Morgunblaðið - 10.07.1966, Qupperneq 24

24
MORGU NBLAÐIÐ
Sunnudagur 10. júlí 1966
FÁLKAFLUG
EFTIR DAPHNE DU MAURIER
— Ökumenn eru ekki eins kurteisir núna, og áritf 1934, þegar
vitf fórum síðast í helgarferð.
hverfið í Kuffano, sem væri eins
og að ögra syðri Jiæðinni með
sína fornu frægð. Ég steig út úr
Fólksvagninum með litla hand-
tösku í hendinni, um leið og hjón
in, sem nú höfðu lokið mynda-
töku sinni, komu aftur að vagn-
inum.
Ég rétti út höndina. — f>á
verð ég að kveðja, hr. Turt-
mann. Vegurinn til hægri liggur
að Malebranche-hliðinu og svo
beint áfr»m. Það er betra að
fara strandveginn til Ravenna —
það er miklu fljótara.
Hjónin gláptu á mig og hanii
deplaði augum undir gullspanga
gleraugdnum. — Þér eruð ráð-
inn sem fylgdarmaður og bíl-
stjóri, sagði hann. — Svo var
um samið við um'boðsmanninn
í Róm.
— Það er misskilningur, sagði
ég og hneigði mig. — Ég tók að
mér að fylgja ykkur til Ruffano,
en ekki lengra. Mér þykir leitt,
ef það verður yður til óþæg-
inda.
Ég ber nokkra virðingu fyrir
Þjóðverjum. Þeir vita hvenær
þeir eru sigraðir. Hefði við-
skiptamaður minn verið landi
minn, eða Frakki, hefði skamma-
gusan staðið út úr honum. En
þannig var hr. Turtmann ekki.
Hann leit snöggvast á mig, kipr-
aði varirnar, og skipaði konu
sinni stuttaralega upp í bílinn.
— Eins og þér viljið, sagði
hann. Ég hef þegar greitt þjón-
ustu yðar fyrirfram. Skrifstof-
an í Róm verður að endurgreiða
mér.
Hann steig upp í, skellti hurð-
inni og setti vélina í gang. Eftir
andartak var Fólksvagninn kom
inn af stað, yfir Carlo-torgið, og
horfinn sjónum. Og horfinn mér
fyrir fullt og allt. Ég sneri mér
aftur að Carlo hertoga hinum
góða, sem gnæfði upp yfir mig
á stalli sínum og starði í suður,
á hæðina fyrir handan. >ar var
hertogahöllin með turnunum
tveim og prýddi hæðina eins og
einhver kóróna. Ég gekk af stað
niðureftir, áleiðis til borgarinn-
ar.
5. kafli.
Um hádegisbilið ber Lífstorg-
ið nafn með rentu. Konurnar
höfðu lokið innkaupum sínum og
lögðu af stað heimleiðis til að út
búa hádegisverðinn. Og þá taka
karlmennirnir við. Hópar þeirra
voru þarna samansafnaðir þegar
ég kom að. Kaupmenn, skrifar-
ar, slæpingjar, unglingar, kaup-
sýslumenn, flestir að skrafa sam
an en nokkrir stóðu bara og
gláptu. Þetta var siðvenja og
hafði alltaf verið. Aðkomumað-
ur hefði getað haldið, að þetta
væri einhverskonar félagsskap-
ur sem væri í þann veginn að
leggja undir sig borgina. En það
hefði verið misskilningur. Þetta
var borgin. Þetta var Ruffano.
Ég keypti mér blað og hallaði
mér upp að einni súlunni í göng-
unum. Ég leitaði eftir Rómar-
fréttum, og fann þar örfáar lín-
ur um morðið í Via Sicilia:
„Enn er ekki vitað, hver kon-
an er, sem myrt var fyrir tveim-
ur dögum í Via Sicilia. Haldið
er, að hún hafi verið aðkomandi,
utan úr sveit. Vörubílstjóri hef-
ur vottað, að hann hafi tekið
upp í bílinn hjá sér konu, sem
svarar til þessarar lýsingar, eftir
að hann fór frá Terni. Lögregl-
an heldur áfram rannsókn sinni."
Við höfðum farið gegn um
Terni í gær, áður en við beygð-
um til hægri, áleiðis til Spoleto.
Flækingur, á leið frá Ruffano
□--------------□
12
□--------------□
til Rómar hefði verið feginn að
fá bílfar það sem þarna var eftir
leiðarinnar. Vafalaust hafði bíl-
stjórinn verið látinn reyna að
þekkja líkið, en annars hefði
lýsing á konunni sjálfsagt verið
send til allra borga landsins, svo
að lögreglan gæti borið saman
við skrá yfir týndar persónur.
En ef nú dána konan væri þar
alls ekki á skrá? Hvað, ef hana
hefði foara snögglega gripið
ferðaþrá og hún svo bara hlaup-
ið að heiman? Ég gat eki munað
hvort Marta átti nokkur skyld-
menni. Þau átti hún áreiðan-
lega ekki. Hún hafði áreiðan-
lega haldið sig að fóreldrum
mínum eftir að Aldo fædist, og
síðan hafði hún alltaf verið hjá
okkur. Hún hafði aldrei minnzt
á nein systkini .... Öll hennar
hollusta og ræktarsemi hafði
fallið í okkar hlut.
