Morgunblaðið - 11.01.1966, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 11. janúar 1966
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
Eknlítill sólargeisli Iæddist inn
um gluggann að baki honum og
lenti á glerinu yfir mynd, sem á
borðinu var og endurkastaðist
rétt aðeins andartak. Hann hall-
aði sér fram, eins og hann reidd-
ist sneri myndinni ofurlítið til svo
að geislinn hvarf af andlitinu.
— Þetta er alveg rétt hjá
yður, hr. Lamotte, sagði ég lágt.
Ég tautaði eitthvað og rétti út
höndina eftir byssunni, en velti
um leið myndinni um koll með
jakkaerminni — ég reyndi að
láta það líta út eins og tilviljun,
en líklega hefir það nú tekizt
betur en vel. Sem snöggvast
lá myndin upp í loft á borðinu,
en svo rétti hann hana við afur.
— Fyrirgefið þér, sagði ég. —
Þetta var minn klaufaskapur.
Tveim mínútum seinna var
viðkunnanlegi hávaðinn af um-
ferðinni í Piccadilly aftur í eyr-
um mér. Ég gleymdi öllu, sem
kring um mig var en gekk að
bílnum, hægt og hægt. Ég sá
ekki annað en andlitið á mann-
inum bak við skrifborðið —
andlitið tilheyrði öðrum manni,
sem ég hafði einhverntíma
þekkt — yngra manni. Ég vissi
víst, að ég hafði verið að tala
við föður Rodney Herters.
Andlitið á myndinni á borð-
inu var andlit Yvonne Lavalle
16. kafli.
Þegar ég kom aftur í Scot-
land Yard, sat Saunders bak við
hurðina í skrifstofunni minni —
steinsofandi
Ég gekk hljóðlaust að skrif-
borðinu mínu, settist, studdi
hönd undir kinn og horfði á
hann þegjandi. Þreytan fór nú
aftur að gera vart við sig og
allar flækjumar í þessu bölvaða
máli hringsnerust í hausnum á
mér. Ég horfði á alla hrúguna í
„óafgreidda" kassanum með við-
bjóði. Mér fór að detta í hug
bolli fullur af sjóðheitu te en
hugsunin dó í fæðingunni.
Hrossaleg höggin í Big Ben, sem
sló fimm, glumdu í eyrunum á
mér og kæfði annan hávaða,
sem þarna var. Éinhver í
næstu skrifstofu öskraði eitt-
hvað hvað í símann sinn, ein-
hver annar glamraði á ritvél, en
fluga suðaði genvonzkulega í
glugganum. Ég var eitthvað
utan við mig og órólegur. Ég
lokaði augunum og beið.
Síminn vakti mig harkalega.
Það var Thamesdeildin við
Waterloobryggjuna, sem sendi
áfram skilaboð frá Jim. Vél-
bátur að nafni Ariadne hafði
rétt áðan verið bundinn við
hliðina á Giuseppe; — maður
hafði gengið á land og hvort
ég vildi hlusta áfram, þar eð
Blackwell fulltrúi væri í stöð-
ugu sambandi við þá gegn um
talstöðina sína. Lengra burtu gat
ég heyrt röddina í Jim, málm-
□---------------------------□
71
□---------------------------□
kennda og ópersónulega, eins og
í manni, sem er að lýsa kapp-
leik.
Ég leit á Saunders, sem hafði
opnað augun og deplaði þeim
nú til min fölur og tekinn í
andlitinu. Eftir því, hvernig
hann kyngdi munnvatninu, gat
ég séð, honum var illt í háls-
inum. Ég veifaði til hans, hug-
hreystandi.
Röddin í símanum var að
endurtaka orð Jims, tónlaust: —
Grunaði er farinn inn í bragg-
ann. Hann er stór kraftalega
vaxinn maður, miðaldra, ber-
höfðaðup, gengur álútur. Ef
hann er okkar maður, vildi ég
leggja til . . . bíddu andartak..
hér er hann . ... og ber ....
ja, þú veizt hvað hann ber. Það
er áreiðanlega okkar maður.
