Morgunblaðið - 15.03.1966, Síða 24

f
24
MORGU NBLAÐIÐ
trlðjudagur 15. marz 1966
SUZANNE EBEL:
ELTINGALEIKUR
— Það ók bíll á konuna mína, en svo vel vildi til að hann
skemmdist eiginlega ekkert.
Ég gekk hehn i KensLngton,
óleiðis til iibúðarinnar minnar
og vonaði, að guð gæfi, að
Maurice fseri ekki að hringja til
mín. Það var þefur af rotnandi
laufi og þoku í loftinu.
Ég skammaðist mín fyrir að
vilja ekki láta Maurice elska
mig, en nú datt mér í hug
'krakkalega, þrítuga andlitið á
'honum er ég gekk eftir upplýst-
um strætunum. Ég var tuttugu
og fjögurra ára gömul og vax
orðin leið á þessari aðdáun karl-
mannanna, síðustu sex árin. >eg
ar ég var að fara úr skólanum,
fanst mér gaman að því, að karl-
menn skyldu verða skotnir í
mér. En nú var það komið upp
í vana og orðið hversdagslegt.
Hvorugt okkar Steve átti neitt,
nema það, sem við urmurn okkur
inn, enda þótt við værum á góðu
inn, enda þtt við værum á góðu
kauipi og kæmumst vel af. Fólk
var að segja við mig: „Ginny,
þú gætir slegið þér upp í New
York.“ Bull og vitleysa. Hvernig
gat ég, með allri eyðsluseminni
minni, haft efni á því að fara
yfir Atlantshafið og fara að
vinna á stað, þar sem samkeppn
in var helmingi harðari en í
London?
Steve var auglýsingateiknari.
Ég var það, sem í auglýsinga-
starfseminni er kallað „stílisti“.
í*á setur maður upp auglýsing-
amar, rétt eins og verið sé að
setja upp leiksvið, úr postulíni,
fatnaði, klukkum og finnskum
þjarndýrsfeldum. Ég hafði bæði
gaman og áhyggjur af þessu
verki mínu. Ég var fær í því,
en mér líkaði það ekki samt.
Mig var alltaf að langa til að
yfirgefa það og fara að vinna
fyrir hungruð börn, í staðinn fyr
ir að lokka fólk til að bæta enn
einum rétti við þessar rosamáltáð
ir sinar. Maurice rak upp skelli-
hlátur, þegar ég nefndi þetta á
nafn og sagði, að þetta atvinnu-
góðgerðafólk væri hart í horn að
taka, en ég væri bara máttlaus
viðvaningur. Ég fór því ekki út
í góðgerðarstarfsemina, heldur
hélt áfram að setja upp auglýs-
ingarnar.
Ég ók til Itchenor á laugar-
dagsmorgun. í>að var nístandi
kalt. Himinninn var þungfbúinn,
eins og undir rigningu, og þegar
ég fór út úr borginni og út á
trjábrydda vegina, setti ég hit-
arann á í bílnum með fullum
kraftL Ég fór að hugsa um vinn-
una mína. Um Steve; um
Maurice, um sjálfa mig. Ég var
í þessu skapi, sem krakkamir
kalla, að „'bíða eftir að eitthvað
gerist". Já, 'bara eitthvað vildi
gerast, Heimurinn var dapurleg-
ur og hættulegur staður, en ég
var einangruð frá þvá öllu sam-
an. Var það ekki betra að kynn-
ast bæði hættum og ógæfu en að
sitja í upphituðum bíl í hvítri
loðkápu, með ekkert framundan
nema karlmenn, sem voru ekk-
ert spennandi og atvinnu, sem
var of auðveld viðureignar?
Þegar ég fór fram'hjá gras-
bletti í þorpi einu, þar sem rjóð-
ir krakkar voru æpandi og hlæj-
andi, hugsaði ég með mér: Nú
verð ég bráðum tuttugu og fimm
ára. Ég hef verið skotin, hvað
eftir annað. Enginn karlmaður,
sem ég hafði alvarlegan áhuga
á, vildi giftast. Og þeir, sem
vilja það...... guð hjólpi mér.
En það var þögn, ef frá er tal-
inn hvinurinn í hjólunum, og
gnauðið í vindunum, sem eng-
inn var, en stafaði bara af þvi,
hive hratt ég ók, en hreyfði ekki
einu i I íi trjágreinarnar. Bállinn
titraði. Það var róandi. Þegar ég
kom til Itchenor, eftir að hafa
etið hádegisverð á leiðinni, í
stóru, manntómu gistihúsi, lagði
ég bílnum skammt frá höfninni
og settist svo og starði niður í
sjóinn. Hann var stálgrár. Mér
hafði skjátlast um vindinn, því
að nú gerði hann gára á vatnið.
