Morgunblaðið - 28.04.1966, Síða 25

__^rttuaalOT 23. apríl 1966
MORGUNBLAÐIÐ

Elly Salómonsson
Haraldur Guðmundsson
magnaravörður
• Minning
^ ENGINN ræður sínum nætur-
i stað. Þessi orð komu mér í hug,
i þegar ég heyrði lát vinkonu minn
; ar, Elly Salómonsson, sem lézt á
I sjúkrahúsi 23. þ.m. eftir tiltölu
lega stutta legu.
I Leiðir okkar lágu fyrst saman
iyrir um 27 árum. Ekki gat nein-
um, sem átti þess kost að kynn-
| ast henni, dulizt að þar fór á
| margan hátt óvenju heilsteyptur
I og sérstæður persónuleiki, sem
vakti bjargfast traust og virð-
ingu þeirra, sem til þekktu. Það
er stundum sagt nú til dags, að
fólk viti ekki hvað það vill. í
þeim flokki var Elly ekki, hún
vissi alltaf hvað hún vildi og
framkvæmdi verkefnin með
festu og sínum alkunna dugnaði,
trúmennsku og réttsýni.
Mannkostir og viljafesta komu
ekki sízt í ljós, þegar á það er
litið, að jafnframt því að byggja
upp traust og fallegt heimili með
eftirlifandi manni sínum, Har-
aldi Salomonssyni, pípulagninga-
meistara, þar sem börnum þeirra
var skapað öruggt skjól og ör-
yggi, gegn hretviðrum lífsins,
rak Elly um áraraðir allerilsamt
atvinnufyrirtæki, „Gufupressuna
Stjarnan". Þar komu lyndis-
einkunnir hennar ekki sízt í ljós.
Fyrirtækinu stjórnaði hún með
sínum alkunna dugnaði og fram-
sýni. Ekki á þann hátt að koma
og gefa fyrirskipanir, heldur
með því að leggja sjálf gjörva
hönd á verkefnin, og með því
vinna tvennt í senn, kynnast
starfsfólki sínu og vera ávallt til
staðar til að leysa aðsteðjandi
vanda. Það var venja við fyrir-
tæki hennar, að frá því mátti
aldrei láta fara nema aðeins það
sem var fullkomlega það bezta,
sem völ var á hverju sinni. Hinn
almenni borgari gerir sér ekki
alltaf Ijóst hversu umfangs- og
! viðamikið starf sumum er gefið
að leysa af hendi. Hvort starfið
tfyrir sig, sem hér hefur verið
nefnt, virðist vera æði nóg hverj
um meðalmanni. Elly tókst, svo
vart verður á betra kosið, að
leysa bæði þessi erilssömu störf
af hendi, án þess að sjáanlegt
væri að annað liði fyrir hitt.
! Elly Salomonsson var stórbrot-
lnn persónuleiki, sem skildi eftir
skír og óafmáanleg spor, hvar
sem leiðir lágu, spor sem mást
ekki svo auðveldlega út. Mér,
sem þetta rita, verður ávallt
minnisstæðir þeir eiginleikar
Elly, sem einkenndu hana öðru
tfremur og hófu hana meðal-
mennskunni ofar, samfara glæsi-
mennsku að vallarsýn, sem alls-
staðar sópaði af. Átti hún í hjarta
eínu það gullkorn, sem seint
verður metið til fjár. Hún hélt
ótrauð skoðunum sínum fram, og
lét lítt af, ef hcnni fannst réttu
máli hallað, og var þá sama hver
í hlut átti.
Það fer ekki hjá því, þegar
sterkur meiður er höggvinn burt
og autt rúm er eftir skilið, að þá
grípur um sig einskonar tóm-
leiki. Þó þar vegi nokkuð á
móti, þegar kvödd er hinztu
kveðju kona sem svo sannarlega
Ihafði hjartað á réttum stað.
Þó er hér þyngstur tregi kveð-
inn að eiginmanni og börnum,
sem svo lengi hafa deilt kjörum
með henni í blíðu og stríðu.
Mér finnst ég heyra vinkonu
mína hvísla úti í nóttina þessar
ljóðlínur:
„Stýr mínu fari heilu heim
í höfn á friðarlandi,
þar mig í þinni gæsku geym
ó, Guð minn allsvaldandi“.
Ég færi aðstandendum öllum
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Vertu sæl, Elly, hjartans þökk
fyrir allt.
Helga Hannesdóttir.
F. 23. febr. 1905. D. 23. apr. 1966
Frú Elly Salómonsson lézt 23.
þ.m. á Landakotsspítala eftir
stutta legu. Hún verður jarðsett
frá Fríkirkjunni kl. 13.30 í dag.
Frá Elly var fædd Larsen.
Foreldrar hennar voru Marie
Katrine og Christian Larsen
skógarvörður við Hvalsö á Sjá-