Jim hafði hækkað röddina ofur-
lítið, en hin röddin breyttist
ekkert. — Ef hann fer upp eftir
ánni, legg ég til að fulltrúinn
komi niður á Waterloo-bryggj-
una, þar sem við ættum að geta
tekið hann. En hann verður að
flýta sér!
— Ertu ferðbúinn? spurði ég
Saunders lágt og lagði höndina
yfir trektina. Hann kinkaði kolli
og brölti á fætur. Röddin hélt
áfram: — Grunaður er kominn
út í Ariadne með árarnar með
sér. Vélin fer í gang. Nú losar
hann . . . og . . . já . . . hann
stefnir upp eftir ánni. Segðu
fulltrúanum að flýta sér.
— Segðu honum, að ég sé að
fara af stað, öskraði ég í símann
á móti, um leið og ég stökk á
fætur.
Af stað með okkur! sagði ég og
greip hattinn minn og þaut «út.
Með bjölluna í gangi, þutum við
innan um þétta umferðina á
árbakkanum og eftir réttar þrjár
mínútur snarstönzuðum við
undir boganum á Waterloo-
brúnni, skildum svo bíl-
inn eftir í umsjá ein-
hvers annars og þutum
niður á bryggjuna. Þeir voru að
búast við okkur. Ég kinkaði
kolli til allra og við stóðum allir
þegjandi við dyrnar á lítilli skrif
stofu, álútir og hlustuðum á
brakið í talstöðinni.
— Hann er nýfarinn undir
Towerbrúna — fer hægt —
Millers bryggja hægra megin
við okkur . . . við erum svo sem
300 stikur frá honum.
Ég gekk fram á bryggju-
brúnina. Fölleit sólin, sem var
lágt yfir Shellhúsinu, kastaði
stórum skugga af brúnni yíir
vatnið. Tveir lögreglubátar lágu
þar við festar.
Röddin að baki mér sönglaði
áfram: — Það sést illa núna,
því að ég hef sólina beint í aug-
vm. Við emm að fara framhjá
Tower. Þarna er hann, rétt að
koma að Lundúnabrúnni, halló,
Waterloobrú! Er fuÚtrúinn
kominn þarna til ykkar?
Ég stikaði fram og aftur um
mjóu bryggjuna, í þungum
þönkum, kveikti mér í vind-
lingi fleygði umbúðunum í sjó-
inn og horfði á þær hossast upp
og niður eins og korktappa.
— Nú er hann móts við Cann-
on Street-stöðina. Ég horfði á
tvær svörtu hvelfingamar á
stöðinni, sem bar við himinn
yfir Svartmunkabrúnni og saug
vindlinginn minn fast.
Saunders stóð við hliðina á
mér. Ég leit við og á hann. —
Guð minn góðurlsagði ég. —
Ertu nú kominn með annan
hatt? Þetta var reyndar flöt grá
húfa sem hann hafði dregið
alveg niður undir augu.
— Mér fannst hún ekki eins
áberandi, sagði hann. Hann var
hræðilegur útlits þar sem hann
stóð þarna í dimmum skugg-
anum af brúnni — og ég var f eg-
inn, að hann skyldi vera okkar
megin.
— Hvernig líður þér?
— Ég verð í góðu lagi, þegar
loftbelgurinn fer upp svaraði
hann hressilega.
— Þú treystir mér alls ekki,
eða hvað?
— Hvað áttu við?
— Ég sagði, að ég skyldi
hringja til þín.
— Mér fannst ég verða að
spara þér ómakið, svaraði hann
snöggt.
Tilbreytingarlausa röddin að
baki okkur sagði: — Svart-
munkabrúin. Við rýndum út í
myrkrið, sem færðist sífellt í
aukana.
— Nú koma þeir á hverri
stundu!
Það lá einhver einkennilega
gulleit dimma yfir allri borg-
inni.
Dráttarbátur kom hóstandi til
okkar og tveir prammar aftan í
honum, en á þilfarinu blikaði á
málm.
