjúpt tréspónalag á
öllu gólfinu, sem brakaði í. Fest
upp á vegginn var vinnuteikn-
ing af bát og á stokkunum var
langur og rennilegur bátur, hálf
smíðaður. Þvert yfir gaflinn
voiu margar hillur með alls-
konar áhöldum og smíðatólum
á. sem náðu alveg upp í báru-
járnsþakið. Snyrtilegur bunki af
flatbytnum og tveir litlir létti-
bátar voru þarna líka. Yfirleitt
var þarna allt skipulegt og
snyrtilegt, svo að það vakti ó-
sjálfrátt virðingu mína.
— Laglegt lítið verkstæði,
sagði ég.
Jim var eitthvað að athuga
árarnar.
— Þetta hljóta að vera Bark-
ers árar, sagði hann, þegar ljós
ið skein á ofurlitla vætu á gólf-
inu. Ég lét ljósið mitt leika eft-
ir árunium endilöngum.
— Þær eru nokkuð langar fyr-
ir léttibát, finnst þér ekki?
Hann hummaði eitthvað, eins
og í vafa og horfði á árarnar,
sem vætan gljáði enn á. —
Kynni að vera. En þetta er nú
nokkuð stór léttibátur.
Við heyrðum nú einhvern háv
aða úti fyrir og er við beindum
ljósunum að dyrunum, var hurð
inni hrundið upp og inn kom
Saunders ,eldrauður í kambinn
og á eftir honum lögreglumað-
ur úr Kent-lögreglunni — það
var kunningi okkar, sem við
hittum áður — og sigurgleðin
skein út úr augum hans. Hann
seildist upp og sneri rofa, sem
þar var og samstundis varð al-
bjart þarna inni. Hann horfði
á okkur stundarkorn, litlum,
vökulum augum og þegar hann'
var búinn að átta sig, kumraði
í honum af ánægju.
— Mér datt í hug, að við hefð
um ekki neitt gott í huga, sagði
Saunders og andvarpaði, en
hlægilegur uppgjafarsvipur
færðist yfir andlitið. En þá tók
hinn til máls og sagði: —
Kannski vilduð þið gera grein
fyrir erindi ykkar hingað, og
svo þreifaði hann eitthvað und-
ir regnslaginu sínu, líkastur
handalausum manni, en kom að
lokum fram með minnisbók og
silfurblýant. og svo starði hann
á okkur með eftirvæntingarsvip.