landi. Faðir hennar dó, þegar
hún var eins árs. Fluttist þá
móðir hennar til Fjenneslev á
Sjálandi, og þar ólst Elly upp.
Hún fékk gott uppeldi og mennt
xm, gekk á húsmæðraskóla og
og lærði tónlist.
Árið 1925 giftist hún Þórami
Magnússyni, og fluttust þau til
íslands. 1932 stofnuðu þau fyrir
tækið Gufupressan Stjarnan.
Þau eignuðust einn son, Benny,
sem vinnur nú við fyrirtæki
foreldra sinna.
Eftir nokkurra ára sambúð
lézt Þórarinn. Frú Elly hélt
áfram að stjórna fyrirtækinu af
miklum dugnaði, því í þeirri
iðn hafði hún sérnám og reynslu.
Árið 1941 giftist frá Elly Har-
aldi Salómonssyni pípulagninga-
meistara. Þau eignuðust tvær
dætur, Elly, sem er gift og býr
í Lúxemborg, og Auði, sem er
í foreldrahúsum.
Frú Elly var lesin og vel að
sér í klassískum bókmenntum,
og las mikið í frístundum sínum.
Hún var einnig vel að sér í
tónlist og lék á píanó. Frú Elly
var afburða vinnusöm og helg-
aði heimili sínu og fyrirtæki
allar stundir og starfskrafta.
Hún hafði sjálfstæða og ákveðna
skapgerð og gekk djörf til sinna
verka, og tókst vel allt, sem
hún lagði hönd á.
Þótt frú Elly félli þetta ung
og óvænt frá, hafði hún skilað
miklu ævistarfi, án þess að láta
berast á. Frú Elly var mikilhæf
kona, fríð og sköruleg. Hún var
vel gefin, framsýn og dugleg.
Hún ávann sér traust allra, sem
kynntust henni. Það eru marg-
ir, sem sakna hennar við hið
óvænta fráfall.
Við tengdafólk hennar vott-
um eiginmanni og börnum og
öðru vandafólki okkar hjart-
lægu samúð.
Lárus Salómonsson.
MANN setur hljóðann við and-
látsfregn góðs vinar. Það er eins
og dauðinn komi okkur alltaf að
óvörum, þó það sé það eina, sem
við vitum, með vissu, að eitt
sinn sækir hann okkur alla heim
og hvernig sem á stendur, þá
veldur návist hans jafnan með
okkur þeim geðhrifum, sem ekk-
ert jafnast við.
Það skarð, sem nú er höggvið
í starfsmannahóp Ríkisútvarps-
ins verður seint fyllt. Haraldur
bjó yfir þeim mannkostum að
vandfundinn verður hans jafn-
ingi. Alhliða hæfileika, skyldu-
rækni, þolgæði og lífsþrótt,
ásamt ljúfu geði, átti hann í svo
ríkum mæli, að til undantekn-
inga má teljast. Engan lét hann
synjandi frá sér fara, sem leitaði
aðstoðar hans. Að eðlisfari var
hann hlédrægur, en gæfist stund
til rökræðna við hann, fóru flest
ir ríkari af fundi hans, og glaður
var hann í góðum vinahóp.
Haraldur var fæddur þ. 11.
febr. 1913 að Litlu-Sandvík í
Flóa. Foreldrar hans voru þau
heiðurshjón Guðmundur Þor-
varðsson frá sama stað og bóndi
þar og kona hans Sigríður Lýðs-
| dóttir frá Hlíð í Gnjúpverja-
hreppi.
Að honum stóðu því sterkir
stofnar. Hann var yngstur fimm
systkina og mér er nær að halda
að uppeldisáhrifin frá bernsku-
heimili hans hafi orðið honum
drýgsta veganestið, þegar út í
lífið kom.
Þann 5. apríl 1952 giftist Har-
aldur Guðrúnu Bjarnadóttur,
hjúkrunarkonu, úr Borgarfirði
eystra. En hún lézt í ágústmán-
uði s.l. Þau eignuðust eina dóttur
sem Sigríður heitir og var hún
fermd daginn áður en faðir henn
ar lézt. — Órannsakanlegir eru
vegir Drottins — en því megum
við ekki gleyma að hann „hugg-
ar þá sem hryggðin slær“.
Að eignast góða samstarfs-
menn er meira virði, en lagt
verði á metaskálar og það er
mér vel kunnugt um að allt sam-
starfsfólkið minnist Haraldar
með virðingu og þakklæti.
Trú mín er sú, að hann Halli
sé þegar byrjaður að ryðja braut
ina fyrir okkur hin, til æðri og
bjartari heima. Slíkur var hann.
Dóttur hans og öllum nánustu
ættingjum votta ég dýpstu sanv-
úð.
Sigrún Gísladóttir.
JAMES BOND
James Ðonð
BY IAN FUMIKB
ÐRAWIN6 BY JOHH MtHKKY