— Halló, Waterloo, sagði
röddin í Jim, — það er dráttar-
bátur að koma móts við ykkur,
með rauðan reykháf. Rétt á eftir
honum er Ariadne, 16 feta vél-
skúta, græn og hvít. Við höfum
fært okkur hundrað stikur upp-
eftir, því að skyggnið er að
versna. Við getum hoppað um
borð, hvenær sem er, frændi!
Mig hitaði í eyrun. Einhver
þarna inni í skrifstofunni sagði:
— Hver skrattinn er þessi
,,frændi“?
í skjóli dyragangsins þarna,
beindi ég kíkinum að dráttar-
bátnum sem var að nálgast. Ég
gat ekki séð, að neitt væri á
eftir honum.
Iskaldur vindurinn þaut yfir
vatnið og hvítt löður gaus upp.
— Hann er að kæla, tautaði
ég. Undir vestinu hafði ég, svo
að lítið bar á, eina ,,{>eysuna“
hennar Mildred, og nú var ég í
fyrsta sinn þakklátur fyrir óhóf-
lega stærðina á henni, því að
hún náði alveg niður á læri og
veitti þægileg hlýindi.
Nú var dráttarbáturinn kom-
inn alveg á móts við okkur, og
Allt í einu datt mér nokkuð í
hug, sem kom illa við mig.
— Hvað er hann að segja?
Skolhærður lögregluþjónn las
úr merkinu: — Hvernig gengur
með glæpina . . . hjálp . . . það
er verið að elta okkur, sagði ég,
án þess að brosa. Það er ekki
nema rétt hjá honum!
Og svo kom Ariadne. Ég
beindi kíkinum að henni og á
manninn sem stóð við stýrið.
Jafnvel úr þessari fjarlægð
sýndist hann risavaxinn. Eitt-
hvað var að brjótast um í huga
mínum. Pat Hilton hafði sagt:
„Stærri en þú og þar til þrek-
inn“. Ég starði fast á hendurnar
á manninum. ,,Hann hafði tatt-
óveringarmerki á báðum hand-
arbökum" hafði Pat sat, en nú
voru hendurnar á honum í
skugga og ermamar á frakk-
anum hans svo langar, og „hann
hefði geta verið sjómaður". Já
sannarlega hefði hann getað
verið sjómaður. Og meira að
segja morðingi líka.
Ariadne fór nú undir brúna og
hvarf sjónum. Ég sneri aftur inn
í skrifstofuna, þar sem varð-
mennirnir fjórir voru að fara í
yfirhafnirnar.
— Er allt til? Munið þið nú
að fara vel á eftir okkur og
koma ekki nærri okkur, nema
ykkur verði sagt til. Það er trú-
legt, að þeir hafi auga með okk-
ur.
Skolhærði maðurinn var að
gægjast yfir'öxlina á mér, hálf-
gapandi og einsog hann tryði
ekki sínum eigin augum. Ég
vissi mætavel, hvað hann var að
glápa 'á, svo að ég herti mig upp
og horfði í sömu áttina. í
hundrað stikna fjarlægð kom
Jolly Roger, slagandi eins og
hann væri drukkinn. Ég starði
á hann dauðhræddur og stillti
mig um að skjálfa.
— Hananú! stundi Sanders.
Roger hélt sig fast upp að
bakkanum og reyndi að líta ekki
út eins og lögreglubátur, og eft-
ir andartak var hann kominn
upp að.
— Hæ! kallaði Jim glaðlega.
— Hæ!, sjálfur svaraði ég
geðvonzkulega, um leið og ég
steig um borð og hjálpaði svo
Saunders yfir erfiðasta kaflann.
— Hvern ertu með þarna?
— Ja, hvern heldurðu?
— Hann er kominn með nýjan
hatt. Hann talaði um Saunders,
rétt eins og hann væri þarna
alls ekki.
— Haldu kjafti . . . og áfram.