Ég lagði frá mér blaðið og leit
kring um mig. Þarna va-r ekkert
andlit, sem ég kannaðist við —
ekki einu sinni gamalt. Það var
varla furða, þar sem ég hafði
farið frá Ruffano ellefu ára. Dag
inn, sem við lögðum af stað,
mamma og ég, í herbíl með yfir-
foringjanum, hafði Marta verið
í kirkju. Þangað fór hún hvern
morgun. Og mamma, sem vissi
þetta, hafði sætt svo lagi að kom
ast af stað.
— Ég ætla að skilja eftir boð
til hennar Mörtu, sagði hún, —
og svo getur hún komið á eftir
okkur. Það er enginn tími til að
standa í því núna. Yfirforinginn
verður að komast af stað tafar-
laust.
Ég skildi auðvitað ekkert
hvað var á seiðL Þarna voru allt
af hermenn að koma og fara.
Stríðinu virtist lokið, en samt
voru þarna fleiri hermenn en
nokkru sinni áður. Þýzkir, en
ekki okkar hermenn. Ég botnaði
ekki neitt í neinu.
— Hvert erum við að fara
með yfirforingjanum? spurði ég
mömmu.
Hún fór undan í flæmingi. —
Skiptir það nokkru máli? svar-
aði hún og var óþolinmóð. —
Við förum eitthvað og allt er
betra en Ruffano. Hann sér um
okkur.
Ég taldi víst, að Marta yrði
óhuggandi, þegar hún kæmi úr
kirkjunni. Hún mundi ekki vilja
fara. Hún hataði yfirforingjann.
— Ertu viss um að Marta komi
líka?
— Já, já, auðvitað kemur hún.
Og svo gat ég ekki annað en
hallað mér út úr herbílnum,
heilsað á hermannavísu, horft á
landið, sem við fórum um og
látið bíta mig af með nýjum
lygum og undanbrögðum á hverj
um dfgi. Og loksins gleymdi ég
öllu. Þangað til fyrir tveim dög-
um ....
Ég gekk yfir torgið til Cypri-
anusarkirkjunnar. Hún var læst,
Vitanlega var hún læst. Það voru
allar kirkjumar um hádegisbil-
ið. Það var hlutverk mitt sem
fararstjóra að fá ferðamennina
til að sætta sig við þá staðreynd.
Ég varð að bíða þangað til síð-
degis og gera mér það að góðu
— alveg eins og þeir.
En þá sá ég allt í einu mann,
sem ég kannaðist við. Hann stóð
þarna á torginu og var eitthvað
að . kýta við nokkra kunningja
sína. Þetta var tileygður maður
með langt, horað andlit, sem
hafði naumast breytzt í útliti
síðan hann var hálffimmtugur.
Hann var skóari í Rossinigötu
og gerði við fyrir okkur. María
systir hans hafði verið elda-
buska hjá okk-ur um nokkurt
árafoil, og vinkona hennar Mörtu
okkar. Þessi náungi og svo syst-
ir hans, væri hún á lífi, hefðu
áreiðanlega haldið uppi sam-
bandi við Mörtu. En nú var bara
vandinn mestur að komast í tæri
við hann, án þess að koma upp
um mig, hver ég væri. Ég kveikti
mér í nýjum vindlingi og hafði
auga með honum.
Loksins var samtalinu lokið
og hann gekk af stað. Ekki þó i
Rossinigötu heldur til vinstri út
af torginu og inn í Píslarvotta-
götu, svo yfir hana og inn I
mjóa götu hinumegin. Mér
fannst ég vera eins og spæjari I
lögreglureyfara, þegar ég elti
hann. Það gekk seint, því að
hann stanzaði öðru hverju til að
skrafa við einhvern kunningja,
svo að ég varð að fara enn var-
legar en áður og hnýta skóg-
reimina mína og annað slíkt, og
líta kring um mig, rétt eins og
ég væri ferðamaður »g hefði
villzt.
Blæfagur fannhvítur þvottur mc5
Sjálfvirka þvottavélin yðar verður fyrst full-
komin, er þér notið Skip — því það er ólíkt
venjulegu þvottadufti,
Skip fyllir ekki vél yðar með froðu, sem
veldur yfirrennsli og vatnssulli, og minnkar
þvottahæfni hennar, heldur verður skolunín
auðveld og fullkomin,
Pvottaheefni Skip er svo gagnger aS j>ér fáifi
ekki fannhvítari þvott.
Notið Skip og sannfærist sjálf.
ddp -sérstaklega framleitt fyrir sjálfvirkar þvottavélar
IMATIOMAL RAFHLÖÐUR
Bitfjið um National rafhlöður og sannfærist
um gæðin.
Sparið peninga — Notið National rafhlöður.
Iieildsölubirgðir:
G. Helgason & IHelsteð hf.
Bauðarárstíg 1. — Sími 11644.