Jæja, nú varð ég að fara að
hitta þennan kunningjia hans
Steve. ✓
Ég brölti út úr bílnum, and-
varp>aði er ég fann kuldann og
gekk niður á bryggjuna.
Enda þótt svona væri áliðið
ársins komið undir kvöXd, var
þarna alit fullt af siglutrjám.
Einn eða tveir menn í þessum
þykku kragaháu peysum. voru
að bjástra við þessi verk, sem ég
hafði svo oft sagt Steve, að mér
leiddust svo mjög — draga upp
segL hringa upp kaðla, skúra þil-
far. Ég horfði á þetta áhuga-
laus. En allit í einu beyrði ég úr
fjarlægð, skellina í vélibát. Hvað
hafði nú Steve sagt? Dökkhærð-
ur og eins og froskur í framan?
Hvernig var hægt að sjá svipinn
á froski á svona löngu feeri?
En vissulega virtist þetta vera
skemmtiibátur og maðurinn sýnd
ist vera dökkhærður.
Ég ákvað að tefla á tvær hætt-
ur og gekk niður á bryggjulbrún-
ina og kallaði: „Armstrong! Hæ,
Armstrong!“ eins hátt og ég gat.
Stórvaxin og hressileg stúlka,
sem var þarna í báti, hafði næst-
um fengið taugaáfall við þetta
snögglega öskur mitt, og leit mig
ðhýru auga.
Hljóðið í vélinni breyttist, bát-
urinn sneri í áttina til mín, og
D---------------------------D
2
□—— ------------------------n
maðurinn, sem í honum var, stóð
upp og veifaði. Ég benti honum
með ákafa að stæði Steve, þar
sem léttibáturinn hans var bund-
inn við dufl. Skútan skreið upp
að duflinu, og hægði stöðugt á
sér. Armstrong — sem þetta
hlaut að vera — greip fanga-
línuna, batt skútuna, bjástraði
svo eitthvað um borð — líklega
var hann að ganga. frá öllu þar.
Ég stóð og horfði á hann. Eftir
svolitla stund fór hann yfir í
léttibát Steve og reri að landi.
— Þarna var iþá það .... eða
sá .... sem ég var kominn að
finna. Rod Armstrong hafði
hingað til ekki verið annað en
nafn sem auðvelt vax að muna,
og þegar maðurinn nálgaðist
þótti mér fyrir því að þurfa nú
að fara að vera kumpánaleg.
Steve átti fjölda af viðskiptavin-
um í auglýgingastarfseminni. Ég
næstum enga. Ég var alltaf afr
brýðissöm vegna þess, hve bróð-
ir minn var mannfblendinn, en
ég svo lítið hrifin af þessu fljót-
kynnta fólki í auglýsingaheimin-
um.
Armstrong, sem var íklæddur
þunnum fötum og var í þokka-
bót sjálfur mjög grannur, klifr-
aði nú upp úr bátnum og brosti
vingjarnlega til mín. Halló, þú
hlýtur að vera systir hans Steve.
En hann sagði mér ekkert í
skeytinu á hverju ég gæti átt
von. Ég bjóst við þér í gallabux-
um og með fléttur.
— Það getur liíka staðið heima
stundum.
— Þetta er nú iíkara hvítum
mink, sagði hann og og horfði á
kápuna mína.
Ég svaraði engu. Þetta var
enginn minkur. Ég hljóp til, til
þess að hjálpa honum með bát-
inn og draga hann yfir glamr-
andi mölina, en hann sagði: —
Vertu ekki að þessu, þú eyði-
leggur hælana þína. Og röddin
var eins og hugur fylgdi máli.
Við skildum nú bátinn eftir og
gengum að 'bílnum. Ég leitaði í
huganum að einhverju til að
segja, en fann ekkert.
— Eigum við að leggja af stað
strax. Það fer bráðum að dimma,
tókst mér að segja um leíð og ég
opnaði dymar fyrir hann. Hann
þakkaði mér stuttaralega og
steig upp í bílinn.
Við ókum eftir veginum áleiðis
til Ohichester, þar sem himinn-
inn virtist snerta spírurnar á
dómkirkjunni. Vegimir _ voru
ennþá auðari en áður. Ég leit
einu sinni eða tvisvar — þó án
allrar forvitni — á Rod Arm-
strong. Kann var fremur skarp-
leitur, langt milli augnanna,
sem voru brún, en það fannst
mér einkennilegpr augnalitur
hjá Englendingi. Háa efrivör en
þunnar og kvikar varir. Svart og
gljáandi hár klippt á franska
vísu, niðurgreitt á hnakkanum
en ekki stuttklippt, svo að skein
í hörundið, og heldur ekki sítt
og leikaralegt. Auglýsingafólk
er stundum glæsilega til fara,
og kunningjalegt í framkomu.