Við Barney heilsuðumst með
því að humma eitthvað og svo
lögðum við af stað. Jim var nú
heldur í essinu sínu og kynnti
mig tveim persónum, sem ég
kannaðist við sem verkamenn-
ina, sem voru að spila, en
reyndust nú vera Harding og
Hobson, leynilögreglumenn —
þetta var harðsnúið lið.
Jim dró mig til hliðar. —
Hvað um þennan kall þarna um
borð í Ariadne? Hann virðist
hafa krafta í kögglum.
— Þú hefur víst ekki tekið
eftir höndunum á honum?
— Hefði ég átt að gera það?
— Ef þær eru tattóveraðar, er
hann morðingi.
— Æ vertu ekki að þessu.
Hvern hefði hann átt að myrða?,
— David Dane.
Hann leit skáhallt á mig. —-
Ja, við stöndum svei mér í stór-
ræðum, finnst þér ekki?
— Já, víst gerum við það,
svaraði ég kuldalega.
Næsta klukkutímann rann
mikið vatn undir brýr og við
streittumst á móti því — við fór-
um undir aUar brýr Lundúna-
borgar með tölunni Eftir því
sem dimmdi, kólnaði um leið og
enda þótt rigningin héldi sér nú
í skefjum, var mikill raki í loft-
inu. Og hvorki var tungl né
stjörnur til að draga neitt úr
sortanum á himninum. Við
héldum á eftir Ariadne og nú,
er við vorum komnir langt upp-
eftir ánni, voru ekki nema svo
sem fimmtíu stikur á milli
okkar og hennar. Ég fór að hafa
orð á því, hvort rétt mundi að
byfgja siglingaljósin okkar, en
Barney tók þessu illa og þver-
neitaði öllum slíkum aðgerðum
gegn lögum og reglugerðum
þeim, er giltu þarna á ánni. Ég
hugsaði, önugur í skapi, um öll
þau lög og reglugerðir, semAri.
adne var þegar að brjóta, en
sagði ekkert.
— Hvar er fyrsti skipastig-
inn?
— Teddington, svaraði ,Barney
hiklaust.
Jim greip fram í: — Er ekki
annar í Richmond?
— Jú, en það er bara smá-
straumsstigi — við þurfum
ekkert að vera að súta hann.
— Ég vona bara, að við
þurfum ekki að vera að súta
neinn þeirra, sagði ég innilega.
— Ef við hleypum honum í gegn
á undan okkur, missum við af
honum, og ef við verðum honum
samferða, kynni hann að gerast
forvitinn.
Þetta var talsvert áhyggju-
efni, en ég hefði nú samt ekki
þurft að vera neitt að súta það,
því að þegar kom á beina kafl-
ann við Syon. fór að draga úr
ferðinni á Ariadne. Og við dróg-
um úr okkar ferð sem því svar-
aði.
— Barney! sagði ég og með
rödd, sem þoldi engin mót-
mæli. — Byrgðu ljósin!
Ég horfði á bakkann gegn um
kíkinn.
— Það er Golfvöllurinn í Mið-
Surrey, tautaði Jim við hliðina
á mér.
— Hvaða steinvarði er þetta
þarna?
— O, það er bara gamall
steinvarði.
Fyrir framan okkur kvíslaðist
áin snögglega, þannig að kvíslin
til hægri hvarf í bugðum inn I
mikla ljósadýrð, en sú til vinstri
lá áfram inn í myrkrið.
— Isleworth Ait, sagði Barney.
— Það er eins og hann stefni til
London Apprentice.
— Hvað er það?
— O, það er bara knæpa.
— Hvert liggur þessi kvísl?
— Ekki neifct. Um fjöru er
hún bara smálón. En svo sam-
einast hún aftur ánni svo sem
hálfri mílu neðar.

Blaðburðarfólk
vantar í eftirtalin hverfi:
Vesturgata, 44-68 Tjarnargata
Lambastaðahverfi
Laufásvegur
frá 58-79
Ingólfsstræti
Aðalstræti
Túngata
Þingholtsstr.
Kerrur undir blöðin fylgja hverfunum
SIMI 22-4-80