-X—•

Eftir IAN FLEMING
Meðan Tatiana var undirbúin undir
för sína til að draga Bond á tálar, æfði
morðinginn Grant sig í skotfimi, og skák-
JÚMBÓ —x
hetjan Krosteen gaf upplýsingar um önn-
ur mál varðandi Bond.
Bond er ennþá í Lundúnum og starfar
venjubundið. Hann fellur auðveldlega ]
gildruna. Ég hef valið Istanbúi sem svið
fyrir samsærið.
Teiknari: J. M O R A
Nei, skollinn hafi það, hugsaði Spori
með sjálfum sér. Það getur ekki átt sér
stað, að þeir hafi nokkuð hreyft við pen-
ingaskápnum. Ég fylgdist það vel með
þeint, að það er útilokað.
Hann gekk samt að klefanum þar sem
KVIKSJA
peningaskápurinn var geymdur. Þar var
allt í niðamyrkri, og hann gat ómögu-
lega fundið slökkvarann fyrir ljósinu.
Tja, einhvern veginn finnst mér að það
sé eitthvað bogið við þetta allt saman,
hugsaði hann með sér. Þó getur það nú
varla verið að þeim hafi tekizt að opna
peningaskápinn, því að Álfur lýsti því
yfir, að þessi tegund peningaskápa væru
sú eina sem hann gæti ekki opnað.
Hann þreifaði sig áfram að peninga-
skápnum, en gekk fremur erfiðlega að
finna hann. Svo skyndilega „....

-K—~
Fróðleiksmolar til gagns og gamans
„VILLTAR“
HÁRGREIÐSLUKONUR
Þótt konur nú á dögum fari
varlegar í sakirnar þegar um
hárgreiðslu er að ræða, en kyn
systur þeirra fyrr á öldum, eru
þó enn nokkrar, sem „skreyta“
sig með kostuglegri hárgreiðslu
sem kostar tíma, fyrirhöfn og
mikla peninga. Og þegar um
hárgreiðslu er að ræða gefa
konur hjá frumstæðum þjóð-
flokkum kynsystrum sínum
með menningarþjóðum lítið eft
ir. Tæplega þekkist flóknari
eða listilegri hárgreiðsla en sú,
sem konurnar af ættbálknum
Muinga, M’Humbe og Max-
imba í Angola í Afríku bera.
Með ættbálkum þessum eru
sérstakar hárgreiðslukonur, sem
nota beinhnífa, gamla kamba
— og leðju. Þegar hún
stífnar, „situr“ hárið. Síðan et
hárið skreytt með fögrum perl-
um og öðru þvílíku, sem kon-
an hefur að heiman með sér,
allt eftir efnum og ástæðum.