Rod var hvorugt.
Hann sagði: — Er Steve orðinn
ólþolinmóðir að sjá bátinn sinn.
Hann var svo spenntur.
— Já, hann er búinn að þrá
að eiga skemmtibát .... árum
saman. Hann ætlar að nota hann
við sjóskíðaferðir. Hann er bú-
inn að læra það fræðilega eftir
bók. Svo ætlar hann að fá ein-
hverja vinkonu sína til að vera
með bátinn, en dingla sjálfur
aftan í og hræða alla og gera þá
vitlausa. Steve er svo mikill úti-
tífsmaður. i
— Ert þú það ekki líka? 1
— Ekki í svona nistingskulda,
sagði ég og herti á miðstöðinni i
bílnum.
Allt í einu stgig ég fast á
hemlana. Utan á vindxúðuna
skelltist eitthvað, sem var líkast
blaði með stórum stöfum, og ég
gat strax lesið það, enda staf-
irnir stórir og og feitir: „VDFN-
LAUSIR ERUIM VH) STERKIR:
TRÚBÐ ÞESSU: ÞAÐ ER BINA
VOCNEN OKKAR“.
Flugmiði, prentaður á þunnan
gulan pappír, haíði fokið og
fest sig þvert yf* framrúðuna
og límst þar fastur.
Ég stöðvaði bílinnn og fór út
til að losa blaðið, sem ég hnoð-
aði saman og fleygði síðan i
öskubakkann.
Þegar við vorum komin af staS
aftur, náði Rod í blaðið, og slétt-
aði úr því.
— Hvað er þetta?
— Þetta venjulega.
— Er það ný útgáfa af kjarn-
orkubanni?
— Nei, allt of oísafengið og
óhugsað. .Jæggið niður allan
vopnaburð", stendiur hiér. JEiai
styrkur þinn er veikleikinn“.
— Trúir þú á það?
— Nei.
— Lestu dálítið fyrir mi'g, sagði
ég. — Mér leiðist. Ég hef and-
styggð á þessum stilsmáta. Það
er eitthyað taugatoilað og óhugn-
anlegt. Ég er viss um, að þetta er
ekki frá kommunum. Bara frá
einhverjum vitleysingum, þætti
mér tíklegast.
Við töluðum ekki mi'kið meira
á heimleiðinni, það fór að
kvölda, við ókum yfir mýrlend-
ið, sem var marflatt. Það var
eyðilegt og mávar flugu fram
og aftur yfir járnharða jörðina.
Rod reyndi einu sinni eða tvis-
var að brydda upp á samtali, án
þess að virðast kæra sig um,
hvort ég svaraði eða ekki. Og ég
svaraði ekki svo að hann varð
tíka þögull.
Það var orðið dimmt þegar við
komum heim til Steve. Ég
skammaðist mín fyrir að hafa
verið svona lítið ræðin á þessari
löngu leið, og leit á hann þakk-
látum augum, af þvti að hann
hafði ekki reynt að neyða mig til
að tala.
BETOBLOCK - BETOCEL
BYGGINGARAÐFERÐ
Ný byggingaraðferð til sýnis við Grandaveg (á móti Grandavegi 4). Aðferð þessi
getur framleitt steina og einangrun hvar sem er á landinu. Nauðsynlegt að hafa
sand, vatn og sement á staðnum. — (Steinar -f- einangrun í húsi 120 ferm.
Ca. krónur 25.000,00). — Umboð á íslandi:
BÚNAÐARTÆKI
Laugateigi 9. — Sími 40133.
Husqvarna olíijofimar
Gerið sumarbústað yðar jafnframt að vetrarbústað.
Njótið hlýjunnar
á köldu sumri.
Husqvarna olíuofnar
með og án skorsteins
eru tilvaldir í hvers-
konar húsnæði, sem
upphitunar þarf með.
Hita frá 22—100 ferm.
Ennfremur fáanlegir sem olíuofn og ketill fyrir
nokkra miðstöðvarofna.
GUNNAR ASGEIRSSON H. F.
Suðurlanusbraut 16.
Sími: 35-200.
Blaðburðarfólk
vantar í eftirtalin hverfi:
Kjartansgata

SÍMI 22-4-80